
Τι έπαθε πάλι το αυτοκίνητό μου, οέο;
Για να γελάσουμε λίγο, (καλά εγώ βέβαια έκλαψα μια σταλίτσα, μόνο μια σταλίτσα κι αυτό στην αρχή), να σας πω τι μου συνέβη νωρίτερα! Όσοι είστε καιρό στην παρέα μας ξέρετε τη μοναδική σχέση που έχω με την οδήγηση/αυτοκίνητο μου, τα χουμε πει εδώ και εδώ αλλά και αλλού! Μια σχέση πάθους και ίντριγκας, με μπόλικα τσαλίμια, που κρατάει τη φλόγα ζωντανή και δεν μας αφήνει να ρουτινιάσουμε!
Τελειώνω τη δουλειά, μπαίνω μετρό, βγαίνω μετρό, μπαίνω ησάπ, βγαίνω ησάπ, και πάω να μπω στο αμάξι να πάω στο σπιτάκι μου! Το αυτοκίνητο όμως δεν έκανε το χαρούμενο & δυνατό ΤΟΥΡΟΥΡΟΥ, όπως με «χαιρετάει» κάθε φορά όταν βάζω και γυρίζω το κλειδί στην πόρτα για να μπω, και λίγο σφίχτηκα!Λέω μου κρατάει μούτρα, να δεις, θα χουμε μανούρα.
Μάντης ήμουν, πράγματι, δεν έπαιρνε μπροστά. Καιρό είχαμε, λέω. Ας πάρουμε την οδική βοήθεια που την έχω περασμένη στο κινητό μου αλλά ούτως ή άλλως θυμάμαι απέξω το τηλέφωνό της! Οδική βοήθεια +Νουαζέτα =best friends for ever!
«Ναι», μου λένε, «πείτε μας, πινακίδα, όνομα» και τα σχετικά.
Τα λέω αυτά που θέλει, λέω κι αυτά που θέλω, δηλαδή, ότι δεν παίρνει μπροστά το αυτοκίνητο, κι ότι ελπίζω να είναι απλώς θέμα φόρτισης μπαταρίας και όχι κάτι που να θέλει ΠΑΛΙ συνεργείο και «α, μισό λεπτό παρακαλώ», κατεβάζω το κινητό από το αυτί μου και απευθύνομαι σε δύο νεαρότατους νεαρούς που πάρκαραν λίγο πιο κάτω ένα αυτοκίνητο με Ν στο παρμπρίζ.
«Ρε παιδιά μήπως έχετε αυτά τα καλώδια που βάζουν μπροστά τη μηχανή;»
«Δε νομίζω», λέει ο οδηγός που ήταν, δεν ήταν ενήλικος.
Ξαναγυρίζω στην κυρία της οδικής:
«Ναι, ναι με ακούτε, δεν ξέρω αν με ακούτε, (έκανε διακοπές, δεν είχα σήμα που λέει και η Ζοζεφίν)
«Σας ακούω, αλλά εδώ το σύστημα μου λέει ότι δεν έχετε ανανεώσει την ασφάλεια» μου λέει ελαφρώς ξινούλικα η κυρία.
Μου χτυπάνε κάτι καμπανάκια, ότι όντως άλλαξα σε πιο φθηνή ασφαλιστική, αλλά ποια να είναι αυτή τώρα οέο, δε θυμάμαι τίποτα.
Πάνω στην ώρα, έρχονται οι νεαροί που σταμάτησα προηγουμένως, με τα καλώδια στα χέρια! Οπότε, δε χρειάστηκε να θυμηθώ (το είδα μετά το σχετικό χαρτί εκτυπωμένο στο ντουλαπάκι. Πάντα ξαφνιάζομαι όταν βρίσκω τα πράγματα εκεί που πρέπει να είναι).
«Αχ να στε καλά, παιδιά» είπα και «μισό λεπτό να ανοίξω το καπό (το χα μάθει από την προηγούμενη φορά που το έψαχνα τουλάχιστον μισή ώρα και δεν είναι ότι ήταν εμφανές, μαζί μου ήταν κι ένας κύριος που τον είχα σταματήσει στον δρόμο, καλή ώρα όπως τώρα).
Τα παιδιά όμως, δεν ξέρανε πώς μπαίνουν τα καλώδια, γιατί ήταν νέοι οδηγοί, και νέοι γενικότερα, και δεν το χανε ξανακάνει.
Άρχισα να παίρνω βιντεοκλήσεις τους δικούς μου για να πάρω οδηγίες, (να ξέρετε, έμαθα! Το συν με το συν και το πλην με το πλην, δεν έχει σημασία το χρώμα στο καλώδιο! Να μαθαίνουμε κάτι καινούριο κάθε μέρα!)
Μέχρι να με σηκώσουν κλπ, σταμάτησε άλλο ένα αμάξι με άλλον ένα νεαρό, λίγο πιο μεγάλο, θα ήταν και είκοσι πέντε χρονών που βγήκε να βοηθήσει και πίσω από αυτόν, ακόμα ένα αμάξι που ήταν ο φίλος του νεαρού που κατέβηκε να βοηθήσει τους νεαρούς που βοηθούσαν εμένα.
Αυτός ήξερε πού και πώς μπαίνουν τα καλώδια και μην τα πολυλογώ, πήρε αμέσως το αμάξι μπροστά!
«Κυρία είστε εντάξει, μη φοβάστε αφού πήρε μπροστά, είναι οκέι τώρα» με καθησύχασαν χρησιμοποιώντας αβέρτα πληθυντικό, πολύ με υποχρεώσανε!
Και εγώ όμως τους έδωσα τόσες ευχές «χίλια ευχαριστώ», «να στε καλά», «κάνατε την καλή πράξη της ημέρας», «μπράβο στις μαμάδες σας (ναι, το πα), «την ευχή μου να χετε» έκανα σαν τις γλυκές γιαγιάδες ένα πράγμα. Ούτως ή άλλως πρέπει να με βλέπανε πάρα πολύ μεγάλη, σαν την Πελοπόννησο.
Έβαλα μπροστά λοιπόν και έφυγα αλλά επειδή ήξερα ότι πρέπει να «δουλέψω» τη μηχανή άρχισα να κάνω βόλτες γύρω γύρω και για να μη βαριέμαι κάνοντας κύκλους στα ίδια στενάκια της Φιλαδέλφειας, λέω «ας γνωρίσουμε λίγο και τα εντός εκτός και επί τ’αυτά» και πιο συγκεκριμένα την Ανάκασα στους Αγ Αναργύρους!
Μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή μπουρδουκλώθηκα σε μονόδρομους και αδιέξοδα, φταίει ότι είδα και μια ανηφόρα… πάρα πολυ ανηφορική που δεν ήθελα να δοκιμάσω να την ανέβω, έφτασα Αχαρναί, δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω, σκεφτόμουν θα βρω φωτιά, θα καώ, το λιγότερο θα μείνω από βενζίνη και γκιβ μι αυτό το μπρέικ που λέγαμε και τις προάλλες!
Εν τέλει, μπόρεσα κάπου κι έκανα αναστροφή.
Μόλις μπήκα σπίτι. Έλεος.
Δυστυχώς, φώτο από το σκηνικό δεν έχω, αν και ήθελα να το αποθανατίσω να περάσει στην νουαζετοαιωνιότητα, γιατί ντράπηκα τα αγόρια.
Τι να τους εξηγούσα, είμαι μπλόγκερ και συγγραφέας (θα γίνω- θα γίνω -θα γίνω) και αυτά όταν έχουν χάπι έντ, είναι βούτυρο στο ψωμί μου;
Για ακόμα μια φορά, πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε φίλες και φίλοι και φίλοι των απολύτως φίλων μας, που θα λεγε και η Σοφία Μουτίδου!
ΥΓ: Είχα ξεχάσει τα αλάρμ το πρωί που έτρεχα να προλάβω το τραίνο-με αλφαγιώτα που να χτυπιούνται κάτω!
About Author

