Μόνο οι Ταλιμπάν μας έλειπαν

Ήμουν μικρή όταν διάβασα το βιβλίο «Ποτέ χωρίς την κόρη μου».

Είχα συγκλονιστεί με την υπόθεση, πρόκειται για βιογραφικό βιβλίο και όχι προϊόν μυθοπλασίας.

Δε θα ξεχάσω που είχα σκεφτεί την καλή μου τύχη μου να γεννηθώ σε ένα κράτος πολιτισμένο, την τύχη να γεννηθώ στην Ελλάδα.

Η υπόθεση του βιβλίου αφορούσε σε μια Αμερικανίδα παντρεμένη με έναν Ιρανό και την κόρη τους που πήγαν για δύο βδομάδες διακοπές στην Τεχεράνη να γνωρίσουν οι συγγενείς του συζύγου την κόρη τους.

Όταν όμως πήγαν στην πατρίδα του, είδε το άλλο του πρόσωπο, αυτό των φανατισμένων Ισλαμιστών. Αποδείχθηκε ότι της είπε ψέματα και ότι σκόπευε να μείνουν μόνιμα εκεί και επειδή αυτός ήταν ο άντρας που αποφάσιζε και επειδή αυτή ήταν γυναίκα χωρίς δικαιώματα στη συγκεκριμένη χωρα, έζησε έναν εφιάλτη.

Αναγκάστηκε να βάλει χιτζάμπ, έφαγε ξύλο, και ήταν όπως όλες οι γυναίκες εκεί, σκλάβα και περιουσία του άντρα της.

Τα πάντα ήταν περιουσία του συζύγου, ακόμα και τα παιδιά. Ακόμα και σε περίπτωση θανάτου του άντρα το παιδί δεν ανήκε στην γυναίκα του, αλλά στη δική του οικογένεια.

Η δύναμη αυτής της μάνας που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρει να ξεφύγει από κει μαζί με την  κόρη της, μέσω ενός δικτύου λαθρεμπόρων, με σημάδεψε ως παιδί. Τότε.

Σήμερα, έχω γίνει μάνα και βλέπω στις ειδήσεις άλλες μάνες, Αφγανές, να «πετάνε» τα παιδιά τους πάνω από τα κιγκλιδώματα στους Αμερικάνους στρατιώτες για να τα σώσουν από τους Ταλιμπάν.

Να «πετάνε» τα μωρά τους για να έχουν εκείνα μια ευκαιρία να ζήσουν. ΤΡΑΓΙΚΟ. Με πιάνει η καρδιά μου.

Έχουμε 2021, από τη μία ο κόσμος πάει στο φεγγάρι και από την άλλη οι Ταλιμπάν παίρνουν την εξουσία!

Αγχώνομαι και πονάω γι’ αυτές τις γυναίκες που είχαν την ατυχία να γεννηθούν εκεί. Τι θα κάνουν; Πώς θα σώσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους; Θα τους βοηθήσει κανείς; Τι θα γίνει;

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι εμείς, οι των πολιτισμένων κρατών, θα λέμε απλώς ότι καταδικάζουμε τους Τάλιμπαν ή ακόμα χειρότερα, ότι δεν είναι δικό μας θέμα.

Δε βλέπουμε ταινία, είναι πραγματικοί άνθρωποι αυτοί οι απελπισμένοι που κρέμονται από τα αεροπλάνα την ώρα της απογείωσης. Για όνομα του Θεού, εντοπίστηκαν ανθρώπινα μέλη στους τροχούς των αεροπλάνων, δεν είναι θρίλερ του Νέτφλιξ, είναι θρίλερ της αληθινής ζωής. Πραγματικότητα.

Διαβάζω σε ειδήσεις ότι μεταξύ των ερωτημάτων είναι και το αν θα επιδιώξουν οι Ταλιμπάν τη διεθνή νομιμότητα και την αποδοχή από τη Δύση. Σοβαρά τώρα υπάρχει περίπτωση να τους νομιμοποιήσουμε;

Τους Ταλιμπάν;;;

Λένε ότι θα δώσουν δικαιώματα στις γυναίκες, στο πλαίσιο τη Σαρίας. Ποια δικαιώματα; Σαρία και δικαιώματα στην ίδια πρόταση δεν πάνε μαζί.

Οι ελευθερίες των γυναικών στο πλαίσιο της Σαρία είναι ανελευθερίες για το Δυτικό Πολιτισμό. Πώς λοιπόν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση του Δυτικού Πολιτισμένου Κόσμου μαζί τους;

Παραχώρηση δικαιωμάτων θεωρούν αντί της υποχρεωτικής μπούργκας, το υποχρεωτικό χιτζάμπ;

Αν δεν ξέρετε τη διαφορά, όπως ούτε εγώ τη γνώριζα, χιτζάμπ είναι ένας γενικός όρος που χρησιμοποιείται για το σεμνό μουσουλμανικό φόρεμα το οποίο εφαρμόζεται και στα μαντήλια που καλύπτουν τα μαλλιά ενώ η μπούρκα καλύπτει τη γυναίκα από την κορυφή έως τα νύχια, με ένα πλέγμα στο σημείο που βρίσκονται τα μάτια.

Υπάρχουν και τα τσαντόρ και νιγκάπ, όπου το πρώτο είναι σαν μανδύας που φορούν σε δημόσιους χώρους οι γυναίκες πάνω από τα υπόλοιπα ρούχα  και το δεύτερο είναι σαν το χιτζάμπ  απλώς αφήνει τα μάτια ελεύθερα.

Να θυμίσουμε ότι από το 1996 μέχρι και το 2001, την περίοδο που οι Ταλιμπάν είχαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να εργαστούν,

τα κορίτσια απαγορεύοταν να πάνε σχολείο,

από την ηλικία των 8 ετών ήταν υποχρεωτικό να φορούν μπούρκα,

μπορούσαν να πωληθούν σε κάποιο μελλοντικό σύζυγο που θα επέλεγε ο πατέρας/άνδρας κηδεμόνας τους

και

δεν μπορούσαν να βγούνε από το σπίτι τους αν δεν της συνόδευε ένας άντρας συγγενής τους. Ούτε στο νοσοκομείο δεν επιτρέπονταν να πάνε!

ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ. Χειρότερα από μεσαίωνας.

Όσες -κι όσοι- αψηφούσαν τους κανόνες μαστιγώνονταν δημοσίως ή λιθοβολούνταν μέχρι θανάτου και σε πιο λάιτ περιστατικά απλώς “παίζαν” ακρωτηριασμοί και ξυλοδαρμοί.

Τι καλοκαίρι κι αυτό.

Περιμέναμε πώς και πώς να έρθει, μετά τους κορονοϊούς, τα εμβόλια, τις διαμάχες μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, την ψυχική και σωματική εξασθένισή μας και αποδείχθηκε πιο δύσκολο και τραγικό του χειμώνα που πέρασε.

Φωτιές έξω μας και μέσα μας, εμπρησμοί συνεχόμενοι, ανελέητοι, καίγεται η Ελλάδα, φλέγεται όλος ο πλανήτης και τώρα ήρθαν και οι Ταλιμπάν στην εξουσία. Κι όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά του δικού σου. Δε γίνεται να μένεις αμέτοχος.

Δηλαδή, θες να πεις «τι άλλο μπορεί να πάει στραβά» και φοβάσαι να το σκεφτείς, όχι να το αρθρώσεις.

Τι ζούμε και τι θα ζήσουνε τα παιδιά μας. Και πώς θα ζήσουνε όσοι είναι ακόμα πιο άτυχοι από εμάς κι έχουν γεννηθεί στη λάθος γωνιά του πλανήτη.

About Author