Μη φοβού τον Matisse του Φωβισμού!

«Ανρί, mon cheri, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρωτούσε η γιαγιά τον εγγονό της, που έπαιζε στο αγρόκτημα της, το ξακουστό Le Cateau-Cambrésis.

«Δικηγόρος, γιαγιά!»

«Γιατί παιδί μου, αφού, υπάρχει στρωμένη δουλίτσα, στο φαρμακείο του μπαμπά σου και στο κατάστημα σπόρων της μαμάς σου! Για σένα δουλεύουν τόσο πολύ, ποιος θα ασχοληθεί με τον κόπο τους, για ποιον θυσιάζονται;»

«Γιαγιά, δε θα πουλάω αλοιφές και σπόρους! Θα βρίσκομαι σε δικαστικές αίθουσες με σοβαρούς ανθρώπους, ντυμένος κυριλέ και θα αγορεύω! Όλοι θα με σέβονται και θα λένε «δικηγόρος»!»

Και πράγματι, σπούδασε νομική στο Παρίσι και άρχισε να εργάζεται κλητήρας σε ένα γραφείο, γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς!

Ξημέρωσε όμως εκείνη η μέρα του 1890 που έπαθε σκωληκοειδίτιδα και μια και δεν είχε εφευρεθεί ακόμα η λαπαρασκοπική επέμβαση, έμεινε κάποιους μήνες στο κρεβάτι του πατρικού του!

Η μητέρα του του έφερνε τάπερ με σούπες και κουτιά με λαδομπογιές, γιατί δεν είχε εφευρεθεί ούτε η τηλεόραση και το νέτφλιξ και κάπως έπρεπε να περάσει τον χρόνο του!

Τα κουτιά είχε μέσα και κάποιες κάρτες με διάσημους πίνακες, τους οποίους και ξεκίνησε να αντιγράφει.

Αυτό ήταν! Παράτησε τη δικηγορία και επέστρεψε στο Παρίσι αποφασισμένος να γίνει επαγγελματίας ζωγράφος.

Στην αρχή, ζωγράφιζε πιο συντηρητικά, πιο… δικηγορικά αλλά, προχωρώντας, βρήκε το στιλ του, ήτοι, που λέμε και στο γραφείο μου, τα πολλά χρώματα, τα έντονα χρώματα, αυτά με τις έντονες αντιθέσεις και μια ιδιαίτερη αγάπη στο κόκκινο χρώμα, το χρώμα του πάθους!

Γι’ αυτό και το καλλιτεχνικό ρεύμα που υπηρέτησε ονομάστηκε «Φωβισμός», επειδή το fauve στα γαλλικά, μπορεί να μεταφραστεί σε άγριο θηρίο, τύπου αιλουροειδές! Άγριο, μιλώντας μεταφορικά, έτσι; Δηλαδή χωρίς φόβο και πάθος, όπως ορκίζονται στο ευαγγέλιο στα αγαπημένα του δικαστήρια!

Ευτυχώς που οι γονείς ήταν επιχειρηματίες και έτσι μπόρεσε να ταξιδέψει στην Αμερική, την Αϊτή, τη Νέα Υόρκη, τη Βαλτιμόρη!  Έκανε εκεί ένα τουρ, μέχρι που κατέληξε στη γαλλική Ριβιέρα, στη Νίκαια.

Έτσι είχε πολλά ερεθίσματα για να ζωγραφίζει νον στοπ, παραλιάρες, ποτάρες, τοπία λουσμένα στο φως, πολύχρωμα πορτραίτα, άνδρες και γυναίκες που χορεύουν και διασκεδάζουν!Πολλοί πίνακες του ήταν αισθησιακοί, εμπνευσμένοι από το χελλλόου Άφρικα τέλι μι χάου γιου ντούιν, πού ως γνωστόν, δεν ήταν τόσο καθωσπρέπει όσο οι Ευρωπαίοι! Κυκλοφορούσαν γυμνοί, οι ξετσίπωτοι, τεσπα, καταλάβατε, ήταν πιο χαλαροί στην ηθική τους.

Κάπου εκεί έκανε και μπιζνες μαζί με το πλέζουρ, γιατί ένας σημαντικός συλλέκτης έργων σύγχρονης τέχνης, του ανέθεσε να ζωγραφίσει μια μεγάλη τοιχογραφία για την πινακοθήκη του αρχοντικού του. Και τη ζωγράφισε επιλέγοντας θέμα χορού!

Με τον Πικάσο είχαν μια σχέση αλληλοεκτίμησης αλλά ελαφρώς ανταγωνιστική…

«Πικάσο κολλητέ, τι παίζει;»

«Πώς από δω Ανρί; Ήρθες να εμπνευστείς;»

«Δε θα το λεγα, εκτός αν είσαι ο Σεζάν» ήρθε η πληρωμένη απάντηση. Ή αν είσαι Ιάπωνας» συμπλήρωσε γελώντας, γιατί τώρα τελευταία του είχε τραβήξει την προσοχή την Ιαπωνική τέχνη.

«Εγώ βλέπω ότι όλο κοιτάς την τεχνική μου»

«Bro, είμαι ο ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού»

«Κι εγώ είμαι ο Πικάσο!»

«Μην φαγώνεστε, και οι δύο κάλλιστοι είστε και θα θεωρείστε τοπ ζωγράφοι του εικοστού αιώνα» πετάχτηκε ένας κριτικός τέχνης.

«Και οι δύο;» ρώτησαν με ένα στόμα μια φωνή, εκείνοι.

«Βεβαίως, όλοι οι καλοί χωράνε, εκτός από τον Γκωγκέν που δε συμπαθεί η Νουαζέτα»😋

«Ξέρεις τίποτα παραπάνω, μιας και κρατάς τη μαγική σφαίρα;» ρώτησε ο Ανρί τον κριτικό.

«Ξέρω! Ο πίνακάς σου «Η χαρά της ζωής» μαζί με τον πίνακα του Πικάσο «Οι δεσποινίδες της Αβινιόν» θα αποτελέσουν τα έργα, που θα σημάνουν την έναρξη του ρεύματος του μοντερνισμού!

«Και γω που νόμιζα ότι «Το Κόκκινο Δωμάτιο» θα είναι από τα διασημότερα έργα μου! Όπως και να χει, ευχαριστώ για την πληροφορία!

Adios & bisous bisous όμως τώρα, γιατί με περιμένει η μούσα μου, η Lydia Delectorskaya, για να τη ζωγραφίσω!

«Πρόσεχε, γιατί εξ αιτίας της, θα σε χωρίσει η γυναίκα σου» τον προειδοποίησε ο κριτικός παίζοντας με την κρυστάλλινη σφαίρα!

«Ώχου, εσύ και η σφαίρα σου!» είπε ο Ανρί και έφυγε… σφαίρα να πάει να ζωγραφίσει!

(Να γραφτεί στα πρακτικά, ότι όντως τον χώρισε η γυναίκα του η Αμελί -καμία σχέση με την ταινία- που μαζί είχαν αποκτήσει δύο γιους! Πριν από την Αμελί, είχε σχέση με ένα μοντέλο του, την Καμίλ, και είχε αποκτήσει μία κόρη μαζί της).

«Λυδία, μον αμούρ, πού είσαι; Θέλω να φορέσεις μωβ παλτό, πράσινο παντελόνι και…» φώναξε στη μούσα του, μπαίνοντας στο ατελιέ του

«Ανρί μου, μήπως βγω τσιρκολίκι, που έλεγε και ο Μουτσινάς;» ανησύχησε εκείνη.

«Ξέρω τι σου λέω, είμαι καλλιτέχνης και μάλιστα, θα βρίσκομαι ανάμεσα στους τοπ ζωγράφους του 20 αιώνα!» την καθησύχασε αυτός!

«Και τι θα κάνεις τώρα δηλ;» ζήτησε διευκρινήσεις η μούσα, όσο φορούσε αυτά που της ζήτησε.

«Θα κάνω τώρα ένα κόλορ μπλοκ, διάβασε κανένα εντοτόριαλ μόδας! Αργότερα, θα ζωγραφίσω μερικά μπλε γυμνά και στη συνέχεια λίγο ροζ γυμνό», έκανε τον προγραμματισμό του εκείνος!

«Τέλος πάντων, αρκεί να μην κάνεις άλλα χρυσόψαρα! Τι μανία έχεις πάθει και όλο ζωγραφίζεις τα παλιόψαρα;» τον ρώτησε η Λυδία, ποζάροντας όλο καμάρι!

Ο Ανρί, της εξήγησε ότι συμβόλιζαν καλή τύχη και ευημερία και τον χαλάρωναν.

Δυστυχώς, εκείνου δεν του έφεραν πολύ καλή τύχη, αρρώστησε με αυτήν την παλιοαρρώστια ΑΛΛΑ δεν το έβαλε κάτω.

Το δήλωσε ότι δε θα μείνει καθηλωμένος στο κρεβάτι και ότι θα κάνει ό,τι και η  Φριντα Κάλο, που ήταν πρότυπο!

«Θα είμαι πρωτοπόρος, η ποπ αρτ, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα!» φώναξε.

Καθισμένος στην αναπηρική καρέκλα έκανε «ζωγραφική με ψαλίδι»! Έκοβε με το ψαλίδι κομμάτια και τα ζωγράφιζε και μετά τα κολλούσε σε άσπρους καμβάδες! Κολάζ δηλ και έτσι, δημιούργησε μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του!

Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του ήταν το παρεκκλήσι του Ροζάριο στη Vence της γαλλικής Ριβιέρας στο οποίο δημιούργησε όλες τις τοιχογραφίες, τα έπιπλα, τους 14 σταθμούς του σταυρού, τα βιτρό παράθυρα, ακόμη και τα άμφια των ιερέων.

Θα βάλω μια τελεία όμως τώρα, γιατί φτάσαμε τις χίλιες λέξεις και δε θα διαβάσει κανείς ως εδώ κάτω!

About Author