«Θεόδωρε Ράλλη, τον πίνακά σας, αυτόν με τον Επιτάφιο, τον ψάχναμε εβδομήντα πέντε χρόνια μέχρι να τον βρούμε! Πείτε μας γι αυτόν. Τι συνέβη;»
«Θα σας πω. Τον ολοκλήρωσα το 1893 και πριν προλάβει να στεγνώσει τον έστειλα στο Σαλόνι του Παρισιού, τον ναό των Ζωγράφων, που δεν μπαίνει όποιος και όποιος. Τον δέχτηκαν με τιμή, φυσικά!
Είναι από τους αγαπημένους μου, αν και δεν ξεχωρίζω, όπως ένας γονιός δεν προτιμάει κάποιο από τα παιδιά του- αυτό που λένε με τα δάχτυλα, όποιο και αν κόψεις, το ίδιο πονάει».
«Και από το Σαλόν ντε Παρί, πώς χάθηκαν τα ίχνη του;»
«Αγοράστηκε το 1935 από έναν Παριζιάνο. Εγώ πέθανα το 1909, οπότε δεν είχα λόγο σε αυτό.
Είχα προνοήσει όμως για όλα μου τα έργα που βρίσκονταν στο εργαστήρι μου και είχαν ελληνικό θέμα. Έγραψα ρητά στη διαθήκη μου να μεταφερθούν προσεχτικά στην Εθνική Πινακοθήκη των Αθηνών.
Ο εγγονός εκείνου που αγόρασε τον “Επιτάφιο” αποφάσισε να τον πουλήσει με πλειοδοσία και το 2010 δόθηκε για 397.250 λίρες Αγγλίας που αντιστοιχούν σε περίπου 511 χιλιάδες ευρω, όπως μας λέει το ίντερνετ- δεν έκανα εγώ τα μαθηματικά».
«Είναι υπέροχος! Θα σας κάνω ανάρτηση, παρόλο που έχω πάθει ένα σοκ, με τις αντιδράσεις σε ποστ πιο κάτω για τον συνάδελφό σας τον Πικάσο.
Μου θυμίζει το Πάσχα στο νησί μου, που μικρή στόλιζα τον Επιτάφιο και ντυνόμουν μυροφόρα και έψελνα με τα άλλα κορίτσια».
«Εντάξει, δεν έχω παράπονο…. Οι πίνακές μου πάντα άρεσαν! Συμμετείχα σε παγκόσμιες εκθέσεις στο Παρίσι, σε εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου, σε διεθνείς εκθέσεις της Ελλάδα μας…»
«Τώρα που είπατε “Ελλάδα μας”, έχετε πάρει τη γαλλική υπηκοότητα, σωστά;»
«Είμαι ένας πολίτης του κόσμου, αγαπητή. Έχω καταγωγή από τη Χίο, γεννήθηκα Κωνσταντινούπολη, σπούδασα Λονδίνο για να αναλάβω την οικογενειακή επιχείρηση, άλλο που παραήμουν μποέμ για μπίζνες, μετακόμισα για σπουδές πάνω στην Τέχνη στο Παρίσι, και άνοιξα εκεί το ατελιέ μου.
Ερχόμουν συνέχεια όμως Ελλάδα!
Ταξίδευα γενικώς. Ευτυχώς είχα εύπορη οικογένεια αλλά και ο ίδιος, πέτυχα επαγγελματικώς.
Αγαπημένος προορισμός ήταν η Ανατολή, τόσες εικόνες, χρώματα, αρώματα, εμπνεόμουν εκεί.
Είχα δεύτερο ατελιέ στο Κάιρο, ξέρετε…
Βέβαια, την μεγαλύτερη έμπνευση την ένιωσα όταν επισκέφθηκα το Άγιον Όρος, για να μελετήσω τη βυζαντινή τέχνη και την ζωή των μοναχών.
Δόξα τω Θεώ πάντα είχα αστείρευτη έμπνευση και όρεξη για δημιουργία και πάντα άρεσαν τα έργα μου σε κοινό και κριτικούς!
Έχω λάβει ένα σωρό μετάλλια για τη ζωγραφική μου, μέχρι και το παράσημο του Λεγεώνα της Τιμής μου δώσανε!».
«Πριν πατήσουμε το κουμπί και ανέβει η ανάρτηση, πείτε μας και δυο λόγια για την προσωπική σας ζωή, να δώσουμε λίγη πληροφορία ακόμα».
«Όπως μπορείτε να διαβάσετε και στη Βικιπαίδεια, το 1881 πανδρεύτηκα την Ιουλία Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησα μία κόρη, την Αικατερίνη.
Η σύζυγός μου δυστυχώς πέθανε νεότατη, μόλις είκοσι εννέα ετών το 1888 και το 1895 είπα να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Παντρεύτηκα τη Μαρία Μαυρομιχάλη, αλλά χωρίσαμε λίγο καιρό αργότερα».
«Τυχερά είναι αυτά. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας».
«Χαρά μου. Εδώ που βρίσκομαι έχω μπόλικο. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ σε εσάς και τους αναγνώστες σας».

About Author

Νουαζέτα

See author's posts