Γενέθλια στη Ρώμη! Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Ελληνίδα Κροίσος με 3 γράμματα πάει με τις κολλητές της στη Ρώμη για τα γενέθλιά της!

Σκοπός μας με το ταξίδι αυτό ήταν να γιορτάσουμε με δόξα και τιμή τα σαρακοστά τρίτα γενέθλιά μου, να μας μείνουν αξέχαστα, και ταυτόχρονα να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε αλά ιταλικά!

Πράγματι, θα μας μείνουν αξέχαστα αυτά τα γενέθλια, ήταν πολύ ξεχωριστά, έως περιπετειώδη, θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους!

Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε! Πραγματικά, η Booking λες και έβαλε τα δυνατά της να μας χαλάσει το κέφι, τα σχέδια, την ξεκούραση, τα χρήματα και το κυριότερο όλων, τον χρόνο μας, τον πολύτιμο.  

“Τρέχουμε” τόσο πολύ καθημερινά, που δε χρειαζόταν να μας “τρέξει” και στη Ρώμη, η οποία με αφορμή τα γενέθλιά μου, ήταν σημαντική έξοδος – διέξοδος! 

Θα σας τα πω όλα χαρτί και καλαμάρι, όπως το συνηθίζω, αλλά πρώτα θέλω να τονίσω ότι παρόλη την ταλαιπωρία και τα διάφορα που μας τύχαιναν ανά… 15λεπτο, επειδή έχω τις καλύτερες φίλες του κόσμου, εν τέλει, πέρασα απίθανα!  Κάποιος άλλος θα μουρμούραγε “ε ρε κάτι μηνννύσεις που θα πέσουν” αλλά όχι το συγκεκριμένο τρίο στούτζες!

Πριν ξεκινήσω να γράφω τα της Ρώμης, αν θέτε, ρίξε μια ματιά στα της Βενετίας εδώ!   

Ό,τι ακολουθήσει από δω και κάτω είναι η πλήρης αλήθεια και πραγματικότητα και οποιαδήποτε ομοιότητα με μυθοπλασία και φαντασία είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει!   

Η αναχώρηση   

Όλα ξεκίνησαν όταν το πρωί της αναχώρησης σκέφτηκα «μην κουβαλάω μετρητά μωρέ, καλύτερα να χρησιμοποιώ την κάρτα»!   Ωστόσο, την ώρα που έβγαινα από την εξώπορτα πήρα και μερικά χαρτονομίσματα «για παν ενδεχόμενο».   

Το ενδεχόμενο δεν άργησε να εμφανιστεί όταν στο αεροδρόμιο που έφτασα νωρίς κι είπα “ας τσεκάρω να δω πόσα χρήματα έχει η κάρτα μου”, ανακάλυψα το υπέρογκο ποσό των 32 ολόκληρων ευρών!!   

Αχμ, φθηνά τη γλιτώσαμε!   

Κάπου εδώ να πω ότι ήμασταν σούπερ οργανωμένες, δεν ταξιδεύαμε χυμαδιό, όπως στα νιάτα μας, αλλά ώριμα, όπως αρμόζει στην ηλικία μας! Το σχέδιο, το οποίο κρυφάκουσε ο Μέρφυ, ήταν να χαλαρώσουμε και να φυσήξω αραχτή και λάιτ τα 43 κεράκια μου! Θα χετε καταλάβει ως τώρα από τις φορές που το χω αναφέρει ότι στόχος μας ήταν η ξεκούραση! Ονειρευόμασταν να πίνουμε εσπρεσσάκια και καπουτσινάκια εδώ, εκεί και παραεκεί, να τρώμε πίτσες και καρμπονάρες χωρίς αύριο, να γλείφουμε τζελάτος, να αράζουμε σε σπα και σε μασάζ!

Άλλωστε έχουμε ξαναπάει στη Ρώμη, την ξέρουμε, δεν πηγαίναμε να την εξερευνήσουμε και να την περπατήσουμε από την κορυφή ως τα νύχια! Κράτα το αυτό!   

Είχαμε την ταυτότητα στο χέρι, το χαρτί του εμβολιασμού εύκαιρο, χαρτί εισόδου στη χώρα PLF συμπληρωμένο, τα πάντα όλα εκτυπωμένα, κράτα το κι αυτό!   

Μια μικρή παρένθεση εδώ:

Σοφία: – Να συμπληρώσουμε το PLF

Έφη: – Τι ναφτό πάλι ρε; Είναι απαραίτητο;

Σοφία: – Κάντο ρε παιδί μου, να μαστε ήσυχες!

Έφη: -φφφφφ, ΏΧΟΥΥΥΥΥ, δε νομίζω να μας ζητήσουν κάτι τέτοιο!

Σοφία: Κι αν μας το ζητήσουν;;; Ας το έχουμε για καλό και για κακό!

Έφη: Πρέπει να μαστε τοοοοοοσο οργανωμένες πΧια;;

Σοφία: Κάντο ρε παιδί μου!

Έφη: -ΠΦΦΦΦΦΦΦ, ΠΩ ΠΩ πόσα πεδία έχει να συμπληρώσουμε, αγκρούμφ, είναι περιττό νομίζωωωω, τέλοςπαντων, θα το κάνω!

Στα πλαίσια της οργάνωσης, είχαμε κλείσει, η Σοφία δηλαδή, να τα λέμε και σωστά, μέρες πριν, ταξί από την Booking, το χαμε πληρώσει κλπ, για να έρθει να μας παραλάβει από το αεροδρόμιο και να μας πάει κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας! Να κερδίσουμε χρόνο και τα ανέβα κατέβα σε λεωφορεία /μετρό/ τραίνα.

Και φυσικά και το ξενοδοχείο μας, το είχαμε κλείσει από την… Booking! Σωστά μαντέψατε!

Κλείνει η παρένθεση!

Ενώ είχαμε φτάσει δύο ώρες νωρίτερα στο Ελευθέριος Βενιζέλος, είχαμε περάσει με το πάσο μας και από τα Gates, όπου δε μας ζήτησε κανείς χαρτί βεβαίωσης εμβολιασμού ή το PLF, να τα λέμε κι αυτά, για κάποιο μυστήριο λόγο, όταν ξεκίνησε η επιβίβαση εμείς τρέχαμε να την προλάβουμε!   

Nομίζαμε δηλαδή ότι αυτό είναι τρέξιμο γιατί δεν είχε έρθει η ώρα της επιστροφής που μάθαμε τι εστί βερίκοκο, αλλά αυτά θα στα πω μετά!  Κάθε πράγμα στον καιρό του! 

Ο κ. Πιλότος, συγγνώμη θα το πω, πρέπει να ήταν καινούριος. Απότομα μας ανέβασε, απότομα μας κατέβασε. Δεν πρόλαβαν να ξεβουλώσουν τα αυτιά, και μου τα ξαναβούλωσε την επόμενη, που τον πετύχαμε στην επιστροφή. Για να μη σχολιάσω το τράνταγμα μέχρι να μας κατεβάσει, ούτε ότι κι αφού προσγείωσε, τελικό χειρόφρενο τράβηξε μετά από 10 λεπτά. Μπέρδεψε τους διαδρόμους; Ποιος ξέρει! 

Η άφιξη   

Ένα τεράστιο αγριεμένο λυκόσκυλο μετά του αστυνομικού του, ήταν η πρώτη μας υποδοχή στο ιταλικό έδαφος!  Ποιο ήταν το πρόβλημα, εν τσέρω, ίσως μύριζε τη σπανακόπιτα που έφαγα, μια φορά ναρκωτικά δεν είχαμε πάνω μας!

Στη συνέχεια, βγαίνουμε όλο χαρά από το αεροδρόμιο και αναζητάμε με το βλέμμα μας τον Ταξιτζή μας. Πού είναι ο ταξιτζής, εδώ ο ταξιτζής, εκεί ο ταξιτζής, πουθενά ο ταξιτζής μας.   

Τον παίρνουμε στο τηλέφωνο που είχαμε από το Booking, δε μας σήκωνε. Παίρνει η Σοφία την ίδια την Booking, η οποία εδρεύει στο Λονδίνο και το σηκώνει μια κοπέλα στο /από Πακιστάν. Εκείνη ήθελε να μιλήσει με την Νουαζέτα Έφη αυτοπροσωπως γιατί η κράτηση είχε γίνει σε αυτό το όνομα!

-Ω ρε φίλε, μη μου τη δίνεις!

-Σε ζητάει

-Πες ότι είσαι εγω

-Ε τώρα είπα ότι εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ

-Δε θέλω να μιλήσω αγγλικαααααααα,δεν μπορωωω

-Έχεις μεταπτυχιακό από το Leeds της Αγγλία, συνεννοήσου με την κοπέλα

-Γες, γες, χιελλόοου! Yes yes, its nouazeta efi, we book a taXi and the taxi driver is not here! we landed half an hour ago from Greece,we tried to call him and he doesnt pick up the phone. Where is our taxi driver, madam?

-….

-What? will you call me back?? sorry? sorry? can you repeat? AAA, to hold the line, yes yes

Τεσπά, συνεννοηθήκαμε κι αυτό που συνεννοηθήκαμε ήταν ότι ο ταξιτζής δε θα έρθει because potato! Όχι τώρα χωρίς πλάκα, δε μας είπε ποτέ τον λόγο και οκ, βρείτε τώρα την άκρη σας και θα σας γίνει Refund κάποια στιγμή, αφού κινήσετε τις διαδικασίες!

11 λεπτά τηλέφωνο με Αγγλία, έτσι; Ποιος θα πληρώσει την Κοσμοτέ κυρά Μπούκινγκ μου;

Με αυτά και με εκείνα, έχει περάσει στο μεταξύ πάνω από μία ώρα, από τις μετρημένες μας ώρες που θα περνούσαμε στη Ρώμη!  

Πάνω στην ώρα, μας πλησιάζει ένας Ιταλός, χαρούμενος, γελαστός, εξέπεμπε, ξεχείλιζε πες καλύτερα, θετική ενέργεια ο άνθρωπος και μας ρώτησε αν θέλουμε να μας πάει στον προορισμό μας. Εγώ όμως που έχω δει το “taken” με τον Λίαμ Νίσον, δεν πολυήθελα! Μετά όμως κατάλαβα ότι ήταν κάτι σαν ιδιωτικό ταξί, ας πούμε, απλώς πιο φθηνό από τα κανονικά ταξί που θέλανε 50 ευρώ για να σε πάνε στο termini!  

-10 euros per person, si?   

-Σι, άνθρωπε, ΣΙ!   

Μέσα στο «ταξί», και μια και είχαμε κολλήσει στην κίνηση, η Σοφία έπιασε το κινητό της να μας δείξει το χοτέλ μας! Με το που ανοίγει η καρτέλα του, βλέπουμε να γράφει φαρδιά πλατιά «ΚΛΕΙΣΤΟ!». Τι να εννοεί άραγε ο ποιητής, αναρωτιόμαστε, μήπως ότι είναι πλήρες; Δε μείναμε για πολύ με την απορία, γιατί σαν να μας άκουσε η φίλη μας η Booking, μας πήρε τηλέφωνο να μας ενημερώσει στα ελληνικά αυτή τη φορά και εγκαίρως, δηλαδή και 3 ολόκληρα λεπτά πριν φτάσουμε, ότι το ξενοδοχείο μας είχε ένα μικρό απρόοπτο, να μωρέ, έβαλε λουκέτο.   

«Αλλά μην ανησυχείτε, σας βρήκαμε ένα άλλο, μάλιστα είναι και πιο καλό και πιο ακριβό, θα το πληρώσετε και θα σας δώσουμε τη διαφορά πίσω».   

Εν τω μεταξύ, o Giorgio Armani, έτσι αποκαλούσαμε αυθαίρετα τον οδηγό μας, ξεφυσούσε, με θετική ενέργεια πάντα όμως, πίσω από το τιμόνι, γιατί, όπως μας είπε, γινόντουσαν πέντε (5) απεργίες ταυτόχρονα, και ήταν κλειστοί οι δρόμοι! Όπου και να πήγαινε, όσο και να ελισσόταν, όποια διαδρομή ή κατεύθυνση να επέλεγε, ξεφύτρωνε πάντα μια κίτρινη κορδέλα ή η αστυνομία η ίδια, που μας έκλεινε το δρόμο! Εξού και η τρελή κίνηση, πες καλύτερα ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ, στους δρόμους!   

Στο τέλος, μας είπε ο άνθρωπος «μήπως να πάτε με τα πόδια; Να, εκεί παραδίπλα είναι, τρίτο στενό δεξιά», ήξερε ο Giorgio το δεύτερο χοτέλι, το San Remo με το όνομα!

Μας χαιρέτησε, μας ευχήθηκε καλή διαμονή και μου έδωσε την κάρτα του, την οποία πέταξα και μετά πήγα και την πήρα από τα σκουπίδια, για παν ενδεχόμενο! Κράτα το κι αυτό!  

Πάμε λοιπόν στο δεύτερο χοτέλ, αυτό που αντικατέστησε το πρώτο πληρωμένο που έβαλε λουκέτο καιιιι με το που πλησιάζουμε βλέπουμε, ΤΑΡΑ ΤΑ ΤΑΑΑΑ, κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα! Θεόκλειστο. Εκείνη την ώρα φτάνανε και κάποιοι άλλοι τουρίστες που είχαν κλείσει δωμάτιο εκεί και μοιραστήκαμε τα ευχάριστα! 

Για το επόμενο δίωρο πηγαίναμε σαν τις άδικες κατάρες ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ σέρνοντας τα βαλιτσάκια και ψάχνοντας 1 δωμάτιο για 1 βράδυ. Ήταν επειδή δε θέλαμε να περπατήσουμε, ούτε να κουραστούμε, ούτε να ταλαιπωρηθούμε και βασικά δεν είχαμε και τον χρόνο γι όλα αυτά, σε αυτό το ταξίδι!   

Παίρναμε αβέρτα τηλέφωνα σε χοτέλ -ειλκρινά, δε θέλω να μάθω τον λογαριασμό της Cosmote!- που μας έδειχνε ο χάρτης ότι είναι εκεί γύρω γύρω όλοι και μπαίναμε ταυτόχρονα σε όσα βλέπαμε στη διαδρομή μας!  

Πλήρης πληρότητα σε όλα.  

Σε ένα από αυτά που πήραμε τηλέφωνο, ενώ στο Μπούκινγκ έδειχνε ότι υπήρχε δωμάτιο, η κοπέλα της Ρεσεψιόν, για τους λόγους της, το αρνιόταν.  

Ωστόσο, πήγαμε από εκεί επειδή επέμενε η Σοφία, που ταυτόχρονα και καθοδόν, έκλεινε το δωμάτιο, ενώ εγώ μουρμουρούσα «μα, αφού είπε δεν εχειιιιιιι»!

Όσο η Σοφία προσπαθούσε να συνεννοηθεί με την κοπέλα στη ρεσεψιόν για το δωμάτιο που επέμενε «ΝΤΕΝ ΕΚΟ ΚΑΡΝΤΙΑ ΜΟΥ», κι η φίλη μου της έλεγε «μα πώς; Αφού, το έκλεισα το δωμάτιο στο μπούκινγκ», εγώ συνέχιζα να ψάχνω στα διπλανά ξενοδοχεία που συνέχιζαν να μου λένε ότι είναι γεμάτα λες και όλοι είχαν πάει στη Ρώμη για το συγκεκριμένο ΣΚ!!  

Εν τέλει, η κοπέλα στη ρεσεψιόν που δεν ξέρω τι ζόρι τραβούσε και δε μας έδινε το δωμάτιο, πάνω στην ώρα που σκεφτόμουν ότι θα κοιμηθούμε τη νύχτα στο παγκάκι της Φοντάνα Ντι Τρέβι, έκανε την ανατροπή:  

-Δεν έχω δωμάτιο ελεύθερο! 

-Μα, κλείσαμε σε εσάς 

-Δεν έχω. 

-Έχετε! 

-Δεν έχω 

-Έχετε 

-Έχω  

-Μα πώς δεν έχετε, χρυσή μου. ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ, ΕΙΠΑΤΕ ΟΤΙ ΈΧΕΤΕ;;;;

-Ναι.  

-Αλληλούια! Μπορούμε να έχουμε το κλειδί να πάμε στην ευχή του Θεού;

-Βεβαίως!

Μετά από μισή ώρα και αφού παραλίγο να ξεκινήσει τα γαλλικά η Ειρήνη στην Ιταλίδα, η οποία μας “έφαγε” άλλη μισή ώρα για να μας δώσει το κλειδί, το πήραμε το πολυπόθητο στα χέρια μας!

Να πω δυο λόγια γι αυτό το περίεργο χοτέλ με την περίεργη ρεσεψιονίστ!  

Ήταν ένα μεγάλο γωνιακό κτίριο με δύο εισόδους, όπου είχε διαφορετικό όνομα σε κάθε είσοδο κι όχι μόνο. Όταν μπήκαμε μέσα είδαμε ότι άλλο όνομα είχε στη ρεσεψιόν, άλλο είχαμε κλείσει στο Μπούκινγκ, άλλο έγραφε η απόδειξη που μας έδωσε η ρεσεψιονίστ.  

Στο πιο βαθύ εσωτερικό του είδαμε κι άλλες ταμπέλες με ονόματα! Διέθετε πέντε ορόφους, αμέτρητους στριφογυριστούς δαιδαλώδεις διαδρόμους με πόρτες και πορτάκια και με περίεργους ετερόκλητους, στραβά κρεμασμένους πίνακες! Πραγματικά, ήθελες τζι πι ες για να μη χαθείς εκεί μέσα!  

Αυτό λοιπόν το χοτέλ, είχε μια ακόμα ιδιαιτερότητα για να φτάσουμε στο δωμάτιό μας, because why not? Γιατί να ναι απλό; 

Το δωμάτιο μας ήταν στον 5^ο όροφο! Έπρεπε να ανέβουμε κάτι σκαλάκια, να πάρουμε το ασανσέρ, να κατέβουμε στον τρίτο όροφο, να προχωρήσουμε σε ζικ ζακ, σπούκι διαδρόμους, να βρούμε και να μπούμε σε ένα άαααλλο στριμόκwλο ασανσέρ, ιδανικό για κάποιον που έχει κλειστοφοβία, να βγούμε στον 5^ο όροφο, να προχωρήσουμε δυο τρεις διαδρόμους ακόμα και να φτάσουμε στο δωμάτιο! Μιλάμε για χιλιόμετρα εντός του κτιρίου!

ΤΕΣΠΆ, αφήσαμε μπαγκάζια στο ευρύχωρο τετράκλινο δωμάτιο που ήθελες χάρτη για να το βρεις και που είχε φοβερή θέα στο ετοιμόρροπο μπαλκόνι του και βγήκαμε τρεχάτες για τη Φοντάνα ντι Τρέβι!   

Fontana di Trevi 

Με το που φτάσαμε εκεί, ποδαράτο έτσι; 2 χλμετράκια ήταν μόνο, μας πλησίασε σε απόσταση αναπνοής ένας πρηχτράκος τύπος χωρίς μάσκα προσπαθώντας να μας πουλήσει ένα ματσούκι, αυτό το μακρινάρι που βάζεις το κινητό και βγάζεις σέλφι από απόσταση.   

-15 ευρώ μόνο το ματσούκι, καλέ κυρίες 

-Δε θέλουμε  ματσούκι 

-Μόνο 15 ευρώ καλέ, να βγάλετε ωραίες φωτό   

-Δε θέλουμε άνθρωπε και πήγαινε πιο πίσω

-Μα είναι για ωραίες φωτογραφίες

-Άχου, κινέζικα μιλάμε;

-Εντάξει εντάξει, δώσε 5 ευρώ κι είμαστε εντάξει!

-Δωστου 5 ευρώ, να πάει το παλιάμπελο, να μας αφήσει ήσυχες!    

Δίνω 10ευρω, δεν είχε ρέστα!

-Να καλέ σινιόρα, πάρε κι ένα power bank.

-Δε χρειάζομαι πάουερ μπανκ

-Μα είναι καλό, χρήσιμο   

-Δε θέλω, πήγαινε πιο πίσω και βασικά πάρε και το ματσούκι σου πίσω και δώσε μου το 10ευρω!

Δώσαμε σόου στη Φοντάνα, το οποίο τελείωσε όταν ο τύπος εξαφανίστηκε στο πλήθος και ξαναεμφανίστηκε με το 5 ευρώ ρέστα! Εν τω μεταξύ, το ματσούκι του πρήχτρη δεν μπόρεσα να το χρησιμοποίησω, γιατί δεν έχω υποδοχή για τέτοιο καλώδιο στο κινητό μου!  

Στο σιντριβάνι ρίξαμε κέρματα στα αλήθεια και στα ψέματα!   

Το «στ’ αληθεια» το καταλαβάινουμε όλοι! Το «στα ψέματα» ήταν γιατί θελαμε να πετύχουμε ινσταγκραμική φωτό που ιτ νέβερ χάπεντ!   

Αυτό το συνεχές και επανειλημμένως «ρίχνω στα ψέματα κέρματα στο σιντριβάνι», όμως προκάλεσε αληθινά γέλια κακαριστά, και αναμνήσεις σε εμάς αλλά και την Ιταλίδα που είχε προσφερθεί να μας βγάλει φωτογραφία!

Στη συνέχεια καθίσαμε για φαγητό γιατί με αυτά και με εκείνα είχε πάει απόγευμα και το στομάχι μας στην πλάτη μας!   

«Χελλόου, duo καρμπονάρες, uno πέστο, uno λαζάνια και uno πίτσα ντι ντιάβολο , γι αρχή», είπαμε στον εμβρόντητο σερβιτόρο!   ΕΕΕ, πεινούσαμε αφού!

Νοστιμότατα! Χίλια μπράβο στον Σεφ!  

Κάπου εδώ ο πρήχτρης τύπος με τα ματσούκια στο Σιντριβάνι, πήρε την εκδίκηση του γιατί εκείνη τη στιγμή μου κλεισε το κινητό από μπαταρία! Κι αυτό είναι ούτως ή άλλως πλήγμα αν είσαι ταξίδι αλλά αν έχεις και γενέθλια και είσαι και Blogger είναι τριπλό το χτύπημα!   

Μετά το φαγητό, ξαναπεράσαμε από τη Φοντάνα γι άλλο ένα γύρο κερμάτων, ευχών και μη – ινσταγκραμικών φωτογραφιών!  

Το Giolliti – Το κεράκι στο παγωτό- και η PIAZZA DI Spagnia   

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Giolliti, το καλύτερο παγωτό της Ρώμης! Δεν υπάρχει κάτοικος της Ρώμης που να μην γνωρίζει την Gelateria Giolitti η οποία βρίσκεται κοντά στο Κοινοβούλιο (κράτα το κι αυτό μαζί με τα άλλα) και είναι must  να πας εκεί κι ας μην είναι τόσο ινσταγκραμικό μέρος όσο ο ανταγωνιστής του, λίγα μέτρα πιο κει, το 150 γεύσεις παγωτού!  

Πήραμε λοιπόν από ένα παγωτό και πήγαμε παραπέρα για να σβήσω κεράκι χωρίς να με βλέπει όλος ο κόσμος του «παγωτατζίου» που λέει και η κόρη μου, γιατί είμαι και ντροπαλή και στερεύομαι, θυμίζω την έκφραση της γιαγιάς μου, που έχω κάνει διάσημη σε αυτό το μπλογκ, την «όποιος ντρέπεται στερεύεται».   

Καθίσαμε σε κάτι ήσυχα σκαλάκια λίγο πιο κει, ωραίο μπακγκράουντ πίσω μπρος, εξαιρετική αρχιτεκτονική το κτίριο κι αρχίσαμε να βγάζουμε από την τσάντα της Ερμιόνης τα κεράκια, τα τέτοια που σπινθηρίζουν και κάτι άλλα τζάτζαλα μάντζαλα από το τζάμπο! Εκεί που ετοιμαζόμασταν για το υπέρτατο φύσημα κεριών και φωτογραφιών, ανοίγει ένα παράθυρο στο διπλανό μας κυριλέ κτίριο κι ένας κύριος άρχισε στα ιταλικά τα του παγωτού Magnum!  

«ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ»! 

-Μισό λεπτό κύριε, ένα κεράκι θα φυσήξουμε, Its my birthday and… 

-No no, I will call the police   

-Uno momento, άνθρωπέ μου   

– I WILL CALL THE POLICEEEEEEE   

-Ώχου, άστον μωρέ, μέχρι να φωνάξει την αστυνομία, θα το χουμε σβήσ…   

ΦΡΟΥ ΦΡΟΥ Η σφυρίχτρα του Καραμπινιέρου.   

WHAT??! ΠΟΤΕ ΠΡΟΛΑΒΕ ΚΑΙ ΗΡΘΕ?! Πώς έγινε αυτό;; *   

-Κύριε Καραμπινιέρε μας, ένα κεράκι να φυσήξω και θα μαζέψουμε την πραμάτεια μας (είχαμε απλώσει στο δρόμο το Τζάμπο ολόκληρο, τα οποία θα μαζεύαμε μετά, εννοείται)! 

-Παρακαλώ τώρα, πρέπει να φύγετε, δεν μπορώ να σας αφήσω, μας είπε απολογητικά ο καημένος.  

Αρχίζουμε να μαζεύουμε, ξαναανοίγει το παραθύρι ο στριμμένος λέω «ααααα, θα του την πω, δε θα μου γλιτώσει!»  

«You are a bad person. BAD BAD PERSOOOON!  

-Του κανες τα μούτρα κρέας τώρα, μου λέει η Ειρήνη   

-Δεν ήταν αυτός, μου λέει η Σοφία.   

-Κλάιν! Να τα πει στον φίλο του τον δίδυμο!  

Παίρνοντας παραμάσχαλα τις τσάντες, τα τσαντάκια, τα μπουφάν και τα παγωτά που λιώναν και τρέχαν και κολλούσαν στα χέρια, εγώ ειδικά είχα πασαλειφθεί κι εννοείται ότι τα μαντηλάκια μου και τα χαρτομάντηλά μου τώρα που τα χρειαζόμουν, τα χε πάρει το εύρηκα, με το ρολόι τικ τακ να τρέχει αλύπητα, απομακρυνθήκαμε από κει και συνεχίσαμε προς την Piazza di Spagna, πριν βραδιάσει εντελώς.   

-Μια γρήγορη στάση στον Sant’Eustachio Il Caffè, πλιζ, λέω στα κορίτσια, να πάρω καφέ – έκπληξη στον άντρα μου που ξέρω πόσο του αρέσει.   

Μπαίνω στο κυριλέ μαγαζί με τα -ακόμα- λιωμένα κολλημένα παγωτά σοκολάτας στο ένα χέρι και τη σκουπιδοσακούλα στο άλλο, ελαφρώς φραστρέιτιντ, που θα λέγανε και οι φίλοι μου οι Άγγλοι και βλέπω τον Ιταλό υπεύθυνο του μαγαζιού να με κοιτάζει με υποτιμητικό, σνομπ ύφος Άγγλου Λόρδου. Βασικά, για να το κάνεις εικόνα, με κοίταζε ακριβώς όπως η πωλήτρια στο ακριβό χάι σοσάιτι ρουχάδικο την Τζούλια Ρόμπερτς! Στο Pretty woman, αναφέρομαι.   

-How much is this?   

-25 euros   

– The one in the box and the χύμα one, have the same price?   

-Si. Η μύτη έξυνε το ταβάνι.   

Λίγο πριν μου πει «συγγνώμη δεν έχουμε κάτι για εσάς» του είπα να μου δώσει ένα πακέτο με κάψουλες και δύο μπουκαλάκια νερό!    

Ειλικρινά, ήθελα να του αγοράσω όλους τους καφέδες, να μάθει ο ξινίλας, ευτυχώς που η κάρτα μου είχε μόνο 32 ευρώ μέσα και είχα πολύ συγκεκριμένα μετρητά!   

Με το νερό που πήρα έπλυνα και τα χέρια μου βγαίνοντας έξω, και αφού τα καθάρισα, εννοείται ότι στο καπάκι βρέθηκαν και τα καταχωνιασμένα εξαφανισμένα μαντηλάκια και χαρτομάντηλα!   

Συνεχίσαμε με άλλον αέρα στη Βία ντελ Κόρσο! Μια γρήγορη στάση στο λατρεμένο, το ιστορικό Caffe Greco (7 ευρώ το εσπρεσσάκι) και μετά βουρ στα σκαλάκια της Piazza di Spagna!  

 Ένα τσούρμο αστυνομικοί τη φυλάγανε μην κάτσει κανείς. Με το που πήγαινε κάποιος πισινός να ακουμπήσει σκαλάκι, φρου φρου η σφυρίχτρα και τρέχανε κατά πάνω του να τον σηκώσουν! 

Εμείς ανεβήκαμε κάμποσα σκαλιά και στο πιο πάνω επίπεδο που επιτρεπόταν, όχι απλώς κάτσαμε, αλλά ξαπλώσαμε φαρδιές πλατιές.   

Μετά βέβαια, δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε με τίποτα. Έχουμε και μια άλφα ηλικία και απ΄το ξημέρωμα τρεχαμε! Καθίσαμε και είδαμε τη φωτογράφηση Γάμου τριών ζευγαριών και μια ινφλουένσερ που επί 15 λεπτά, την έβγαζε στο ίδιο σημείο η φίλη της, φωτογραφίες, τη μια πίσω από την άλλη και τώρα κατάλαβα γιατί δε θα βγάλω ποτέ κι εγώ μία φωτό σαν αυτές τις φανταστικές φωτογραφίες στα σόσιαλ.   

Μιλάμε για εργατοώρες, όχι αστεία!   

Λέγαμε να το πάμε σερί προς το Coloseum και στο Trastevere για φαγητό αλλά τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στο χοτέλ, με κίνδυνο να μας πάρει ο ύπνος και να μη βγούμε, να φορτίσω και λίγο (και εγώ και το κινητό μου) και να αλλάξουμε ρούχα! Σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το επαναφορτιζόμενο πατίνι, που πολύ το τιμούσανε στους δρομους, αλλά τελικά έπαιξε πεζό δύο, στο πλαίσιο πάντα του χαλαρού και «Δε θα κουραστούμε” ταξίδι».   

Πριν πάμε στο χοτέλ, κάναμε και μια στάση σε ένα μαγαζί που ψωνίζει η J Lo, «μάλλον θα την ξέρεις, γιατί είσαι νέα», μου είπε ο καταστηματάρχης, λες και δεν την ξέρει το Σύμπαν όλο τη θεάρα την Τζένι φρομ δε μπλοκ!!   

Το Ξενοδοχείο μας – το Colloseum – Το Trastevere   

Στο χοτέλι, τα κορίτσια μου έκαναν έκπληξη -τα τζαμποτζάτζαλα μάτζαλα ήταν ανεξάντλητα – και κάναμε ένα μίνι πάρτι! Τις αγαπώ!   

Στη συνέχεια, βάλαμε τα φουστακοφορέματα μας και βγήκαμε!   

Στην αρχή σκεφτόμασταν αν θα το πάρουμε με το πόδι γιατί «έλα μωρέ, 2χλμ είναι μόνο» αλλά δυο εδώ, δύο εκεί, είχαμε τερματήσει Μαραθώνιο, τον μεγάλο, όχι τον μικρό, περπατώντας στο ξεκούραστο ταξίδι μας!   

Εν τέλει, πήραμε το μετρό να πάμε στο Colloseum. Στο μετρό όλα καλά, μόνο η Σοφία που πέταξε το εισιτήριο την ώρα που περιμέναμε τον συρμο, γιατί ήταν περιττό ξερωγώ, αν και στην έξοδο δε χρειάστηκε να το περάσουμε, όπως κάνουμε στην Ελλάδα μας κι ένας τύπος που μας τράβηξε εντός του συρμού την προσοχή γιατί σαν να τρέκλιζε, σαν κάτι να μην πήγαινε καλά, σαν ένα ΟΠΛΟ να ξεπρόβαλλε από την κwλότσεπή του! Μπορεί να ήταν undercover αστυνομικος, μπορεί να ήταν και ψεύτικο, μπορεί κάποια εξήγηση λογική να χε, που δε θα μάθουμε ποτέ!

Στο Colloseum όλα πήγαν καλά, το (ξανά)θαυμάσαμε κι αυτό και την αψίδα του Θριάμβου, που οκ, τέτοιες ομορφιές δε χορταίνονται, βγάλαμε και τις φωτό και τα βίντεο μας υπό το άγρυπνο βλέμμα του στρατού. Εκεί έχει πάντα στρατό, νομίζω! Ψαχτήκαμε λίγο πώς να πάμε στο Trastevere, εν τω μεταξύ ήταν γύρω στις 11 το βράδυ, είχε ήδη πέσει η μπαταρία μας, 43 χρονών με τη βούλα, μην ξεχνιόμαστε!   

Τελικά, πήραμε ένα λεωφορείο -μπακατέλα το οποίο σε κάθε μέτρο τρανταζόταν κι έτρεμε όλη του η οροφή, πανέτοιμη να πέσει στο κεφάλι μας. Προχώρησα να ρωτήσω τον οδηγό αν όντως κάνει τέρμα στο Trastevere και αν ισχύει το εισιτήριο από το μετρό.   

Ενοχλημένος, αλλά πολύ ενοχλημένος όμως, ένεψε θετικά και μου κανε νόημα να πάω προς τα πίσω.   

Πήγαμε προς τα πίσω, αλλά όχι τόσο πίσω όσο προφανώς ήθελε, και κάποια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο στη μέση του δρόμου και ήρθε να σηκώσει ΣΤΡΑΒΩΜΕΝΟΣ μια αλυσίδα σκοροφαγωμένη και κολλημένη με κολλητική ταινία που είχε ξεκολλήσει από τη θέση της και που έλεγε ότι πρέπει να στεκόμαστε πίσω από αυτήν.   

Μας κοίταξε με ύφος ότι εμείς τη βγάλαμε για να έρθουμε να του μιλήσουμε, λες και την είχε βιδώσει με μπλακ εντ ντέκερ και αποκλείεται να χε πέσει μόνη της.  

Στο Trastevere, γινόταν Ο χαμός. Όοοοολα τα σχολεία της Ρώμης ήταν εκεί, με ένα ποτό στο χέρι, άπειρη σκουπιδίλα κάτω, μπουκάλια μπίρας, πλαστικά ποτήρια, τεσπά, βάλαμε τη μάσκα μας και ψάξαμε να βρούμε κάπου να φάμε πριν κλείσει η κουζίνα των εστιατορίων, γιατί ήταν και προχωρημένη η ώρα.   

Διαλέξαμε το La Canonica, παραδίπλα από τη Basilica di Santa Maria in Trastevere. Πεντανόστιμο φαγητό, 4μισι αστέρια άλλωστε, χαρωπό προσωπικό, που έχασαν για λίγο το χαμόγελό τους όταν ήρθε το υγειονομικό να τους κάνει έλεγχο!  

Στο τέλος της βραδιάς, ειλικρινά έδινα το Βασίλειό μου όλο για να βρεθώ στο κρεβάτι μου!  

-Λέτε να μετράει για προπόνηση στον Μαραθώνιο, όλο αυτό το γρήγορο βάδην σε ολόκληρη τη Ρώμη σήμερα κι ας μην έκανα τζόκινγκ; Ρώτησα τις κοπέλες

-Εσύ άμα θες, ρίξε κι ένα τρεξιματάκι, να μείνεις ευχαριστημένη!  

-Φίλη, πεινασμένο μπουλντόγκ να με κυνηγάει, δεν κουνιέμαι, θα κάτσω να με φάει!   

Μη σας τα πολυλογώ, μόνο 4 χιλιάδες λέξεις έχεις διαβάσει ως εδώ, ο Μέρφυ μας λυπήθηκε και μας βρήκε έναν ταξιτζή που μας πήγε χωρίς παζάρια με 11 ευρώ στο χοτέλ!   

Κι εκεί που είπαμε ότι σε 3 λεπτά θα μαστε στο κρεβάτι και θα ροχαλίζουμε, αν και όλοι ξέρουμε ότι τα κορίτσια δε ροχαλίζουν και δεν κάνουν πριτς, είχαμε το εξής -wait for it- lengendary απρόοπτο!

Μπήκαμε από την κλασσική είσοδο της ρεσεψιόν! Ανεβήκαμε τα σκαλάκια, βρήκαμε το πρώτο ασανσέρ, βγήκαμε στον τρίτο όροφο. Στη συνέχεια όμως, χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια!  

Ενώ κάναμε όλα τα βήματα σωστά, προχωρούσαμε στους διαδρόμους και στα διαδρομάκια που έπρεπε, το δεύτερο ασανσέρ είχε ανοίξει η γη και το χε καταπιεί. Δεν υπήρχε πουθενά!

-Ρε σεις, είμαι σίγουρη ότι εδώ στρίβαμε για το ασανσέρ

-Το βλέπεις πουθενά;

-Μήπως ήταν από την άλλη πλευρά;

-Είμαι σίγουρη ότι ήταν εδώ το πρωί!

-Ε, τώρα το βράδυ, δεν είναι!

Να γυρίζουμε γύρω γυρω τους διαδρόμους στον πύργο των φαντασμάτων και να μη βρίσκουμε πουθενά το ασανσέρ που θα μας πήγαινε στον 5 όροφό μας.

Ε, οκ, επειδή δεν είχαμε πάρει και τον μίτο της Αριάνδης μαζι, ήταν και προχωρημένη η ώρα, μην έβγαινε και κανάς Μινώταυρος από καμια γωνιά, λέμε ας πάμε πίσω, πάλι στο πρώτο ασανσέρ να κατέβουμε κάτω. 

Παιδιά, είχε εξαφανιστεί και το ΠΡΩΤΟ! Και ήμασταν νηφάλιες! Να τα λέμε κι αυτά!  

Ξανακατεβήκαμε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΚΑΤΩ στην είσοδο, βγήκαμε πάλι έξω στο δρόμο, και ξαναμπήκαμε από την άλλη είσοδο, που είχε άλλο όνομα ξενοδοχείου και πήραμε εκεί ένα άλλο ασανσέρ που πήγαινε κατευθείαν -είδαμε- μέχρι τον 5^ο όροφο που μετά από 4-5 διαδρόμους, βρήκαμε το δωμάτιο μας!   

Εν τω μεταξύ, όλες αυτές τις ώρες προσπαθούσαμε να βρούμε τον δεύτερο ταξιτζή, που είχαμε κλείσει από Ελλάδα για να μας πάει στο αεροδρόμιο, -ήταν διαφορετικός από τον πρώτο που δεν ήρθε ποτέ όταν προσγειωθήκαμε- να τον ενημερώσουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΔΗΛΩΣΕΙ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ!   

Δεν τον βρήκαμε εννοείται, δε μας σήκωσε ποτέ, που κανονικά πρέπει να τον πάρει και να τον σηκώσει τον «if you have a problem, call Claudio», που έγραφε η καρτέλα της φίλης μας της Booking!

Λίγο πριν την αναχώρηση   

Το πρωί σκεφτόμασταν τι να κάνουμε και επειδή αφενός, δεν πιστεύαμε ότι θα έρθει, αφετέρου ήμασταν πτώματα για να σέρνουμε βαλίτσες για να πάμε σε ένα κλειστό ξενοδοχείο με λουκέτο να περιμένουμε αν θα έρθει ο Κλαούντιο με το όνομα, αποφασίσαμε να καθίσουμε με την ησυχία μας να φάμε ένα πρωινό χωρίς τρεχάλες.   

Μέσα σε  όλα αυτά, πρόλαβα με το φορτισμένο μου πλέον κινητό να βγάλω και ένα βιβλίο η Ινφλουένσα Μπλόγκερ!   

Ντριν ντριν το τηλέφωνο την ώρα που απολαμβάναμε ένα υπέρτατο γλυκό κανόλι** μετά του καπουτσίνο μας.   

-Είμαι ο Κλαούντιο, ο ταξιτζής που έχετε κλείσει να σας πάει αεροδρόμιο, δε σας βρίσκω!  

-Ναι, ούτε εμείς σε βρίσκουμε από χθες που σε ψάχνουμε! Σου τηλεφωνούσαμε και μας συνέδεες με Κάιρο! Το ξενοδοχείο στο οποίο είσαι, όπως βλέπεις, είναι κλειστό. Θα έρθεις να μας πάρεις από δω που είμαστε;  

-Οκ! 

-Οκ???   

-Οκ!    

-Καλέ, τι ωραία, θα έρθει να μας πάρει!   

-Βρε, είσαι σίγουρη;  

-Αφού είπε ok!   

-Ε, άμα είπε Ok! 

Έρχεται η ώρα, πουθενά o «ok, Κλαούντιο»!

Τον παίρνουνε τηλέφωνο που περιέργως σηκώνει και λέμε, καλό δείγμα, μάλλον θα μας πει ότι κόλλησε στην κίνηση 

-ΕΕΕΕ, Κλαούντιο πού είσαι; Είχαμε ραντεβού πριν 5΄, θα χάσουμε την πτήση μας! 

-Α, δεν μπορώ να έρθω, η εταιρεία μου χε κλείσει άλλο ραντεβού!  

Μπόρα και κασίδα, Κλαούντιο! 

Ανάβει το λαμπάκι του Κύρου Γρανάζη και θυμάμαι την κάρτα που μου χε δώσει ο «Giorgio Armani», την οποία αρχικά πέταξα και μετά ξαναπήρα από τα σκουπίδια!  Του τηλεφωνώ αμέσως ελπίζοντας η θετική του ενέργεια να μην είχε εξαντληθεί την προηγούμενη μέρα! 

-Χελλόου, we are the three girls you took a ride yesterday from the airport to the centre of Rome and we need you to take us back to the airport. Can you? 

-Yes, when?   

-Right now, we are in a hurry   

-Now??? Where are you?   

-At Republic metro station 

-Alora…in 25 minute? 

-25?   

-20, maybe 15, no strikes today, Stay there!  

-Ok, but you will come, right? 

-OF course. 

Σε αναμμένα κάρβουνα εμείς αλλά όντως και ήρθε ο χαμογελαστός «Giorgio» και μας ξελάσπωσε! Παρεμπιπτόντως τον λένε Πασκουάλε τον άνθρωπο, αλλά αν με ρωτάς το ” Giorgio” του ταιριάζει καλύτερα από το “Πασχαλίτσας”! Να ‘ναι καλά, μας πήγε ακριβώς στο Gate μας on time!   

Κι ερχόμαστε στο κερασάκι της τούρτας μας!   

Η Επεισοδιακή Αναχώρηση   

Είμαστε χαλαρές, βγάζουμε ηλιόλουστες φωτογραφίες, περνάμε από το τέτοιο που σκανάρει τις βαλίτσες και εμάς, παίρνουμε κι από ένα ίδιο σημειωματάριο, για ανάμνηση αυτών των γενεθλίων από τα Ντούτι Φρι, και πάμε κουνιστές και λυγιστές στην ουρά του Gate!

Δείχνουμε ταυτότητα και εισιτήριο και… μας ζητάνε PLF!  Το οποίο PLF με όλα αυτά τα σούρτα φέρτα και τις συνεννοήσεις και τα σχετικά, είχαμε ξεχάσει να το κάνουμε για τον γυρισμό!  

Θυμίζω ότι το είχαμε κάνει για το «πήγαινε» που δε μας το ζήτησαν αλλά όχι για το «έλα», που το ζήτησαν.   

-Πρέπει να το συμπληρώσετε, λέει ανέκφραστα η κοπέλα ρομπότ, φύλακας της Gate.  

Κάνουμε στην άκρη να το συμπληρώσουμε εμείς κι όσοι επιβάτες δεν το είχαν κάνει, ενώ οι υπόλοιποι ανέβαιναν στο αεροπλάνο!  

Όχι ότι υπήρχε πίεση, αλλά ο συνάδελφος ρομπότ φύλακας της Πύλης φώναζε τα ονόματα μας για επιβίβαση και εμείς ανάμεσα στα «ούνο μομέντο», «πλιζ, ουάν μόμεντ» και «θεεεε μου, δεν μπαιιινει», προσπαθούσαμε να το συμπληρώσουμε.  

Και στην Αθήνα είχε πάρει αρκετό χρόνο να το συμπληρώσουμε, μόνο που εκεί το κάναμε με το πάσο μας. Είχε αρκετά πεδία, κάποια επαναλαμβανόμενα, μερικά κοκκίνιζαν χωρίς λόγο, δεν ήταν διαδικασία του τσακ μπαμ, δηλαδή!  

Εν τω μεταξύ, για κανένα λόγο να μη δέχεται το πάσγουορντ του μέιλ που ειχα δηλώσει και να μη με βάζει καν στο σύστημα! Όχι μόνο σε μενα και στα κορίτσια και σε άλλο κόσμο.  

Να έχω πληκτρολογήσει και 200 φορές το πάσγουορντ. Είχε κολλήσει το σύστημα; Το κινητό μου; Το ίντερνετ; Δεν ξέρω.   

Πανικοβλήθηκα εντελώς, ιδίως που τα κορίτσια προχωρούσαν στη συμπλήρωση και εγώ ακόμα δεν είχα ξεκινήσει και όχι τίποτα άλλο άλλα θυμίζω τα 32 ευρώ στην κάρτα!  

Σε κάποια φάση, πληκτρολογώντας για 201 φορά τον ΙΔΙΟ ΚΩΔΙΚΟ, αποφάσισε να μπει!  

Άρχισα να συμπληρώνω τα πεδία όσο πιο γρήγορα μπορούσα με τα χέρια που έτρεμαν!

ΤΙΚ ΤΑΚ, Ο ΧΡΌΝΟΣ ΝΑ ΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, να μας φωνάζουν από την πύλη, ότι λυπούνται πρέπει να φύγουμε, να κολλάω σε κάποια πεδία, να θέλω απλώς να τα παρατήσω, αφού δεν προλαβαίναμε, η Σοφία να μου λέει θα τα καταφέρουμε και να πληκτρολογεί πιο γρήγορα από τη Βουγιουκλάκη στο “πιο γρήγορα παρακαλώ”!

Μου θύμισε τη νυχτερίδα που είχε πέσει στην πισίνα στην Αγία Άννα!

Σε κάποια φάση, πληκτρολογούσε τα δικά της στο δικό της κινητό και τα δικά μου στο δικό μου. Έγραφε με δυο χέρια, διαφορετικά στοιχεία δύο διαφορετικών ατόμων, πιο γρήγορα από τη σκιά της. Απίστευτο αλλά αληθινό!!  

Όση ώρα γινόταν αυτό, τα ρομπότ λέγανε επανειλημμένα: «ΣενιόρΕΣ, do you have it or not»?  

-Γες, γες, now!  

Όρθιες στα δύο γκέιτς, εγώ να πατώ το SUBMIT ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΙΟΤΑΝ και η Σοφία που της είχε πατηθεί μεν, άνοιγε κενό το PDF στο μέιλ της, δε.  

«Σενιόρες, DO YOU HAVE IT OR NOT»? ΕΝ εξάλλω οι φύλακες πλέον!  

Το τελευταίο κλάσμα δευτερολέπτου, πατήθηκε και εμφανίστηκαν στα μέιλ και περάσαμε με τη Σοφία, η Ειρήνη είχε περάσει ένα λεπτό πιο πριν! Κάποιοι επιβάτες, που δεν πρόλαβαν να το συμπληρώσουν,  ΕΜΕΙΝΑΝ ΠΙΣΩ!!!!   

Έπαθα σοκ.   

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ χτυπούσε σαν ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ. Ευτυχώς που είχα μπαταρία, που είχα δεδομένα και δεν έψαχνα τα wifi, που είχα τη Σοφία που πληκτρολογούσε και τα δικά μου.  

ΚΑΙ ΤΡΕΧΑΛΑ, ΜΙΛΑΜΕ ΚΕΝΤΕΡΗΣ, να μπούμε μέσα στο αεροπλάνο, μπροστά η Σοφία και πίσω εγώ, κι εννοείται ότι έπρεπε να συμβεί κάτι ακόμα, έπεσε η ταυτότητα της, χωρίς να το καταλάβει.  

Έσκυψα να τη μαζέψω και ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΜΕ ΚΟΛΛΑ LOGO ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΑΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ, έτσι για να καθυστερήσω κι άλλο!   

Πρώτη φορά που χάρηκα τόσο που έχω νύχια και που είχα κρατηθεί και δεν τα είχα φάει! Έπιασα την ταυτότητα με τα νύχια, έγδαρα και το πάτωμα μαζί!  

Μπήκαμε στο αεροπλάνο όπου μας κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί τους καθυστερούσαμε, και απογειωθήκαμε αμέσως!  

«Κυρία, δε χωράει η βαλίτσα σας στο ντουλάπι εδώ, σας πειράζει να τη βάλω κάπου αλλού;»  

«Βρε, βάλτη όπου θες, στη χαρίζω!  

Λίγο πριν προσγειωθούμε χαζεύοντας από το παράθυρο το καπάκι του φτερού να ανοιγοκλείνει αποκαλύπτοντας το περιεχόμενο του, μόλις είχα χαλαρώσει ξανααγχώθηκα, το ομολογώ! Δεν το έχω ξαναδει να πηγαίνει πάνω κάτω, μόνο όταν κόβει ταχύτητα όταν προσγειώνεται. Σε συνδυασμό με τις αναταράξεις, και με όλα όσα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι, λίγο εεεε, πήγε το σκ#τό -με το μπαρδόν- στην κάλτσα μου αλλά τελικά, όπως και σε όλο το ταξίδι, τέλος καλό, όλα καλά!

Η Επόμενη μέρα!  

Η επόμενη μέρα βρήκε τη φίλη μου τη Σοφία να συνεχίζει τα διαδικαστικά και τις συνεννοήσεις που έκανε πριν και κατά την ολιγόωρη παραμονή μας στη Ρώμη, για να πάρει πίσω τα διπλοπληρωμένα των ξενοδοχείων και των ταξί.   

Πιο πολύ χρόνο έφαγε με αυτά, παρά διήρκησε το ταξίδι αυτό καθ αυτό! Πόσες ώρες ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΣΕ ΓΡΑΠΤΆ ΚΑΙ ΠΡΟΦΟΡΙΚΆ με εκπροσώπους της Booking, Έλληνες και Άγγλους, για ξενοδοχεία και ταξί που είχαμε προπληρώσει, και που μας έκλεισαν οι υπάλληλοι της, για να είμαστε άνετες, χαλαρές και ξεκούραστες.  

Να γράφει μέιλ, να επισυνάπτει αποδείξεις και ονόματα, να μιλάει στο τσατ και στα τηλέφωνα με την Booking.com***, που συγγνώμη αλλά τα ΣΚΑΤWΣΕ σε όλα τα επίπεδα και παραπάνω από μία φορά μέσα σε λίγες ώρες.   

Όχι μόνο μας χάλασε την εκδρομή και τα γενέθλια αλλά ακόμα ασχολούμαστε με την πάρτη της για να πάρουμε τα χρήματά μας πίσω, τα οποία τράβηξαν τα κλειστά ξενοδοδεία, λες και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνουμε ή λες και μας τρέχει ο ελεύθερος χρόνος από τα μπατζάκια!  

Ζητάμε πλήρες refund σε όλα, έχουμε πάρει σε κάποια. 

Αν δεν είναι αυτά τα επεισοδιακά και περιπετειώδη γενέθλια αξέχαστα, που για ένα 24ωρο βγάζουν ένα μικρό διήγημα, τότε ποια είναι; Ευτυχώς που έχω φίλες που μαζί τους ακόμα και η ταλαιπωρία έχει όμορφη, γλυκιά και χαρούμενη γεύση!  

43 κι επίσημα, με τη βούλα λοιπόν, φίλες και φίλοι!  43 οου μάι Γκαντ! Τι νούμερο τεράστιο ε;

Ας κλείσω όμως την τεράστια αυτή ανάρτηση επιτέλους, συγχαρητήρια και χίλια μπράβο αν έφτασες ως εδώ κάτω, με μία ευχή! Αυτή που δε με άφησε ο καραμπινιέρος να κάνω με την ησυχία μου σε εκείνα τα σκαλάκια που θα διαβάσεις στα αστεράκια από κάτω, τι σκαλάκια ήταν!!

Εύχομαι να είμαι γερή και αρτιμελής και να χω πάντα τα άτομα που αγαπώ και με αγαπούν και μου ομορφαίνουν τη ζωή, δίπλα μου! Λίγο πολύ, ό,τι είχα γράψει και στα περυσινά γενέθλια, εδώ!

Arrivederci Roma!!!

…….

*Γκουγκλάραμε εκ των υστέρων, και είδαμε ότι είχαμε καθίσει στα σκαλάκια των γραφείων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης! Το Ανάκτορο Μοντετσιτόριο, που έχει γίνει το κοινοβούλιό τους! Έτσι εξηγείται πώς εμφανίστηκε ο Καραμπινιέρος, πριν προλάβει να του τηλεφωνήσει ο τύπος στο παράθυρο!
** Θα αφιερώσω ξεχωριστή ανάρτηση σε αυτό το φανταστικαπίθανο γλυκό! Στον «Νονό» υπάρχει η εξής φράση: «Αφήστε το όπλο, πιάστε ένα cannoli». Το αγαπημένο γλυκό της Σικελίας μοιάζει όντως με αυτό που σκέφτεστε και υπάρχει λόγος!  

***Διηγούμενη τα σχετικά με την Booking σε φίλους και γνωστούς στην Ελλάδα, έμαθα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που της ξανασυμβαίνει κάτι τέτοιο!!! Κι άλλος κόσμος την έχει πατήσει με ανύπαρκτα καταλύματα και επίσης είδα και αυτά τα δημοσιεύματα με τη Γενική Γραμματεία του Καταναλωτή.  Προσοχή και διπλοτσέκινγκ αν πρόκειται να ταξιδέψετε!

 

About Author