Τσερνόμπιλ

Σήμερα, 26 Απριλίου 2021, συμπληρώνονται 35 χρόνια από το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ.

Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει τη σειρά «Chernobyl» του HBO και του SKY. Τη θεωρώ εξαιρετική και ήταν παράλειψή μου που μέχρι σήμερα δεν είχα προλάβει να την ανεβάσω και να σας την προτείνω!

Ήταν συγκλονιστική. Αυτό που έγινε τότε, ήταν συγκλονιστικό.
Συγκλονιστικό σε όλα τα επίπεδα.

Από πού να το πιάσεις, από τον θάνατο τόσων ανθρώπων, των εργαζομένων εκεί στους αντιδραστήρες, των πυροσβεστών, τους ανθρακωρύχων που ανέλαβαν αποστολή αυτοκτονίας, προκειμένου να εμποδίσουν την περαιτέρω εξάπλωση αυτής της αδιανόητης καταστροφής, των θυμάτων που γεννήθηκαν με προβλήματα υγείας, με υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, αυξημένες γενετικές μεταλλάξεις και παραμορφωμένοι, των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν «για λίγο» το σπίτι τους και τα πράγματά τους -και αυτοί ήταν οι τυχεροί σε σχέση με τους προηγούμενους που ανέφερα-, τα σκυλάκια που υποχρεωτικά άφησαν πίσω τους και τα σκότωσαν μετά εν ψυχρώ.

Τραγικό.

Οι λάθος χειρισμοί, το κουκούλωμα, το κάτω από το χαλί, ποτέ δεν είναι για καλό, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα πυρηνικό πρόβλημα, για μια πυρηνική καταστροφή, και όχι για ψιλολόγια της καθημερινότητας.

Θυμίζω ότι αρχικά η Σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε να κρατήσει την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ μυστική και μετά να την υποβαθμίσει.

Ποια;

Την έκρηξη που απελευθέρωσε στην ατμόσφαιρα ραδιενέργεια 200 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που απελευθερώθηκε από τις δύο ατομικές βόμβες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα μαζί.

Το Πριπιάτ, η κοντινότερη πόλη, εκκενώθηκε δύο μέρες μετά την καταστροφή. Πάρα πολύ αργά για τους κατοίκους του που είχαν ήδη εκτεθεί σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας.

Όταν έγινε το πυρηνικό δυστύχημα του 1986 ήμουν στην ηλικία του γιου μου και θυμάμαι ότι τρώγαμε μόνο κονσέρβες και εβαπορέ γάλα -που ποτέ δε συμπάθησα, να ναι καλά το χέμο.

Λαχανικά, φρούτα, χόρτα και διάφορες πρασινάδες ήταν όλα απαγορευμένα.

Θυμάμαι το ντου σε σούπερμάρκετ και μπακάλικα και τις χαρτοκούτες με τα στοιβαγμένα τρόφιμα!

Διαβάζοντας τα άρθρα εκείνης της εποχής, διαπιστώνω κοινά στοιχεία στις αντιδράσεις που έχουν πολλοί στην κορωνοπανδημία.

Στην αρχή πανικός, έφοδος στα σουπερμαρκετς, ράφια άδεια, χαρτιά υγείας σε έλλειψη, μαγιά ούτε για δείγμα -δεν υπήρχε άνθρωπος που να μη ζύμωσε τη δική του φρατζόλα- απολύμανση μέσα έξω τις σακούλες με τα ψώνια, μετά τα ίδια τα ψώνια.

Στη συνέχεια μια αδιαφορία και ένα «οκ, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει». Ντάξει καταλαβαίνω, κουράστηκε ο κόσμος απλώς μη μας βγει σε κακό η κούραση αυτή.

Μέχρι κι εγώ, στην πρώτη καραντίνα δεν κατέβαζα ούτε τα σκουπίδια, μαζεύονταν ένα σωρό και μετά με τη στολή του αστροναύτη τα κατεβάζαμε κάτω. Τηλεφωνούσαμε στο Σούπερμάρκετ να φέρει τα διάφορα και στην πιλοτή με το ζόρι. Στη δεύτερη, πηγαίνω στο γραφείο, βγάζω τα παιδιά στο άλσος και στο πάρκο, κάνω τέτοιες “αλητείες” αλλά πάντα με μάσκες και τα συναφή.

Επανέρχομαι στο Τσέρνομπιλ, πραγματικά δες την σειρά, αν δεν την έχεις δει, είναι άρτια γυρισμένη, ρεαλιστική, μαθαίνεις λεπτομέρειες.

Είναι σημαντικό να γνωρίζει τι έγινε τότε, όποιος πολύ νέος δεν ξέρει και να θυμηθεί όποιος πολύ μεγάλος ξέχασε.

Το ρίσκο για περισσότερα ατυχήματα σαν το Τσερνόμπιλ (κανονικά εδώ μπαίνει ο τόνος, άλλο αν εμείς τονίζουμε τη λέξη αλλού) υπάρχει ακόμα, οπουδήποτε χρησιμοποιείται η πυρηνική ενέργεια.

Εν τω μεταξύ, κι ενώ έχει ακόμα ραδιενέργεια εκεί, έχει γίνει πόλος μεγάλης τουριστικής έλξης.

Ταξιδιωτικά γραφεία αναλαμβάνουν εκδρομές στην περιοχή!

Θα πήγαινες να φωτογραφηθείς στα ερειπωμένα -ακόμα ραδιενεργά- σπίτια, να δεις πώς άφησαν σε πανικό τα πιάτα σερβιρισμένα στο τραπέζι της κουζίνας, τις κούκλες στο πάτωμα, τα βιβλία στα θρανία, περιμένοντας ότι θα επιστρέψουν μερικές μέρες αργότερα;

Από τον τρόπο που έκανα την ερώτηση, μάλλον κατάλαβες την άποψή μου!

Να βάλω και το τρέιλερ της σειράς:

About Author

Νουαζέτα

See author's posts