Το μωρό της Σοφίτας

Το μωρό της Σοφίτας, το έπιασα στα χέρια μου και δεν το άφησα μέχρι να το τελειώσω. Δεν είναι ένα λαβ στόρι, αν αυτό νόμιζες, επειδή είδες Λένα Μαντά στην υπογραφή. Είναι αληθινά γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής τοποθετημένα σε μια ιστορία μυθοπλασίας.

Τι αληθινά γεγονότα;

Όπως θα χεις δει στις ασπρόμαυρες ταινίες της Φίνος Φιλμ, τις δεκαετίες 50-60 όλα τα πλούσια σπίτια στην Αθήνα είχαν υπηρέτρια. Αυτές οι υπηρέτριες, στις ελάχιστες καλές περιπτώσεις ήταν ψυχοκόρες της κυρίας τους, στις πολλές κακές όμως ήταν «τα δουλικά».

Αυτές οι παλιές, «αθώες» εποχές, οι ανέμελες και πιο ωραίες κατά πολλούς, ήταν μαρτύριο για πολλά κορίτσια από το χωριό, ηλικίας 12-13 χρονών που λόγω φτώχιας οι γονείς τους τα στέλνανε μακριά στην πρωτεύουσα να δουλέψουν σε κάποιο σπίτι.

Έτσι γλίτωναν αφενός από ένα ακόμα στόμα που δεν είχαν να ταΐσουν, αφετέρου το κορίτσια αυτά, μακριά από τη μαμά τους, τον τόπο τους και ό,τι ήξεραν μέχρι στιγμής, δούλευαν και στέλνανε χρήματα πίσω, όχι μόνο για την επιβίωση της οικογένειας αλλά και για να προικίσουν αδερφές, να σπουδάσουν αδερφούς. Σε αυτά τα κορίτσια, πολύ συχνά ο μεγάλος ή ο μικρός κύριος ικανοποιούσε τις ορέξεις του -γιου νόου γουάτ άι μιν. Είπαμε, ήταν δουλικά, τους ανήκαν.

Κάποια από τα κορίτσια μένανε έγκυες, και όσες απελπισμένες δεν χάνανε τη ζωή τους προσπαθώντας να χάσουν το μωρό, η άμβλωση ήταν παράνομη τότε, όπως πολλοί θέλουν να γίνει πάλι, εμπρός πίσω, για να μην προκληθεί σκάνδαλο έσφιγγαν με πανιά σφικτά την κοιλιά τους να την καλύψουν -κρύψουν όσο γίνεται, και γεννούσαν στη σοφίτα αυτών πλουσιόσπιτων. Το μωρό συνήθως γεννιόταν νεκρό ή πέθαινε τις επόμενες ώρες.

Όταν τη δεκαετία του 60 οι μονοκατοικίες γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες -εδώ θυμήθηκα την ταινία «τη δε γυνή να φοβάται ο άνδρας», με τη Μάρω Κοντού και τον Κωνσταντίνου με το καπελάκι του-, οι εργολάβοι /οικοδόμοι βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μέσα στα χαλάσματα βρέθηκαν μουμιοποιημένα μωρά από αυτά που είχαν γεννηθεί-εγκαταλειφθεί στις σοφίτες και λόγω υγρασίας, θερμοκρασίας και των υπόλοιπων συνθηκών διατηρήθηκαν ως ήταν.

Συγκλονιστικό.

Αυτήν την ιστορία την αφηγείται ένα μωρό της σοφίτας. Που έζησε. Η μαμά του, ένα από τα οχτώ παιδιά μιας πολύ φτωχής οικογένειας κάποιου χωριού, πήγε να δουλέψει σε ένα πλούσιο και καλόκαρδο ζευγάρι που την είχε για ψυχοκόρη. Μέχρι που ο κύριος πέθανε και η κυρία από τη θλίψη της έχασε τα λογικά της και στο σπίτι έφτασε η στριμμένη κακίστρω και κομπλέξω αδερφή της μαζί με τον μαμακισμένο γιο της.

Είναι φανταστικό το βιβλίο και ενώ τώρα τελευταία διαπιστώνω ότι έχω χάσει ένα μικρό μέρος της απόλαυσής μου, γιατί διαβάζω σαν να κάνω επιμέλεια αχαχα, δηλαδή παρατηρώ άθελά μου αν κάτι είναι πλεονασμός ή κλισέ ή αν ο συγγραφέας προσπερνά κάτι γρήγορα και απότομα ή αν κάτι it escalated quickly που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, εδώ δε συνέβη κάτι από αυτά και αυτό ήταν ανακουφιστικό!

Από τα καλύτερα της Μαντά, την οποία συνάντησα σε secret dinner, όπως σου έγραφα εδώ!

Από το οπισθόφυλλο:

Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τούτο το γραπτό, άκουσες ποτέ για τα «μωρά της σοφίτας»; Σου πέρασε από το μυαλό πόσες ψυχές δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου, ενώ έτρεχαν να το ανταμώσουν γλιστρώντας από τα σπλάχνα της μάνας τους; Ανίδεος είσαι, αναγνώστη, για τα μικρά και μεγάλα δράματα μιας κοινωνίας που έκρυβε, όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της, ολισθήματα, αμαρτίες, ακόμη και ακολασίες, όπου μπορούσε. Σε υπόγεια, σε σοφίτες, και κάτω από το χώμα καμιά φορά…

Βρέθηκαν πολλά τέτοια μωρά, έπειτα από χρόνια, όταν τα παλιά αρχοντικά ήρθε η ώρα τους να γίνουν πολυκατοικίες. Οι συνθήκες υγρασίας φαίνεται ότι έπαιξαν ρόλο ώστε να μετατραπούν σε μικροσκοπικές μούμιες που σόκαραν όσους τα ανακάλυψαν. Τα μωρά της σοφίτας…

Εγώ δε βρίσκομαι ανάμεσά τους όμως… Είμαι ένα μωρό της σοφίτας αλλά εγώ έζησα. Και μεγάλωσα…. Για να γράψω την ιστορία μου…

Κυκλοφορεί Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

About Author

Νουαζέτα

See author's posts