Μάθαμε και το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου και έχουμε πάθει το σύνδρομο «Mean world»

Όταν αναρωτιόμουν εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ, σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας, νόμιζα ότι ακουμπούσαμε πάτο.

Ούτε καν, μη φάω, θα χουμε γλαρόσουπα.

Οι καθημερινές ειδήσεις έχουν χρώμα από σκούρο σταχτί γκρι έως μαύρο σκατί μαύρο.

Δεν έχει άλλα χρώματα η παλέτα.

Πολύ φοβάμαι μην αρχίσουμε να θεωρούμε όλες αυτές τις φρικιαστικές ειδήσεις που ακούμε κάθε μέρα κάτι «φυσιολογικό». 

Ξέρετε, συνηθίζει το αυτί… Τη μεγάλη φρίκη της πρώτης, δεύτερης έστω τρίτης, φοράς που άκουσες κάτι τραγικό, ακολουθούν μικρότερες φρίκες μέχρι που στο τέλος μπορεί να θεωρήσεις ότι «έτσι είναι τα πράγματα».

Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από το ένα σοκ και σου ρχεται το επόμενο. Με ρυθμό πυροβόλου. Η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε ταινία θρίλερ επιστημονικής φαντασίας.

Άνδρες σκοτώνουν τις γυναίκες (τους) γιατί έτσι, επειδή μπορούν, επειδή ήταν «η κακή στιγμή» ή είχαν ένα «συζυγικό καβγαδάκι». Ας ανοίξουν ένα λεξικό να δούνε τον ορισμό της κακής στιγμής ή του συζυγικού καυγαδακίου. Συζυγικό καυγαδάκι είναι όταν τσακώνεσαι για το σκατοκουβαδάκι της τουαλέτας που ποτέ δεν πετάει ή τα σκουπίδια που δεν κατεβάζει, όχι όταν σκοτώνεις τον άλλον στο ξύλο.

Μητέρες σκοτώνουν τα παιδιά τους, η άλλη το είχε θάψει στο μπαλκόνι μέσα σε μία εργαλειοθήκη και συνέχιζε τη ζωή της σαν να μην τρέχει τίποτα.

Μάθαμε και το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου. Έχουμε ανατριχιάσει όλο το πανελλήνιο. Τρία αδερφάκια στην Πάτρα πέθαναν το ένα μετά το άλλο σε διάστημα τριών χρόνων και ok ακόμα και ο λιγότερο καχύποπτος άνθρωπος στον κόσμο θεωρεί ότι επαναλαμβανόμενη σύμπτωση είναι δύσκολο να είναι σύμπτωση. Κανείς δε θέλει να κάνει τον Ηρακλή Πουαρό, απλώς μερικές φορές δε χρειάζεται να τον κάνεις.

Πατέρες αυτοκτονούν επειδή ο γιος τους έχει άλλη σεξουαλική προτίμηση από τους ίδιους και “τι θα πει ο κόσμος”. Θυμίζω ότι έχουμε 2022 μετά Χριστόν.

Γυναίκες και ανήλικα παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά από δικούς τους ανθρώπους.

Δεκαεννιάχρονοι δολοφονούνται στη μέση του δρόμου την ώρα που περπατούν επειδή απαντούν λάθος στην ερώτηση “τι ομάδα είσαι;”.

Ο άλλος έβγαλε το μάτι ενός ανθρώπου επειδή θεώρησε ότι τον κοίταζε “στραβά”.

Καταντήσαμε να θεωρείται λάιτ είδηση η εβδομηντάχρονη που έκλεψε τυρί και κρέας από το σούπερ μάρκετ και την μήνησαν οι υπεύθυνοι του καταστήματος.

Αποσύρθηκε η μήνυση μετά την -εν μέρει- κατακραυγή. Γιατί πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι αφού έκλεψε έπρεπε να χει συνέπειες η πράξη της και ότι «ναι, όμως για τα παιδιά που δουλεύουν εκεί για μισθούς πείνας, δε λέτε κάτι» και «αν ήταν κανας νεαρός δε θα λέγατε το ίδιο». Λέμε και θα λέγαμε.

Για όποιον κλέβει για να φάει, ανεξαρτήτως φύλου κι ηλικίας. Η γυναίκα δεν είχε το σύνδρομο Ουαϊνόνα Ράιντερ, δεν έκλεβε κραγιόν και φουλάρια. Φαγητό έκλεψε.

Συμπονούμε όλους τους Γιάννηδες Αγιάννηδες και αυτούς που δουλεύουν σκληρά και πολλές ώρες για πενταροδεκάρες, και τους άνεργους και τους άστεγους που τους βρέχουν τη μοκέτα που κοιμούνται.

Δεν έχουμε επιλεκτική ευαισθησία. Είμαστε με το μέρος όλων όσων δεινοπαθούν. 

Κι έχουμε μαυρίσει. Έχουμε πάθει σοκ, το ένα μετά το άλλο. Έχουμε τρομάξει. Έχουμε στρεσαριστεί και απελπιστεί με όλα αυτά που προβάλλουν τα ΜΜΕ

Φοβάμαι ότι έχουμε πάθει το σύνδρομο «Mean world» που είναι η κατάσταση που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο πιο επικίνδυνο από ό, τι είναι στην πραγματικότητα, λόγω της μακροχρόνιας έκθεσης σε περιεχόμενο που σχετίζεται με τη βία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.  

Και τι να κάνουμε; Κλείσαμε την τηλεόραση και βλέπουμε Νέτφλιξ. Να κλείσουμε και όλα τα σόσιαλ μίντια;

Η αποχή από τα μέσα ενημέρωσης και τις ειδήσεις, δεν είναι η λύση και ούτε μπορούμε να ζούμε στο ροζ μας σύννεφο. Οι ενήλικες οφείλουμε να είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με τα διάφορα που συμβαίνουν στην κοινωνία μας.

Να βρούμε το μέτρο χρειάζεται γιατί αλλιώς θα κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας σε δική μας καραντίνα για άλλους λόγους από την πανδημία.
Κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τον κορονοϊό με όλες αυτά που συμβαίνουν καθημερινά.

Δεν μπορώ να κλείσω με κάτι αισιόδοξο, ψάχνω αλλά δε βρίσκω. Κλείνω έτσι.

Εdit: Σήμερα ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία. Γίνεται πόλεμος, δίπλα μας. Ο Ρωσικός στρατός πραγματοποιεί χτυπήματα στο Κίεβο και σε άλλες πόλεις. Και η φρίκη δεν έχει τέλος.

ΥΓ: Photo credits, για τη φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, στην κολλητή μου, Ειρήνη Παππά

About Author