
Σελιανίτικα: Ιδανικό μέρος για διακοπές με μικρά παιδιά!
Θέλω να σου πω για τα Σελιανίτικα, το χωριό της φουντουκονονάς μας, που περάσαμε μέρος των διακοπών μας!

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι τα παιδιά μου πέρασαν φανταστικά! Αυτός ήταν ο βασικός στόχος μου κι αφού τον πέτυχα, όλα τ’ άλλα έχουν μικρή σημασία!
Έπειτα θα πω ότι στη βαλίτσα μου είχε βρει μια τρυπίτσα και είχε τρουπώσει ο Μέρφυ και μου χάλασε λίγο τα σχέδια που είχα για πιο, πώς να το πω, ξεκούραστες; Πιο χωρίς απρόοπτα; πιο διακοπένιες διακοπές.
Ωστόσο, παρόλες τις αντιξοότητες, την ανεξπέκτιντ περίοδο, τον έρπη ζωστήρα που έβγαλα στο… κεφάλι, το τρέξιμο στον δερματολόγο -να ναι καλά η κολλητή μου- και σε εφημερεύον φαρμακείο, όπου τα χάπια ήταν ακριβά και εγώ ήθελα να τα κάνω ποτάρες και όχι valtrex, τον πόνο, ζάλη, ατονία, που έκαναν τα γόνατα μου να λυγίζουν, τη μέση που ζήλεψε και είπε να μου πετάξει μερικές τσιμπιές, το λινκ με τον ιό που πάτησα και έχει γίνει το σώσε στα σόσιαλ μίντιά μου, και διάφορες τέτοιες μαλακiούλες, είμαι ευγνώμων που κατάφερα να πάμε διακοπές γιατί πολύς κόσμος δεν πήγε και τίποτα στη ζωή αυτή δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο!
Τα Σελιανίτικα που λες, που χρόνια τα ακούω, αλλά πρώτη φορά τα βλέπω, είναι ιδανικό μέρος για διακοπές με μικρά παιδιά. Το περίμενα ότι θα ήταν κάτι σαν τον Άη Στράτη μου, από τις περιγραφές της κουμπάρας μου, που χει περάσει όλα της τα παιδικά καλοκαίρια εκεί και τώρα η κόρη της ζει ακριβώς τα ίδια με εκείνη σαν παιδί.
Δεν τους λείπει τίποτα, είναι «μαζεμένα» και έχουν συγκεντρωμένα τα πάντα όλα πάνω στην παραλία ή κατά μήκος του δρόμου της παραλίας.
Ξενοδοχεία, θερινό σινεμά (που τα παιδιά μας τίμησαν δις), άπειρα στη σειρά μαγαζιά για φαγητό –παγωτό – γλυκό- ποτό, μπαροκλαμπάκια, πολλά παιδάκια ολούθε για τρελό παιχνίδι και το βασικότερο μια και τα παιδιά μου έχουν λέπια, πεντακάθαρα νερά στη θάλασσα! Οκ, δε θα σου πω ότι υπάρχουν παραλιάρες, γιατί δεν υπάρχουν! Αλλά ουδείς τέλειος!
Όλη μέρα τη βγάζαμε στη θάλασσα ή σε πισίνα που μπορεί τα Σέλια να μην έχουν αλλά έχουν οι παραδιπλανές περιοχές!
Μία μέρα ολόκληρη τη βγάλαμε όλη στις νεροτσουλήθρες στο Calma, έναν πολύ μεγάλο, οργανωμένο και όμορφο χώρο! Έκανα κι εγώ και ας ήμουν σε αποσυναρμολόγηση και ειλικρινά, θα σας βάλω βίντεο, να ακούσετε τα ηχητικά εφέ μου! Ειδικά στην μπανάνα, η φουντουκονονά είπε ότι φαινόταν ως την ξαπλώστρα της το γουρλωμένο μου μάτι και ο τρόμος που καθρεφτιζόταν σε αυτό!

Καλά, ο γιος μου δεν έχει καλύτερο από το να με ακούει να ουρλιάζω τσουλώντας πριν πέσω στο νερό! Τα καταδιασκέδασα τα παιδιά μου με όλες τι έννοιες! Άφησα λίγο τους κανόνες και το πρόγραμμα, το φαγητό τους αποτελούνταν από κλαμπ σάντουιτσ και κοτομπουκιές των μπιτς μπαρς, βάφλες, κρέπες, μπουγάτσες, παγωτό και ξανά από την αρχή! Το κακό είναι ότι κι εγώ έτρωγα τα ίδια και τώρα αποφεύγω τη ζυγαριά που μου λέει “για καμ του δώθε” γιατί κάτι μου λέει ότι δε θα μου αρέσει καθόλου το νούμερο!


Γενικά, προσπάθησα να είμαι χαλαρή και όχι στην τσίτα, αν και δεν το έχω ευκολάκι, και η αλήθεια ειναι ότι τις γκαρίδες δεν τις γλιτώσαμε! Ζηλεύω τις μοντεσσόρι μαμάδες με την υπομονή του Ιώβ, προσπαθώ προσπαθω, γεμίζω γεμίζω μια καρδάρα με γάλα και εκεί που λέω “τα κατάφερα”, της δίνω μία και την χύνω.
Απ ότι φαίνεται τα παιδιά μου δε συγκράτησαν τις φωνές και θενκ γκάντ! Μιλάνε συνέχεια για τα παιχνίδια στις νεροτσουλήθρες, τις παρέες, τις βάφλες παγωτό, τις ταινίες που είδαν πρώτη φορά μόνοι τους στο θερινό (με εμάς ακριβώς απέξω έτσι; Μη στείλετε την πρόνοια), τα φουσκωτά στρώματα και τα παιχνίδια στο νερό, την πισίνα, τις εξερευνήσεις με τις μάσκες, το VR που παίξανε στο ηλεκτρονικάδικο, το τραμπολίνο, τη ζωγραφική στην παραλία, το ποδοσφαιράκι, τα βραδινά τσάλεντσις στις βόλτες “όποιος πατήσει το τάδε βότσαλο χάνει, όποιος πάει από τα σκαλάκια κερδίζει και τέτοια”, τη διαδρομή στο αυτοκίνητο της νονάς με το στρώμα θαλάσσης να προεξέχει από το παράθυρο και να το κρατώ με το χέρι!
Κι εγώ όμως, απόλαυσα ηλιοβασιλέματα, τον ήχο των κυμάτων που σκάγανε στην ακτή, την παρέα της κολλητής μου


και ότι δεν είχα το τρέξιμο του Βέγγου που έχω στην Αθήνα.
Το μάτι χανόταν στο απέραντο γαλάζιο, ταξίδευε μέχρι εκεί που η θάλασσα ενωνόταν με τον ουρανό και ξεκουραζόταν, ξεχνούσα άγχη, λογαριασμούς κι ερωτήματα, τι θα κάνω σε αυτή τη ζωή, ποιος είμαι, πού πάω και τι θα απογίνω! Δεν το λες και λίγο!
Εν τάχει, να αναφέρω στα highlights που λέει κι ο γιός μου, ότι πήγαμε και στο poco poco, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το μπάλουξ ή το όποιο άλλο trendy μαγαζί της παραλιακής ή των in νησιών,




ότι
το Soulatso κάνει το ωραιότερο ντάκιρι φράουλα που έχω πιει ποτέ. Frozen, ξεχειλισμένο, νόστιμο, με το ρούμι του μέσα, με τα όλα του! Συγχαρητήρια στον Αντρέα που το χει και γεια στα χέρια του,
την ωραιότερη μπουγάτσα την κάνει ο ΜcMakis. Δεν ξέρω πόσα κιλά γέμιση της βάζει, πάντως δεν την τσιγγουνεύεται την κρέμα της και γενικώς την έχει μεγάλη και νόστιμη, χωρίς παρεξήγηση
ότι
καθημερινώς παίρναμε το καλαμπόκι μας από τον Μπίλυ τον Γλύκα,
Και τέλος, last but not least,το σημαντικότερο:
Μέναμε στο Hotel Plaz, στο οποίο πήγαμε με κοινωνικό τουρισμό και αν και δεν ήξερα τι να περιμένω, πρώτη φορά έκανα αίτηση, έχω να πω ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου! Τίμιο, καθαρό, ανακαινισμένο, με μπαλκονάκι που έβλεπες στο πλάι θάλασσα, πραγματικά ωραιότατο και πάνω στην παραλία, να τα λέμε κι αυτά!
Θα το ξαναπροτιμήσω γιατί θα ξαναπάω Σελιανίτικα, έχω ανοιχτούς λογαριασμούς εκεί!
ΑΑΑΑΑ, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι εκεί πήγαμε με τον προαστιακό που είχα χρόνια να μπω. Ήρθε ακριβώς στην ώρα του και στο πήγαινε και στο έλα, τα βαγόνια ήταν πεντακάθαρα, με το ερ κοντισιονάκι του και τα άνετα καθίσματά του, μας έκανε ένα ταξίδι χαλαρό και ξέγνοιαστο! Και δεν το λέω γιατί αν δεν παινέψω το σπίτι μου θα πέσει να με πλακώσει, αλλά γιατί αυτή είναι η αλήθεια!
Πολύ περήφανη για τον Προαστιακό της καρδιάς μου!

Σέλια, χαϊδευτικά σπίκινγκ, δε θα πω «αντίο», αλλά «τα λέμε»!

About Author

