Είδα τη σειρά “Maid” στο Netflix και συγκλονίστηκα

Συγκλονίστηκα με τη σειρά “Maid” στο Netflix, που είναι μεταφορά του αυτοβιογραφικού βιβλίου της Stephanie Land.

Γροθιά στο στομάχι. Πολύ κλάμα. Θα μου πεις “με όλες κλαις”. Ναι αλλά αλλιώς κλαις όταν βλέπεις μυθοπλασία αλλιώς όταν παρακολουθείς κάτι βιογραφικό, αληθινό.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε και παλεύουν για πράγματα αυτονόητα, που δεν έχουνε τα βασικά, αυτά που βρίσκονται στη βάση της πυραμίδας του Maslow, που μαθαίναμε στο σχολείο.

Λίγοι από εμάς νιώθουμε ευγνωμοσύνη που έχουμε στέγη, φαγητό ή ότι δεν ξυπνάμε με το φόβο της σωματικής ή ψυχικής κακοποίησης. Τα θεωρούμε δεδομένα.

Η πρωταγωνίστρια είναι μητέρα ενός δίχρονου κοριτσιού. Με έπιασε η καρδιά μου από τα πρώτα δύο επεισόδια, ειδικά σε μία σκηνή που κοιμάται με το παιδί της στο πάτωμα στο χώρο των φέρι μπόουτ.. Τι να πω…συγκλονιστική.

Μπήκα στη θέση της και τη θαύμασα.

Πρώτα τη θαύμασα για τη δύναμή της, ήθελε πολλά κότσια, να πάρει το μωρό της μες τη νύχτα και να φύγει από τον αλκοολικό κακοποιητικό σύντροφό και πατέρα της κόρης της με 16 ευρώ στο πορτοφόλι και μην έχοντας πού να πάει.

Έπειτα, αγχώθηκα με τον Μέρφυ που την είχε βάλει στο μάτι και της έφερνε τη μία δυσκολία μετά την άλλη, κι όχι δυσκολία του στιλ έκαψα το φαγητό, αλλά λιποθυμώ επειδή δουλεύω κι είμαι νηστική μέρες, και τη λυπήθηκα που δεν έχει έναν άνθρωπο να βασιστεί, από κάπου να πιαστεί. Έχει μόνο τον εαυτό της. Και τη δίχρονη κόρη της που εξαρτάται από εκείνη.

Ας τη δούνε αυτή τη σειρά όσοι λένε με ευκολία για συνανθρώπους τους που παραμένουνε σε κακοποιητικές σχέσεις «μα, γιατί δεν έφευγε;»

Αν δεν μπορείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου, αν είσαι έξω από το χορό, καλύτερα να μην κρίνεις με τόση ευκολία. Χρειάζεται λιγότερη κριτική και περισσότερη κατανόηση.

Επίσης, να τελειώνουμε και λίγο με τις δικαιολογίες. “Καλό παιδί μωρέ, αλλά αλκοολικός, το ποτό έφταιγε”, “δε φταίει αυτός/αυτή μωρέ, αλλά να, είχε δύσκολη παιδική ηλικία” κ.ο.κ.

Παιδιά, όλοι έχουμε τα θέματά μας, κάποιοι πάμε σε ειδικούς να τα λύσουμε, ας πάνε και οι υπόλοιποι! Ντροπή δεν είναι. Άλλα πράγματα είναι ντροπή και αίσχος.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τη Margaret Qualley (την έχεις δει “Κάποτε στο Χόλιγουντ”, παρέα με τον Ταραντίνο) και τη μητέρα της -στην οθόνη και στην πραγματική ζωή- τη λατρεμένη Andie MacDowell.

Υπέροχες και οι δύο!

Η πρώτη χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα, χωρίς είναι κλαψοτέτοια, σε συγκλονίζει με την ερμηνεία της ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας -από αυτή που ειναι δύσκολο να αποδειχθεί γιατί δεν έχει εμφανή σημάδια.

Σε “παίρνει” μαζί της στην προσπάθειά της να δώσει ένα καλύτερο παρόν και μέλλον στην κόρη της, αγωνιάς μαζί της, εύχεσαι να τα καταφέρει.

Η δεύτερη, σε ρόλο μιας γυναίκας που έχει καλές προθέσεις αλλά πάσχει από ψυχική ασθένεια & δεν μπορεί να βοηθήσει όχι την κόρη της, ούτε τον εαυτό της, είναι εξαιρετική !

Θα κλείσω το κείμενο ανάλαφρα, λέγοντας ότι τον μπαμπά της maid τον παίζει ο ηθοποιός που έπαιζε τον μπαμπά της Bella στο Twilight! 🙂

Το τρέιλερ:

About Author

Νουαζέτα

See author's posts