Ο θησαυρός της Βαγίας| Είστε για ένα ταξιδάκι στον χρόνο;

Μοιραστείτε το :

Ααααχ, τι να πρωτοπώ για τον θησαυρό της Βαγίας! Ήταν το πρώτο μου κυνήγι θησαυρού, γιατί εννοείται ότι διαβάζοντας το βιβλίο, έπαιρνα μέρος και εγώ στην αναζήτηση των χρυσών λιρών μαζί με τους συνομήλικούς μου ήρωες -πρωταγωνιστές της ιστορίας, εκεί στα λέιτ 80ς- αρχές 90’ς!

Μπορούσε άραγε η Ζωρζ Σαρρή να φανταστεί το 1969 που πρωτοκυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, που ήταν και ημι-βιογραφικό ότι το 2023 όχι μόνο δε θα χει ξεχαστεί αλλά θα εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία -θα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και σε graphic novel– και θα παίζεται και στο θέατρο;

Συνδύασε σε αυτό και περιπέτεια και ωραία μηνύματα για τη φιλία και τη συνεργασία -“φίλοι ενωμένοι ποτέ νικημένοι” -και μυστήριο και κυνήγι θησαυρού και ιστορικά γεγονότα.

Η υπόθεση είναι γνωστή, μια παρέα παιδιών έχουν πάει για διακοπές στην Αίγινα και καταλήγουν να ψάχνουν τις λίρες που έκλεψε ένας νεαρός Γερμανός στην κατοχή από μια ντόπια οικογένεια. Αν τις βρούνε θα τις δώσουν πίσω στην ιδιοκτήτριά τους αλλά και θα βοηθήσουν τον Γερμανό, τον Χανς Σουλτς με το όνομα, που έχει χάσει τη μνήμη του.

Τεραστιότατη επιτυχία, η ιστορία είχε μεταφερθεί και στην τηλεόραση και φέτος την είδα με τα παιδιά μου σε θεατρική παράσταση!

Το θέατρο ήταν τίγκα, στα παιδιά μου άρεσε πολύ και δεν άρχισαν τα “πότε τελειώνει”, “πεινάω” κλπ. Τους μάγεψε το ακορντεόν, τα τραγούδια, τα χορευτικά κι ο τρόπος που έπαιζαν οι ηθοποιοί. Ειδικά ο “Αλέξης” κάθε φορά που γελούσε, παρέσερνε και τον γιο μου! Ο αγαπημένος μας όμως ήταν ένας άλλος που μασουλούσε συνέχεια, επειδή μας θύμησε ένα δίκο μας φίλο, φίλο του Μέλλιου συγκεκριμένα, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που θα γίνει άλλη φορά!

Η μικρή μου που δηλώνει καλλιτέχνις – ακροβάτης, δήλωσε ότι “ήταν υπέροχο” και το έλεγε με επαγγελματικό ύφος το οποίο απέκτησε στα μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού στο Δρώμενο.

Προσωπικά, γύρισα πίσω στα ανέμελα και αθώα καλοκαίρια μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια και δεν έχει καμία σχέση με την ινσταγκραμική, ποζέρικη, μοντέρνα εποχή μας!

Απόλαυσα τα

«Βγάλε μια φωτογραφία ρε συ»

«Δεν μπορώ, μου τελείωσε το φιλμ», το τρανζίστορ, το λεωφορείο, το αθώο φλερτ ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, το ντύσιμο, όλα όλα, με γύρισαν πίσω στα έρημα τα νιάτα μου που να ταν δυο φορές!

Για ένα ταξίδι στο χρόνο λοιπόν, κάντε μια επίσκεψη στο Θέατρο Αλάμπρα

ΥΓ:

Ήξερες ότι:

φέτος, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση της λατρεμένης μου -και όλων δηλαδή, τι την βάζω την κτητική αντωνυμία- Ζωρζ Σαρρή;

το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ;

το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου;

το 1988 προτάθηκε για το διεθνές βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν;

καιιιιι ότι ήταν ΚΑΙ ηθοποιός; Το 1962 άρχισε να εμφανίζεται δίπλα σε γνωστά ονόματα ηθοποιών αλλά με το που έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, αποφάσισε να μην ξαναπαίξει – παθητική αντίσταση. Δεν περίμενε ότι θα κρατούσε τόσο πολύ και στο μεταξύ,την κέρδισε η συγγραφή των βιβλίων!

Θα της κάνω ένα αφιέρωμα μαζί με την κολλητή της Άλκη Ζέη με την πρώτη ευκαιρία!