Επιστροφή στα θρανία με μάσκες και self test

Όχι ότι χάρηκαν τα παιδιά μου που ξαναξεκίνησε το σχολείο μετά από τόσους μήνες λοκντάου στο σπίτι, απλώς να, ξυπνάνε άνετα, αβίαστα και αβασάνιστα, διαλέγουν τα ρούχα τους, που θαύμα, πλέον δεν τους βρομίζει το ένα, ούτε τους ξινίζει το άλλο, και δεν τσακώνονται με τις κάλτσες που είναι στενές, ούτε με τα κοκαλάκια που δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν ή δε θέλουν να βάλουν στα μαλλιά τους και πάμε όμορφα και ωραία στην ώρα μας εκείνα στο σχολείο και εγώ στο γραφείο!  

Παλιά, προ καραντίνας, θα πρεπε:  

Να παρακαλώ και να ξαναπαρακαλώ για να ανοίξει το ένα τους μόνο μάτι, -το δεύτερο εικάζω ότι άνοιγε μετά την πρώτη ώρα στο θρανίο-, να μην το ανοίγουν,   

να αρχίζω σιγά σιγά να υψώνω φωνή σύμφωνα με το μοντεσσόρι σίστεμ που λέει ότι όταν η ώρα είναι 8 το πρωί καθημερινής, και αντί για το αυτοκίνητο εν κινήσει, τα παιδιά σου βρίσκονται στο κρεβάτι χωρίς να χουνε πιει γάλα, επιτρέπεται να το κάνεις,   

να γίνω Χουλκ για να βάλουνε παπούτσια -καμιά φορά και μέσα στο ασανσέρ για να κερδίσουμε ένα νανοσεκόντ χρόνου, ώστε να φύγουμε επιτέλους τρέχοντας σαν τον Βέγγο, τον Σόνικ, τον Φλας τον κεραυνό, να προλάβουμε την πόρτα του σχολείου ανοιχτή! 

Η συνέχεια του κειμένου εδώ

Νουαζέτα

See author's posts