Οι δούλες του Ζενέ | Θέατρο Αποθήκη

Όταν  η Μαρίνα Φραγκεσκίδου μου πρότεινε να πάμε θέατρο, ήταν απλώς ένα ακόμη βράδυ Σαββάτου που αναρωτιόμουν αν θα μείνω σπίτι ή να μη βγω έξω. Η κούραση ξεχείλιζε από τα μπατζάκια μου και ο καναπές μου σαν άλλη σειρήνα με καλούσε κοντά του!

Η πρόταση για θέατρο ήταν δελεαστική όμως και η παρέα ακόμα δελεαστικότερη, οπότε απάντησα «ναι» ξαφνιάζοντας και εμένα την ίδια!

«Είναι βαρύ το έργο, έτσι;», με προειδοποίησε

«Και γω βαριά είμαι» της απάντησα και ξεκίνησα να ντύνομαι να πάω στου Ψυρρή, που πλέον το κέντρο της Αθήνας το βλέπω πιο πολύ από το σπίτι μου!

Που λέτε, να πάτε να τις δείτε τις Δούλες του Ζενέ, αν δε νυστάζετε γιατί μίας φίλης από το χωριό, λίγο τα βλέφαρά της ήταν βαριά –σαν το έργο- και λίγο, για ένα μόνο δευτερόλεπτο, το κεφάλι έγειρε προς τα πίσω… Εύχεται πραγματικά οι ηθοποιοί στη σκηνή, γιατί ήταν και πρώτη μούρη στο καβούρι, να μην την είδαν γιατί οκ, μεγάλη ντροπή!

Χωρίς πλάκα τώρα, αν είστε «κουλτούρα», να το δείτε, θα το απολαύσετε. Αν είστε φαν της επιθεώρησης ή θέλετε να δείτε κάτι να γελάσετε, προσπεράστε.  Οι ερμηνείες είναι εντυπωσιακές. Τις τρεις ηθοποιούς τις αντέχει η σκηνή και φαίνεται στο χειροκρότημα.

Η γλώσσα η ιδιαίτερη, μου κέντρισε το ενδιαφέρον, προσπαθώντας όμως να καταλάβω αν με «ξένιζαν» όλες αυτές οι βαρύγδουπες λέξεις ή αν, εν τέλει, ήταν κάπως ποιητικό όλο αυτό. Τείνω προς το δεύτερο.

Φαντασία και πραγματικότητα χορεύουν γαϊτανάκι, η αλληγορία κάνει πάρτι, ματαιώσεις, ταξικές διαφορές, εξουσία, υποταγή, όλα σε ισόποσες δόσεις φτιάχνουν ένα κοκτέιλ και στο σερβίρουν σε ένα φλιτζάνι με τίλιο!

Δύο υπηρέτριες (Αμαλία Καβάλη & Αγγελική Παπαθεμελή) κάθε βράδυ ντύνονται εναλλάξ με τα ρούχα της Κυρίας τους (Αλεξάνδρα Σακελοροπούλου).

Μία η μία και μία η άλλη, υποδύονται την Κυρία και την υπηρέτρια αντίστοιχα και αλληλοεκτοξεύουν προσβολές, απειλές, επιθυμίες, πόθους μέσα σε μια αύρα σεξουαλικότητας (; ). Το παιχνίδι κάποια στιγμή ξεφεύγει. Η φαντασία γίνεται πραγματικότητα.

📍Το έργο βασίζεται στην πραγματική ιστορία των αδελφών Παπέν, που καταδικάστηκαν για την δολοφονία της Κυρίας τους -και της κόρης της- το 1933. Κάποιοι εξήγησαν τις δολοφονίες ως αντίδρασή τους στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων, αλλά απ’ ότι διαβάζω οι αδερφές δεν ήταν ψυχικά υγιείς. Ίσως να ήταν ένας συνδυασμός των δύο. Άνετα πάντως γίνεται

About Author

Νουαζέτα

See author's posts