Ντέιτ ε ντούκι!

Το τελευταίο μισάωρο ένιωθε η μουσική να της τρυπάει τον εγκέφαλο. Τα μπάσα να της ζουλάνε το μυαλό. Ποτέ δεν άντεχε τη μουσική στη διαπασών, ακόμα και τα καλύτερα τραγούδια  μετατρέπονταν σε ηχορύπανση. Δε βοηθούσε και το είδος που έπαιζε ο ντιτζέι του μαγαζιού, ιλέκτρο σάμθινγκ ήταν; Κάτι τέτοιο. Βέβαια, από το να άκουγε τραπ, και θέλω κότερα και ελικόπτερα, χίλιες φορές αυτή.

Ήταν το στέκι του της είχε πει, τους ήξερε όλους καλά, και, αν έκρινε από τη γλώσσα του σώματος, την κοπέλα που τους σέρβιρε, καλύτερα!

Εκείνος διασκέδαζε χωρίς να δείχνει ότι έχει αντιληφθεί τη δική της δυσαρέσκεια. Ή την είχε αντιληφθεί και δεν τον ένοιαζε; Ήταν θέμα αντίληψης ή ενσυναίσθησης άραγε;

Ίσως είχε έρθει η ώρα να του πει να φύγουν γιατί την έβλεπε την ημικρανία να έρχεται ακάλεστη! Να του πρότεινε να πάνε κάπου αλλού; Βασικά, όσο το σκεφτόταν, σπίτι της θα πήγαινε, δεν ήταν τόσο το μέρος που την ενοχλούσε, όσο αυτός.

Κρίμα γιατί τον χαλβάδιαζε καιρό. Χαλβάδιαζε… τι έκφραση κι αυτή! Εν τω μεταξύ αυτός παίζει να μην είχε φάει στη ζωή του χαλβά! Τον είχε γνωρίσει στο γυμναστήριο που πήγαινε τις τελευταίες εβδομάδες ανελλιπώς. Όχι ότι ήταν αθλητικός τύπος, πιο πολύ λυπόταν τη συνδρομή, ετήσια παρακαλώ, ποιος ξέρει τι σκεφτόταν όταν πλήρωνε! Το ποσό ισούταν με αεροπορικά εισιτήρια για ταξίδι στο εξωτερικό. Τα χε δώσει με βαριά καρδιά, ώστε να αναγκαστεί να μην τα παρατήσει, να πηγαίνει, γιατί ήθελε να βελτιώσει το σώμα της. 

Εκείνος, την είχε πλησιάσει αρχικά να της δείξει σωστά την άσκηση. Στη συνέχεια, το είχε πάρει πατριωτικά, είχε θεωρήσει χρέος του να τη βοηθήσει με τα όργανα και να της δείξει τι συνδυασμούς ασκήσεων να κάνει, για να αποδώσει καλύτερα! Της είχε ανεβάσει μάλιστα, χωρίς να τη ρωτήσει και σαν να μη δεχόταν αντίρρηση, και κλίση στον διάδρομο, και την έκανε να τρέχει στην ανηφόρα σιχτιρίζοντας από μέσα της!

Το κανε γιατί ήταν ωραίο παιδί και δεν ήθελε να τον αποπάρει, ούτε και να εκθέσει τη φυσική της κατάσταση!

Οκ, αν δε μου ζητήσει να βγούμε έξω τουλάχιστον σίγουρα θα αποκτήσω το κορμί, που θέλω, σκεφτόταν!

Μέχρι που ήρθε η μέρα που της είπε να βγούνε το Σάββατο. 

Αλληλούια, είχε φωνάξει μέσα της ενώ απ έξω της συμφωνούσε να βγούνε στο μπαρ που της πρότεινε.

Όση ώρα ήταν εκεί όμως και πριν η μουσική αρχίσει να τη βασανίζει, βαριόταν πολύ. Αυτή είναι η αλήθεια. Θα προτιμούσε να χει μείνει σπίτι και να κάνει φούσκες με το σάλιο της. Ήταν όμως πολύ δελεαστικοί οι κοιλιακοί- ράφλες του, σκέφτηκε και τσίμπησε άλλο ένα πατατάκι από το μπολ. Εκείνος δεν είχε αγγίξει κανένα.

Έκανε νόημα στη σερβιτόρα που την κοιτούσε από μακριά με μισό μάτι να της φέρει ένα ακόμα ποτό.

«ΕΕΕ, σου μιλάω», της είπε εκείνος

«Ναι, συγγνώμη είναι δυνατά η μουσική, δε σ’ άκουσα, τι έλεγες;»

«θα πάρεις, λέω, κι άλλο ντραμπούι; Ξέρεις πόσες θερμίδες εχει; Σε συνδυασμό και με τα πατατάκια; Καλύτερα να τρωγες μια καρμπονάρα» 

Όπως εγώ συσχετίζω λογαριασμούς & υποχρεώσεις με ταξίδια στο εξωτερικό, της ξέφυγε ένα γελάκι.

«Δεν είναι αστείο, είναι αμαρτία να πάρεις τόσες θερμίδες από το ποτό! Γιατί δεν πίνεις ένα τζιν;» την ρώτησε.

Μην το πιείτε, ντυθείτε ξαναγέλασε από μέσα της. Πω, το αστείο της ήταν πιο αποτυχημένο κι από το ραντεβού τους, σκέφτηκε. Αποφάσισε να τον τρολάρει λίγο!

«Που λες, μ αρέσει η γεύση του. Και τώρα που το λες, έχω καιρό να φάω καρμπονάρα! Ωραία ιδέα»!

«Μετά τα αποψινά ντραμπούι, θα πρέπει να τη φας μετά από μήνες. Ξέρεις η αυθεντική, η ιταλική με το αυγό, έχει σαφώς λιγότερες θερμίδες από τη δική μας τη θερμιδοβόμβα, με τις κρέμες γάλατος».

«Ξέρω ότι δεν είναι αυτός ο στόχος σου αλλά με τόση συζήτηση, μου τρέχουν τα σάλια! Τώρα, πρέπει να ψάξω βραδιάτικο μαγαζί που να φτιαχνει καρμπονάρα»

«Δεν το εννοείς;» τη ρώτησε

«Σου λέω την αλήθεια, όλη την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος» ξαναγέλασε εκείνη σηκώνοντας το δεξί της χέρι σαν να ορκιζόταν σε κάποιο αόρατο ευαγγέλιο.

«Εντάξει, αν θες να πάμε να φάμε, θα πάρω στήθος κοτόπουλου και σαλάτα» είπε και σηκώθηκε από το σκαμπό του ξεκάθαρα απρόθυμα.

«θα σε παρασύρωωω» του είπε, «είμαι κακή επιρροή, ΑΜΑΡΤΩΛΗΗΗΗ», την είχε πιάσει νευρικό γέλιο.

«Δε νομίζω! Έχω να φάω υδατάνθρακες από πέρσι στη γιορτή μου» απάντησε σοβαρός αυτός. 

Όσο της μιλούσε σοβαρά, τόσο εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει τα γέλια!

«Καλά, μέχρι να ηρεμήσεις, πάω να πληρώσω» της είπε και προχώρησε καμαρωτά, μέχρι την σερβιτόρα τους.

Τους έβλεπε να συνεννοούνται, να του φέρει το μηχανηματάκι να περάσει την κάρτα του. Διάβαζε τα χείλη τους

“Από τώρα φεύγΕΙΣ”, “ναι, γaμώτo”. Κάτι πρέπει να του σχολίασε μετά για τα μπράτσα του γιατί εκείνος άρχισε να  επιδεικνύει τους μύες του που ασφυκτιούσαν κάτω από το μπλουζάκι του. Πλήρωσε αλλά συνέχισαν να γελάνε και να χαριεντίζονται.

One man’s waste, another’s treasure, σκέφτηκε, άφησε ένα χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ κάτω από το μπολ με τα πατατάκια κι έφυγε από το μπαρ.

About Author