Η ιστορία ενός κατσικιού που ταξίδεψε στην Αγγλία!

Μερικές φορές έχεις τις καλύτερες προθέσεις και προσπαθείς για το καλύτερο, ωστόσο, τα κάνεις όλα σκ&τά.

Γιατί ρε παιδί μου δε σε θέλει.

Κάνεις πίσω λοιπόν, αράζεις και περιμένεις να ξαναγυρίσει ο τροχός να τουρουρού κι ο φτωχός!

Και τώρα θέλω να σας πω μια ιστορία, που  συνέβη το μακρινό 2002 στο Leeds της Αγγλίας, όταν έκανα αυτό το φανταστικό μεταπτυχιακό του International Marketing Management!

Ο παππούκας μου, πάντα μαζί με τη γιαγιά μου, με είχαν ενημερώσει ότι “πετάει” δέμα από τον Άγριο Βορρά, τον Άη Στράτη μου δηλ, με κατεύθυνση προς UK!

Ντάξει, όλοι οι φοιτητές λαμβάναμε πακέτα από την οικογένειά μας, θα μου πεις!

Το δικό μου πακέτο όμως, ξεχώριζε λίιιιιγο, όσο πατάει η γάτα, μη φανταστείς!

Οι άλλοι παίρνανε ξερωγώ σοκολάτες και φέτα, εγώ περίμενα ένα ψυγείο από φελιζόλ που μέσα είχε μπούτια από κατσίκι. Λογικά ήταν Πάσχα, εντάξει;

Περίμενα και εγώ το πακέτο και πού είναι το πακέτο, κι ακόμα δεν ήρθε το πακέτο και μήπως είδες το πακέτο και εδώ πακέτο, εκεί πακέτο, πουθενά πακέτο!

Υπό Κ.Σ θα θεωρούσα ότι το πήραν οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας, μερικοί κυκλοφορούσαν με ταμπέλα στο κούτελο του «όποιος το βρίσκει πρώτος, το παίρνει», ανεξάρτητα τι όνομα γράφει πάνω!

Ωστόσο, επειδή η ΚΛΜ είχε χάσει την εμπιστοσύνη μου από τότε που οι βαλίτσες μας μείνανε στην αλλαγή πτήσης στο Άμστερνταμ, και προσγειωθήκαμε ως φοιτητές πρώτη φορά σε ξένο έδαφος χωρίς δεύτερο βρακί να αλλάξουμε, ήμουν λίγο ψυλλιασμένη και πήρα μπρος γρήγορα.

Η ΚΛΜ λοιπόν, όπως της είχε συμβεί με τη βαλίτσα μου και είχαμε βγάλε – πλύνε βρακί και κάλτσες – στέγνωσε στο καλοριφέρ και ξαναβάλε το επόμενο πρωί – Θυμάστε Φίλιππε – Βάσω – Δώρα; – το ίδιο ξανάπαθε με το φελιζολένιο μου ψυγείο!

Το κατσίκι είχε μείνει στο Άμστερνταμ, χάνοντας την ανταπόκριση για Λιντς! Οπότε, έπρεπε να κάνω συνεννοήσεις με το αεροδρόμιο, ήταν και το περιεχόμενο ιδιαίτερο!

Οι συνεννοήσεις γινόντουσαν τηλεφωνικά -το χειρότερο μου- όχι ότι δια ζώσης συνεννοούμουν και καλύτερα! Ε, είπα να ζητήσω τη βοήθεια του φίλου μου του Yusuke, του πάντα πρόθυμου να βοηθήσει, να ρωτήσει εκείνος τι παίζει με το πακέτο.

-Yusuke, my grandpa send me a sheep  and that airline company …

-Just a minute…You said “sheep”?

-Well, actually, not a sheep, a sheep’s cousin?

-Efi, its all Greek to me.

-EEEE, they lost my things in the airport ρε παιδί μου, a huge package from Greece with food, ώχουυυυ, τι δεν καταλαβαίνεις;

-Τι λες ρε παιδί μου στον Γιαπωνέζο, θα σε βοηθήσω εγώ, μίλησε η φωνή της λογικής, o Φίλιππος, φίλος, συγκάτοικος, αδερφός!

Με αυτά και με κείνα, με τη βοήθεια του κοινού και για να «τρέξω» λίγο την ιστορία,  το πακέτο έφτασε κάποια στιγμή σπίτι με το περιεχόμενο άθικτο!

Α ρε παππού, κανείς δεν έφτιαχνε και δε φτιάχνει καλύτερα δέματα από σένα!

Αφού το πακέτο ήρθε στα χέρια μου λοιπόν, “Greek food αύριο, lunch is on me, ενημέρωσα τους international φίλους και συγκατοίκους μου”!

Έρχεται το αύριο, αρχίζω τις προετοιμασίες…

Έπρεπε να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά όταν μια περίεργη μυρωδιά, όχι η αναμενόμενη, εμφανίστηκε στον ορίζοντα αλλά δεν έδωσα τη δέουσα σημασία!

Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και όταν είμαι ενθουσιασμένη δεν αντιλαμβάνομαι τα γύρω γύρω που μου λένε «μην είσαι τόσο ενθουσιασμένη, κάπου βρομάει το πράγμα – κυριολεκτικά δε, στην περίπτωση που σας περιγράφω.

Ένας ένας οι συγκάτοικοι άρχισαν να εξαφανίζονται από το διαμέρισμα.

-Θα ήθελα να μείνω αλλαααα, να, εγώ έχω να πάω στη βιβλιοθήκη να διαβάσω

-Μα εσύ δεν έχεις πατήσει το πόδι σου στη βιβλιοθήκη

-Ναι και εγώ θα πάω να βοηθήσω την τάδε στο διάβασμα στη Βιβλιοθήκη

Και Ναυσικάααα, Ναυσικάαααααααα, μη σας τα πολυλογώ, η φάση έγινε «Εγώ κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου… που κοιτούσε την Πετροβασίλη».

-Οκ, τι να πω, κρίμα που θα χάσετε τέτοιο ελληνικό τσιμπούσι, θα σας φυλάξω τη μερίδα σας! (Ναι, όντως τις πίστεψα, μιλάμε για μεγάλο χάπατο στην πρώτη νιότη μου, ό,τι μου λέγανε το πίστευα!).

Περνάω ώρες, ώρες όμως μες την κουζίνα, να τα κάνω όλα στην εντέλεια, να περιποιηθώ τους φίλους μου, να τους δείξω την ελληνική παραδοσιακή τέτοια, να το ευχαριστηθούνε, να μείνει στην ιστορία, ok, το τελευταίο, πιστεύω το πέτυχα!

Ετοιμάζεται λοιπόν με τα -πάρα- πολλά το φαγητό, στρώνω τραπέζι, είχα βάλει και καλό τραπεζομάντηλο και σερβίρω!

Κελ καταστρόφ, φίλοι μου!

-Μμμμ, delicious προσπαθούσε όσο πιο πειστικά να μου αναπτερώσει το ηθικό ο Yusuke, παράλληλα με την προσπάθειά του να κόψει ένα κομμάτι… παραλίγο να αφήσει τα δόντια του στην μπουκιά.

-Εμ, παιδιά αφήστε το, δεν πειράζει, θα φάμε τη greek salad, μια φάρμα ντοματιές και αγγούρια έχει μέσα και ντόπιο μελίχλωρο τυρί από τον Άη Στράτη (πολύτιμο και νοστιμότατο) και Greek olive oil!!!

Και δύο φρατζόλες ψωμί για παπάρα, τέλειο lunch, right?

Λίγο αλάτι μόνο χρειάζεται και είναι έτοιμη!

Και έρχεται η Πάττυ κυρίες και κύριοι, -σωστά Φίλιππε; – και ρίχνει από τη μεγάλη τρύπα του αλατιού, όλο το αλάτι (σ)τη my Greek salad μου μέσα!

Ok, δε με ήθελε ξεκάθαρα. Τσάμπα οι ώρες που έφαγα στην κουζίνα, οι προσδοκίες και τα διάφορα όλα!

Αλλά και τι να κάνεις; Να κατς να σκας;

Βολευτήκαμε αλλιώς, κάτι άλλο θα παραγγείλαμε φαντάζομαι,  πάντως νηστικοί δεν πιστεύω να μείναμε!

Αυτά, εύχομαι να μην αποπροσανατολίστηκες και να get the point!

ΥΓ: Ακόμα δεν ξέρω τι πήγε λάθος σε εκείνο το μαγείρεμα!