Το όνειρο του Πικάσο

Ο Πικάσο εκτός από διάσημος ζωγράφος ήταν και σκιτσογράφος, χαράκτης, γλύπτης, συγγραφέας και naughty boy, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε!

Καλλιτεχνούσε συνεχώς και αδιαλείπτως μέχρι την ηλικία των 91 ετών όπου και πέθανε! Περισσότερα από 60.000 έργα του μείνανε πίσω να θαυμάζουμε και οκ, το γούστο είναι υποκειμενικό, μπορεί κάποιος να μην είναι φαν του κινήματος του κυβισμού, αλλά αντικειμενικά είναι μεταξύ των σημαντικότερων ζωγράφων του 20ου αιώνα!

Δεν το λέω εγώ έτσι; Οι Κριτικοί Τέχνης το λένε! Προσωπικά μ’ αρέσει πολύ αλλά με ξενερώνει το γεγονός ότι σύναπτε σχέσεις με πολύ μικρότερές του κοπέλες.

Σχεδόν όλα του τα έργα τα έκανε όντας ερωτευμένος και με σεξουαλική ένταση, η οποία ξεκάθαρα και φαίνεται και διαφαίνεται! Ο άνθρωπος όντως δεν μπορούσε να δημιουργήσει αν δεν ένιωθε το σκίρτημα του έρωτα και αυτό ως γνωστόν δεν κρατάει για πάντα, οπότε κατά λογική αλληλουχία, άλλαζε γυναίκες σαν τα πουκάμισα! 

Η διαφορά του με τον  Κλιμτ ως προς αυτό, ήταν ότι ο δεύτερος δεν παντρεύτηκε ποτέ και ότι οι γυναίκες ήταν ενήλικες.

Οκ, ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, το οποίο το καταλαβαίνω, όταν δεν υπάρχουν υπερβολές που εδώ υπήρχαν, όπως και επίσης ο έρωτας είναι τυφλός, που επίσης καταλαβαίνω, αλλά πάλι ως ένα σημείο.

Υπήρχαν κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά που μπήκαν στο ψυχιατρείο όταν εκείνος τα χώρισε όντας στην ηλικία του παππού τους, και άλλα που αυτοκτόνησαν όταν εκείνος, πλήρης ημερών, πέθανε.

Ένιγουέι, επέλεξα ένα συγκεκριμένο πίνακά του που θέλω να παρουσιάσω! Είναι ο πίνακας που έχω βάλει κεντρική εικόνα, ο «Le Rêve», «το Όνειρο» ελληνιστί, ο οποίος αποτυπώνει ένα μεγάλο έρωτα!

«Μυστικέ μου έρωταααα», που τραγουδούσε και η Λαίδη  μια φορά και δυο καιρούς πίσω, αλλά όχι σαν αυτόν του Βερμεέρ! 

Ξεκίνησε μυστικός, παράνομος αφού, -ο Πικάσο ήταν παντρεμένος με την μπαλαρίνα Όλγα, αλλά αν με ρωτάς θα πρεπε να είναι απαγορευμένος γιατί ο Έρωτας ήταν ανήλικος- στην πορεία όμως όχι μόνο καραμαθεύτηκε αλλά πέρασε και στη σφαίρα της αιωνιότητας! 

Όμως, να πάρουμε τα γεγονότα με τη χρονολογική τους σειρά. 

Η εικονιζόμενη στον πίνακα Μαρί Τερέζ, έβγαινε από την εξώπορτα του λυκείου μαζί με τις συμμαθήτριές της όταν «μπιπ μπιιιιπ», άκουσε την κόρνα και είδε το κόκκινο σπορ κάμπριο του Πικάσο, απέναντι! 

-Αχ, της ξέφυγε ένα χαρούμενο επιφώνημα 

-Ο μπαμπάς σου; Ρώτησε η διπλανή της 

-Το αγόρι μου, είπε η Μαρί κι αφήνοντας άναυδη την κοπέλα, έτρεξε απέναντι! 

-Ο ποιος είπε; Ρώτησε τη διπλανή της 

-Ναι, ναι, ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ο Πικάσο ο ζωγράφος!

-Και πώς, τι; Δεν καταλαβαίνω!

-Ναι, έχασες επεισόδια χθες που δεν ήρθες μαζί μας για ψώνια! Έξω από την Γκαλερί Λαφαγιέτ, στο μετρό, μας πλησίασε ο μπάρμπας, γιατί καλλιτέχνης καλλιτέχνης αλλά και μπάρμπας ταυτόχρονα, άρπαξε σχεδόν τη Μαρί από το μπράτσο και της είπε με στόμφο: «Είμαι ο Πικάσο! Εσύ και εγώ θα κάνουμε σπουδαία πράγματα μαζί»! Και η τρελή με παράτησε και έφυγε μαζί του ρε!

-Πλάκα κάνεις!

– Όχι, σοβαρομιλώ, που λέει κι ένας φίλος μου, Κύπριος!

Εν τω μεταξύ στο απέναντι πεζοδρόμιο: 

-Να τος ο κορίτσαρός μου! 

-Παμπλούκο, φώναξε η κοπέλα και έτρεξε με ορμή προς αυτόν! Άφησε τη σχολική τσάντα στα πόδια της! Πού θα πάμε; Μια βόλτα στον Σηκουάνα ίσως; 

-Ζωγραφιά μου, έχω τρελή έμπνευση, πάμε στο στούντιό μου; 

-Θα με ζωγραφίσεις; 

-Όνειρο θα σε κάνω, μωρό μου! Θα μιλάνε για σένα οι Baby Boomers, οι Generation X, οι millennials και οι Generation Z και Ω! 

-Ωωωωωωωω, θα με κάνεις τόσο όμορφη;;;; 

– Αριστούργημα θα σε κάνω, έργο τέχνης! 

Γκαζώνει ο Πάμπλο και φτάνουν στο στούντιο του όπου παίρνει αμέσως το πινέλό του και αρχίζει να δίνει πόνο! 

Εκεί σχεδόν πάνω στην κορύφωση το κινητό του άρχισε να χτυπάει δαιμονισμένα. 

Νευριασμένος που δεν το είχε βάλει στο αθόρυβο και αναγκάστηκε να σταματήσει πριν ολοκληρώσει, το σήκωσε απότομα. 

-Έλα Όλγα. Μην αρχίζεις πάλι. Στο στούντιο είμαι και ζωγραφίζω. Ναι. Ζωγράφος είμαι, ναι βεβαίως και υπάρχει κοπέλα εδώ, χρειάζομαι κάποιον να ποζάρει, δε θα κάνω συνέχεια τη «Γκερνίκα». 

Α, Άρχισες πάλι τα παρανοϊκά. Διαζύγιο; Εγώ διατροφή και περιουσία δε δίνω, από κει και πέρα, κάνε ό,τι θες! (Έτσι για το στόρι, να πούμε ότι τελικά παραμείνανε παντρεμένοι μέχρι τον θάνατο της δεύτερης, 20 χρόνια αργότερα).  

Ο έρωτάς του με τη Μαρί Τερέζ καλά κρατούσε, είχε τελειώσει και το σχολείο αυτή και ζούσε σε ένα υπέροχο σπίτι με όμορφο κήπο μαζί με την κόρη της τη Μάγια, καρπό του έρωτά τους! Ο Πάμπλο είχε ξετρελαθεί με την κόρη του, να τα λέμε κι αυτά, κι αναρωτιέμαι αν θα τον ενοχλούσε να βγαίνει με κάποιον συνομήλικο του! 

Ήταν διάσημος ζωγράφος, τα έργα του αναγνωρίσιμα, με το που τα βλεπες, ήξερες ότι ήταν δικά του και στις διεθνείς εκθέσεις του Μονάχου, της Κολωνίας και του Βερολίνου, οι κυβιστικοί του πίνακες βρίσκονταν στην πρώτη σειρά! 

Το παρεάκι του εκλεκτό, βλέπε Gertrude Stein που τον υποστήριξε και στα πρώτα του βήματα, προωθώντας τα έργα του στο Παρίσι -στα σουαρέ της ως γνωστόν μαζεύονταν η καλλιτεχνική αφρόκρεμα και όλοι οι διανοούμενοι της εποχής- είχε κολλητό τον Henri Matisse και είχε ένα γιο από τη γυναίκα του και μια κόρη από το αίσθημά του!

Τι άλλο μπορεί να ήθελε από τη ζωή του;

Κι όμως! Είχε χάσει την έμπνευσή του. Χρειαζόταν ένα new love story να ρθει να του συνταράξει το «είναι» του! Και πράγματι έτσι έγινε!

Αλλά πριν πω για το new entry, ας ολοκληρώσω για τον πίνακα αυτής της ανάρτησης, τον οποίο θεωρώ κα -τα-πλη-κτι-κό!

Βλέπουμε μια κοπέλα ανφάς και προφίλ ταυτόχρονα, στοιχείο του κινήματος του κυβισμού. 

Ανφάς, βλέπουμε μια κοπέλα, τη Μαρί Τερέζ συγκεκριμένα, με τα μάτια κλειστά (μπορεί να κοιμάται, μπορεί και όχι, λέω όχι!), το κεφάλι γερμένο στο πλάι, το στήθος της από τη δεξιά μεριά έχει βγει έξω από την μπλούζα ατίθασο και αγέρωχο, και τα χέρια της, εκεί που τα έχει εναποθέσει κάτω, χαμηλά, υποδηλώνουν ότι κάτι, εμ, εε, κάτι παίζει εκεί, αλλά οκ, ο καθένας ας κάνει την ερμηνεία του!

Σε προφίλ βλέπουμε δύο πρόσωπα, ξεχωρίζουν με το διαφορετικό χρώμα που τα χει κάνει. Το δεξί προφίλ -το δικό του, λέω εγώ τώρα – σκύβει και ακουμπάει τα χείλη της Μαρί. 

Με μια πιο προσεχτική και λιγότερο αθώα ματιά, το δεξί προφίλ είναι ένα εεε εμ, ένα πέος, -φαντάζομαι το δικό του-, πάνω στο πρόσωπο της Μαρί.  

Η μικρή innocent Μαρί Τερέζ και ο μεγάλος naughty Πάμπλο Πικάσο! 

Το πρόσωπο της, ήταν για ένα μεγάλο διάστημα αστείρευτη πηγή έμπνευσής του, τη ζωγράφιζε και την έγλυπτε ασταμάτητα και ετσι εμείς μπορούμε τώρα να τη θαυμάζουμε σε πίνακες και σε γλυπτά, ντυμένη, γυμνή, καθιστή και ξαπλωμένη να κάνει διάφορα! 

Από όλους τους πίνακες που τη ζωγράφισε, «Το όνειρο» που ολοκλήρωσε μέσα σε ένα απόγευμα, είναι ο πιο ακριβός του πίνακας και θεωρείται ο δεύτερος πιο ακριβός πίνακας όλων των εποχών! 

Πάμε πάλι πίσω στον Πάμπλο, που είχε χάσει την έμπνευσή του!

Έχοντας δύο -τουλάχιστον επίσημες σχέσεις στη ζωή του και έχοντας φυσήξει 54 ολάκερα κεράκια στην τούρτα του, αντί να ζωγραφίζει, τριγυρνούσε στα μπαρ και στα καφέ του Παρισιού μέχρι που… γνώρισε την Ντόρα Μαρ!  

Αυτή δεν πήγαινε σχολείο, ίσως και να τη θεωρούσε και μεγάλη ούσα 29 στα 30! Ήταν φωτογράφος, ζωγράφος, δυναμική, το αντίδοτο στην αμπνευσιά του και μια χαρά πριν τον γνωρίσει!

Ερωτεύτηκαν παράφορα! Μιλάμε για τρελό πόθο και πάθος, μια θυελλώδη σχέση για εννέα ολόκληρα χρόνια, -παράλληλα με τη Μαρί Τερέζ, εννοείται, και την Όλγα, το στεφάνι του- που όταν εκείνος την τερμάτισε, εκείνη έγινε ένα ψυχολογικό ράκος, πήρε φαρμακευτική αγωγή, νοσηλεύτηκε, δεν ανάρρωσε ποτέ πλήρως. 

Αρρώστησε από έρωτα, που λέμε.  

Δικό της ήταν το «Γυναικείο κεφάλι» που χάρισε με προσωπική αφιέρωση στον ελληνικό λαό ως φόρο τιμής για την αντίσταση μας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.  Εν τω μεταξύ, είναι ο πίνακας που το 2012 εκλάπη από την Εθνική Πινακοθήκη μας και βρέθηκε πρόσφατα!

Τη ζωγράφισε πολλές φορές αλλά σε αντίθεση με τη Μαρί Τερέζ, την έκανε πάντα πονεμένη, να κλαίει, με μαύρα χρώματα. Ωραία περνούσε, όπως όλοι καταλαβαίνουμε…

Ασταμάτητος ο Ισπανός καλλιτέχνης, έχει πει και ωραία πράγματα! Πιστεύω ότι εκτός από τα πινέλα του, τις «έριχνε» και με το λέγειν του!

Θα κλείσω με ένα απόφθεγμά του λοιπόν, όχι από τα πιο δημοφιλή του, αλλά είναι αυτό που μου κάνει ένα κάτιτις!

«Οι άλλοι είδαν τι είναι και ρώτησαν «γιατί». Εγώ είδα τι θα μπορούσε να είναι και ρώτησα «γιατί όχι».»