Αγαπητό μου ημερολόγιο

Ξουτ συννεφάκι πάνω από το κεφάλι!

Μοιραστείτε το :

ΤσικνοΠέμπτη σήμερα και σου χω μια ανάρτηση καμία σχέση με αυτήν!

Θα τσικνίσουμε βέβαια στο γραφείο, που δόξα τω Θεώ, είναι το πιο ωραίο γραφείο του κόσμου!

Όχι εμφανισιακά, αν και εκεί δεν πάει πίσω, με τις κόκκινες πινελιές του σε τοίχους /καναπέδες, τις παραθυράρες του που μπαίνουν μέσα όλες οι ηλιαχτίδες του ήλιου και με λούζουν, κάθομαι και θέση παράθυρο, αλλά για τους συναδέλφους, τους δύο προϊστάμενους και τη μία Διευθύντρια. Δε με διαβάζουν, οπότε δεν πρόκειται περί γλειψίματος!

Και ξέρω να εκτιμώ γιατί κάποτε δούλευα με horrible bosses αλλά και χωρίς να είχα να συγκρίνω, μόνο που έρχομαι κάθε πρωί με το χαμόγελο, χωρίς άγχος, πέραν αυτού που ενσωματώθηκε με κάποιο ειδικό τσιπ μέσα στο dna μου, πριν γεννηθώ, αρκεί κι από μόνο του!

Να ναι όλοι τους καλά, και η δουλειά βγαίνει χωρίς ανταγωνισμούς και πολύ γελάμε, που το γέλιο, ως γνωστόν, είναι υγεία! Ενώ έχουμε παραγνωριστεί, αλληλογουσταριζόμαστε και ας πρόκειται για δώδεκα άτομα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Η μέρα με τη νύχτα, κάποιοι, η Ανατολή και η Δύση, άλλοι, και γενικά, υπάρχει ένα “χάσμα γενεών” που θα μπορούσε να είναι “τροχοπέδη” όπως γράφαμε στην Έκθεση Δέσμης μια φορά κι έναν καιρό!

Κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι μας διαπράττουμε το θανάσιμο αμάρτημα της λαιμαργίας! Το φαγητό ενώνει! Και χιουμορίστες είμαστε και και καλοί άνθρωποι είμαστε και σπερνοδιχόνιες δεν είμαστε!

Αυτά φτάνουν και περισσεύουν! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από το μέρος που περνάει καθημερινά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του; Χελένικ Τρέιν με τρέλα λοιπόν!

Να, τώρα! Ήθελα να γκρινιάξω αλλά αυτές οι γραμμές που μόλις έγραψα, μου φτιάξανε το κέφι! Έβαλα και κόκκινο κραγιόν -πώς γίνεται ένα κόκκινο κραγιόν να μου αλλάζει όλη την ψυχοσύνθεση- και μου φυγε η μίρλα!

Για να μη σε αφήσω με την απορία όμως, αυτό που ήθελα να γράψω πριν αλλάξει ρότα το κείμενο αυτό, είναι ότι το τελευταίο διάστημα, νιώθω ότι περπατάω με ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου! Δεν είναι κατίμαυρο, δε στέλνει καταιγίδες και μπόρες, αλλά τη ρίχνει τη βροχούλα του και τη μουντίλα του!

Όλο κάτι μου συμβαίνει, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ και το σύμπαν όχι θέμα υγείας. Είπαμε δε ρίχνει αστραπόβροντα! Και το εκτιμώ και είμαι ευγνώμων.

Αλλά μικρά μικρά σκατάκια πέφτουν πάνω μου και τέλος πάντων πόσο λίπασμα πΧια, δεν ήρθε η ώρα μου να ανθίσω;

Μία με το αυτοκίνητο που δε με γουστάρει μία και κάθε έξι μέρες περίπου, μου παρουσιάζει και από κάποιο θέμα. Τόσο όσο. Ίσα για να αγχωθώ και να δυσκολευτώ, που το χρειάζομαι καθημερινώς, και για να κάνω την επίσκεψη στο συνεργείο. Ο τύπος στο συνεργείο, θα νομίζει ότι το κάνω επίτηδες! Ότι έχω σύστημα και χαλάω κάθε βδομάδα από κάτι για να τον βλέπω!

Μία με τις διάφορες και ποικίλες αναποδίτσες που μου αυτώνουν το ταμ τιριρί. Την τελευταία μόνο εβδομάδα, έγιναν τα εξής:

Έπεσε καφές στο κινητό μου -βασικά σε όλη την τσάντα μου, που είχα στερεώσει το ποτήρι για να βάλω το μπουφάν στον γιο μου που με τρεις βαθμούς κελσίου μου κυκλοφορούσε σαν Ιούλιος – Αύγουστος Καίσαρας- και τώρα δεν έχω κινητό. Το καταλαβαίνεις; Μη μου αρχίσεις τα “τι δουλειά είχε το ποτήρι του καφέ στην τσάντα σου!” Δεν είπα ότι είμαι άμοιρη ευθυνών!

Ε, πήγα να το φορτίσω και ακούστηκε ο γλυκός ήχος του 112, μου εμφανίστηκε και το μήνυμα “Υγρασία στη θύρα, βγάλτε αμέσως το καλώδιο, κίνδυνος ανατίναξης!”, ε πάπαλα το κινητό.

Χωρίς κινητό με δυο μικρά παιδιά με δραστηριότητες, γίνεται; Δε γίνεται! Δε σου βάζω καν το blogging και τα συγγραφικά μου θέματα, κάτι παρουσιάσεις πρώτου Μέλλιου και κάτι προετοιμασίες δεύτερου Μέλλιου που χρειάζεσαι το κινητό και τα σόσιαλ για τα διαδικαστικά.

Τώρα που ανέφερα τους Ξεχωριστούς Μέλλιους και εκεί προκύπτουν θεματάκια… Δεν τσουλάνε όλα αβίαστα. Οι παρουσιάσεις του πρώτου μου βιβλίου, αυτού που βγήκε στην καραντίνα και τσούκου τσούκου, με τρεις μόνο παρουσιάσεις, κατάφερε και πήγε σε 2η έκδοση, οργανώνονται ανοργάνωτα, την τελευταία στιγμή, και αυτό μου προκαλεί έξτρα άγχος, στο ήδη υπάρχον που ξεχειλίζει.

Στο δεύτερο βιβλίο που ετοιμάζεται, όλο κάτι ζητάω στον εικονογράφο να αλλάξει, που θα μου ζητήσει βαρέα και ανθυγιεινά στο τέλος. Στη δεύτερη περιπέτεια του Μέλλιου, πραγματικά, έχω δώσει πόνο! Ο τρίτος χαρακτήρας που μπαίνει στο παρεάκι, έχει αλλάξει εμφάνιση, περισσότερες από τρεις φορές! Στο τέλος το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε τρία χρόνια!

Πολλά τρία μαζεύτηκαν! Μήπως αυτό το τρία είναι σημαδιακό; Ότι θα πάρω το μακρύτερο; Μόλις γκούγκλαρα για το 3 και αντιγράφω από το σάιτ του αστρόλοτζι:

Το 3 είναι ο αριθμός της λάμψης, της αιώνιας νεότητας, της δημιουργικότητας και του ενθουσιασμού. Σκορπάτε γύρω σας χαρά και θετική επιρροή. Τα εφόδια σας είναι η εξωστρέφεια σε συνδυασμό με την εξυπνάδα.”!

Χαίρομαι που το προσφέρω στους άλλους, το ίδιο εύχομαι για εμού την ιδία!

Προς το παρόν, τα χρήματα εξαφανίζονται την πρώτη βδομάδα που πληρώνομαι, όλο ξεφυτρώνουν έξτρα έξοδα και έχω καταντήσει να χρωστώ παντού, συμπεριλαμβανομένης και της Μιχαλούς!

Το σπίτι έχει υγρασία δεν ξέρω, 110%; Κάπου εκεί. Κολυμπάνε άνετα οι φίλες του Μέλλιου, οι τσιπούρες, και τα στρουμφάκια άνετα μετακομίζουν σε μένα, σε νέα μανιταρόσπιτα!

Κοπανάω συνέχεια παντού, σε όλες τις γωνίες, να, πριν λίγο χτύπησα με δύναμη το καλάμι μου στη γωνία της συρταριέρας και ξεράθηκα από τον πόνο και τώρα κουτσαίνω. Έχω γεμίσει μελανιές, λες και είμαι ο Ρόκι Μπαλμπόα. Τρέχω επίσης συνέχεια και ποτέ δε φτάνω! Πότε θα φτάσω οέο; Να απολαμβάνουμε το ταξίδι αλλά να φτάνουμε και στον προορισμό!

Έκατσα και πάνω στα καινούρια γυαλιά ηλίου μου, και τα έκανα και αυτά τρία κομμάτια, ένα κομμάτι οι φακοί και δύο οι βραχίονες!

Κάτι ματαιώσεις εδώ και εκεί, που όλα μέσα στη ζωή είναι, αλλά μου πέσανε μαζεμένες!

Και μέσα σε όλα αυτά, έκοψα και τη ζάχαρη και τις σφολιάτες γιατί με στένευε το βρακί και αυτό σίγουρα δε βοηθάει στα κέφια μου! Θέλω κρουασάν με μερέντες και πείνιρλί και τέτοια! Αλλά, υπομονή, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μου θα γίνουν!

ΟΜΩΣ! Έχω παραγγείλει και περιμένω ένα υπέροχο βραχιόλι γούρι από Inspire jewels by Eri Oikonomou και όλα θα πάνε καλά! It’s time to bloom! Είπαμε, τόσο λίπασμα έχει πέσει!

Μόλις θυμήθηκα αυτό το meme και με αυτό θα κλείσω! (όταν το βρω, γιατί το ψάχνω μία ώρα και δεν το βρίσκω! Να, είδες; και θα μου ρθει μπροστά μου όταν δε θα το χρειάζομαι!)

About Author

Μοιραστείτε το :