Μια σουρεάλ ημέρα στο ΕΦΚΑ της γειτονιάς μου

Θυμάστε που πρόσφατα είχα πάθει σοκ όταν τυχαία είδα τον …θάνατό μου σε επίσημο έγγραφο;

Λίγο πριν τις διακοπές εδώ, όταν πήγα να εκτυπώσω τα ΑΜΚΑ των παιδιών μου για τον κοινωνικό τουρισμό, είδα ότι εγκατέλειψα χωρίς να το γνωρίζω, τον μάταιο τούτο κόσμο το 1996 – επική χρονιά εν τω μεταξύ, τελείωνα το λύκειο τότε!

Ωραία, αυτό το μικρό λάθος, που δεν ήταν εμού της ιδίας, έπρεπε να το διορθώσω κατ ιδίαν. Να πάω στην ΕΒΓΑ, εεε το ΕΦΚΑ, πρώην ΙΚΑ, της γειτονιάς μου, με τα χαρτιά που μου είπαν από το 1555 που μου κλείσανε και το ραντεβού μου, να αποδείξω ότι είμαι ζωντανή. Δε γινόταν να τα στείλω με ιμέιλ, δε γινόταν με τρόπο, ήθελε κόπο, να χάσω χρόνο και να ταλαιπωρηθώ- (εννοείται ότι τα έστειλα και με ιμέιλ, πάντα προτιμώ να υπάρχουν και γραπτά ντοκουμέντα!).

Μου κλείσανε λοιπόν το πρώτο πρωινό ραντεβού στις 8 νταν, γιατί δεν ήθελα να αργήσω τρελά στη δουλειά μου. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι αληθινά και οποιαδήποτε ομοιότητα υπάρχει με πρόσωπα και τα σχετικά, καμία σχέση δεν έχει με μυθοπλασία!

8 παρά, ήμουν απέξω από το κλειδωμένο κτίριο της Νέας Φιλαδέλφειας και περίμενα να ανοίξει.

8 ακριβώς, βρισκόμουν στον τρίτο όροφο στο Μητρώο που μόλις άνοιγε. Εγώ και άλλη μία κυρία, το ραντεβού των 8.10.

Η υπάλληλος από το ένα και μοναδικό γκισέ που θα εξυπηρετούσε, και λογικό, Αυγουστιάτικα, φωνάζει τα πρώτα δύο ονόματα, αλλά δεν ακούω το δικό μου.

Πλησιάζω, της λέω ότι έχω κλείσει ραντεβού για τις 8 και μάλλον έγινε κάποιο λάθος αλλά δεν πειράζει, «άλλωστε δεν υπάρχει το όνομα που φωνάξατε», εκείνη μου λέει να περιμένω, γιατί θα εξυπηρετήσει το ραντεβού που είναι γραμμένο στη λίστα και παίρνει νωρίτερα εκείνο των 8.10.

Μετά από κανα τέταρτο που ρωτάω τι γίνεται, μου λέει ότι έχει κολλήσει το σύστημα και πρέπει να…wait for this, να περιμένω.

Περιμένω και στη συνέχεια βλέπουμε όλοι, γιατί εν τω μεταξύ, αρχίσαμε να αυξανόμαστε και να πληθαίνουμε, ότι σε έναν άλλο υπολογιστή το σύστημα λειτουργεί, γιατί μετακόμισε σε εκείνον και άρχισε να δουλεύει, αργά αλλά σταθερά, αγνοώντας με.

Πάω στο γραφείο της προϊστάμενης (ανοιχτή η πόρτα) δίπλα από τα γκισέ, η οποία εκείνη τη στιγμή έλεγε κάποιον «μαλάκα» στο τηλέφωνο και αυτό ήταν μεν κακός οιωνός αλλά είπα να το ρισκάρω, γιατί τικ τακ η ώρα περνούσε και δεν ήξερα αν πρέπει να περιμένω ή να φύγω και να ξανακλείσω ραντεβού, που και τότε ποιος θα μου εγγυάτω ότι θα περνούσε σωστά στο σύστημα.

Παρεμπιπτόντως, και γω λέω κακές λέξεις μες τη μέρα, ουυυυυυυυ πολλάκις και πλειστάκις αλλά όχι όταν υπάρχει στον περίγυρο κάποιος προμηθευτής /πελάτης και με ακούει.

Της λέω ευγενέστατα: «Συγγνώμη αλλά είναι 8.34 και περιμένω, ενώ είχα ραντεβού στις 8»

«Να πας (ενικός αριθμός) στον 2ρο όροφο και να ρωτήσεις τι να κάνεις γιατί δεν είσαι στη λίστα με τα ραντεβού και εξυπηρετούμε μόνο με ραντεβού».

«Ναι, αλλά εγώ το είχα κλείσει το ραντεβού για να διορθώσουμε το λάθος στην καρτέλα μου και επείγομαι γιατί I see dead people»

«Βλέπεις το όνομα σου στη λίστα; Το βλέπεις;» Με ρωτούσε και με ξαναρωτούσε δείχνοντας μου το χαρτί» που το βλεπες ότι πολύ ήθελε να μου το κολλήσει στη μούρη, η οποία μούρη μου, ξεκάθαρα της την έσπαγε πλέον ασύστολα.

Προσπερνώντας την παρόρμηση να πάρω ένα στιλό και να το συμπληρώσω επιτόπου το όνομά μου και να της πω “ναι, το βλέπω”, συνεχίζω να συζητώ ήρεμα:

«Δεν είναι δικό μου λάθος που δεν υπάρχει στη λίστα και στη θέση του υπήρχε ένα άλλο όνομα του οποίου ο κάτοχος ποτέ δεν εμφανίστηκε όμως» της απάντησα.

«Ούτε δικό μου λάθος είναι. Δουλειά μου είναι να διορθώνω λάθη. Εξυπηρετώ μόνο από τη λίστα, πηγαίντε στον 2ρο όροφο να μάθετε για το ραντεβού» (νομίζω ότι αν και προστακτική, το ζήτησε στον πληθυντικό).

«Δηλαδή αν δεν ερχόμουν να σας ρωτήσω θα περίμενα εδώ…»

«Εσαεί», ΜΕ ΕΙΡΩΝΕΥΤΗΚΕ ΚΙΟΛΑΣ Η ΚΥΡΙΑ!

(Εν τω μεταξύ, όσο τα γράφω και θυμάμαι το υφάκι της, αρχίζουν και μου ανάβουν τα λαμπάκια πάλι και μόλις είχα ξεφουντώσει! )

Κατεβαίνω στον 2ρο όροφο, χωρις να ξέρω ποιον πρέπει να βρω, και λέω τον σουρεάλ λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εκεί, στους πρώτους υπάλληλους που βλέπω μπροστά μου. Εξηγώ ότι έχω στείλει και τα σχετικά έγγραφα (ταυτότητα, εκκαθαριστικό, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης) με μέιλ αλλά μου είπαν ότι πρέπει να τα παραδώσω αυτοπροσώπως, ότι έκλεισα ραντεβού, ότι δεν υπάρχει όμως γραμμένο, στη θέση του είναι άλλο όνομα κουλουπού κουλουπού και δε με εξυπηρετούν και should i stay or should i go? Θα προτιμουσα να stay μια και έχω ήδη αργήσει στη δουλειά μου και βασικά θα ήθελα να λυθεί το θέμα.

Η διευθύντρια και ο κύριος προϊστάμενος στον 2ρο όροφο, ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ και στέλνουν τον κύριο από το πρωτόκολλο για να πει στην προϊστάμενη του 3του στο Μητρώο να με εξυπηρετήσει και ας βρίσκομαι στη black list της, αντί της λίστας που κρατούσε στα χέρια της.

Παίρνω αγκαζέ τον κύριο από το Πρωτόκολλο και πάμε στον τρίτο όροφο. Προπορεύεται και μπαίνει στο γραφείο της εν λόγω κυρίας που νόμιζε ότι κρατούσε τον πάπα από κει που ξέρετε, γιατί όπως προείπα γνωρίζω κι εγώ βρισιές, και της λέει χιουμοριστικά, γιατί είμαστε και μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, «Ήρθα ως διαμεσολαβητής»

«Φύγε φύγε, όπως ήρθες! Καμία διαμεσολάβηση» του απαντάει.

«Μα, με έστειλε η διευθύντρια να εξυπηρετηθεί η κυρία»

Εκεί δεν άκουσα, τι του απάντησε ακριβώς και ψέματα δε θέλω να σας πω, γιατί όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα και όποιος λέει άληθεια, έχει τον Θεό βοήθεια, αλλά ΞΕΚΑΘΑΡΑ του φερνε αντίρρηση. Δε γούσταρε ρε παιδί μου. Δε θα το κανε, γιατί “έτσι”, γιατί μπορεί.

Φεύγει ο κύριος να πάει στη θέση του στο Πρωτόκολλο, και εκείνη με πλησιάζει, με κοιτάει στα μάτια με, πώς να το χαρακτηρίσω το βλέμμα της; Περιπαικτικό; Ειρωνικό; Κακία είχε σίγουρα, και μου λέει

«Θα εξυπηρετηθείς όταν τελειώσουν όλα τα καταγεγραμμένα ραντεβού, στο πρώτο διαθέσιμο κενό».

Όπου καταλαβαίνουμε όλοι, ότι επειδή τα ραντεβού θα συνέχιζαν να έρχονται καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας, προφανώς εννοούσε να κάτσω να κάνω το ωράριο της μαζί της αντί να κάνω το ωράριό μου στη δική μου δουλειά.

Ώρα Ελλάδος 9 παρά 3 ακριβώς -ναι, κοίταξα το κινητό μου. Η κυρία από το μοναδικό γκισέ όπως προείπαμε που λειτουργεί, φωνάζει κάποια ονόματα, που ΔΕΝ είναι οι άνθρωποι που περιμένουν δίπλα μου.

Ο κύριος που στέκεται στο πλάι μου, λέει δυνατά: «έχω ραντεβού στις 9, για κάποιο λόγο δεν το κατέγραψε το σύστημα»

«Ελάτε, τώρα» του λέει η κυρία στο γκισέ! Αυτή η ίδια που πήρε το ραντεβού των 8.10 αντί των 8.00 που ήμουν εγώ και ενώ δεν υπήρχε λόγος να μη με πάρει εφόσον το όνομα που φώναξε δεν ήταν εκεί και η κυρία που πήρε είχε αργότερα ραντεβού.

Της λέω «Συγγνώμη, και συγγνώμη κύριε και με το μπαρδόν, αλλά έχετε ραντεβού στις 9, δεν είστε ούτε εσείς στη λίστα, είχα ραντεβού στις 8, οπότε μήπως να εξυπηρετηθώ πρώτη;»

«Βεβαίως», λέει ο κύριος

«Είπα να περάσει ο κύριος»!!!

Πάω ξανά στην προϊστάμενη:

«Είπατε ότι στο πρώτο διαθέσιμο κενό, θα με πάρετε, ήρθε το κενό, αλλά πήραν έναν κύριο που επίσης δεν είναι στη λίστα και είχε ραντεβού στις 9!»

Η απάντησή της μελιστάλαχτης;

«ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ»!

Τρελό;

Δε μου χει ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο! Μου θύμισε ένα παλιό, αλλά επίκαιρο απ’ ότι φαίνεται, χιουμοριστικό viral βίντεο που δείχνει κάτι σχετικό.

Τον αυταρχισμό από κάποιον που έχει «δύναμη», μιας μορφής εξουσίας και που ενώ βρίσκεται σε μια θέση επί πληρωμή για να εξυπηρετήσει, κι εν προκειμένω, να διορθώσει λάθος δικό τους, του συστήματος δηλαδή, εννοείται ότι δεν το έκανε εκείνη συγκεκριμένα το λάθος, δε θέλει να εξυπηρετήσει!

Δηλαδή, δε φτάνει από μόνο του το όλο μπέρδεμα, που δεν ξέρω τι προβλήματα μπορεί να μου δημιουργήσει μελλοντικά, αν δε λυθεί άμεσα, και που σόρρυ, αλλά ήταν και λίγο σόκινγκ και σπούκινγκ να δω ξαφνικά μπροστά μου την ημερομηνία θανάτου μου, είχα και την τύπισσα που το γραφε στο κούτελο «δεν παίζει να βγάλεις άκρη σήμερα μαζί μου».

Δηλαδή να πέσεις στην ανάγκη κάποιου, ενδεχομένως και για κάτι πιο σοβαρό, υπήρχε κι ένας μετανάστης εκεί που σίγουρα τραβούσε μεγαλύτερο ζόρι από μένα ο άνθρωπος, και να ναι στραβόξυλο ή να χει ξυπνήσει στραβά και να μην μπορείς να βγάλεις άκρη. Πόσο άδικο;

Αλήθεια, σας έχει τύχει τίποτα παρόμοιο;

Να και το βίντεο!

Εν τέλει, η κυρία του γκισέ με πήρε αναγκαστικά, όταν δεν υπήρχε άλλος να εξυπηρετήσει. Αφού με έβαλε να της γράψω μέιλ και σταθερό τηλέφωνο σε ένα χαρτί χωρίς να μου δώσει στιλό, όπου άνοιξα την τσάντα μου, έβγαλα ένα δικό μου και το συμπλήρωσα, βλέποντας στο σύστημα μου είπε ότι είναι όλα περασμένα καλά, και ότι στην καρτέλα μπροστά της σφύζω από υγεία! Προφανώς μόνο του δε διορθώθηκε το λάθος και το χαρτί που μου εκτύπωσε, είναι άλλης πλατφόρμας, δεν είναι το ίδιο με αυτό που γράφει τον…θάνατό μου -Θεέ μου, τι γράααφωωωω.

Σε κάθε περίπτωση, έπρεπε κάποια στιγμή να πάω στο γραφείο μου, οπότε έφυγα αλλά δυστυχώς I ll be back!

About Author