Βραδινό μπανάκι μανάκι μες το σιντριβάνι! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

About last night, που είχαμε μπανάκι μανάκι μες το σιντριβάνι!

Τι είπα στα παιδιά μου:

“Δεν πειράζει ΑΝ βραχείτε, έχω αλλαξιά με ρούχα (και παπούτσια) μαζί μου!

Τι καταλάβανε:

“Μπείτε μες το σιντριβάνι, καθίστε πάνω στους πίδακες νερού, κολυμπήστε, κάντε ελεύθερο, ύπτιο, πρόσθιο, πεταλούδα, μακροβούτια!”

Αφού δεν αρρώστησαν και το καταδιασκέδασαν, χαλάλι το άγχος και οι τσάντες με τα ΑΣΗΚΩΤΑ μουσκίδια ρούχα, που περπατούσαμε και αφήναμε πίσω μας σαν τον κοντορεβυθούλη το στίγμα μας, συν το βλέμμα των άλλων γονέων που ήταν έτοιμοι να φωνάξουν “φρουρά φρουρά” και να ρθει η πρόνοια που Ιανουαριάτικα τα παιδιά μου στάζανε και μέχρι να πέσει η σταγόνα κάτω γινόταν διακοσμητικό για το παλάτι της Έλσας, όχι αυτό της Αρεντέλας, το άλλο που έφτιαξε με τα χεράκια της!

Που λέτε, ήθελα καιρό να τους πάω εκεί, είχα ακούσει τα καλύτερα, αλλά λίγο που ήταν μακριά, λίγο που πάντα κάτι υπήρχε κανονισμένο & που είχε προτεραιότητα, λίγο ένα προσωρινό -όπως νόμιζα- αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, μπερν άουτ που με διακατέχει και προτιμώ τα εντός εκτός κι επι τ αυτά της περιοχής μου δρώμενα, τα κατάφερα μόλις προχθές!

(ξέρω ξέρω, πρέπει να κάνω πιο μικρές προτάσεις ή να βάζω πού και πού καμιά τελεία που τις τσιγκουνεύομαι γενικώς και ειδικώς!)

Σε αυτήν την έξοδο, χάρηκα διπλά γιατί, αν και πρότεινα τελευταία στιγμή, πιο τελευταία δε γίνεται,την ώρα που ξεκινούσαμε από το σπίτι, στη φίλη και συνάδελφο Blogger Bliss Mom να έρθει με τα παιδιά της, εκείνη ετοιμοπόλεμη είπε “Ναι”! Ήθελα να της το πω νωρίτερα, αλλά είναι αυτό που κάποιες μέρες δεν προλαβαίνεις να στείλεις ούτε ένα μήνυμα, μια λέξη! Κάνουμε καλή παρέα με την Bliss και τα παιδιά της, σου τα έλεγα και εδώ, στο club Αγίας Άννας αλλά και αλλού, δε θα βάλω όλα τα λινκς τώρα!

Τόση ώρα, μιλάω για το πάρκο του Ελληνικού, έτσι; Δεν προλάβαμε -εννοείται- να πούμε καμιά κουβέντα εκεί, γιατί τρέχαμε πίσω από τα παιδιά, εκείνη έχει και τρία, έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, εγώ βέβαια επειδή είμαι και προνοητικιά, τους φορούσα πορτοκαλοκόκκινα ρούχα και αθλητικά με φωτάκια που αναβοσβήναν και συναγωνίζονταν τα φωτάκια του πάρκου. Μια σέλφι πάντως την προλάβαμε και είναι αυτή:

Στη συνέχεια χάρηκα τριπλά γιατί ήρθε και άλλη μία φίλη μου, η οποία είναι νεραϊδάκι παρακαλώ, αμεεεέ, με τα δικά της παιδιά, και γίναμε πολλοί και σε τέτοια μέρη με όσους περισσότερους φίλους είσαι, τόσο καλύτερα, δε μορ, δε μπέτερ, που λένε!

Η είσοδος είναι δωρεάν και στα 70 στρέμματά του, έχει μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΤΑΤΗ, ΤΕΡΑΣΤΙΟΤΑΤΗ παιδική χαρά, όργανα γυμναστικής για τους αθλητικούς τύπους, σαν την κόρη μου, «λίμνη» -κήπο ζεν, κιόσκια με χοτ ντογκ και μπέργκερς και λουκουμάδες και μαλλί της γριάς, αν σε πιάσει καμιά λιγουρίτσα από το πολύ περπάτημα, καιιιιι λαστ μπατ ντέφιτνελι νοτ λιστ, το σιντριβάνι με τους πίδακες νερού που χορεύουν με τον ρυθμό της μουσικής που ακούγεται από τα μεγάφωνα!

Τα παιδάκια μου ενώ στην αρχή παίξανε συντηρητικά, ερχόντουσαν και με ρωτούσαν αν πειράζει που έπεσε μια σταγόνα στο παντελόνι τους ξέρωγώ, μετά του δώσανε και κατάλαβε, ειλικρινά, ήταν σαν να πέσαν στη θάλασσα με τα μπουφάν! Να πω την αλήθεια μου χαιρόμουν τόσο που έβλεπα τα φατσάκια τους να λάμπουν που δεν τα σταμάτησα, τους άφησαν να το ζήσουν! Λέω και μια μύξα παραπάνω δε θα φέρει και τη συντέλεια του κόσμου! Αφού μπήκα κι εγώ μέσα, που αυτό είχε ένα άλφα ρίσκο γιατί για μένα δεν είχα πάρει άλλα ρούχα! Τώρα τελευταία όλο ρίσκα παίρνω, εύχομαι να μου βγούνε σε καλό!

Με το που βγήκανε – με τα χίλια ζόρια και άπειρα “πέντε λεπτά ακόμα”- πήγαμε αμέσως στις τουαλέτες να τους αλλάξω, τις οποίες τουαλέτες, τις πλημμυρίσαμε, αφού μας χτύπησαν και ΤΟΚ ΤΟΚ την πόρτα και μας ρώτησαν “όλα καλά;” βλέποντας τον Νιαγάρα να ξεχύνεται από τις χαραμάδες!

“Μαμά, θα μας μαλώσει ο αστυνομικός (σεκιούριτι) ;” ανησύχησε η μικρή

“Όχι βέβαια!” της είπα και συμπλήρωσα από μέσα μου “αλλά μερικά σιχτίρια θα μας τα ρίξει με το δίκιο της η κυρία που θα σφουγγαρίσει”!

Μάζεψα όλα τους τα ρούχα, εσώρουχα και πανωφόρια, όπως όπως χωρίς να τα στύψω, τα στρίμωξα σε κάτι σακούλες του Σκλαβενίτη και έδωσα το σύνθημα της αναχώρησης!

“Καλά δεν τα έστυψες;” Με ρώτησε η Bliss , Ε, όχι, θα περνούσα κάνα 3ωρο στην τουαλέτα βραδιάτικα, άσε που θα με κλείδωναν μέσα, κλείνει δεν κλείνει κάποια στιγμή το πάρκο;

Ευτυχώς που μένει κοντά και πήγαμε σπίτι της -εδώ θέλω να κάνεις εικόνα τα 5, ολογράφως πέντε, παιδιά ηλικίας από δύο έως 10 ετών, και εμάς τις δυο μέσα σε ένα αμάξι- μαζί με τσάντες,τσαντούλες τσαντάκια, χειρός, πλάτης, σχολείου, βάλε και τις σακούλες του Σκλαβενίτη καιιιιιι πατίνιΑ! Το αμάξι τα χώρεσε όλα σαν το τσαντάκι του Σπορτ Μπίλυ ή μάλλον σαν της Ερμιόνης, που είναι πιο πρόσφατη! Φτάσαμε σπίτι της, στη βίλα, που είπε ο γιος μου, όλο θαυμασμό όταν την είδε, στεγνώσαμε με πιστολάκι τα μαλλιά, βάλαμε και τα βρεμένα στο πλυντήριο για στύψιμο (τρεις φορές παρακαλώ) και έτσι σταμάτησαν να ζυγίζουν τρεις τόνους και θα μπορούσα να τα κουβαλήσω στον γυρισμό, όπου δεν σου είπα, ο γυρισμός περιλάμβανε και μετρό και ησάπ και μπαγκαζια!

Εκεί τα παιδιά μας, όσο εμείς οι μαμάδες – πιπίνια πίναμε ένα καυτό τσαγάκι και τρώγαμε κουραμπιέδες, κάνανε το σπίτι μπάχαλο, είδανε και την ταινία “τα κακά παιδιά”, τα βιβλία των οποίων κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Παρισιάνου, που σου έλεγα εδώ και αν και πάρα πολύ ψήθηκα για στρωματσάδα, να κάνουμε δηλαδή διανυκτέρευση εκεί, επειδή είχαμε το πάρτι της νεραιδένιας κόρης της φίλης μου το επόμενο πρωί, πήραμε το δρομί δρομάκι για το σπίτι! Μεσάνυχτα βάλαμε το κλειδί στην πόρτα, κατάκοποι και τρισευτυχισμένοι!

Και εις άλλες δημιουργίες αναμνήσεων με υγεία!