Γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά

Σοκ.

Όχι από την ομολογία του πιλότου ότι εκείνος σκότωσε τη γυναίκα του και σκηνοθέτησε τη ληστεία. Όλοι τον υποψιαζόμασταν, είτε το λέγαμε δυνατά και δημόσια, είτε από μέσα μας, άλλο που όλοι ελπίζαμε να κάνουμε λάθος.

Σοκ για το τρομερό, συγκλονιστικό, τραγικό γεγονός.

Όλο το πανελλήνιο είναι συγκλονισμένο.

Ο συζυγοκτόνος λέει ότι τσακώθηκαν, θόλωσε και το έκανε. Κι αυτό ψέμα είναι.

Όχι, δεν το έκανε εν βρασμώ ψυχής. Ήταν προμελετημένο.

Κι όχι επειδή έβγαλε την κασέτα της κάμερας ασφαλείας τα μεσάνυχτα και την σκότωσε τα ξημερώματα. Που και αυτό φτάνει για να δεις ότι δε θόλωσε, δεν έχασε τα λογικά του, και έκανε το αδιανόητο.

Το σχεδίαζε καιρό.

Ο αρρωστημένος αυτός τύπος, είχε προγραμματίσει τη δολοφονία της γυναίκας του, επειδή εκείνη ήθελε να φύγει. Ο εκπαιδευτής του του είχε πει για τη ληστεία στο σπίτι του, στο Αλεποχώρι, αν θυμάστε που είδαμε στις ειδήσεις, και πήγε και σκηνοθέτησε μια ληστεία καρμπόν για να σκοτώσει τη γυναίκα του. Τη μητέρα του παιδιού του.

Η υπόθεση βρομούσε από την αρχή. Ποιος ληστής, όσο αιμοβόρος και να είναι, θα σκότωνε τη μωρομάνα και θα άφηνε αυτόν να ζήσει.

Ποιος ληστής, που δεν άφησε κόκκο DNA, θα του δενε τα χέρια μπροστά με μονωτική ταινία που έδωσε ο ίδιος, και θα άφηνε τα κινητά στο σπίτι.

Ποιος αναίσθητος για πολλή ώρα θα ανακτούσε τις αισθήσεις του και αμέσως νηφάλια θα μπορούσε να ξεκλειδώσει με τη μύτη και να καλέσει -με τη μύτη πάντα- την αστυνομία.

Ούτε στις ταινίες αυτά.

Δε θα μιλήσω για τις συνεντεύξεις και την πλήρη απουσία συναισθήματος μπροστά στην κάμερα. Που εμείς οι τρίτοι, οι απέξω που δε χάσαμε τον αγαπημένο μας, πιο συγκλονισμένα μιλούσαμε και μιλάμε.

Αλλά πάντα υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας και τέλος πάντων, επειδή έχουμε δει και διαβάσει χ αριθμό αστυνομικών – θρίλερ, δε σημαίνει ότι είμαστε και αστυνομικοί. Περιμέναμε να δούμε.

Δεν υπάρχει.

Σκότωσε τη γυναίκα του, κρέμασε τον σκύλο, τοποθέτησε το μωρό του δίπλα στη νεκρή μαμά του. Ο πρώτος αστυνομικός που μπήκε σπίτι, βρήκε το μωράκι να σκουντάει τη μαμά του να ξυπνήσει.

Τα γράφω και κλαίω. Πώς το έκανε αυτό…Τι άνθρωπος ήταν αυτός. Δεν ξέρω ποιο χαρακτηρισμό να δώσει κανείς στον πιλότο.

Το καημένο το μωράκι… θα μεγαλώσει χωρίς γονείς κι όταν μεγαλώσει, θα μάθει ότι ο πατέρας του σκότωσε τη μητέρα του.

Και το τέρας θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερος, τον πιάσανε πριν φύγει εξωτερικό.

Θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να κυκλοφορεί ανάμεσα μας ελεύθερος, αν δεν ήταν ανόητος, stupid που του έγραφε στα τελευταία μήνυματά της η αδικοχαμένη γυναίκα του.

Εγώ που δεν είμαι δολοφόνος και θα σκεφτόμουν να βγάλω τα smartwatch από τα χέρια και να σπάσω την κάμερα ασφαλείας. Πόσο μάλλον αν το σχεδίαζα καιρό.

Δηλαδή, αν δεν υπήρχε η τεχνολογία, θα έμενε ελεύθερος, ατιμώρητος κι επικίνδυνος να κυκλοφορεί.

Δεν υπάρχουν λόγια.

Και αυτό ήρθε και προστέθηκε σε μια σειρά γυναικοκτονιών. Δε σκοτώνει ούτε η πολλή αγάπη ούτε το πάθος. Οι δολοφόνοι σκοτώνουν.

Και θα ξαναρωτήσω, σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας;

About Author