Πεϊνιρλί, εσύ σούπερ σταρ!
Το πεϊνιρλί είναι ο σούπερ σταρ του comfort food! Η νοστιμιά του συγκρίνεται μόνο με… με τι να τη συγκρίνω…θα πω τις πατάτες τις τηγανητές που αρέσουν σε όλους και τα μακαρόνια με τον κιμά, γιατί είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε!
Και είναι και νοστιμιά που μπορεί να γευτεί ο οποιοσδήποτε, δεν είναι ξέρω γω χαβιάρι -που παρεμπιπτόντως δε μ’αρέσει- που μπορούν να το απολαύσουν μόνο οι έχοντες γεμάτες τσέπες!
Άσε που μπορείς να το φτιάξεις και μόνος σου! Μια εύκολη συνταγή από την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου μπορείς να βρεις εδώ και μια άλλη εξίσου γρήγορη εδώ του Πετρετζίκη! Είναι οι δύο Σεφ που προτιμώ, όταν δεν κάνω τις συνταγές της γιαγιάς μου.
Τα υλικά, τα έχουμε στην κουζίνα μας, αλεύρι, μαγιά, βούτυρο, τυρί. Αν θέλουμε να προσθέσουμε κιμάδες /αυγά/ μπέικα κλπ, αυτό είναι άλλο θέμα! Ψήσιμο για 25 λεπτα περίπου και … lets get this party started!
Για να απογειώσουμε το πάρτι του ουρανίσκου, κάνουμε αυτό το τιπ της Αργυρώς:
Μόλις βγουν τα πεινιρλί από το φούρνο, αφήνουμε μικρά κομματάκια βούτυρου, στην επιφάνειά τους και τα ξαναβάζουμε στο φούρνο. Η νοστιμιά τους εκτοξεύεται στη στρατόσφαιρα! Το βούτυρο που ψήνεται ποτίζει την ζύμη και… δεν περιγράφω άλλο, μου τρέχουν τα σάλια!
Και τώρα καλοκαιριάτικα, συχνά πυκνά το τιμώ, δεν μπορώ να του αντισταθώ αν και είναι θερμιδοβόμβα, όπως άλλωστε όλα τα comfort foods!
Φυσικά το τρώω σαν κυρίως πιάτο ή για πρωινό έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα το “κάψω” την υπόλοιπη μέρα – που εννοείται δεν παίζει να κάψω 800 θερμίδες καθιστή στο γραφείο αλλά λέμε τώρα! Ε, οκ, δεν είναι και το ίδιο σαν να το τρώω βραδιάτικα βλέποντας νέτφλιξ!
Που λες, η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν με τον παππού μου. Ξεκινούσαμε οι δυο μας από το σπίτι μας στην Αγ. Παρασκευή, μπαίναμε στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στη Ν. Ιωνία, σε ένα συγκεκριμένο εργαστήριο παρασκευής πεϊνιρλί.
Τα έφτιαχνε μπροστά σου επιτόπια και η ουρά έφτανε μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο! Παίρναμε τις σακούλες με τα καυτά πεντανόστιμα πεινιρλί με κιμά που μας έσπαγαν τη μύτη και γυρνούσαμε πίσω σπίτι που μας περίμενε η γιαγιά μου για να φάμε!
Ειλικρινά, μέχρι σήμερα είναι το νοστιμότερο που έχω φάει και δε νομίζω ότι είναι η παιδική ανάμνηση που το εξυψώνει!
Θα μου πεις ότι το καλύτερο είναι στην περιοχή της Δροσιάς που είναι διάσημη για τα πεινιρλί της! Μάλιστα, το πρώτο μαγαζί που σέρβιρε πεινιρλί στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 20, ήταν ένα μικρό αρτοποιείο στη Δροσιά.
Η νοστιμιά αυτή ήρθε εδώ το 1926 από Μικρασιάτες πρόσφυγες, κυρίως του Πόντου, που μας έμαθαν τα μυστικά της κουζίνας τους κι όπου μένανε –δεν ήταν σε όλες τις περιοχές καλοδεχούμενοι, να τα λέμε κι αυτά- άνοιγαν φούρνους/ταβερνάκια και τα φτιάχνανε.
Η λέξη πεϊνιρλί ετυμολογικά προέρχεται από την τουρκική λέξη peynirli, όπου peyinir σημαίνει τυρί και μαζί με το li στο τέλος, σημαίνει «με τυρι».
Η κατάληξη -li χρησιμοποιείται και για άλλα υλικά όπως kıymalı (= «με κιμά»), pastırmalı (= «με παστουρμά»), ıspanaklı (= «με σπανάκι») και πάει λέγοντας!
Η καταγωγή του είναι από την Τουρκία λοιπόν αλλά βάζοντας αυγό, που είναι πολύ σύνηθες, κατευθείαν αλλάζει προέλευση και γίνεται Γεωργιανό, οι οποίοι Γεωργιανοί το ονομάζουν Khachapuri, ελληνιστί Χατσαπούρι! Εντάξει, No comment! Μα είναι δυνατόν τέτοια νοστιμιά να τη λες χατσαπούρι που θυμίζει Τακαμούρι; Κρίμα και άδικο!
Σε κάθε περίπτωση, στο εσωτερικό της…”βάρκας”, όπως μοιάζει εμφανισιακά, κατά βάση υπάρχει κίτρινο τυρί, πάνω στο οποίο, μπορούν να προστεθούν αλλαντικά ή λαχανικά, ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή μας!
Και τώρα που είπα όρεξη, μια και μου άνοιξε, τι μου άνοιξε, μου ξεχείλωσε να πω καλύτερα, γράφοντας, ας πάω να φτιάξω ένα! Αν πας κι εσύ, καλή μας όρεξη!