Η Αμέλια Μπλούμερ τιμούσε τα παντελόνια της - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

«Αμέλια, πού είσαι; Έχει έρθει ένα συστημένο και…» ο Ντέιβιντ, σύζυγος της Αμέλιας Μπλούμερ, με το που την είδε, σταμάτησε την πρόταση του στη μέση.
Έμεινε να την κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό!
«Σου αρέσει;» τον ρώτησε ανέμελα εκείνη.
«Αγάπη μου, τι φοράς» κατάφερε να αρθρώσει στο τέλος.
«Φαρδύ παντελόνι που στενεύει στους αστραγάλους κάτω από κοντή φούστα», του απάντησε σαν να μην τρέχει κάστανο.
«Έχουμε Απόκριες;»
«Ντέιβιντ, άκου. Είναι πιο άνετο. Με καταπιέζει ο κορσές και η στενή φούστα και γιατί να υπάρχει αυτό το ντρες κόουντ; Δεν το καταλαβαίνω. Πιστεύω πως όλες οι γυναίκες πρέπει να φοράμε ό,τι θέλουμε. Δικό μας θέμα».
«Μάλιστα… οι σχεδιαστές μόδας θα σκίσουν τα πτυχία τους!» της σχολίασε χαμογελώντας, μετά το πρώτο σοκ.
Από τη γυναίκα του τα περίμενε όλα πια. Μαζί της δε βαριόταν ποτέ! Τη θαύμαζε και ήταν στο πλευρό της σε ό,τι αποφάσιζε.
Εννοείται ότι ο κόσμος έπαθε ένα σοκ μπαίνοντας στο ταχυδρομείο και βλέποντας την να φοράει ανδρικά ρούχα.
“Μα, είναι γυναίκα δεν ντρέπεται να φοράει παντελόνια» σιγοψιθύριζαν.
«Αυτή θα σε βάλει να ξουρίσεις και το μουστάκι» του φώναζε δυνατα η μάνα του, αλλά του Ντέιβιντ το αυτί δεν ίδρωνε!
Μάλιστα της πρότεινε να γράφει γι αυτα που θέλει και εκείνη απόρησε πώς δεν το σκέφτηκε μόνη της.
Η δημοσιογραφία ήταν ωραιότατη ιδέα και το κατάλληλο μέσο για να εκφράζεται υπέρ της ισότητας των φύλων και των δικαιωμάτων των γυναικών.
Φυσικά, ο δρόμος δεν ήταν ανοιχτός, όπως για κανέναν πρωτοεμφανιζόμενο στα εκδοτικά πράγματα, και έτσι έγινε αυτοεκδότρια.
Κυκλοφόρησε το πρώτο γυναικείο περιοδικό – εφημερίδα που εκδιδόταν από γυναίκα στις ΗΠΑ, που δεν ήταν το κοσμοπόλιταν αλλά το «The Lily».
Το 1851, έγινε κολλητή με την Ελίζαμπεθ Σμιθ Μίλερ, που ήταν το ίδιο θαρραλέα και είχαν τις ίδιες σκέψεις και μαχητικότητα- αν δεν ταιριάζανε δε θα συμπεθεριάζανε!
Κυκλοφορούσαν με τα παντελόνια τους, που ο κόσμος αποκαλούσε “μπλούμερ”, από το επίθετό της, διεκδικώντας δικαιώματα γυναικών.
“Ούυυυυυ, ώοοο, έξι έξι εξι, άρρωστοι και διάβολοι κυκλοφορούν στο δρόμοοοο, κραύγαζε ρυθμικά μια γραφική κυρία διαμαρτυρόμενη και κυλιόμενη στο δρόμο.
Την είχε στήσει έξω από το σπίτι της και με το που το είδε άρχισε το σόου, κανάλια μαζεύτηκαν, έπαιξε πρώτη είδηση στην τηλεόραση.
“Κελ σκαντάλ, τι ντεκαντάνς, ο μον ντιε” μουρούριζε κι η κυρία από το Κολωνάκι.
Οι εκπομπές ψάχνανε τα σκουπίδια της και αφιέρωναν πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο, θησαυρίζοντας, τα σόσιαλ μίντια την δίκαζαν σε διάφορα προφίλ, γκρουπ κα σελίδες, memes και gif έδιναν και έπαιρναν.
Δεν έκανε πίσω. Αυτά τα ρούχα δεν ήταν μόνο η άνεση της αλλά ταυτόχρονα και πολιτική κίνηση, ναι, θα σας το πει και το Τσεμπέρι , το ρούχο μπορεί να είναι πολιτική πράξη, όπως και το πώς θα μιλήσεις ή δε θα μιλήσεις ή πού θα τραγουδήσεις αν είσαι καλλιτέχνιδα.
Εκείνο το απόγευμα φόρεσε ένα ιδιαίτερο μπλούμερ, με χρωματιστές λωρίδες σε λευκό, πράσινο, μαύρο, μαζί κι ένα κόκκινο τρίγωνο, και πήγε σε μια κοσμική εκδήλωση ως δημοσιογράφος, να καλύψει το event!
Δεν τη συλλάβανε αλλά δεν της επιτρέψανε την είσοδο.
Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της, το 1909, ο Paul Poiret θα παρουσίαζε στο Παρίσι το πρώτο γυναικείο παντελόνι στιλ ζιπ κυλότ!
Έγινε ανάρπαστο, το παρήγγειλαν όλες οι κοσμικές κυρίες του Παρισιού και στη συνέχεια του Κολωνακίου!
Κάποια είχε ανοίξει το δρόμο!
ΥΓ: Οι διάλογοι και τα σκηνικά είναι μυθοπλασία.
Τα υπόλοιπα είναι γεγονότα!