Οι Εραστές της Τερουέλ: Ένα μεσαιωνικό love story!

Όλοι ξέρουμε τον Ρωμέο και την Ιουλιέτα, το διάσημο ερωτευμένο ζεύγος του Σαίξπηρ, αλλά ποιος ξέρει τους εραστές της Τερουέλ;

Κανείς;  Θα σας τους μάθω εγώ γιατί έχω αδυναμία στα λαβ στόρι κι ας είναι και Μεσαιωνικά!

Τον 13ο αιώνα στο Teruel της Ισπανίας ερωτεύθηκαν σφόδρα δύο νέοι ο Juan Diego Marcilla και η Isabel Segura! 

Ο πρώτος ήταν πτωχός και η δεύτερη πελούσια! Όταν ο Juan Diego ζήτησε το χέρι της Isabel από τον πατέρα της, εκείνος αρνήθηκε γιατί, εεε, τι γιατί, είπαμε ήταν φτωχός.

Η Ιζαμπέλ επέμενε πολύ όμως και τότε ο πατέρας έδωσε μια ελπίδα, δηλώνοντας ότι αν ο Juan Diego καταφέρει να πλουτίσει μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, να ξανάρθει και θα του δώσει το χέρι και ολόκληρη την Ιζαμπέλ!

Ο Juan Diego δέχτηκε και πήγε κι έγινε σταυροφόρος!  Δεν είχε και πολλές επαγγελματικές επιλογές, μιλάμε για το Μεσαίωνα.

Εν τω μεταξύ, ο πατήρ προσπαθούσε να παντρέψει την κόρη του με κάποιον που ήταν της σειράς τους, αλλά η ερωτευμένη Ιζαμπέλ, ούτε να το ακούσει, περίμενε το αγόρι της!

Στον πέμπτο πλέον χρόνο, την τελευταία ημέρα της διορίας, εξακολουθούσε να είναι άφαντος ο Juan Diego. Δεν υπήρχαν και σταθερά και κινητά τηλέφωνα να επικοινωνήσουν, η Isabel, σκέφτηκε ότι ο αγαπημένος της, πάει τον έχασε τον δρόμο, δε θα έρθει ποτέ και είπε με βαριά καρδιά το «ναι» στον εκλεκτό του πατέρα της!

Και τότε ο Μέρφυ γέλασε γιατί τέτοιος είναι.

Το ίδιο εκείνο βράδυ, αφού είχε γίνει ο γάμος και όχι λίγο πριν, ώστε να ακουστεί στο πιάνο τουρουτουτού  και να εισβάλει στην εκκλησία με το άλογο του κι ένα Cutty Sark παραμάσχαλα -μόνο αν είσαι σειρά μου καταλαβαίνεις τώρα τι λέω-, επέστρεψε ο Juan Diego πλούσιος και ωραίος και έτοιμος για γαμπρός. Και μαθαίνει τα μαντάτα…

Τότε σκαρφαλώνει κρυφά στο μπαλκόνι και μπαίνει στη νυφική κρεβατοκάμαρα.

Ξυπνάει την Ιζαμπέλ κι όλο λαχτάρα της λέει:

-Χάνι, ήρθα, τα κατάφερα! Μωρό μου, δώσε μου ένα φιλί, μόνο αυτό ζητώ (στο περίπου, δεν ήμασταν και μπροστά!)

-Αχ, Juan Diego, δεν μπορώ… η αγάπη άργησε μια μέρα, που θα πει και η Λιλή Ζωγράφου μερικούς αιώνες αργότερα!

-Μα, αφού είμαι ο έρωτας της ζωής σου!

-Άλλο αυτό!

-Ιζαμπέλ μου, τι ψυχή έχει ένα φιλί…

-Δε δύναμαι, η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά σε όποιον την έχει που έλεγε και η γιαγιά της Νουαζέτας

-Ποιας;

-Μιας Μπλόγκερ, δεν την ξέρεις

-Είναι η τελευταία σου λέξη αυτή, Ιζαμπέλ;

-Ναι…

Και όντως ήταν η τελευταία της λέξη σε εκείνον γιατί  η καρδιά του δεν άντεξε τον πόνο, ράγισε σε χίλια κομμάτια και… πάρ’ το κάτω το παλικάρι.

Η Ιζαμπέλ ούσα σε σοκ, για να μην κατηγορηθεί αδίκως ο σύζυγος ότι σκότωσε τον πρώην της, τον ξυπνάει άρον άρον! Εκείνος γι άλλο λόγο θα φαντάστηκε ότι τον ξυπνάει η γυναίκα του, αλλά φευ, με την τσίμπλα στο μάτι, παίρνει τον πρώην στον ώμο και πάει να τον θάψει.

Δεν πιστεύω να περίμενε τέτοιες συγκινήσεις την πρώτη νύχτα του γάμου του ο σύζυγος, που αναφώνησε «τι άλλο μπορεί να πάει στραβά». Και τότε ο Μέρφυ ξαναγέλασε!

Όταν ξημέρωσε, η Ιζαμπέλ φόρεσε πάλι το νυφικό της και πήγε να δώσει μετανιωμένη στον πρώην της το φιλί που του στέρησε, που τι να το κάνει τώρα Μανδάμ.

Ό,τι κάνει κανείς, πριν πεθάνει ο άλλος, άμα πεθάνει, χαιρέτα μου τον Πλάτανο.

Ε, μη σας τα πολυλογώ, δεν άντεξε τη στενοχώρια, άλλωστε ήταν ο άντρας που αγαπούσε όλη της τη ζωή και περίμενε τόσα χρόνια. Πήγε λοιπόν να τον βρει εκεί που ήταν! Η μοίρα τους ήθελε χώρια στη ζωή και μαζί στον θάνατο… Δατ μπιτς.

Τώρα μύθος, αληθινή ιστορία, κανείς δεν το γνωρίζει αλλά στην κεντρική εκκλησία της Τερουέλ στην Ισπανία υπάρχουν δύο τάφοι -γλυπτά -τουριστική ατραξιόν που δείχνουν το ζευγάρι δίπλα δίπλα! 

Η λεπτομέρεια του γλυπτού έγκειται στο γεγονός ότι τα χέρια τους είναι ναι μεν πολύ κοντά αλλά δεν ακουμπιούνται, ως ένδειξη σεβασμού στον σύζυγο της Ιζαμπέλ.

Επίσης, κάθε χρόνο διοργανώνεται ένα φεστιβάλ εκεί, για την ιστορία των «Εραστών  της Τερουέλ», στο οποίο αναπαριστούν τους Γάμους της Ιζαμπέλ Σεγκούρα (Las Bodas de Isabel de Segura)!

Υπάρχουν υπέροχοι πίνακες στο μεγαλύτερο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ισπανίας, το μουσείο Prado στη Μαδρίτη (η κεντρική εικόνα είναι πίνακας του Antonio Muñoz Degrain), λογοτεχνικά βιβλία, παραστάσεις, μια όπερα που εμπνεύστηκαν από το ζευγάρι αυτό!.

H ιστορία των δύο ερωτευμένων μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1962 και μάλιστα τη μουσική της ταινίας επιμελήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα ηχογράφησε με την Εντίθ Πιάφ τραγούδι σχετικά με τον μύθο αυτό!

Και θα κλείσω με Θεοδωράκη! Ακούστε το και πείτε μου!

About Author