Πού είναι τα κλειδιά μου; - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Καμία φορά, σκέφτομαι ότι κλέβω εκκλησία με το θέμα της συγγραφής / δημιουργικής γραφής…
Είναι τόσα τα τραγελαφικά γεγονότα που μου συμβαίνουν καθημερινώς, που είναι πολύ εύκολο να γράψω κείμενα. Υπάρχει μια συνεχής ανατροφοδότηση, δε χρειάζεται καν να έχω έμπνευση!
Σήμερα, για παράδειγμα.
Από το πρωί έκανα χιλιακόσιες, όπως το λέει η κόρη μου, δουλειές.
Τις έκανα ταυτόχρονα και γρήγορα, σκεφτείτε έναν ζογκλέρ να παίζει τα μπαλάκια του – ώπα, αυτό, κάπως ακούστηκε τώρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Θέλω να σας βάλω στο κλίμα.
Έβαζα τικ στα κουτάκια μου, πιο γρήγορα απ’ ότι πυροβολεί ο Λούκι Λουκ.
Τικ σκούπισμα, τικ σφουγγάρισμα, τικ άπλωμα ρούχων, δύο πλυντηρίων παρακαλώ, που θα ρίξει καρέκλες σε λίγο και θα πρέπει να τα μαζέψω βρεγμένα και θα σας έλεγα πού θα τα βάλω αλλά ας κρατήσουμε το επίπεδο, τικ στο ΚΤΕΟ με πρόστιμο για εγκεφαλικό, τικ στο βενζινάδικο που κυκλοφορώ με λαμπάκι και έλεγα θα προλάβει δε θα προλάβει ο Mr Kteo να ολοκληρώσει τον έλεγχο, τικ στο μαγείρεμα, τικ τικ τικ τικ τικ
“πιο γρήγορα παρακαλώ, πιο γρήγορα παρακαλώ, Βουγιούκλω mode on”.
Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι πάθηση, διαταραχή, όχι κάτι να χαίρεσαι, εγώ πάλι λέω ότι αν δεν είχα αυτήν την ικανότητα να κάνω πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, θα αντιμετώπιζα πρόβλημα στη ζωή μου.
Περνούσαν οι ώρες κι εγώ σαν ακούραστη τούρμπο ζογκλέρ έπαιζα με τα μπαλάκια, μέχρι που πείνασα.
“Να πάω ένα σούπερ μάρκετ και μετά θα καθίσω να φάω και να δω τον Μαέστρο Παπακαλιάτη“, είπα.
Βάζω μπουφάν και παπούτσια καιιιιιι
εδώ κλειδιά, εκεί κλειδιά, πουθενά κλειδιά.
Τα οποία κλειδιά ποτέ δεν ψάχνω γιατί είναι πάντα πάνω στην κλειδαριά της πόρτας.
Κοίταξα σαρανταδώδεκα φορές την τσάντα μου, το μπουφάν μου, τις τσέπες μου, όλο το σπίτι, μέχρι και στο κλουβί του Σέρλοκ έψαξα, το χάμστερ είναι αυτό, γιατί οι χιλιακόσιες δουλειές σήμερα περιλαμβάνανε και το καθάρισμα του κλουβιού του.
Που-θε-νά.
Φυσάω ξεφυσάω, ανοίγω πόρτα, βάζω πατάκι welcome να μην κλείσει και βγαίνω στον δρόμο.
Πάω στον σκουπιδοντενεκέ, που είχα πετάξει σακούλες με σκουπίδια Σέρλοκ, σκουπίδια δικά μας και σκουπίδια αυλής.
Βγάζω τις σκουπιδοσακουλάρες, τις ανοίγω, που κάποιες τις είχα κλείσει με προσκοπικό κόμπο και αρχίζω να ψάχνω τα κλειδιά μου.
Δεν τα βρήκα.
Έπρεπε όμως να είναι εκεί. Πού αλλού;
Μπήκα η μισή ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΝΤΕΝΕΚΕ, κρεμάστηκα κυριολεκτικά πάνω του, κορμός κεφάλι μέσα, μέση και πόδια έξω, ψάχνοντας τα υπόλοιπα σκουπίδια. Τρου στόρι.
Περνούσαν διάφοροι της γειτονιάς και δεν ξέρω τι σκέφτονταν με εμένα μέσα στον σκουπιδοντενεκέ να ανακατεύω σακούλες.
Δεν ξέρω εγώ τι σκέφτομαι για μένα που το έκανα αυτό!
Δεν τα βρηκα ούτε εκεί.
Γυρίζω πίσω σπίτι, λέω “να πάει να…μπιπ”, θα βγάλω καινούρια”.
Δε θα βγάλω. Τα κλειδιά μου ήταν μέσα στη σακούλα με τα μανταλάκια.
Πώς γκένεν αυτό, δε θα το καταλάβω ποτέ!