Σειρήνες|Μαύρη κωμωδία με πινελιές μυστηρίου, ολίγη από δράμα, πασπαλισμένη με ελληνική μυθολογία

Μοιραστείτε το :

Αρχικά, θα πω ότι αγαπώ Τζούλιαν Μουρ. Και Κέβιν Μπέικον!
Το έβαλα να το δω χωρίς να το ψάξω, χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται
Η αρχή το αδικεί.
Μια κοπέλα ντυμένη σαν την Πρίτι Γούμαν όταν πρωτογνώρισε τον Ρίτσαρντ Γκιρ, κουβαλώντας ένα γιγάντιο καλάθι από φρούτα το οποίο έστειλε η αδερφή της και πολύ την εκνεύρισε αυτό, ταξιδεύει με κτελ και φέριμπόατ, για να φτάσει στο εξωτικό νησί, που εκείνη εργάζεται και να της το πετάξει στο κεφάλι.
Η μικρή αδερφή της που έχει παίξει και στο Χάουζ οφ Ντράγκονς, είναι η προσωπική βοηθός -κολλητή της παμπλούτου συζύγου του Κέβιν Μπέικον, Τζούλιαν Μουρ, που -ανάμεσα σε ρυθμικά επιφωνήματα «χαίρε χαίρε»-, περιθάλπει άγρια πληγωμένα πουλιά, τύπου γεράκια.
Και οι τρεις πρωταγωνίστριες έχουν μεγάλη επιρροή στους άνδρες του κύκλου τους, σαν σειρήνες ένα πράγμα. Θυμίζω ότι οι σειρήνες, γυναίκες από τη μέση και πάνω, αρπακτικά πουλιά από τη μέση και κάτω, ήταν σαγηνευτικές και άφηναν άνδρες- θύματα πίσω τους. Να μην ξεχνάμε όμως ότι και οι ίδιες θύματα ήταν. Κάποτε κολυμπούσαν ανέμελες και χαρούμενες με την Περσεφόνη, μέχρι που την απήγαγε ο Άδης και η μητέρα της, τις παραμόρφωσε για να τη βοηθήσουν στο ψάξιμο.
Με το που προχώρησε λίγο η σειρά και είδα τόσους συμβολισμούς παντού, ξετρελάθηκα. Από τα πληγωμένα γεράκια, και όχι αρνάκια, που φροντίζει η Τζούλιαν μέχρι το τι συνέβη στην πρώτη σύζυγο του μεγιστάνα Κέβιν Μπέικον, όλα έχουν τη σημασία τους.
Μπορείς να το χαρακτηρίσεις μαύρη κωμωδία με πινελιές μυστηρίου και υποβόσκοντος θρίλερ, ολίγη από δράμα, πασπαλισμένο με ελληνική μυθολογία που σε ένα δύο σημεία πάει να γίνει επιστημονικής φαντασίας, αλλά στην κάνει γυριστή. Γενικά, έχει ανατροπές και αυτό το βάζω στα συν.
Αυτό που επίσης μου άρεσε ΠΟΛΥ είναι ότι όλοι τους είναι καλοί και κακοί. Όλοι τους πληγώνουν, προδίδουν, καταστρέφουν, μπορούμε να πούμε, σε διάφορα επίπεδα τον άλλον.
Ο πατέρας την κόρη, η αδερφή την αδερφή, ο σύζυγος τη γυναίκα, η βοηθός το προσωπικό του σπιτιού. Όλοι είναι θύτες και θύματα ανά διαστήματα, ανάλογα τις συνθήκες, τις περιστάσεις, την ψυχολογική τους κατάσταση.
Ενώ στην αρχή βάζεις τις ταμπελίτσες σου, ο καλός η κακιά κλπ, μετά βλέπεις ότι δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα και εν τέλει, κανείς δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός.
Επίσης, όσοι έχουμε κάνει συνεδρίες αναγνωρίζουμε ακόμα μία φορά ότι τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, δεν προσπερνιούνται εύκολα, δεν μπορούμε να τρέξουμε μακριά από το παρελθόν μας.
Είναι πολυεπίπεδη σειρά με πολλά μηνύματα και συμβολισμούς σε κάθε, μα κάθε σκηνή και δεν της φαινόταν στο πρώτο επεισόδιο.
Πόσο εθιστική είναι η δύναμη… Εκεί που ήσουν ο πιο αδύναμος κρίκος, αν καταφέρεις να αποκτήσεις εξουσία, είναι λογικό να μη θέλεις για κανένα λόγο να τη χάσεις. Να θες να τη διατηρήσεις με κάθε κόστος. Δεν είσαι τέρας, είναι θέμα επιβίωσης. Που μπορεί να σε κάνει αδίστακτο ιδίως σε κάποιον που σε έχει αδικήσει. Ή μήπως όχι; Μήπως δεν υπάρχει δικαιολογία για κάθε μη -σωστή πράξη μας; Πότε πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, την αυτοφροντίδα που λέμε, και πότε έχεις χρέος την οικογένεια σου; Υπάρχει κόκκινη γραμμή; Πολλά τα ερωτήματα, αλλά ένα είναι το σίγουρο: Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει και ουδείς αναντικατάστατος!
Ναι, μου άρεσε πολύ. Και δεν της το είχα στο πρώτο επεισόδιο.

Εδώ, το τρέιλερ!