
Καλοκαίρι στο νησί| Άη Στράτης 2023
Φέτος, πήγα στο νησί. Είχα χρόνια, να πάω, από τότε που έχασα τη γιαγιά μου. Πρώτη φορά βρισκόμουν εκεί χωρίς εκείνη. Πρωτόγνωρο. Το είχα ξαναπεράσει και με τον παππού βέβαια αλλά ειδικά φέτος, ο ήχος της απουσίας τους ήταν εκκωφαντικός!
Πρωτόγνωρο, να βρίσκομαι στον Άη Στράτη χωρίς εκείνη, πρωτόγνωρο να πρέπει να βρω να νοικιάσω σπίτι, πρωτόγνωρο να υπάρχει κόσμος που δε γνωρίζω -οι μικροί είχαν μεγαλώσει, κάποιοι “ξένοι” είχαν εγκατασταθεί στο νησί, άλλοι ήταν σύζυγοι που δεν είχα γνωρίσει, κουλουπού. Στο παρατσάκ θα ξεκινούσα τα «τίνος είσαι συ»! Εμένα με ρώτησαν πάντως, λόγω τιμής, οι λιμενικοί όταν κατέβηκα από το πλοίο και αργότερα κάνα δυο πολύ μεγάλες γιαγιάδες! “Είμαι η εγγονή της Ευτέρπης”, είπα και ένιωσα πάλι μικρούλα!

Το νησί κατά τ άλλα ήταν ίδιο αν και δεν είχε βραδινή ζωή. Μη γελάς, σε βλέπω. Ναι, προφανώς είναι ένα «ήσυχο» νησί αλλά τα έξαλλα νιάτα είχαμε επιλογές για ξενύχτι! Χορεύαμε -και τα συμπαρομαρτούντα- μέχρι πρωίας στην κεντρική ταβέρνα – είχε ειδικό χώρο στο πλάι που γινόταν μπαρ, στη “Βέλια”, το μπαρ που βρισκόταν στην αρχή του λιμανιού και στον “Όμηρο”, το δεύτερο παμπ- μπαρ του νησιού που μετά τις 23.00 γινόταν κλαμπ, τύφλα να χει το Ακάνθους και το Άιλαντ!
Φέτος, η ταβέρνα ήταν μόνο ταβέρνα, η Βέλια, μου είπαν ότι είχε κλείσει χρόνια και ο Όμηρος παρέμεινε καφέ – μπαρ-με πίτσες και μακαρονάδες φούρνου!
Όχι ότι δεν είχα πού να διασκεδάσω το πάρτι άνιμαλ, έτσι; Που τα μάτια μου κλείναν στις 23.00 και άφηνα το γιο μου μόνο του στην πλατεία και γύριζα σπίτι με τη μικρή! Απλώς λέω!
Τώρα που ανέφερα τα παιδιά μου, να πω ότι η μία αμέσως, ο άλλος πήρε τον χρόνο του, βρήκαν παρέες, κάνανε φίλους και φυσικά δε θέλανε να γυρίσουμε Αθήνα! Με παρακαλούσαν με δάκρυα στα μάτια να μείνουμε λίγο ακόμα. Το ίδιο και οι φίλοι τους που είχαν έρθει να μας αποχαιρετήσουν στο λιμάνι.
Για μένα αυτό ήταν το στοίχημα! Και το κέρδισα! Τα παιδιά μου να κάνουν διακοπάρες, να το καταευχαριστηθούν! Ευχαριστώ το Θεό που μπορέσαμε και εγώ αλλά και ο μπαμπάς τους να τους τις προσφέρουμε, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.



Τώρα οκ «διακοπάρες» για κάποιον μπορεί να είναι οι Μαλδίβες έτσι; Γιατί εκτός από το “τίποτα δεν είναι δεδομένο”, ισχύει και το “όλα είναι σχετικά σε αυτήν τη ζωή”!
Σε κάθε περίπτωση όμως, τα παιδιά μου ήταν ανεξάρτητα και ελεύθερα, όπως κι εγώ στην ηλικία τους αλλά χωρίς τους περιορισμούς που είχα «όταν ανάψουν τα φώτα να επιστρέψεις σπίτι» και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι αξία ανεκτίμητη!
Φεύγανε με τα ποδήλατα, όλο το νησί ήταν δικό τους, κολυμπούσαν με τις ώρες, παίζανε μπάλα, κυνηγητά-κρυφτά και τα σχετικά, τρώγανε για πρωινό μιλκσέικ σοκολάτα και ντόνατ και το απόγευμα κρέπα ξέρωγω, βέρι βέρι χέλθι διατροφή!
Ευτυχώς υπήρχε κι η μάμι μου! Μας τάισε χ φορές στο Βελανίδι, γιατί δε σου είπα; άνοιξαν νέα μαγαζιά και μας φρόντισε λίγο μαμαδίστικα!
Συκαλάκι, jimmies, candy bar μερικά από τα new entries! Στο πρώτο έπαιρνα πάντα το πρωινό μου, μη σου πω και μεσημεριανό, με τις χειροποίητες δημιουργίες της Έλλης που άνοιγε φύλλο και οι γεύσεις απογειωνόντουσαν! Στο δεύτερο έπινα τον πρωινό μου καφέ, ο καλύτερος του νησιού για τα γούστα μου τουλάχιστον και στο τελευταίο ο γιος μου ήταν εκλεκτός πελάτης, όπως και η κόρη μου που είχε πραγματικά κολλήσει με την ιδιοκτήτρια, ίσως της θύμιζε την Μπάρμπι, ή απλώς επειδή το ζευγάρι που το έχει είναι ευγενέστατο και αυτό είναι και προσόν και θελκτικό!

Όμως φερστ θινγκς φερστ. Ας τα πιάσουμε από την αρχή!
Στο πλοίο, που επίσης έμπαινα για πρώτη φορά, τελευταία φορά είχα ταξιδέψει με τον Πήγασο, είδα την ξαδέρφη μου την Εύα με την οικογένειά της και την παιδική μου φίλη Μαρία -Μπουζουμπούρα αγάπη μου- και είναι πάντα ανακουφιστικό ή καθησυχαστικό είναι η σωστή λέξη; να υπάρχουν και δικοί σου άνθρωποι όταν ταξιδεύεις μόνος με μικρά παιδιά! Υπήρχαν και άλλοι παιδικοί φίλοι στο πλοίο αλλά δεν είδαμε ο ένας τον άλλο, Λέεεενααα, γιούυυυχου, για σένα λέω!
Το τουυυυυ που κάνει το πλοίο όταν φτάνει στο λιμάνι δεν έγινε ποτέ, αλλά ήμουν σε μόνιμη τσίτα, οπότες ξύπνησα μόνη μου, είδα το ρολόι, το κινητό δηλαδή, και σήκωσα σε μίνι πανικό τα παιδιά γιατί το πλοίο συνέχιζε κατευθείαν για Λήμνο χωρίς καθυστερήσεις!
Μια βαλίτσα έμεινε στο λιμάνι, υπάρχει και σε στόρι στο σχετικό χάιλάιτ στο ίνσταγκραμ ακάουντ μου, που ταξίδεψε την επόμενη μέρα στη Λήμνο για να βρει τον ιδιοκτήτη της!
Μιας και είπα χάιλαιτ, θα το πάω στο πιο γρήγορο το κείμενο, γιατί θα έρθουν Χριστούγεννα και δε θα το έχω ολοκληρώσει /ανεβάσει! Θα μπω αργότερα να εμπλουτίσω με κείμενο και φωτογραφίες γιατί τώρα βάζω ό,τι βρίσκω μπροστά μου! Σε μπούλετ πόιντς έχω να σου πω τα εξής, αγαπητό μου ημερολόγιο:
Η γοργόνα θεία, έμαθε στην μικρή άπνοια με αυτό το μανταλάκι μύτης και να κρατάει την αναπνοή της ξέρωγω κάνα δεκάλεπτο μες το νερό. Η γοργόνα θεία, είναι η αδερφή μου έτσι; Το ξέρεις πλέον!

Ο Χρήστος μας πήγε με το σκάφος του δύο φορές εκδρομή, σε όλα τα μέρη του παραμυθιού, τι ποιου παραμυθιού; Του ξεχωριστού Μέλλιου και του χάρτη του κρυμμένου θησαυρού.
Οδήγησα κι εγώ το σκάφος, με μεγάλη επιτυχία, ναι καλά μάντεψες, έδωσα γρήγορα το τιμόνι πίσω, έβλεπα τα βράχια επικίνδυνα κοντά και πρόλαβα να γράψω νοερά το σενάριο που πέφτουμε πάνω τους! Τι τα θες! Μόνο για ποδήλατο είμαι ικανή! Χρήστο, αν διαβάζεις, σε ευχαριστώ πολύ για την εμπειρία, τις όμορφες στιγμές και τις βόλτες με το σκάφος!


Παρουσίαση ξεχωριστού Μέλλιου και του χάρτη του κρυμμένου θησαυρού:
Έγιναν δύο. Σε αυτήν του Άη Στράτη, μαζεύτηκε όλο το νησί! Το άφησα τελευταία στιγμή λόγω άγχους και αφόρτιστης δικής μου μπαταρίας, είχα – έχω ανάγκη από πολλή ξεκούραση, αλλά όλα πήγαν ωραιότατα, παρόλο που φυσούσαν μελτέμια, σκόνες μπαιναν στα μάτια -στόμα, μου σκόρπισαν οι μισοί, μετά με το κυνήγι θησαυρού ξανάρθαν, σκοτείνιασε, τα φώτα δεν ήταν αναμμένα και κάτι τέτοιες μικροαναποδίτσες!
Την είχα βάλει και στις 20.00 για να χουμε φύγει οι πιο πολλοί από τη θάλασσα, εκείνη την ώρα τελείωνε η εκκλησία δε, οπότε, όπως καταλαβαίνεις, στην πλατεία ήμασταν όλοι, μικροί μεγάλοι! Έχω να πω ότι όσοι αφήσατε τα ρέστα “να τα πάρει το Ευτερπάκι”, σας αγαπώ λίγο παραπάνω!
Να πω κι ένα “ευχαριστώ” στη Δήμαρχο, την κυρία Μαρία Κακαλή, για την όλη βοήθεια και συνεργασία για να γίνει η παρουσίαση αυτή! Παρόλα τα νιάτα της, έχει καταφέρει πάρα πολλά στη ζωή της και από μένα είναι ρισπέκτ! Άλλοι στην ηλικία της κάναν ανελέητο κλάμπινγκ κι εκείνη ασχολούνταν και ασχολείται με τα κοινά. Αυτό που μ’ αρέσει σε εκείνη είναι η ηρεμία που εκπέμπει. Επειδή εγώ είμαι τσίτα τα γκάζια και συνήθως πορεύομαι με τρικυμία εν κρανίω, το αντίθετο στιλ από αυτό, πάντα με έλκει! Όχι ότι γουστάρω τη Δήμαρχο έτσι; Σε βλέπω φιλικά, κα Κακαλή!

Παιδικοί φίλοι Αχ, το ελιξίριο μου, όπως έγραψα και στο φέισμπουκ! Σαν να μην πέρασε μια αιωνιότητα και μια μέρα από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε! Υπάρχει αυτή η οικειότητα και αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις πολύ καλά τον άλλο επειδή μεγαλώσατε μαζί -εν τω μεταξύ ο άλλος έχει ζήσει μια ζωή ολόκληρη από τότε που έχεις να τον δεις και στην ουσία δεν τον ξέρεις πια- αλλά σας ενώνει αυτή η αόρατη ισχυρή κλωστή που υφάνθηκε για πολλά χρόνια, πολλά καλοκαίρια και πολλές πρώτες φορές!

Στα χάιλάιτς λοιπόν, δεν μπορώ να μη βάλω ότι ήπια κοκτέιλ με την Τζένια που είμαστε φίλες από μηδέν χρονών! Ήρθε προς το τέλος των διακοπών μου και τις ολοκλήρωσε! Τα ντάκιρι φράουλα δεν ήταν όπως καταλαβαίνετε στο πρόγραμμα! Εξτραδάκι λοιπόν! Καταλαβαίνετε τι λέω, την «ενήλικη διασκέδαση» αν και εννοείται ότι κατά τη διάρκεια της ερχόντουσαν τα παιδιά μου να ζητήσουν/γκρινιάξουν/τσακωθούν οτιδήποτε, but still!
Έπειτα, η Ζωή, ο Γιάννης -πόσο κούκλα η κόρη σου ρε Γιάννη!- εν τω μεταξύ μόνη μου μιλάω τώρα έτσι;, ο Γιάννος, η Μαρία, η Λένα, η Άντζελα, ο Παναγιώτης, η Άλκηστη και η Ελισσάβετ, τις δύο τελευταίες πάντα πακέτο τις έχω στο μυαλό μου, με κάνανε να ξαναθυμηθώ την πιο νεανική εκδοχή του εαυτού μου, που ειδικά τον τελευταίο χρόνο είχα ξεχάσει εντελώς. Μόνο που τους είδα. Δεν ξέρω τι σκέφτηκαν εκείνοι όταν με είδαν, με τι αναμνήσεις με έχουν συνδυάσει, αν θυμούνται τα διάφορα σκηνικά που εμένα ξεπηδούσαν από το κεφάλι μου και τα ξαναζούσα ετεροχρονισμένα στη φαντασία μου!
Ενώ παράλληλα είχα και το νου μου στα παιδιά μη φτάσουν κολυμπώντας στη Λήμνο!
Και τώρα που είπα Λήμνο, δίνω πάσα στην εκδρομή μας εκεί. Με αφορμή την παρουσίαση του ξεχωριστού Μέλλιου στον παιδότοπο-γήπεδο τέννις Isola, κάναμε ένα γρήγορο τουρ, να δείξω το νησί στα παιδιά μου! Αυτό το κατάφερα μόνο γιατί ήρθε μαζί μας και η μαμά μου με το αυτοκίνητό της!
Αρχικά, πήγαμε στην «Σαχάρα» της Ελλάδας. Αυτό, είναι κάτι που τα παιδιά μου, ποτέ δε θα το ξεχάσουν. «Μα πώς βρέθηκε η έρημος στο νησί, δεν το καταλαβαίνω» έλεγε και ξαναέλεγε ο γιοςμου. Αναφέρομαι στις πασίγνωστες αμμοθίνες, έτσι; Με έβγαλε δε ένα φανταστικό βίντεο εκεί, οκ, γεννημένος ινσταγκράμερ!
Αυτή η εκδρομή, κυρίες και κύριοι, που ήταν ενσωματωμένη στις διακοπές του Αη Στράτη, είναι ο ορισμός του «δημιουργούμε» αναμνήσεις! Η μαμά μου μας πήγε και στην παραλία του Εβγάτη, και της βγάζω -και από εδώ, της τα πα και προφορικά- το καπέλο, που μπορούσε να οδηγεί με τόση άνεση σε αυτούς τους στενούς μονόδρομους διπλής κατεύθυνσης. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο αγχωτικό από το να είσαι νέος οδηγός στη Λήμνο! Οδηγάρα! Ο, μάμι, μάμι μπλου


Έφυγε με το βραδινό πλοίο και εμείς μείναμε για να τους δείξω και λίγο Μύρινα, Ρωμαϊκό γιαλό, την αγορά και γενικά λίγο να χαλαρώσουμε, γιατί την προηγούμενη μέρα ήμουν στην τσίτα λόγω βιβλιοπαρουσίασης.
Ήταν η πρώτη παρουσίαση του Ξεχωριστού Μέλλιου και του χάρτη του κρυμμένου θησαυρού που θα έκανα μόνη, χωρίς σαπόρτ τιμ. Είχα δηλαδή τη μαμά και την ξαδέρφη Εύα που έδωσε τα ρέστα της, τραβούσε υλικό, εμψύχωνε, συμμετείχε στα διάφορα, πάρα πολύ ενεργά. Εννοώ ότι δεν είχα κουκλοθέατρα, ηθοποιούς μαζί μου και έπρεπε να αναλάβω τα διαδικαστικά και την οργάνωση του τι θα πω και πώς, σε όλα αυτά τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ παιδάκια, μόνη μου!

Καταγράφηκε στον εγκέφαλο μου ότι μπορώ και αυτό θα μου φανεί πολύ χρήσιμο στο μέλλον!
Τι άλλο κάναμε στο νησί μου;
Πήγαμε με τα παιδιά εξερεύνηση! Ήθελα να δούνε το νησί πέρα από τις παραλίες, πλατεία και τις διαδρομές ανάμεσα σε αυτά! Όπως έγραψα στο φέις: Όσο ήμασταν στο νησί, πήγαμε με τα παιδιά μου και για “εξερεύνηση” πάνω στο βουνό! Οι τρεις μας μόνο, να δημιουργήσουμε και αναμνήσεις, να δούνε ότι η μαμά είναι και κουλ🙃 και τέτοια!



Τι ωραία τι καλά, σκαρφαλώναμε, ψηλά, όλο και πιο ψηλά, είχαμε “ανακαλύψει” και διάφορα, το ζούσανε τα μικρά μου, μέχρι που κάποια στιγμή τράβηξε την προσοχή μου ένα μαύρο πουλί να κάνει πτήσεις με μια άλφα ταχύτητα, ψηλά μεν, πάνω από τα κεφάλια μας, δε.
Φύγε από δω ρε μπρο, σκέφτηκα, είμαι που είμαι στρες φρικ, μη μας χαλάς τη στιγμή.
Προσπάθησα να το αγνοήσω, ωωωμ, δεν υπάρχει, ωωωμ, είναι ένα απλό πουλί και όχι ο αετός που είδες σε βίντεο στο γιουτιούμπ να κυνηγάει αγριοκάτσικο, ωωωωμ, τώρα θα κλεισω τα μάτια και με τη δύναμη της σκέψης θα το διώξω μακριά!
Σκληρά προσπάθησα, αλλά όταν ξανάνοιξα τα μάτια είδα ότι είχε έρθει και η παρέα του, που μπορεί να τους άρεσε το σημείο και απλώς να βολτάρανε! Δεν κατηγορώ κανένανα!
Κανένα άγχος, αλλά άρχισα να κατεβαίνω μαλλιοκούβαρα, τραβώντας και τα -απορημένα- παιδιά προς το χωριό. Αφήσαμε και μια σαγιονάρα πίσω. Αν τη βρείτε, γράφει game over, δική μας είναι!
Όσο κατεβαίναμε, τα τρία νανοσεκόντ που μας πήρε, πρόλαβα να σκηνοθετήσω στο κεφάλι μου ολόκληρο θρίλερ με αρχή, μέση και τέλος.
Εμένα θα με άρπαζε, από τη μαύρη αφάνα, την μπλεγμενη και αλατισμένη από τη θάλασσα και θα με πήγαινε στη φωλιά του!
Και να θελε να με αφήσει, επειδή ξέρω γω θα του πέφτα βαριά, δε θα μπορούσε να βγάλει τα νύχια του από κει μέσα!
Έφαγα μεγάλο δούλεμα εννοείται από τα παιδιά μου και “είσαι μεγάλη φοβητσιάρα, μαμά” και “φοβήθηκες ένα πουλί” και τέτοια.
Καταρχάς, άλλο πουλί, άλλο αετός- γεράκι ντάξει; Δεν είναι όλα τα πουλιά το ίδιο!
Και επίσης, τώρα διαβάζω την είδηση για τους:
“Μαυροπετρίτες, τα γεράκια του Αιγαίου που έρχονται από τη μακρινή Μαδαγασκάρη για να γεννήσουν. Πετούν σε ύψος 1.000 μέτρων και αρπάζουν τα θηράματα με τα νύχια”.
Μπα, ποιος είναι ο υπερβολικός κι ο φοβητσιάρης τώρα, ε; 😂Είναι να μη σου βγει το όνομα ρε παιδί μου!
*Ψάρεμα! Ο γιος μου με την ξαδέρφη του τη Σοφία που είχε και το σούπερ καλάμι, και γύρω γύρω όλοι, και τα υπόλοιπα παιδιά που ερχόντουσαν, και ψάρεψαν και πιάσανε και ψαράκια και μου τα έδωσε να τα τηγανίσω και δεν τα τηγανίσαμε τελικά, γιατί ποτέ δεν είχε όρεξη να φάει ψάρι! Ο γουέλ! Πιστεύω δε θα το ξεχάσει ποτέ!

*Όπως και το ότι έφευγε με το ποδήλατο και «τα λέμε»! Γύριζα σπίτι και μετά έπαιρνα τηλ τον θείο Αντώνη και “είσαι πλατεία; Δες που είναι ο ανιψιός σου, πες του να ρθει σιγά σιγά”! Αν δεν τον έβλεπε εκεί τριγύρω, έπαιρνα την ξαδέρφη μου, τη φίλη μου, τη μάνα μου, κάποιοος τον έβλεπε και του μετέφερε το μήνυμα! Όχι, δεν έχει κινητό ακόμα, αντιστέκομαι! Όταν έσκασε το λάστιχο είχαμε μέιντέι μέιντέι αλλά ευτυχώς ήταν προς το τέλος των διακοπών, αφετέρου ερχόταν ο φίλος του ο Μανώλης με το πατίνι και ανεβαίνανε δικάβαλο!
*Τσίμπησα και το δωράκι μου! Ένα ζευγάρι φουξ σκουλαρίκια ιππόκαμπους από την Αγαπούλα! Αγαπούλα, αν διαβάζεις, υπάρχει ένα καλοκαίρι που ζήσαμε μαζί, τότε που το νησί ήταν «άδειο» που έδωσε έμπνευση για διήγημα. Θύμησέ μου να στο στείλω να το δεις! Και η αδερφή μου μας πήρε σε όλους μας κολλιεδάκια/βραχιολάκια από το VOTSALO Handmade! Ντάξει, το μαγαζί έχει υπερφανταστικά πράγματα, ήθελα να τα πάρω όλα! Βολεύτηκα με ένα βότσαλο που γράφει «τίνος είσαι συ», μέχρι να ξαναγίνουν παχιές οι αγελάδες!
*Μαζέψαμε κοχυλάκια, αναμνηστικά για εμάς αλλά και για να τα βάλουμε σε μπουκαλάκια και να τα μοιράσουμε σε επόμενη παρουσίαση του Μέλλιου! Little Book, πες αλεύριιι!
Γύρισα πτώμα, όπως κάθε γονιός που έχει πάει μόνος διακοπές με τα παιδιά του αλλά… ταυτόχρονα και ξεκούραστη. Είναι το νησί μου ρε παιδί μου, αυτό από μόνο του φτάνει! Θα βάλω μια εικόνα που ισούται με χίλιες λέξεις!

Είχα σβήσει εντελώς από τον χάρτη τις υποχρεώσεις, τα πηγαινέλα, τα πάρε αυτοκίνητο, μείνε αυτοκίνητο, πάρε οδική βοήθεια, μπες μετρό, βγες ησάπ, τρέχα να προλάβεις, γραφείο, αγγλικά, ακροβατικά, βιβλία, μαγείρεμα τάπερ και ταπεράκια και πλύσιμο και το να και το άλλο.
Βασικά το άγχος να τα προλάβεις όλα. Κάθε μέρα. Νον στοπ.
Στον Αη Στράτη, δε με ένοιαζε ποια μέρα ήταν ή τι ώρα. Μέχρι και τα παιδιά μου το σχολίασαν! «Μαμά, εδώ ο χρόνος κυλάει πιο αργα». Εννοώντας το χαλαρό του θέματος. Όταν ήρθε όμως η ώρα να φύγουμε, ξαφνικά κύλησε πολύ γρήγορα.
Πολύ κλάμα στο πλοίο και από τα παιδιά και από μένα -εσωτερικό- και την υπόσχεση ότι του χρόνου θα ξαναπάμε εκεί. Για μένα τι σημαίνει αυτό, δεν ξέρω αν μπορείτε να το φανταστείτε!
Και στα επόμενά μας, πάντα με υγεία και καλοτυχία αλλά και ευγνωμοσύνη και την επίγνωση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο!
About Author

