Το Love at first sight του Αμεντέο Μοντιλιάνι και της 19χρονης Ζαν Εμπιτέρν

-Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που ξέρει πώς να ντυθεί και αυτός είναι ο Μοντιλιάνι! Στην υγειά σου Μόντι, Ιταλέ Πρίγκηπα!   

-Σιγά το φάσιο άικο, ρε Πικάσο, στην υγεία σου όμως, Μόντι! Άσπρο πάτο! 

-Ζηλίτσες, ελέφαντα; Μήπως ο κούκλος από δω σου φαγε καμιά γυναίκα;   

-Καταρχάς, ξέρεις ότι έχω όποια γυναίκα θέλω, κατά δεύτερον, μίλα σιγά μη σε ακούσει η Φρίντα, κατά τρίτον, εσύ είσαι αυτός που έχεις την κόντρα μαζί του!

-Παιδιά, είμαι τρελά ερωτευμένος με τη Ζαν!  

-Έλα ρε τη Ζαν. Αυτή είναι νινί ακόμα, δεν ξέρει πώς χαιδεύουνε και πώς φιλάν στο στόμα  

-Νινί ξενινί, τη ζήτησα από τους γονείς της.  

-Μόντι!!! Αυτό να δούμε και τι άλλο στον κόσμο! Εσύ παιδί μου κάθε βράδυ είσαι με άλλη γυναίκα, πράγμα που μεταξύ μας απορώ με τόσο ποτό κι όλες αυτές τις καταχρήσεις, πώς τα καταφέρνεις! 

– Πάνε αυτά! 

-Μποέμ, απένταρος και συναναστρεφόμενος με όλους τους κατατρεγμένους αυτής της ζωής, που η άδικη η κενωνία τους κατέβασε στα τάρταρα, ε θα τρελαθούν από τη χαρά τους οι καθολικοί και συντηρητικοί γονείς της!  

– Δεν είπα ότι είμαι κελεπούρι αλλά η Ζαν με αγαπάει, μου είναι αφοσιωμένη και την αγαπώ κι εγώ! Κάποια στιγμή οι πίνακές μου θα αποκτήσουν ανεκτίμητη αξία και δε θα τους ανταλλάσω για ένα πιάτο φαγητό! 

-Αυτό είναι σίγουρο φίλε, έχεις ταλέντο. Νομίζω πιο εύκολα θα σε δέχονταν κοινό και κριτικοί αν ανήκες σε ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα και δεν…  

-Ποτέ. Θα ζωγραφίζω μακριά από περπατημένες, θα χαράσσω το δικό μου μονοπάτι. Κάντε εσείς τα δικά σας κι εγώ τα δικά μου! Δε συμβιβάζομαι. Θα συνεχίσω να ζωγραφίζω την μοναξιά των ανθρώπων, την ψυχή τους, τα πιο βαθιά κρυμμένα συναισθήματά τους, αυτό που δε βλέπει ένας θεατής με την πρώτη ματιά! Και θα το κάνω όπως νομίζω.

-Εντάξει φίλε, μην ταράζεσαι. Να κεράσω ένα ακόμα αψεντάκι; Ένα τσιγαράκι; Ένα χασισάκι;

– Όχι, θα φύγω, δε νιώθω πολύ καλά, είμαι και κουρασμένος, θα με περιμένει και η Ζαν σπίτι. 

-Φίλε, η αλήθεια είναι ότι θα κάναμε ιντερβένσιον, σαν αυτά στο How i met your mother. Ανησυχούμε. Δε σε βλέπουμε πολύ καλά, ο βήχας σου είναι άσχημος, πήγες στον γιατρό;  

-Είμαι μια χαρά, ξέρω τι έχω, δε χρειάζομαι κάποιον γιατρό να  μου το πει!  

– Τι έχεις;   

-Ένα απλό κρύωμα είναι. Και ίσως να έπρεπε να περιορίσω λίγο το αλκόολ και τα ναρκωτικά. Και το ξενύχτι. Χρειάζομαι ξεκούραση.

– Κανόνισε, μην μπεις στο κλαμπ του Τζέιμς Ντιν!

– Ποιου; Τι;

-Το κλαμπ του “Λιβ φαστ ντάι Γιανγκ!”, λέω!  

Ο Μόντι γύρισε στο σπίτι που τον περίμενε η Ζαν. Ήταν λίγο αγχωμένος γιατί ήξερε ότι είχε χειροτερέψει στην υγεία του. Από μικρός ήταν φιλάσθενος αλλά τώρα η φυματίωση τον έτρωγε. Κι αυτός όχι φάρμακα δεν έπαιρνε αλλά έπινε, κουμπωνόταν, ξενυχτούσε, ζωγράφιζε πυρετωδώς. Φοβόταν μήπως είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά η Ζαν ήταν έγκυος. Τον έπιασε μια κρίση βήχα, στο κατώφλι, δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Τον έπιανε συχνότερα και  πιο έντονα τελευταία. Έκαιγε, είχε πυρετό. 

-Μόντι μου, άνοιξε την εξώπορτα η Ζαν, είχε ακούσει τον βήχα του. Έκρυψε το μαντήλι με την υπογραφή της αρρώστιας του στην τσέπη του. Έλα να ξαπλώσεις, είσαι άρρωστος αγάπη μου.  

-Τσάο μπέλα!  Καρυάτιδά μου! Αν ζούσες στην αρχαία Αθήνα θα ήσουν μοντέλο για τις Καρυάτιδες τους, το ξέρεις; Πόσο όμορφη είσαι, έλα να σε ζωγραφίσω!

-Αμεντέο μου, έχεις πυρετό, έλα στο κρεβάτι. Άσε τα πινέλα, άλλωστε σου έχω ποζάρει σε περισσότερους από 20 πίνακες!  

-Ζαν μου, ξέρεις ότι σ’ αγαπώ. Πρώτη φορά νιώθω έτσι! Ήσουν έρωτας με την πρώτη ματιά. Και θέλω να σου προσφέρω τον κόσμο όλο και με το ζόρι φέρνω φαγητό στο τραπέζι! Μακάρι να μην ήμουν καταραμένος, να μην ήμουν τόσο αυτοκαταστροφικός, να ήμουν αντάξιος σου. 

-Αγάπη μου, ξάπλωσε σε παρακαλώ. Ψήνεσαι. Μαζί θα κατακτήσουμε τον κόσμο όλο! Γίνε καλά και θα κάνουμε μαζί μια Έκθεση! Δε θα έχουμε γυμνά μέσα, θα βάλουμε και προσωπογραφίες παιδιών! Τα ζωγραφίζεις τόσο υπέροχα. Άλλωστε τα παιδιά είναι τα μόνα που ζωγραφίζεις με τα μάτια ανοιχτά, βάζεις σε αυτούς τους πίνακες όλο σου το συναίσθημα, το κρυμμένο χαμόγελο που φυλάς μόνο για μένα, τη χαμένη αθωότητα και παιδικότητα σου! 

Θα πάει τέλεια, δε θα την κλείσει η αστυνομία, όπως τότε στην γκαλερί του Παρισιού Berthe Weill. 

-30 αριστουργήματα είχα κάνει για την Έκθεση, τους σκανδάλισε το γυμνό, τους υποκριτές. Ούτε 24 ώρες δεν την άφησαν ανοιχτή. 

-Δεν ξέρουν αγάπη μου, δεν έχουν ιδέα από Τέχνη, ξάπλωσε σε παρακαλώ. 

Ξημέρωνε 22 Ιανουαρίου του 1920 όταν τον μεταφέρανε με αγωνία στο νοσοκομείο του Παρισιού. Δύο μέρες αργότερα, ο Μοντιλιάνι ή Μόντι για τους φίλους του, πέθανε σε ηλικία 36 ετών. 

Η Ζαν του γύρισε έγκυος στους γονείς της που βάλανε την αγάπη τους για το παιδί τους πάνω από τα συντηρητικά πιστεύω και την υπόληψή  τους και τη δέχτηκαν με χαρά πίσω. 

Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι την επόμενη ακριβώς μέρα η μοναχοκόρη τους μην αντέχοντας μια ζωή χωρίς τον αγαπημένο της, θα πηδούσε από το μπαλκόνι, ακολουθώντας τον στην τελευταία του κατοικία.  

Το σημείωμά της στο οποίο έγραφε την επιθυμία της να ταφεί δίπλα του, οι γονείς της αρχικά το αγνόησαν γιατί θεωρούσαν τον Μοντιλιάνι υπεύθυνο για την τραγωδία τους και δεν τον συγχωρούσαν ούτε μετά θάνατον. Όταν πέρασαν 10 χρόνια όμως, το ξανασκέφτηκαν και την μετέφεραν δίπλα στον αγαπημένο της.  

Μπορεί ο Μοντιλιάνι να πέθανε σε απόλυτη φτώχεια και να χε κάνει μόνο μία ατομική έκθεση, την οποία η αστυνομία έκλεισε λίγες ώρες αργότερα, αλλά όπως είχε προβλέψει, οι πίνακές του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και καταξίωση. Οι συλλέκτες σε όλο τον κόσμο τρελαίνονται να αποκτήσουν ένα έργο του!  Την τελευταία φορά που πουλήθηκε έργο του σε δημοπρασία η τιμή του άγγιξε τα 170 εκατομμύρια δολάρια! Νοτ μπαντ, Μόντι!

Σαφώς έχει γυριστεί και ταινία με την πάρτη του με τίτλο το όνομά του “Modigliani, ο καταραμένος ζωγράφος” και πρωταγωνιστή τον Andy Garcia, ο οποίος είναι εξαιρετικός! Και την ταινία τη συστήνω! Πικάσο, Μοντιλιάνι, Φρίντα, όλοι στο ίδιο τραπέζι, τέχνη, έρωτας, πάθος, νυχτερινό μποέμ Παρισάκι, σκέφτεστε κάτι καλύτερο;