Βιβλιοθήκη

Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα | Ερωτικό Κάλεσμα

Μοιραστείτε το :

Ο Μενέλαος Λουντέμης όπως ήταν γνωστός ο Δημήτριος Μπαλάσογλου, είχε δυνατή πένα, γεμάτη λυρισμό και συναίσθημα!

Αυτό το γνώριζα από τα μυθιστορήματά του που διάβαζα μικρή, αλλά το διαπίστωσα και στα ποιήματά του που έμαθα μεγάλη.

Το βιβλίο του «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» ήταν μπεστ σέλερ, τις δεκαετίες του ’50, ’60 και ’70 αλλά και μετέπειτα, στη δική μου γενιά.

Αν και δήλωνε ότι δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη, ότι στόχο είχε να καταγράψει την κοινωνική ανισότητα, σε αυτό το βιβλίο κατά τη γνώμη μου, τα πέτυχε και τα δύο!

Σχετικά πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι είχε κάνει δώρο το συγκεκριμένο βιβλίο του στη γιαγιά μου την Ευτέρπη, όταν τον είχαν στείλει εξόριστο στο στρατόπεδο του Άη Στράτη.

Αριστερός μέχρι το κόκαλο, εκείνων των παλιών αριστερών που πάλευαν και έδιναν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους και τα «πιστεύω» τους, εννοείται ότι τον είχε κάνει «διακοπές» στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη, μαζί με τον Ρίτσο, τον Θεοδωράκη και άλλους διανοούμενους, όπως και τον παππού μου τον Αντώνη.

Κάποια σημεία του βιβλίου είναι σκέτη ποίηση. 

Τόση γλαφυρότητα, τόση ζωντάνια οι χαρακτήρες, τους νιώθεις να σου «μιλάνε».

Από μένα είναι πέντε στα πέντε αστέρια, αριστούργημα. Κι απορώ με όσους έχω ακούσει ότι το παράτησαν στη μέση γιατί… βαρέθηκαν!

Τεσπά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!

Προσωπικά το λάτρεψα από την πρώτη ανάγνωση που έκανα μικρή και δεν άλλαξε η γνώμη μου ούτε τώρα που το ξανα ξεφύλλισα με αφορμή ένα άλλο Μέλλιο, με δύο λάμδα, που έγραψα εγώ. 

Νοσταλγικό, μιας άλλης εποχής… υπέροχο. 

Μερικά βιβλία «μιλάνε» μέσα σου, σε αγγίζουν, είναι κάτι παραπάνω από μια αφήγηση ιστορίας. Ξεσηκώνουν θύελλα συναισθημάτων.

Το διάβασα με άλλη ματιά τώρα. Με περισσότερη προσοχή στην επιλογή των λέξεων, των περιγραφών, απόρροια της ενασχόλησής μου με τη δημιουργική γραφή.

Και συγκλονίστηκα το ίδιο. Όχι, συγκλονίστηκα περισσότερο.Γιατί τώρα είμαι μάνα. Και οι μάνες αγαπάνε τα παιδιά όλου του κόσμου.

Καμία μάνα δεν μπορεί να βλέπει ένα παιδί να υποφέρει, να χρειάζεται βοήθεια, να είναι μόνο.

Κι ο Μέλιος της ιστορίας του -το μυθιστόρημα είναι αυτοβιογραφικό- δεν έχει κανέναν στον κόσμο. 

(Από το βιβλίο):

Καθηγητής κ. Σκαμβουράς: Πού είναι οι κηδεμόνες σου; Τον ρωτά.

Ο Μέλιος ζυγιάστηκε λίγο. Στο τέλος:

Μέλιος: Πουθενά… είπε.

Καθηγητής κ. Σκαμβουράς: Τότε… ποιοι σε φροντίζουν;

Μέλιος: Εγώ.

Κάποια στιγμή, βρέθηκαν στο δρόμο του κάποιοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που έδειξαν συμπόνια, του έδωσαν αγάπη, όπως την ήξεραν, όσο μπορούσαν.

Αυτό που κατάλαβα τότε αλλά και τώρα είναι ότι όταν προσπαθείς και βρεθεί και κάποιος να σου δώσει ένα χέρι βοήθειας και όχι κατραπακιάς, πολλά μπορούν να γίνουν, πολλά να καταφέρεις.

Όλα όμως είναι κυρίως στο δικό μας χέρι. Τον εαυτό μας έχουμε. Και τη γνώση μας. Η γνώση είναι κάτι που δεν μπορεί να σου πάρει κανείς.

Θα κλείσω την ανάρτηση με το αγαπημένο μου ποίημα του:

 «Ερωτικό κάλεσμα»

Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.

Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.

Τις πνίγουν οι νεροποντές.

Τις κυνηγούν οι βοριάδες.

Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.

Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.

Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.

Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.

Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης

ένας αποσταμένος περπατητής

που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς

ν᾿ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, έλα να τ’ ακούσουμε μαζί.

About Author

Μοιραστείτε το :