Έκλεισε ο κύκλος των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής

Έκλεισε ένας κύκλος στη ζωή μου, αυτός των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής! Μάλλον δηλαδή!

Σπάνια κλείνω κύκλους στη ζωή μου, πάντα αφήνω ένα παράθυρο, μια χαραμάδα, έτσι να παίρνουμε τον αέρα μας, και κάτι μου λέει ότι και εδώ κάτι τέτοιο θα συμβεί!

Που λέτε, την προηγούμενη βδομάδα τελείωσαν τα μαθήματα της Δημιουργικής Γραφής που έκανα στην Καλλιτεχνική Ομάδα Δρώμενο (ΟΑΣΗ – ΔΡΏΜΕΝΟ ΠΟ.Φ.Ε.Σ).

Το “Δρώμενο” το οραματίστηκαν δύο νέοι άνθρωποι, ο Σπύρος και η Δανάη, το οργάνωσαν, το δούλεψαν και το έκαναν πραγματικότητα, δίνοντας όλο το “είναι” τους και κάτι παραπάνω!

Γράφω και με έχει πιάσει το στομάχι μου από τη στενοχώρια μου. Τέλος εποχής. Στο τελευταίο μάθημα εκεί που λέγαμε τις ασκήσεις μας μας ανακοίνωσε ο δάσκαλος ότι θα βρεθούμε ακόμα μία φορά, για την… αποφοίτηση και μετά πάπαλα, φινίτο λα μούσικα πασάτο λα φιέστα!

Μου ρθε νταμπλάς! Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η σχολική χρονιά μου θα ήταν κι η τελευταία. Και δεν μπορώ και τους αποχωρισμούς, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα! Η αποφοίτηση – αποχαιρετισμός θα γινόταν σε μια μπιραρία, για να τον καταπιούμε και πιο εύκολα, ευτυχώς η καραντίνα έληξε πάνω στην ώρα. Ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο έπρεπε να κλείσει από κοντά κι όχι από την οθόνη του λάπτοπ,που έχω και θολή κάμερα από τότε που ο γιος μου έριξε χυμό κατά τη διάρκεια του Γουέμπεξ!

Το Δρώμενο μου άνοιξε ένα παράθυρο διαφορετικό, σε ένα κόσμο λαχταριστό, και μάλιστα σε μια δύσκολη φάση -θα έλεγα- της ζωής μου. Η γραφή μπήκε δυναμικά στην καθημερινότητά μου και μου την άλλαξε μια για πάντα!

Κι όλο αυτό έγινε από μια απλή σύμπτωση. Η ζωή μου όλη! Από προγραμματισμό δεν τα πάω καλά αλλά από συμπτώσεις από το πουθενά που πάντα οδηγούσαν κάπου, ένα σωρό!

Όλα ξεκίνησαν στην παραλία του Άη Στράτη, μία μέρα που η ξαδέλφη μου η Θεανώ, έτυχε και άπλωσε την πετσέτα της δίπλα στη δική μου.

Λέγαμε τα νέα μας και συζητούσαμε για το Blog και τα sites που αρθρογραφούσα, όταν με ρώτησε «γιατί δεν κάνεις κανένα σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής»;

Εκείνη τη στιγμή ούτε που έδωσα σημασία, άυπνη για πάνω από ένα χρόνο λόγω του δεύτερου μωρού, ίσα που επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Ο σπόρος όμως φυτεύθηκε. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα σου πει κάτι -ή τι θα δεις τυχαία- και αυτό το κάτι θα σου αλλάξει τη ζωή!

Δεν περνάει ένας μήνας από εκείνη την κουβέντα και κάπου στο facebook παίρνει το μάτι μου ότι γίνονται στην περιοχή μου μαθήματα Δημιουργικής Γραφής.

Σαν λαμπάκι αναβόσβησαν στο κεφάλι μου τα λόγια της Θεανώς. Βρε, λες; Μπα… λογικά δε θα μπορώ να πάω, θα πρέπει να οδηγήσω, παραπατώ και από την κούραση, ε, δεν είναι πολύ ρεαλιστικό το να ξεκινήσω το οποιοδήποτε μάθημα, να έχω εργασίες και τα σχετικά!

Ωστόσο, κοίταξα να δω την τοποθεσία! Έτσι απο περιέργεια! Ο Κολόμβος ανακάλυψε ολόκληρη Αμερική από περιέργεια (και χωρίς να το ξέρει, νόμιζε ότι έφτασε στην Ανατολική Ακτή της Ινδίας και γι’ αυτό η νέα ήπειρος δεν πήρε το όνομά του, αλλά αυτό κι αν είναι άλλη κουβέντα)!

Διαπίστωσα ότι είναι σε πολύ βατό σημείο, μια ευθεία των δέκα λεπτών από το σπίτι μου! Στα συν και η αλάνα που υπήρχε εκεί! Δε χρειαζόταν ικανότητα παρκαρίσματος, μπορούσα να το αφήσω όπως λάχει!

Κοίταξα τις ώρες μαθημάτων! Ένα δίωρο κάθε Πέμπτη βράδυ!

Χμ, βρε, λες;

«Λέω»!απαντάει ο Λέων, ο σύζυγος δηλαδή! Και επιχειρηματολογεί επ αυτού:

«Να ξεφύγεις λίγο από τα μωρουδιακά, να κάνεις κάτι δικό σου, να έχεις λίγο χρόνο για σένα».

Η αλήθεια είναι ότι ξεκάθαρα το χρειαζόμουν, είχα πάρει μια τρελή φόρα κατηφόρα με χαλασμένα φρένα.

Κι έτσι ξεκίνησαν όλα! Πήρα τηλέφωνο να επιβεβαιώσω την κράτηση μιας θέσης -όπου λέει ο δάσκαλος ότι τον ψάρωσα σε εκείνο το τηλέφωνο, ότι του φάνηκα περίεργη! Περίεργη εγώ; Ε,ζαμέ!

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα, μάλλον, το πρώτο μου βράδυ εκεί. Πήγα “τουρίστρια”, δεν ήξερα καν τι θα βρω, πώς θα είναι, τι σημαίνει, εν τέλει, μαθήματα δημιουργικής γραφής και αν θα μ’ αρέσουν και φτάσαμε η Πέμπτη να είναι η καλύτερη ημέρα της εβδομάδος!

Εκείνο το πρώτο βράδυ έφτασα δισταχτικά, χτύπησα πόρτα και μπήκα. Για όποιον με γνωρίζει ξέρει ότι επιστράτευσα όλο το θάρρος του κόσμου για να το κάνω αυτό!

Με την πρώτη ματιά βλέπω ένα μικρό κόζι χώρο με βιβλιοθήκες γεμάτες λαχταριστά βιβλία, ένα μεγάλο τραπέζι στο κέντρο, κάποιες κυρίες, ένα νεαρό.

Λέω ποια είμαι, αν και οι τάσεις φυγής με πλημμυρίζουν, δεν ξέρω κανέναν, τι κάνω εδώ, νυστάζω, η μικρή άραγε θα ξυπνήσει πάλι μέσα στη νύχτα, πότε θα αρχίσει να κοιμάται σερί, κουλουπού.

Καθόμαστε, συστηνόμαστε με τις υπόλοιπες κυρίες -μαθήτριες, ο νεαρός είναι ο δάσκαλός μας. Αναρωτιέμαι πόσο χρονών να είναι.

Ξεκινάμε με μια άσκηση πάνω στον Μικρό Πρίγκιπα. Ανασαίνω λίγο, ευτυχώς τον ξέρω, αν κι έχω χρόνια να τον διαβάσω!

Κάνα δυο ασκήσεις ακόμα και αναρωτιέμαι τι κάνουν οι συμμαθήτριες μου εδώ, δε χρειάζονται μαθήματα, ξέρουν να γράφουν, ενώ εγώ πρέπει να μάθω την αλφαβήτα!

Νιώθω λίγο μειονεκτικά, ότι ξεχωρίζω για ακόμα μια φορά και όχι με τον τρόπο που θα ήθελα να ξεχωρίζω, αλλά από την άλλη, σκέφτομαι ότι αν το επίπεδο είναι υψηλό, μόνο να κερδίσω μπορώ! Είναι “κλειδωμένο” το μυαλό μου και μπορώ να κάνω μεν ιστορίες με τα αντικείμενα που μας δίνονται, αλλά επουδενί να τους δώσω μια άλλη διάσταση πέρα από αυτή που βλέπω!

Προς το τέλος του μαθήματος, ο δάσκαλος μας ενημερώνει ότι θα ξεκινήσουμε τη χρονιά μας με Ποίηση.

Με ΤΙ;;;;;;Τρώω τρελή ξενέρα!

Ήρθα να κάνω ποίηση; Τη βαρετή ποίηση; Μα ποιος ασχολείται με ποίηση στις μέρες μας. Δεν ήρθα να μάθω να γράφω ποιηματα! Θυμάμαι τα βιβλία ποίησης στη βιβλιοθήκη στο σπίτι της μαμάς μου, ίου, λέμε.

Καλά, δεν παίζει να ξανάρθω, σκέφτομαι όταν:

ΤΟΚ ΤΟΚ ΤΟΚ η πόρτα χτυπάει δυνατά απέξω, ούτε ο Λύκος όταν ήθελε να γκρεμίσει το σπίτι των τριών γουρουνακίων, έτσι!

Κοιταζόμαστε μία όλοι μαζί, «εμπρ..»  πήγε να πει ο δάσκαλος, όταν η πόρτα ανοίγει με ορμή και μέσα μπαίνει με φόρα μια κοπέλα που κρατάει κάτι σακούλες του σούπερ μάρκετ.

-ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ; Ρωτάει με φωνή Σαπφούς Νοταρά στη σκηνή με το μπουρλότο.

-Ναι, απαντάει ο Δάσκαλος.

-Πήρα χθες τηλέφωνο, πέρασα κι από δω, αλλά δεν ήταν κανείς.

-Χθες ήταν κλειστά, σήμερα ξεκινήσαμε πρώτη μέρα, … ψιλοάφωνος ο δάσκαλος

-Τέλος πάντων, έχω κάτι σακούλες, υπάρχει ψυγείο να τις βάλω; Τουαλέτα υπάρχει; Προλαβαίνω το μάθημα;

-Ξεκινήσαμε πριν μία ώρα, σε λίγο τελειώνουμε αλλά μπορείς να καθ…

-Καλά καλά, πάω να βάλω τις σακούλες στο ψυγείο κι έρχομαι.

Κοιταζόμαστε μια δεύτερη όλοι μαζί, κάπως σαν να θέλουμε να γελάσουμε με το σουρεάλ σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά μας, αλλά δεν ξέρουμε κι αν είναι σωστό, δε γνωριζόμαστε κιόλας και συνεχίζουμε την άσκηση.

Αν δεν κάνω λάθος, έπρεπε να κόψουμε λέξεις από κάτι περιοδικά και με τα αποκόμματα να φτιάξουμε μια μικρή ιστορία!

Παρεμπιπτόντως, τη λάτρεψα τη συγκεκριμένη άσκηση! Από τις αγαπημένες μου, μαζί με εκείνη που ο ένας ξεκινούσε μια πρόταση, ο άλλος έπρεπε να τη συνεχίσει με προσοχή, να υπάρχει συνοχή, και μετά ο άλλος κι ο παράλλος, μέχρι το τέλος να βγει μια ιστορία!

Ή που ο δάσκαλος μας έδινε λέξεις και έπρεπε με αυτές να φτιάξουμε ένα διήγημα! Ή που μας έβαζε μουσική και έπρεπε να γράψουμε την ιστορία που μας ξυπνούσαν οι ήχοι!

Κάθε άσκηση ήταν κι ένα υπέροχο δημιουργικό παιχνίδι!

Εν τω μεταξύ, εκείνο το πρώτο βράδυ, η κοπέλα, μετά τις κουζίνες και τις τουαλέτες και τον καφέ που έφτιαξε, αφού ξύνισε που υπήρχε μόνο γαλλικός, ήρθε στο τραπέζι εκεί που γράφαμε και

-Εσύ έχεις πολύ αστείο μαλλί, λέει σε μια συμμαθήτρια με σγουρό μαλλί αλά Μαρία Σολωμού.

-ΕΕΕ, ευχαριστώ; Απαντάει αμήχανα η κοπέλα.

Ξανακοιταζόμαστε οι υπόλοιποι μια τρίτη φορά και νομίζω εκείνη τη στιγμή, έσπασε ο όποιος πάγος μεταξύ μας!

Η συγκεκριμένη κοπέλα δεν ξαναήρθε σε επόμενο μάθημα, ήταν για μία μόνο εμφάνιση αλλά ακόμα τη θυμόμαστε, τρία και βάλε, χρόνια μετά!

Από τα πρώτα μαθήματα, θυμάμαι τον δάσκαλο να μου λέει ότι έχω πάττερν στα θέματα μου, κι ότι αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ήταν η αγάπη και πιο συγκεκριμένα η ερωτική αγάπη. Άλλη είχε τη φύση, άλλη είχε το αστυνομικό – θριλεροειδές, κουλουπού κουλουπού. Έκαστος στο είδος του, που λένε!

Όταν  μου το είπε, ξαφιάστηκα, δεν το επέλεγα συνειδητά, αλλά τόσα χρόνια μετά κι εκ του αποτελέσματος, τα γραπτά μου, είτε είναι ποιητικά, είτε σεναρίου, είτε βιβλίο, τον επιβεβαιώνουν.

Δε χρειάζεται να πω πόσο λάτρεψα την ποίηση. Συγκλονίζομαι, λέμε!

Πώς ζούσα χωρίς να ξέρω το Μονόγραμμα του Ελύτη. Πώς!

Έκτοτε, από εκείνο το πρώτο βράδυ που διέσχισα το κατώφλι του Δρώμενου χωρίς να ξέρω ούτε τα βασικά, έχουν γίνει τα εξής:

πήρα μέρος σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης (Κέφαλος),

ένα μυθιστόρημα – γεφύρι της Άρτας περιμένει να το ολοκληρώσω –θα περιμένει πολύ εν τω μεταξύ, έτσι όπως το κόβω,

το παραμύθι μου Ο Ξεχωριστός Μέλλιος κυκλοφόρησε, πριν κάνω τα μαθήματα παραμυθιού, και δόξα τω Θεώ, είναι αξιοπρεπής και μάλιστα Υποψήφιος στα βραβεία βιβλίου του Public, στην κατηγορία Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία -αν δεν τον έχεις ψηφίσει, κάνε ένα κλικ, ένα λεπτό υπόθεση είναι, ευχαριστώ!Α και μη ξεχάσεις να πατήσεις “καταχώρηση ψήφου”! Ξαναευχαριστώ!

Not bad at all!

Πόση έμπνευση έχω, πόσες ιστορίες θέλω να γράψω, πόσα όνειρα κάνω! “Άνοιξε” το μυαλό μου, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Κάθε εικόνα, κάθε λέξη, κάθε ήχος μπορεί να δημιουργήσει αυτόματα μια ιστορία στο κεφάλι μου.

Ο νεαρός δάσκαλος είχε γνώσεις και μεταδοτικότητα και επιτυχία και αυτό φαίνεται από τις επιτυχίες των μαθητών του και τις διακρίσεις τους!

Τώρα μένει να γίνει εξάσκηση. Μια μυρωδιά από Ποίηση – Λογοτεχνία – Σενάριο – Παραμύθι, την πήραμε! Βιβλία διαβάζουμε, τα τεχνικά τα μάθαμε, τώρα είναι η ώρα της γραφής!

Μου άρεσε που κάποια στιγμή με “μάλωσε” ο δάσκαλος για τα κείμενα δύο ταχυτήτων που γράφω, όπως και το να μην επαναπαύομαι στα ευθυμογραφήματα που έχω μια άλφα άνεση αλλά να εξερευνήσω και είδη που φοβάμαι και θέλουν μεγαλύτερη προσπάθεια εκ μέρους μου. Δίκιο έχει. Τέλος παντων, και αυτό είναι ένα άλλο θέμα!

Η ουσία είναι ό,τι ταλέντο κι αν έχεις, αν δε γράψεις, δε βελτιώνεις τη γραφή σου και σίγουρα δεν είσαι συγγραφέας. Συγγραφέας…είναι πολύ μεγάλος τίτλος.

Δε φτάνει να εκδώσεις κάτι για να λέγεσαι έτσι. Πρέπει να φας πολλά ψωμιά και να το κάνεις γράφοντας!

Εύχομαι να τα καταφέρω. Ό,τι κι αν γίνει, το Δρώμενο, ο δάσκαλος Σπύρος Κοπανιτσάνος, να λέμε κι ονοματεπώνυμα, μου άλλαξε τη ζωή, προς το καλύτερο. Με έκανε γραφιά. Νομίζω ότι αυτόν τον τίτλο μπορώ να μου τον δώσω χωρίς δεύτερες σκέψεις και ντροπές.

Κι όποιος είναι – γίνει γραφιάς, δεν μπορεί να ξεγίνει, το ποτάμι πίσω δε γυρίζει!

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Σπύρο, τη Δανάη και σε όλη την ομάδα,τις συμμαθήτριες μου τις υπερταλαντούχες, για το ταξίδι αυτό! Ευγνωμοσύνη που με έβαλαν και μένα στη βάρκα τους κι αρμενίζουμε τα πέλαγα!

Εις το επανιδείν!