πρώτο ραντεβού
Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Κυκλοφορώ και αρθρογραφώ,  Σκέφτομαι και γράφω

Ποιο πρώτο ραντεβού σου έχει μείνει αξέχαστο;

Μοιραστείτε το :

Κάποτε που βγαίναμε ραντεβού, στα τυφλά, στα κρυφά ή στα φανερά, μας είχαν τύχει κάποιες περιπτώσεις που ακόμα και τώρα όταν τις συζητάμε μας πιάνει τρελό γέλιο!

Υπάρχουν κάποια πρώτα ραντεβού που θα τα θυμόμαστε για πάντα, είτε γιατί κάναμε κάτι “κουλό” εμείς, είτε ο άλλος κι έτσι πέρασαν στη σφαίρα της αιωνιότητας!

Από μια μικρή γύρα σε φίλους και γνωστούς (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε), συγκέντρωσα τις ιστορίες που θα δεις παρακάτω:

Επέλεξα εκείνες που μπορούν να αναφερθούν και δεν είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση!

Ξεκινάμε;

Τα…Τσισάκια!

#1.

Είμαστε σε ένα μπαρ σε μυστηριώδη περιοχή της Αθήνας και πίνουμε μπίρες. Προτείνει να πάμε σπίτι του και σηκωνόμαστε να φύγουμε. Μου περνάει μία σκέψη να πάω τουαλέτα, αλλά αποφασίζω να κρατηθώ και να πάω στο σπίτι.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, προορισμό δε βλέπω. Έχω αρχίσει στο μεταξύ να κατουριέμαι επικίνδυνα. Λέω όπου να ναι θα φτάσει, δεν μπορεί…

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν κολλήσαμε στην κίνηση. Κρύος ιδρώτας κυριολεκτικά άρχισε να με λούζει. Το ενδεχόμενο να κατουρηθώ και να του κατουρήσω και το αυτοκίνητό του άρχισε να γίνεται ρεαλιστικό.

Κάποια στιγμή, παρκάρει το αυτοκίνητο μπροστά σε ένα σπίτι που δεν ήταν όμως το δικό του και μου λέει «μισό, να πάρω τα κλειδιά μου από τον τάδε φίλο μου».

Με το που βγαίνει από το αυτοκίνητο, κατεβαίνω κι εγώ, κατεβάζω παντελόνια και βρακιά και αρχίζω να… κατουράω στο δρόμο. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, πεζοί, δε με ένοιαζε τίποτα. Δεν έχω ξανανιώσει μεγαλύτερη ανακούφιση!

Ανέβασα τα παντελόνια και τα βρακιά, με το που βγήκε από την εξώπορτα και άρχισε να με πλησιάζει. Ποτέ δεν έμαθε πόσο κοντά έφτασε να ζήσει ένα γεγονός που δε θα ξεχνούσε ποτέ. Ούτε κι εγώ!

#2.

Βγαίνουμε πρώτο ραντεβού, άγχος, τρακ, μου αρέσει πάρα πολύ το αγόρι και προσπαθώ να κάνω πολύ καλή πρώτη εντύπωση. Περνάνε οι ώρες ευχάριστα, φεύγουμε από το μαγαζί που είχαμε πάει αλλά δε θέλουμε ακόμα να χωριστούμε. Πάμε για ρομαντσάδα έξω από το Μέγαρο Θεσσαλονίκης.

Αρχίζω να κατουριέμαι αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να εξαντλήσω όλα τα περιθώρια για να πάω τουαλέτα στο σπίτι μου. Μέχρι που η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και εκεί που καθόμαστε στο αυτοκίνητο, γυρίζω και του λέω ξαφνικά: «συγνώμη, κατουριέμαι». Ε, με πήγε πίσω από κάτι θάμνους να κατουρήσω και κρατούσε και τσίλιες.

Τα είχαμε 3 χρόνια μετά!

Τα μαλλιά…

#1.

Πρώτο ραντεβού και πάμε στο εστιατόριο Vive Mar, κυρίλα, καταλαβαίνεις. Μια κυρία εγώ, μαλλί κομμωτηρίου, ντυμένη στην πένα, όλα ειδυλλιακά. Μουσική χαλαρωτική, αναμμένα κεράκια ρεσό, σερβιτόροι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όποια επιθυμία μας, ρομαντικό σκηνικό κλπ. Σκύβω για να σηκωθώ και μου έρχεται μυρωδιά καμένου.

Είχε μπει το μαλλί μου στο ρεσό και είχε πιάσει φωτιά!

#2.

Ξημερώματα, μετά από τρελό ξενύχτι στο κλαμπ, καθόμαστε σε ένα φαστφουντάδικο κι η ευαίσθητη μύτη μου πιάνει τη μυρωδιά της μέντας.

Ρε συ μου μυρίζει μέντα, γιατί μου μυρίζει μέντα, από που έρχεται η μυρωδιά της μέντας και κάνω έτσι στο μαλλί μου και βλέπω  μια τσίχλα, με γεύση μέντας σωστά το μάντεψες, κολλημένη στα μαλλιά μου. Την είχε φτύσει και είχε προσγειωθεί στο κεφάλι μου! Αναγκάστηκα να κόψω τούφα.

Το χειρόφρενο!

Πολλά χρόνια πριν, εποχή λυκείου, είχαμε βγει διπλό ραντεβού με μια φίλη μου, η οποία μου έκανε το κοννέ με το αγόρι. Πρώτο ραντεβού λοιπόν και κανονίζουμε να πάμε για ποτό σε ένα παραδιπλανό χωριό κι όχι στο δικό μας, για ευνόητους λόγους.

Κάποια στιγμή, το άλλο ζευγάρι φεύγει και μας αφήνει μόνους…

Περνούσα καλά, δε λέω, αν και μιλούσα μόνο εγώ, με το τσιγκέλι του έβγαζα τις λέξεις. Ήρθε η ώρα να φύγουμε κι εμείς και μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό μας, σταματάει το αυτοκίνητο κι αρχίζει να μου μιλάει, στη συνέχεια μου δωσε ένα φιλάκι και μετά… κύλησε το αυτοκίνητο μόνο του!! Δεν είχε τραβήξει χειρόφρενο και στο παρατσάκ να κάνουμε μπλουμ μέσα σε ένα κανάλι!Ευτυχώς, μας φρέναρε το χαντάκι που υπήρχε πριν το κανάλι!

Γελάσαμε αρκετά, ωστόσο, έπρεπε να ενημερώσει τον πατέρα του να έρθει με το τρακτέρ να τον μαζέψει. Τι να κάνω κι εγώ, βγάζω τις τακουνάρες μου κι αρχίζω να τρέχω, δεν ήθελα να μας δούνε μαζί στο χωριό…ο καθένας το δρόμο του!!!

Περπάτησα ένα χιλιόμετρο ξυπόλητη, μέχρι να φτάσω σπίτι!

Το πόμολο!

Με είχε καλέσει για φαγητό στο σπίτι του, περνούσαμε ωραία, το ένα έφερε το άλλο, τέλος πάντων, μας παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω κάποια στιγμή και θέλω να πάω σπίτι μου. Δε θέλω να τον ξυπνήσω γιατί κοιμάται βαθιά και φαίνεται ότι είναι πολύ κουρασμένος.

Σηκώνομαι λοιπόν αθόρυβα, προχωράω προς την πόρτα,  πιάνω το πόμολο και… μου μένει στο χέρι! Το κοιτάζω λίγο σαν χαμένη, πάω να πανικοβληθώ λίγο, ηρεμώ, προσπαθώ να το βάλω στη θέση του, κάνω τον Μαγκάιβερ, τελικά κάπως καταφέρνω να το τοποθετήσω και να ανοίξω την πόρτα αλλά το πόμολο δε στέκεται στη θέση του.

Δεν ξέρω τι να το κάνω και τελικά το αφήνω κάτω στο πάτωμα, κλείνω την πόρτα και φεύγω κυρία.

Βγήκαμε κι άλλες φορές σε ον εντ οφ σχέση!

Τα πεσίματα – γκρεμοτσακίσματα…

#1.

Χρόνια πριν, φοιτήτρια εγώ, έχω φάει κόλλημα με έναν τύπο ο οποίος όμως δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται. Περνάει ο καιρός και κανονίζουμε να βγούμε με μια παρέα. Μαθαίνω ότι θα ερχόταν κι εκείνος και επιλέγω να βάλω ένα λευκό μίνι φόρεμα και ψηλοτάκουνα.

Όλο το βράδυ νιώθω μοιραία, γυναικάρα, εκείνος να με φλερτάρει, όλα κυλούν υπέροχα.

Έρχεται η ώρα να φύγουμε κι εκείνος σαν κύριος που είναι, με αφήνει να περάσω πρώτη. Αυτός ακολουθεί από πίσω μου κι ακόμα πιο πίσω έρχεται η υπόλοιπη παρέα. Προχωράω αεράτη και μοιραία, όπως είπα και προηγουμένως και ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται μπροστά μου ένα σκαλί, που δεν το είδα μέχρι που ήταν πολύ αργά.

Πέφτω στα τέσσερα με το φόρεμα να έχει σηκωθεί μέχρι το κεφάλι … Όποτε, όσοι ήταν πίσω μου είδαν τα πάντα, κι όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα όλα κι όλοι.

Σηκώνομαι ντροπιασμένη, αίματα στα γόνατα, να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τινάζω το μαλλί, και σαν να μην έγινε τίποτα συνέχισα να προχωράω!

Δεν περίμενα να επικοινωνήσει ποτέ ξανά μαζί μου, αλλά την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο!

#2

Κατεβαίνω από τη μηχανή του έρωτα του αγιάτρευτου, του έρωτα ζωής, του έρωτα του κεραυνοβόλου που λιώνεις, σβήνεις, χάνεσαι, γιατί ξέρω γω ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα του τόσο μοναδικά και εκεί που είμαι στο ροζ συννεφάκι μου, στραβοπατώ και πέφτω κάτω μες τα χώματα και τις πευκοβελόνες. Γίνομαι, χάλι μαύρο και νιώθω ντροπή μεγάλη κι αμηχανία αλλά εκείνος γελάει και με παρασέρνει με το γέλιο του  κι όλα σε χρόνο ντε τε είναι πάλι όμορφα!

Παντρευτήκαμε με τον Έρωτα αυτόν και πρόσφατα αποκτήσαμε κι ένα μικρό πιτσινάκι!

Το ελαφρώς σουρεάλ

Μου άρεσε ένα παιδί που έβλεπα στο αγαπημένο μου club για κάνα τρίμηνο, αλλά δεν είχα βρει τρόπο να τον πλησιάσω, ώσπου μια μέρα τον πέτυχα με ένα φίλο μου, μας γνώρισε και κανονίσαμε να βγούμε την επόμενη βδομάδα.

Στο μεσοδιάστημα όμως, γνώρισα τον -μετέπειτα- σύζυγο, που τον λες και έρωτα κεραυνοβόλο, ο οποίος μου έκλεισε ραντεβού την ίδια μέρα με το παιδί του club, γιατί δεν μπορούσε άλλη μέρα κι εγώ δεν μπορούσα να ακυρώσω το ραντεβού του πρώτου.

Με το παιδί του club είχα ραντεβού στις επτά και με τον -μετέπειτα- σύζυγο στις δέκα.

Ο πρώτος ήταν πολύ ωραίο παιδί, αλλά εγκεφαλικά δε μου έκανε κλικ και βασικά ανυπομονούσα να πάω στο δεύτερο ραντεβού. Κάποια στιγμή, του λέω «πρέπει να φύγω».

Επιμένει να με συνοδεύσει, εγώ αρνούμαι, εκείνος επιμένει, του λέω ότι θα πάω σε κλαμπ σε πάρτι γενεθλίων , εκείνος μου λέει «θα σε πάω μην περπατήσεις μόνη» και τελικά έρχεται μαζί μου

Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, τρέχω στον -μετέπειτα- σύζυγό μου και του ψιθυρίζω στο αυτί «έχεις γενέθλια». Ο πρώτος να του λέει «χρόνια πολλά», ο δεύτερος να απαντάει «ευχαριστώ», λίγο σουρεάλ όλη η φάση.

Παντρευτήκαμε με τον δεύτερο και ζούμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα.

Ο γύψος

Με τον αγαπημένο μου, γνωριστήκαμε το πρωί σε ένα μπιτσόμπαρο και δώσαμε το βράδυ της ίδιας μέρας ραντεβού σε ένα κλαμπ. Όντως, βρισκόμαστε εκεί, χορεύουμε λικνιζόμαστε, πίνω τον Βόσπορο, περνάμε σούπερ. Κάποια στιγμή του λέω «βγαίνω για λίγο έξω και ξανάρχομαι».

Βγαίνω έξω, παραπατώ και… σπάω το πόδι μου. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου ντίρλα και κοιμάμαι ξερή, χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί.

Ξυπνάω τρεις ώρες αργότερα με τρελό πόνο και το πόδι τούμπανο και πάω στο νοσοκομείο, όπου πετυχαίνω το αγόρι που έχει πάει τον κολλητό του εκεί με αλλεργικό σοκ από τσίμπημα μέλισσας.

Δεν είχαμε προλάβει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα την προηγούμενη μέρα κι εκείνος είχε νομίσει ότι απλώς τον παράτησα κι έφυγα. Με βλέπει με γύψο στο πόδι και παθαίνει σοκ. Ε, εκεί «τα φτιάξαμε» και τα είχαμε πολλά χρόνια, φτάσαμε μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας αλλά τελικά δεν τα ανεβήκαμε!

Χωρίς Gps…

Στα δεκαοχτώ μου και καψούρα με ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι της παρέας, κανονίσαμε να βγούμε όλη η παρέα στα μπουζούκια (εποχή Πέγκυς Ζήνα). Εκεί που διασκεδάζαμε κι εγώ έλιωνα και ματιές και καρφώματα και χοροί και τα σχετικά, σκύβει και μου ζητάει «να τα φτιάξουμε». Με πιάνουν τα ζουμιά, λέω “ναι”, τρέλα, καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο κλπ

Στην επιστροφή, ευγενικοί εμείς, παίρνουμε μαζί μας μια φίλη να τη γυρίσουμε σπίτι της με το αυτοκίνητο μας. Επί 40 λεπτά και βάλε, κάναμε κύκλους στην Κυψέλη, γύρω από το σπίτι της γιατί δε θυμόταν τον δρόμο! Να θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας, να χαρούμε τον έρωτά μας κι αντί αυτού να γυρνάμε γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης.

Παντρευτήκαμε μερικά χρόνια αργότερα!

Άνθρακας ο θησαυρός

Είχα πολύ καιρό να βγω ραντεβού όταν γνώρισα ένα αγόρι μέσω της δουλειάς. Τον έβλεπα καθημερινά κι αν και δεν ανταλλάσσαμε περισσότερες από δυο κουβέντες, έδειχνε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του.

Πολύ καλός, πολύ ευγενικός κι επιτέλους μια μέρα μου ζήτησε να βγούμε! Ξεκινάω εγώ κυρία!

Βάζω τα καλά μου, βάφομαι, στολίζομαι έτοιμη για καφέ -ποτό!

Έρχεται να με πάρει και τον βλέπω με… φόρμα, πουλόβερ, αθλητικά..

Πρώτο σοκ! Ρωτάω «πού θα πάμε;»

-«Μια βόλτα με το αυτοκίνητο» απαντάει. Κάποια στιγμή, σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά σε ένα περίπτερο και λέει «να πάρω κάτι από το περίπτερο» κι επιστρέφει με δυο μικρά μπουκαλάκια νερό! Δεύτερο σοκ!

Τέλος πάντων, καταλήγουμε σε ένα ρομαντικό σημείο, αν και είμαι ήδη ξενερωμένη. Κι εκεί παθαίνω το τρίτο σοκ, με το που ανοίγει το στόμα του κι αρχίζει να μιλάει.

Όπου φύγει φύγει. Με το γνωστό κόλπο του τηλεφώνου, που σε καλεί η φίλη / αδερφή και πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ εκείνη τη στιγμή να φύγεις και να πας σε μια υποχρέωση.

Το αστείο είναι ότι αυτός όταν είδε ότι έκοψα άρχισε να μου λέει μήπως έκανε λάθος που δεν ήταν πιο διαχυτικός από το πρώτο ραντεβού.


Τα σύντομα:

#1

17 χρόνων είχα σχέση με ένα παιδί που όποτε πήγαινα σπίτι του η μάνα του μου έδειχνε περιοδικά με νυφικά και μου έλεγε «εγώ πιστεύω ότι η κατάλληλη ηλικία για γάμο είναι στα 22».

#2

Βγαίνουμε πρώτο ραντεβού και παραγγέλνει περιέ, κοιτώντας ελαφρώς αποδοκιμαστικά το δικό μου ποτό. Σε όλο το ραντεβού μου μιλούσε για διατροφή, γυμναστική και πρόγραμμα!

#3

Ένας ξάδερφος επέμενε να γνωρίσω ένα φίλο του! Με τα πολλά, βγήκαμε ραντεβού στα τυφλά σε μια παραλιακή καφετέρια. Ο τύπος από το άγχος του, ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, έσταζε, σαν να είχε μόλις βγει από το ντους, έπινε το ένα ποτήρι νερό μετά το άλλο, πήγε τριακόσιες φορές στην τουαλέτα και…δεν τον ξαναείδα.

#4

Το “καλύτερο” χειρότερο πρώτο ραντεβού μου ήταν όταν πήγαμε για φαγητό και με έβαλε να τον πληρώσω (φοιτητές και οι δύο, τελείως παιδάκια) και μετά μου διάβαζε καμία ώρα το ωροσκόπιό του, ή ζώδιο, δεν ξέρω από αυτά κιόλας, αυτό που περιγράφει τον χαρακτήρα και πως είναι άνθρωπος σε όλους τους τομείς. Ήταν τουλάχιστον 5-6 σελίδες Α4.

#5

Ο πρώην μου στο πρώτο μας ραντεβού, μου έβαλε φωτιά. Το εννοώ! Ήταν τότε που τα τζιν Diesel είχαν γίνει μόδα και φορούσα ένα με σκίσιμο.

Κάποια στιγμή σκύβει και μου λέει το εξής: Αν το παντελόνι σου είναι μούφα θα πάρει φωτιά, αν είναι αυθεντικό δε θα πάθει τίποτα και στο καπάκι βάζει φωτιά όχι στο ύφασμα αλλά στο σκίσιμο, που είχε κλωστές και παραλίγο να με κάνει παρανάλωμα.

Μετά από αυτό το ραντεβού μείναμε μαζί για 5 χρόνια

ΥΓ1. Δύο χιλιάδες λέξεις, να το αφήσω; 😊

ΥΓ2. Έχεις κάποιο “πρώτο ραντεβού” που θυμάσαι με τις φίλες σου και γελάς;

About Author

Μοιραστείτε το :