Σοκ και δέος με το Squid Game!

Σοκ και δέος με το Squid Game για το οποίο έχει γίνει τόσος ντόρος και έχει χυθεί τόνος μελάνι!

Το είδα κι εγώ, όχι γιατί το είχα στη λίστα μου, αλλά γιατί oι τόσες προειδοποιήσεις για βία και κίνδυνο– θάνατο, 6-6-6 και τα σχετικά, μου τράβηξε εν τέλει την προσοχή.

Άρα όντως και η αρνητική διαφήμιση κάνει δουλίτσα.

Και μια και λέμε για καλή δουλίτσα πιστεύω ότι οι Κορεάτες έχουν την τιμητική τους το τελευταίο διάστημα.

Οι της Νότιας Κορέας, όχι οι του Κιμ, πάτα το κουμπί.

Και ο “Good Doctor” κορεάτικη σειρά είναι, που την «τσίμπησαν» οι Αμερικάνοι, και τα “παράσιτα” που δικαίως πήραν το Όσκαρ πέρυσι, πρόπερσι πότε ήταν – έχω χάσει τον χρόνο με τον κόβιντ, τα οποία με είχαν συγκλονίσει!

Τώρα το ίδιο συμβαίνει με το Squid Game που έχει γίνει χαμούλης, και με την καλή και την κακή έννοια!

Ξεκινώντας να βλέπω τα πρώτα λεπτά που εξηγούσε τι είναι το παιχνίδι του καλαμαριού, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στη σειρά, αφενός δεν το καταλάβαινα, αφετέρου σκεφτόμουν τιναφτορε», γιατί τόσος ντόρος, θα το παρατήσω.

Ας όψονται τα ψυχαναγκαστικά μου όμως και που με μάθανε να μην είμαι προπέτης, συνέχισα να βλέπω και με το που τελείωσε το πρώτο επεισόδιο, μετά το αρχικό σοκ, έβαζα το ένα μετά το άλλο. Κόλλησα! Και δε μου το χα και δεν της το χα της σειράς.

Επεισόδιο το επεισόδιο γινόταν όλο και καλύτερο και φτάνοντας στο φινάλε, έμεινα σέκος!

Μπράβο στους ηθοποιούς, στον καστ νταιρέκτορ και στον σκηνοθέτη, τα κατάφεραν να μας κρατήσουν σε αγωνία κι εγρήγορση, να είμαστε με την καρδιά στο χέρι και προσηλωμένοι καθ’ όλη τη διάρκεια.

Ακόμα και το σάουντρακ της σειράς είναι εθιστικό. Για πολύ χορό.

Η σειρά είναι της ίδιας φιλοσοφίας και του ίδιου κόνσεπτ με το Hunger games, τουτέστιν αφορά στις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες της άδικης ζωής, που άλλους τους κατεβάζει στα Τάρταρα κι ακόμα πιο κάτω, και άλλους τους ανεβάζει στον 7ο ουρανό κι ακόμα πιο πάνω.

Έχει επίσης τον ίδιο παρανομαστή και με τον συντοπίτη του τα «παράσιτα», τώρα που το σκέφτομαι.

Οκ, παρθενογένεση δεν υπάρχει, το θέμα είναι πώς θα πεις εσύ την ιστορία. Άσε που στο Hunger Game τους παίρνανε με το ζόρι ενώ εδώ βρίσκονται οικειοθελώς. Και οκ, στην αρχή δε γνώριζαν περί τίνος πρόκειται, αλλά μετά που έμαθαν, δεν άλλαξαν και γνώμη!

Κι αυτό γιατί αξιοπρέπεια, ηθικές αξίες, ανθρωπιά, όλα πάνε περίπατο όταν έχεις φτάσει στον πάτο, όταν είσαι εξαθλιωμένος και όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.

Η υπόθεση:

Θυμάστε τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί, τόοοοτε, πριν το ίντερνετ, πριν τα κινητά, τα τάμπλετ, τα λάπτοπ; Αυτά της γειτονιάς, τα αγαλματάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα και τα σχετικά; Ε, εδώ αυτά τα αθώα παιδικά παιχνίδια της εποχής μας, παίρνουν άλλη τροπή!

Ο βασικός πρωταγωνιστής, όπως και οι συμπαίχτες του, τα χει κάνει σκ%τά στη ζωή του.

Χρωστάει εκατομμύρια σε τοκογλύφους, ζει με την ηλικιωμένη μαμά του, τζογάρει και χάνει ανελέητα, τον έχει παρατήσει η γυναίκα του παίρνοντας και την κόρη τους μαζί, και έχει υπογράψει ένα συμφωνητικό με κάποιο νονό της νύχτας, που λέει ότι αν σε ένα μήνα δε βρει λεφτά να τον ξεχρεώσει, θα αποποιηθεί των οργάνων του σώματος του.

Εν τω μεταξύ, τα κέρδισε τα χρήματα που χρειαζόταν στον τζόγο, και τον κλέψανε! Άμα δε σε θέλει…

Ξαφνικά κι από το πουθενά, τον πλησιάζει ένας κουστουμαρισμένος και τον ρωτάει αν θα ήθελε να πάρει μέρος σε ένα παιχνίδι και να κερδίσει κάποια Χ εκατομμύρια γουόν, το κορεατικό ευρώ.

Προφανώς και δέχεται και βρίσκεται μαζί με άλλους 500τόσους ανθρώπους, σε παρόμοια φάση με τη δική του, σε ένα μέρος μυστικό, στο οποίο δεν έχει ιδέα ούτε πώς βρέθηκε εκεί, ούτε πώς θα επιστρέψει.

Τους ενημερώνουν τύποι με dress code αυτό του La Casa de papel αλλά χωρίς τον Νταλί στη μάσκα, ότι θα συμμετάσχουν σε έξι αγωνίσματα κι ότι ο winner will take it all! Θα κερδίσει τα χρήματα που χρωστάει για να κάνει μια νέα αρχή.

Δεν τους λένε μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Ότι οι χαμένοι, τα χάνουν όλα. Και τη ζωή τους.

Και δεδομένου ότι ο νικητής θα ναι ένας, μόνο ένας, οι πιθανότητες να δούνε τα θυμαράκια ανάποδα είναι πολλές.

Στον βωμό της επιβίωσης, είναι όλα επιτρεπτά. Οι ηθικές αξίες, οι παιδικές φιλίες, η ανθρωπιά, πάνε περίπατο. Ο θάνατος σου, η ζωή μου.

Οι παίκτες, όσοι είναι ακόμα άνθρωποι ,γιατί μερικοί ήταν κτήνη εξαρχής, κατακλύζονται από αισθήματα αυτολύπησης, ενοχής, απόγνωσης, αγωνίας, απελπισίας.  

Μέσω της σειράς τα κοινωνικά μηνύματα για την ανισότητα, ανάμεσα στους λίγους εξαιρετικά πολύ πλούσιους και τους πολλούς εξαιρετικά πολύ φτωχούς, τον σνομπισμό των μεν, τη μιζέρια των δε, κάνουν πάρτι.

Με καθήλωσε.

Εν τω μεταξύ παίζει και το εξής ερώτημα. “Εσύ στη θέση τους τι θα έκανες”;

Γιατί έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται.

Όσο για κάποιον πολύ πλούσιο που τυχόν με διαβάζει και δεν ξέρει τι να κάνει με τα λεφτά του, αν δε θέλει να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη, που είναι μεγάλο πρότζεκτ αυτό και ίσως τον έκανε να ξεβαρεθεί, χίλιες φορές να έκανε μακροβούτια σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, παρά ένα squid game ως αντίδοτο βαρεμάρας!

Να και το τρέιλερ: