Το προσκλητήριο της έπεσε από τα χέρια - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Κοιτούσε αποσβολωμένη το χαρτί, τα γράμματα δεν καθόντουσαν ήσυχα, χοροπηδούσαν μπροστά στα μάτια της, σαν να μην ήθελαν να τα διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά, τα κατάφερε κι έβγαλε νόημα. «Τι θράσος», σκέφτηκε και ταυτόχρονα αναρωτήθηκε, «ήταν δική του ή δική της ιδέα να της στείλουν το προσκλητήριο του γάμου τους;

Τις δυο τους τις αποκαλούσαν «σιαμαίες», ήταν φίλες από την εποχή του σχολείου.

Τους δυο τους τους φτύνανε να μην τους ματιάσουν, «το ιδανικό ζευγάρι», έλεγε ο κόσμος.

Άλλαξε όμως ο συνδυασμός της δυάδας. Και εκείνη έμεινε μονάδα.

Λένε, στους δύο τρίτος δε χωρεί. Εκτός αν βρει μια τρύπα, χωθεί, σπρώξει και εκτοπίσει τον δεύτερο και πάρει τη θέση του.

Το αγόρι της και η φίλη της κάνανε, πρώτα κρυφή και μετά φανερή, σχέση μεταξύ τους. Τώρα την επισημοποιούσαν κιόλας. Και εκείνη ήταν καλεσμένη. Αν ήταν πρωταγωνίστρια σε ταινία του Χόλυγουντ όταν θα ρωτούσε ο παπάς «έχει κάποιος αντίρρηση; Να μιλήσει τώρα αλλιώς να σιωπήσει για πάντα», θα σηκωνόταν και θα έλεγε δυνατά, να την ακούσουν όλοι:

«Εγώ, παπά μου, έχω αντίρρηση! Ποια είμαι εγώ; Η δις πρώην, ως κολλητή και ως σύντροφος, του ευτυχούς ζεύγους! Και επιθυμώ να δεθούν με τα δεσμά της φυλακής κι όχι του γάμου! Κυρίες και κύριοι, αυτοί που σήμερα ενώνονται «οι δύο είς σάρκαν μίαν», το κάνανε κατ’ εξακολούθηση εν αγνοία μου για πολλά χρόνια. Και αυτό με σκότωσε. Πρόκειται για φόνο εκ προμελέτης και όχι εξ αμελείας. Υπήρξε στρατηγικός σχεδιασμός, μέχρι την πλήρη συναισθηματική εξόντωσή μου.

Και αν στέκομαι μπροστά σας, δεν πρόκειται παρά μια αντανάκλαση αυτού που κάποτε ήμουν. Κι αν δεν λογείται αμαρτία εφόσον μοιάζω για ζωντανή, τότε ορκίζομαι στο ευαγγέλιο που κρατάτε παπά μου, ότι πέθανε η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, στην αγάπη, στη ζωή. Μονάδα θα πορεύομαι από δω και μπρος, ποτέ δε θα σχηματίσω ξανά δυάδα, ούτε φιλική ούτε ερωτική».

Αυτά θα έλεγε και μετά θα γυρνούσε την πλάτη της και θα αποχωρούσε από την εκκλησία! Την έξοδό της θα συνόδευε ένα αισθαντικό τραγούδι που θα έμπαινε και στο σάουντρακ.

Επειδή όμως αυτό ήταν η ζωή της κι όχι σενάριο ταινίας, πλησίασε το αναμμένο τζάκι και άφησε απλώς το προσκλητήριο να της πέσει από τα χέρια.

{Το παρόν κείμενο ήταν η έμπνευση και συμμετοχή μου στον Διαγωνισμό Διηγήματος του Ιανού, αυτόν των 400 λέξεων, με θέμα «ΔΥΟ».
Η εικόνα προέρχεται από τη δωρεάν δεξαμενή φωτογραφιών pixabay}