Ο κύριος Στέλιος, ο θυρωρός! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Προλάβατε θυρωρούς στη πολυκατοικία σας; Ή σε πολυκατοικία φίλων σας; Ή τους έχετε δει μόνο σε ταινίες, τύπου «Παπατρέχας» με τον Θανάση Βέγγο;

Τα παλιάαα τα χρόνια, τα οποία πρόλαβα βεβαίως βεβαίως η μεσήλιξ, ένα διαμέρισμα της πολυκατοικίας, συνήθως ήταν υπόγειο ή ισόγειο, παραχωρούνταν στον Θυρωρό που έμενε εκεί με την οικογένειά του. Τα καθήκοντά του ήταν κυρίως να φυλάει το κτίριο, ποιος μπαίνει ποιος βγαίνει, αν δεν ήταν ένοικος τι δουλειά είχε στην πολυκατοικία, κρατώντας τους κλέφτες μακριά, να μοιράζει την αλληλογραφία, τη συντήρηση στα διάφορα, αν δεν χρειαζόταν ειδικός επαγγελματίας γι αυτά! Σαν ένας διαχειριστής της πολυκατοικίας μαζί με σεκιούριτι, αλλά στο πολύ πιο ενισχυμένο και στο αποκλειστικό! Η γυναίκα του, αν υπήρχε, συνήθως αναλάμβανε την καθαριότητα ή μικροθελήματα των ενοίκων εισπράττοντας ίσως κάποιο φιλοδώρημα!

Νομίζω εκεί στα 80ς το επάγγελμα άρχισε να εκλείπει σιγά σιγά -δε θυμάμαι οι συμμαθητές μου να είχαν θυρωρό- και σήμερα ίσως κάποιες εταιρείες στο κέντρο να απασχολούν κάποιον- αν δεν έχουν προσλάβει εταιρεία σεκιούριτι!

Στην 8όροφη πολυκατοικία που μεγάλωσα και είχε και όνομα, αμέ! Πύργος Γαλήνη, παρακαλώ!, και που θεωρούσα ότι είναι η πιο όμορφη στην περιοχή, είχε θυρωρό τον κύριο Στέλιο!

Τα καθήκοντα του ήταν αυτά που προαναφέρθησαν συν τη φροντίδα του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ κήπου, να ποτίζει, κλαδεύει, φροντίζει για τις κάμπιες κάθε Άνοιξη που ήταν μιλιούνια στα τόσα Πεύκα και όσοι έχουμε αλλεργία ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό!

Αυτός ο κήπος, με τα ψηλά δέντρα, με κούνιες, τσουλήθρες, τραμπάλες, ήταν πόλος έλξης και για τα παιδιά των γύρω πολυκατοικιών! Κατεβαίναμε όλα τα παιδιά και παίζαμε μέχρι να μας φωνάξουν από το θυροτηλέφωνο ή από τα μπαλκόνια!

Άρα ο κύριος Στέλιος ο θυρωρός, από το πρωί που καθόταν στο πόστο του στην είσοδο της πολυκατοικίας όταν δεν πηγαινοερχόταν για τις διάφορες δουλειές, έκανε ΚΑΙ μπέιμπισίτινγκ! Μαζί με τη Δημητρούλα του, τη σύντροφό του, είχαν την πολυκατοικία κούκλα αλλά πρόσεχαν και εμάς τα παιδιά! Μεγαλώνοντας εμείς τα τότε παιδιά, τους είχαμε σαν μέλη της οικογένειάς μας!

Για να καταλάβετε, μέχρι και στο Γάμο μου τους κάλεσα και ήρθαν οι γλυκούληδες μου!

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το σπίτι, που τώρα δεν έχει θυρωρό, ούτε παιδιά έχω πετύχει ποτέ να παίζουν στον κήπο, κάθε μα κάθε φορά μου σκάνε φλας μπάκς!

Να παίζουμε κρυφτό, κυνηγητό, αγαλματάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα, μήλα – μια φορά είχαμε σπάσει και την τζαμαρία και ο κύριος Στέλιος έτρεχε πανικόβλητος για να μας τραβήξει μακριά από τα γυαλιά και να φροντίσει να αντικατασταθεί αμέσως- θυμάμαι ότι δε μας είχε καν μαλώσει.

Θα μοιραστώ κι ένα περιστατικό που πάντα με κάνει και χαμογελώ όταν το σκέφτομαι! Ήμουν περίπου 30 χρονών και γυρνούσα από τα μπαρς και τα ξενύχτια. Μπαίνω στο ασανσέρ γύρω στις 2 τα ξημερώματα -μπορούσα και καλύτερα, ποιος ξέρει γιατί επέστρεφα τόσο νωρίς- και μένει το ασανσέρ ανάμεσα σε δύο ορόφους!

Χτυπάω το κουδούνι του συναγερμού και σε χρόνο ντε τε, ακούω τον κύριο Στέλιο με τη Δημητρούλα του που ερχόντουσαν για βοήθεια!

«Ποιος είναι μέσα;»

«Εγώ είμαι κύριε Στέλιο, η Ευτέρπη»

«Τι δουλειά έχει να γυρνάει τέτοια ώρα έξω» τον ακούω να λέει χαμηλόφωνα στη Δημητρούλα του

«σουτ, μην πεις τίποτα στο παιδί και το στενοχωρήσεις, σε έφαγα!» του απάντησε κι εκείνη χαμηλόφωνα, νομίζοντας ότι δεν τους ακούω!

Αχ, Ωραίες εποχές, ρε παιδιά, που ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον, τώρα στις πολυκατοικίες ούτε ξέρεις, ούτε σε νοιάζει ποιος μένει δίπλα σου ή από κάτω σου, αν χρειάζεται κάτι, και είμαστε όλοι λίγο πολύ «πού να μπλέκεις τώρα».