Be my guest!

Όταν ο πρίγκιπας αργεί να εμφανιστεί

Μοιραστείτε το :

Γράφει η Μαρία Σωμαράκη, αγαπημένη blogger που μου έκανε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσω κείμενο της

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που αγωνιούσε να έρθει η στιγμή που θα  εμφανιστεί στη ζωή της ο πρίγκιπας. Η πριγκίπισσα καθόταν κάθε πρωί στον ανθισμένο κήπο της φορώντας τα καλά της μέχρι να δύσει ο ήλιος. Πότε  κοιτούσε τον δρόμο, πότε τον κήπο και πότε τον ουρανό. Μάλιστα είχε χαθεί τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις της που ώρες-ώρες αναρωτιόταν αν περίμενε πράγματι τον πρίγκιπα της ή αν περίμενε απλά από συνήθεια.  Κάθε μέρα αναρωτιόταν : «Πότε θα έρθει ο πρίγκιπας μου πάνω στο λευκό άλογο να αναλάβει όλα μου τα θέματα και να λύσει όλα μου τα προβλήματα;»

Ήταν τέτοια η λαχτάρα της για τον ερχομό του, λες και  εξαρτιόταν το παρόν και το μέλλον της  από την εμφάνιση του θαρραλέου ( και πανέμορφου) πρίγκιπα.

« Όμως αργεί! Μα που να είναι; Πόσος χρόνος έχει περάσει; Εβδομάδες; Μήνες; Χρόνια; Γιατί καθυστερεί τόσο; Δεν ξέρει πόσο  απαραίτητη  είναι η παρουσία του;  Ξέρει στ’ αλήθεια κανείς αν έχει σκοπό να εμφανιστεί; Ξεκίνησε καν;  Μήπως μάταια περιμένω; Τι νόημα έχει να κάθομαι  άπραγη και αδιάφορη για οτιδήποτε άλλο;»

Η ενόχληση και η δυσφορία της ολοένα και δυνάμωνε. «Μα τι κάνω;»

«Ως τώρα το μόνο αποτέλεσμα της αναμονής μου ήταν να εξασκήσω την υπομονή μου. Και αυτό με οδήγησε στη αμφιβολία αν η αναμονή έχει  έστω και ελάχιστο νόημα. Αυτή η αναμονή μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ την δική μου συμπεριφορά. Μπορείς να πεις πως κατά μια έννοια… κοιμόμουν τόσο καιρό. Έναν ωραιότατο ύπνο. Μήπως όμως με συμφέρει πιο πολύ να μετονομάσω αυτή την περίοδο της αναμονής σε ύπνο ομορφιάς; Έτσι θα έχω κάνει και κάτι χρήσιμο! Το σώμα μου είναι ξεκούραστο αλλά συναισθηματικά με έχουν εξαντλήσει οι αμφιβολίες, η προσμονή, ξανά αμφιβολίες, ξανά προσμονή. Και να που είμαι ένα βήμα πριν την απογοήτευση.»

Για μια στιγμή ξαφνιάστηκε στην ιδέα πόσο πολύ είχε προσκολληθεί στη σκέψη πως πρέπει να έρθει ο πρίγκιπας.  Στην αρχή θύμωσε με την αργοπορία του. Μετά τον κατηγόρησε για ασυνέπεια και έλλειψη σεβασμού στις επιθυμίες αλλά και τον χρόνο της.

Και μετά …

Μετά ανέλαβε την ευθύνη για την στάση της, τις σκέψεις και τα συναισθήματα της και προχώρησε. Πήρε την πρωτοβουλία να ελευθερώσει τον πρίγκιπα και τον εαυτό της από αυτή την προσδοκία του ερχομού του, που την παρέλυε πια. Σχεδόν δεν ήταν προσδοκία, έμοιαζε περισσότερο με απαίτηση να έρθει να τη σώσει.

Συνειδητοποίησε πως όλο αυτό το διάστημα ήδη ζούσε και χωρίς αυτόν. Θα μπορούσε άραγε να είχε αξιοποιήσει διαφορετικά αυτό το χρονικό διάστημα;

«Μπορώ να ζήσω λοιπόν και χωρίς πρίγκιπα” σκέφτηκε. “Δεν χρειάζεται κάποιος να με φιλήσει για να ξυπνήσω. Και χωρίς το φιλί του είμαι αξιαγάπητη. Εξάλλου  πριγκίπισσα δεν με κάνει ο πρίγκιπας. Ήμουν και από πριν πριγκίπισσα.  Όχι επειδή τον περίμενα, ή επειδή πίστεψα  πως  οφείλω κι εγώ να περιμένω έναν πρίγκιπα στη ζωή μου – σαν όλες τις άλλες πριγκίπισσες.  Κάθε άλλο. Είμαι πριγκίπισσα επειδή  ήδη μου ανήκει ένα βασίλειο. Η ζωή μου η ίδια. Αυτό είναι ήδη γεγονός.»

Δεν ήθελε πια να ζήσει περιμένοντας. Είχε μόλις  ξυπνήσει από τον λήθαργο της.

«Έχω να διοικήσω ένα ολόκληρο βασίλειο. Πρέπει να ξεκινήσω, να γνωρίσω το βασίλειο μου. Τι χρειάζεται από μένα; Υπάρχουν εδάφη που οφείλω να προστατέψω ή να πάρω  αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ανθρώπων που ζουν στο βασίλειο μου;  Δεν θέλω  απλά να μιμηθώ τι κάνουν στα άλλα βασίλεια, παρά μόνο να φροντίσω όλοι να είναι χαρούμενοι. Εδώ είμαι ελεύθερη να δημιουργήσω. Περίμενα να έρθει ο πρίγκιπας και να αναλάβουμε μαζί τα καθήκοντα. Κάποιες φίλες μου πριγκίπισσες λένε  πως περιμένουν τις ιδανικές συνθήκες για να νιώσουν πριγκίπισσες. Μάλλον δεν διαφέρω και πολύ με τις φίλες μου σ’ αυτό. Αυτός ο πρίγκιπας που θα έφερνε τις τέλειες συνθήκες με τον ερχομό του. Πίστευα πως η  παρουσία του θα εξαφάνιζε τις δυσκολίες, τα  προβλήματα και τον φόβο (μου). Όμως δεν θυμάμαι κάποιο διάταγμα που να λέει πως μια πριγκίπισσα δεν μπορεί να μάθει να ξεπερνάει δυσκολίες, να λύνει προβλήματα και να αντιμετωπίζει τον φόβο  και τον δισταγμό της;»

 Ήταν πια  καιρός να ψάξει στις πριγκιπικές  αποθήκες ποια αποθέματα υπήρχαν. Τι εργαλεία διέθετε από κληρονομιά των προηγούμενων γενεών. Τι λάφυρα είχαν κατακτήσει οι δικοί της που δεν γνώριζε ως τώρα;

Με μια απρόσμενη ηρεμία και δυναμικότητα σηκώθηκε και άρχισε να περιδιαβαίνει το βασίλειο της. Να παρατηρεί τη χαρά και τη λύπη, τη δράση και την αδράνεια, τις ευκαιρίες και τους περιορισμούς και πολλά άλλα.

Αφού πήρε τις αποφάσεις της  η πριγκίπισσα μας ανέλαβε το δύσκολο έργο να διοικήσει το βασίλειο της.  Ανακάλυψε πως  εκτός από το να διευθύνει είχε και την ικανότητα να αποφασίζει χωρίς να χρειάζεται την συγκατάθεση άλλων,  να οριοθετεί και να προστατεύει ότι της είναι σημαντικό,  να συναισθάνεται τις δικές της ανάγκες αλλά και των άλλων.

Τα έκανε όλα τέλεια από εκεί και πέρα; όχι.

Ήταν όλα εύκολα; καθόλου.

Φυσικά και έκανε λάθη και έμαθε από αυτά. Και θα κάνει κι άλλα στο μέλλον χωρίς αμφιβολία. Θα μάθει από αυτά όμως, ίσως και περισσότερα από ότι έμαθε κατά τη διάρκεια της αναμονής της… με συγχωρείς, κατά τη διάρκεια του ύπνου ομορφιάς της ήθελα να πω. Είχε καταλάβει πια πως η προσωπική της ελευθερία δεν εξαρτιόταν από κάποιον πρίγκιπα.

Και αν αναρωτιέσαι τι απέγινε ο πρίγκιπας…

Ήρθε τελικά. Όχι όταν τον περίμενε, αλλά όταν ήταν πια πρόθυμη να αφήσει κάθε φανταστική ιδιότητα που του είχε αποδώσει για να τον δει, να τον αναγνωρίσει και να τον  γνωρίσει πραγματικά όπως εκείνος ήταν. Και όχι όπως εκείνη τον ήθελε να είναι. Αυτό επέτρεψε και στους δυο να εξελιχθούν ό ένας πλάι στον άλλον.

Και ίσως ήταν καλύτερα έτσι γιατί κι εκείνος καθώς ερχόταν σκεφτόταν πόσο άδικο ήταν να περιμένουν οι άνθρωποι από τους πρίγκιπες να λύνουν όλα τα προβλήματα, να είναι δυνατοί, αποφασιστικοί,  ατρόμητοι και φυσικά…γοητευτικοί. Κι εκείνος ονειρευόταν μια πριγκίπισσα που θα τον αγαπούσε με τις δυνατές και τις αδύναμες πλευρές του.

Αλλά αυτά συμβαίνουν φυσικά μόνο στα παραμύθια.

Μαρία Σωμαράκη.

Αυτό το παραμύθι δεν έχει καμία πρόθεση να προωθήσει την μοναρχία και τον φεμινισμό ή να υποτιμήσει τους ήδη υπάρχοντες πρίγκιπες στη ζωή μας. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

About Author

Μοιραστείτε το :