
Το μεταξένιο θα σου αγγίξει την ψυχή
Συγκλονίστηκα. Με το «Μεταξένιο» του Κυριάκου Χαρίτου, του οποίου είμαι μεγάλη θαυμάστρια. Είναι λογοτέχνης, όχι απλώς συγγραφέας. Και συγγραφείς υπάρχουμε πολλοί, λογοτέχνες όμως είναι λίγοι.
Η γραφή του είναι ξεχωριστή, δεν μπορείς να την μπερδέψεις με κανενός άλλου. Τα κείμενα του είναι τρυφερά, ευαίσθητα, ευάλωτα, όπως το μετάξι.
Το «μεταξένιο» απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Και αυτό σημαίνει καλό βιβλίο. Ιδίως όταν σου αγγίζει την ψυχή.
Το κείμενο είναι χορταστικό. Κόντρα σε αυτό που ζητάνε οι εποχές και οι Εκδοτικοί. Ευτυχώς που δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος, παίζει να μην διαβάζαμε αυτό το αριστούργημα τώρα, να το είχαν απορρίψει από τον αριθμό των λέξεων.
Τι ωραία επιλογή λέξεων όμως. Πόσο ωραία βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη. Κάπου κάπου με γωνίες, κάπου κάπου στρογγυλές. Όλες με συναίσθημα.
Η εικονογράφηση του Βασίλη Κουτσογιάννη, είναι ονειρική, ποιητική, μαγική. Σε πλήρη αρμονία με το κείμενο.
Και από μόνη της στέκεται, αφηγείται ξεκάθαρα την ιστορία. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρίσκεις κείμενο και εικονογράφηση ίδιου επιπέδου και οι Εκδόσεις Μεταίχμιο βάλανε ψηλά τον πήχη.
Ξεχώρισα την εικόνα στη μέση του βιβλίου που υπάρχουν όλα τα χρώματα -του ουράνιου τόξου- και το μεταξένιο υποφέρει.
Πρόσεξα επίσης ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχει αφιέρωση, απλή, λιτή και όμορφη, την οποία συνοδεύει ένα χαρακτηριστικό αλληγορικό σκίτσο.
Το οποίο σκίτσο, το βρίσκουμε μετέπειτα στις σελίδες αλλαγμένο. Γιατρεύτηκε, εξελίχθηκε, άνθισε.
Η μαμά του μεταξένιου, φοβόταν για εκείνο, γιατί αν είσαι λίγο -ή πολύ- διαφορετικός, τότε θα πέσουν όλοι πάνω σου, από περιέργεια, θαυμασμό, φόβο, χλεύη ή μίσος. Και θα σε αφήσουν εξουθενωμένο και κουρέλι.
Ανησυχούσε για το πολύτιμό της, το απαλό της, το λεπτεπίλεπτό της, το μεταξένιο της.
Και το είχε προειδοποιήσει για τους ανθρώπους, ότι κόσμος είναι σκληρός. Και πώς να τα βγάλει πέρα, αν δεν είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό; Μάλλον θα ήθελε να μπορούσε να το κρατήσει κάτω από τις φτερούγες της για πάντα, να μην τον πειράξει κανείς.
Και το αγόρι μεγαλώνει προστατευμένος όπως ένα πουλί στο κλουβί. Είναι ασφαλής. Ζει όμως ή απλώς υπάρχει;
Γιατί, η ζωή είναι εκεί έξω. Υπέροχη, περιπετειώδης αλλά και τρομακτική.
“What if I fall?” Oh, but my darling, what if you fly? Ίσως να υπήρχε ένας εσωτερικός διάλογος αυτού του είδους πριν τολμήσει τελικά, να κάνει το βήμα εκτός της ζώνης ασφαλείας του.
Και είχε δίκιο η μαμά του. Όρμησαν όλοι πάνω του. Και πληγώθηκε. Και σκίστηκε σε κομμάτια. Και έπεσε και δεν ήξερε αν και πώς να σηκωθεί.
Το αν βρέθηκε τυχαία ή μοιραία κάποιος στο δρόμο του να τον βοηθήσει, δε θα το αποκαλύψω. Ούτε αν αυτός ο κάποιος ήταν από το ίδιο υλικό φτιαγμένος. Ούτε αν τον άφησε αυτόν τον κάποιο. Γιατί να μην τον άφηνε; Ρωτάτε;
Μπορεί να δίσταζε γιατί είχε χάσει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, μπορεί να σκεφτόταν ότι χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να συνέλθει και ποιος και γιατί να αφιερώσει τόσο χρόνο σε κάποιον με τέτοια χάλια, θα ήταν εξαντλητική διαδικασία.
Και αν τον άφηνε, μήπως τον άλλαζε και μήπως δε θα ήταν ποτέ ίδιος;
Ένα υπέροχο βιβλίο. Ποίημα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Το έχουν βάλει στην κατηγορία «παιδικό», προσωπικά, θα το πάρω δώρο σε συνομήλικους μου.
Πολλά τα μηνύματα, ο καθένας λαμβάνει και κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Ο συγγραφέας έχει βάλει την ψυχή του μέσα στις σελίδες, διαβάζεις την αλήθεια του και, τολμώ να πω, την ζωή του.
Θα κλείσω λέγοντας ότι είμαστε και γινόμαστε αυτοί που συναναστρεφόμαστε. Και μακάρι όταν σπάσουμε, -γιατί αν ζούμε και δεν υπάρχουμε απλώς, θα σπάσουμε κάποια στιγμή-, να βρεθεί κάποιος να μας κάνει μια σφιχτή αγκαλιά να κολλήσουν όλα τα σπασμένα μας.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
About Author

