Η δυναμική, αποφασιστική, πρωτοπόρος, άξια Καλλιρρόη Παρρέν

Μοιραστείτε το :

«Αικατερίνη, τι σχέδια έχεις γι απόψε; Μου στείλανε ρακή τα ξαδέρφια από την λεβεντογέννα Κρήτη! Έλα να την πιούμε και να τα πούμε!» είπε με μια ανάσα, πριν καλά καλά, σηκώσει η φίλη της το ακουστικό.
Πάντα μιλούσε γρήγορα, να προλάβει τη σκέψη της που έτρεχε. Και οι πράξεις της ακολουθούσαν τον ίδιο ρυθμό.
«Έλα Καλλιρόη μου, δεν μπορώ να έρθω τώρα, είμαι με τη μικρή», της απάντησε εκείνη.
«Ποια μικρή, ολόκληρη γυναίκα είναι η Σοφία, θα φύγει για Μόναχο σύντομα! Άφησέ την να παίξει μόνη της με τα πινέλα της, ίσως και με το καβαλέτο του Περικλή» γέλασε εκείνη με το σόκιν αστείο της, με ένα γέλιο βροντερό, όπως το συνήθιζε.
«Καλλιρόη!» την επανάφερε στην τάξη με μια της μόνο λέξη όπως έκανε και στις άτακτες μαθήτριες στο πρότυπο Παρθεναγωγείο που είχε ιδρύσει.
«Καλά καλά! Θα στα πω από το τηλέφωνο. Σκέφτομαι να ανοίξω ένα ακόμα ίδρυμα, λέω να το ονομάσω «Ένωση των Ελληνίδων» και να σε κάνω διευθύντριά του. Τι λες;» τη ρώτησε.
Είχε ιδρύσει τόσα κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις… Ανστόπαμπλ, σκέφτηκε η Αικατερίνη.
Πάντα πίστευε ότι οι φίλοι μας είναι ο καθρέφτης μας. Και εκείνη, όπως η Καλλιρρόη δημιουργούσε σχολεία και ιδρύματα για τις άπορες κοπέλες, για τη μόρφωσή τους, για τη χειραφέτηση τους, την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτισή τους.
Καμάρωνε πολύ που ήταν φίλη της αυτή η τόσο άξια γυναίκα.
Πρόσφατα, είχε ανοίξει τη «Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων» αλλά και το «Άσυλο Ανιάτων Γυναικών» και είχε πείσει τη Βασίλισσα Όλγα να τα πάρει υπό την προστασία της.
Εδώ είχε καταφέρει την κυβέρνηση να επιτρέψει τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο.
«Εσύ θα καταφέρεις μέχρι και δικαίωμα ψήφου να αποκτήσουμε!» της είπε δυνατά τη σκέψη της!
«Είναι στην Bucket list μου! Από τη δεκαετία του 1890 το παλεύω, αλλά καμία κυβέρνηση δεν το δέχεται, ούτε του Βενιζέλου που τον θεωρείτε μοντέρνο και προχώ.» γκρίνιαξε εκείνη. Ήταν γνωστό ότι δεν το συμπαθούσε.
«Θα γίνει αγαπητή, θα γίνει. Σε εβδομήντα χρόνια από τώρα θα μπορούν να ψηφίζουν και γυναίκες και δε θα το κάνουν…»
«Τι εννοείς Αικατερίνη;» τη ρώτησε με ειλικρινή απορία.
«Θα βαριούνται να πηγαίνουν στα εκλογικά τμήματα, η αποχή θα κάνει πάρτι και θα βγαίνει κυβέρνηση με 41% αλλά αυτό το σχόλιο είναι πολιτικό και μπορεί να το σβήσω, αν δω ότι ξεφεύγουμε!»
«Ε, όχι δα! Αυτό είναι επιστημονική φαντασία, αγαπητή. Εγώ είμαι η δημοσιογράφος – συγγραφέας, αλλά εσύ κάνεις σενάρια…»
«Για πες γράφεις τίποτα αυτόν τον καιρό;» άλλαξε κουβέντα εκείνη.
«Κάνω και καμία άλλη δουλειά; Μόνο γράφω, γιατί έχω ένα σκοπό!
Όλα μου τα άρθρα, δοκίμια, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, έχουν στο επίκεντρο τη θέση της γυναίκας. Ξέρεις, «Η Χειραφετηµένη» μου θα μεταφραστεί και σε ξένες γλώσσες», της είπε με καμάρι.
«Είσαι λεβεντιά, Κρητικοπούλα, με τα όλα σου! Άντε να έρθει κι αυτή η ευλογημένη ώρα της Ένωσής της Κρήτης µε την Ελλάδα», σχολίασε η Αικατερίνη.
«Οι δημοσιογραφικές μου πηγές, που δεν μπορώ να αποκαλύψω ποιες είναι, λένε ότι θα γίνει το 1913, παρουσία του βασιλιά Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου».
«Αλήθεια, πώς πάει η «Εφημερίς των Κυριών;» τη ρώτησε με ενδιαφέρον.
«Όχι να το παινευτώ, αλλά από το πρώτο φύλλο που κυκλοφόρησα, ξεπουλάει σαν ζεστό ψωμάκι! Χιλιάδες αντίτυπα λες και είναι οι Νιου Υόρκ Τάιμς της Νέας Υόρκης!
Μιλάμε για θρίαμβο αν σκεφτείς ότι οι μισοί κάτοικοι στην Αθήνα δεν ξέρουν να διαβάζουν!»
«Και όσοι ξέρουν, αγοράζουν την εφημερίδα που γράφουν αποκλειστικά γυναίκες! Αυτό που το πας; Πόσο μπροστά από την εποχή σου είσαι αγαπημένη μου»
«Κάποια στιγμή θα με στείλουν εξορία γι αυτά τα φεμινιστικά και τα αντιβενιζελικά που γράφω, τη βλέπω τη δουλειά», γέλασε πάλι η Καλλιρόη.
«Άη Στράτη; Όπως τον παππού της Νουαζέτας;»
«Ε, όχι, είπαμε. Στην Ύδρα θα πάω αλλά όλα καλά θα ναι, μην ανησυχείς. Είμαι γεννημένη μαχήτρια!»
«Ο Ιωάννης τι λέει για όλα αυτά;» ρώτησε για τον σύζυγό της, Ιωάννη Παρρέν, ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
«Με στηρίζει σε όλα και είναι περήφανος για μένα και τις πρωτιές μου! Μπροστά από την εποχή του και εκείνος!»
«Καλλιρόη, πρέπει να κλείσω. Να τα πούμε από κοντά αύριο για το καινούριο σου ίδρυμα;»
«Αύριο πετάω για Παρίσι. Αντιπροσωπεύω την Ελλάδα σε διεθνές συνέδριο! Μα τι φοβερή εφεύρεση το αεροπλάνο!»
«Πράγματι, αν και δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα».
«Ε, κοντοζυγώνει! Ο Εμμανουήλ Αργυρόπουλος θα εκτελέσει με επιτυχία την πρώτη πτήση και τη δεύτερη με επιβάτη τον Βενιζέλο. Την ίδια περίοδο που θα ενωθεί και η Κρήτη με την Ελλάδα».
«Καλή επιτυχία σε όλα, Καλλιρόη μου! Είσαι πανάξια! Θα το αναγνωρίσει και η πατρίδα μας και θα είσαι η πρώτη Ελληνίδα που θα κηδευτεί δημοσία δαπάνη, ως αναγνώριση της προσφοράς σου στο έθνος!»
«Κουνήσου χριστιανή μου από τη θέση σου και έχω ταξίδι αύριο»!
«Κουνιέμαι κουνιέμαι»
«Επιστρέφω σε ένα μήνα! Σκέψου για την Ένωση των Ελληνίδων, εν τω μεταξύ!»

Και πράγματι όλα έγιναν όπως σας τα λέω ΕΚΤΟΣ από τον διάλογο που μόλις διαβάσατε μεταξύ της Καλλιρόης Παρρέν και της Αικατερίνης Λασκαρίδου, μητέρα της Σοφίας, της πρώτης Ελληνίδας φοιτήτρια των καλών τεχνών, ο οποίος δε συνέβη ΠΟΤΕ, παρά μόνο στο κεφάλι μου, μπικόζ, συγγραφέας.