Η “ΟΔΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣ” έχει γενέθλια!

Η ΟΔΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣ μου έχει γενέθλια. Κυκλοφορεί ένα ολόκληρο χρόνο! Μπορεί συνήθως να γράφω ευθυμογραφήματα αλλά εκεί έχω γράψει διαφορετικά. Ναι, οκέι, υπάρχουν σκηνικά που σας έκαναν να γελάσετε αλλά κυρίως συγκινηθήκατε, κλάψατε, σιχτιρίσατε, είπατε «πάρτα να μη στα χρωστάω» και αναφωνήσατε «ντοντ ντου ιτ Φαίδων!».
Ταυτιστήκατε, αναγνωρίσατε τον εαυτό σας, τους φίλους σας, τους γνωστούς σας, στους ήρωες.
Λογικό, αφού είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πάρα πολύ ΑΝΘΡΩΠΕΝΙΟΙ, καλές κοκκινοσκουφίτσες, που ταυτόχρονα γίνανε -άθελά τους;- λύκοι στις ιστορίες άλλων!

Αν θέλετε, όσοι το έχετε διαβάσει, αφήστε μου ένα σχόλιο, ό,τι θέλετε, για το βιβλίο- ΕΚΤΟΣ από σπόιλερ!
Όσοι δεν το έχετε διαβάσει ακόμα, και το παραγγείλετε από τις Εκδόσεις Memento -μέχρι και την επόμενη εβδομάδα, Παρασκευή και 13 (Ιουνίου του 2025) -, θα σας έρθει με αφιέρωση ΚΑΙ δωράκι, σχετικό με την υπόθεση!

Θα βάλω ένα απόσπασμα, που θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενήλικη ζωή της πρωταγωνίστριας, Μέλιας Λυρικού και τις αποφάσεις – πράξεις της.
[…Δεν υπήρχε χρόνος να θρηνήσει ή να τα παρατήσει, ένας μικρός άνθρωπος εξαρτιόταν από αυτήν.
Όλη της η ζωή ήταν το παιδί της.
Η μικρούλα, αυτό το λεπτό κλαράκι που έτρεμε στην αγκαλιά της, ήταν ο μόνος λόγος για να συνεχίσει να ζει. Κι έμεινε δυνατός βράχος, όρθιος, να μεγαλώσει το τρυφερό αυτό πλάσμα.
Μόνο αυτή της είχε απομείνει και θα φρόντιζε σαν θησαυρό την εγγονή που είχε το όνομά της.
Ένα μέρος της αποζημίωσης το δώρισε σε ορφανοτροφεία, κάποια χρήματα τα έβαλε στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τα υπόλοιπα έγιναν επένδυση στις σπουδές της εγγονής της, στέλνοντάς τη στο καλύτερο ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας.
Τα ματωμένα χρήματα, όπως τα αποκαλούσε, κάλυψαν και με το παραπάνω τα δίδακτρα.
Παρότι η γιαγιά απεχθανόταν το σινάφι των πλουσίων, το ιδιωτικό σχολείο ήταν μια αναγκαία συνθήκη, όχι μόνο για την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής μόρφωσης για την εγγονή της, αλλά και για κάποιον άλλον λόγο.
Φοβόταν ότι στο δημόσιο σχολείο η σιωπή της εγγονής της δε θα γινόταν εύκολα δεκτή. Ενδεχομένως να την τοποθετούσαν σε μικρότερη τάξη. Και σε κάθε περίπτωση εξειδικευμένους δασκάλους για παιδιά με τέτοιου είδους δυσκολίες διέθεταν μόνον ελάχιστα ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας.
Με τα χρήματα μπορούσε να «εξαγοράσει» ότι η πολυαγαπημένη της εγγονή θα είχε ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση. Η γιαγιά Μέλπω δε θα επέτρεπε η αδικία που συνέβη στα οικογενειακά του παιδιού να επεκταθεί και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής του.

About Author

Νουαζέτα

See author's posts