Τώρα το θυμήθηκε; Ποτέ δεν το ξέχασε.

Σοκαρισμένη κι εγώ παρακολουθώ όλα αυτά που βγαίνουν στη δημοσιότητα με επιφανείς ανθρώπους, υπεράνω κάθε υποψίας που κατηγορούνται ότι έχουν κάνει τέρατα.

Η αρχή έγινε με την Μπεκατώρου και συνεχίστηκε με τις αποκαλύψεις της Δούκα, που ναι, αφορούσαν άλλου είδους βία, δεν τα βάζουμε όλα ίδια και όμοια στο ίδιο τσουβάλι, ωστόσο είναι  όλα αξιόποινα.

Προφανώς η σεξουαλική βία είναι κάτι διαφορετικό από την ψυχολογική βία, αλλά οποιαδήποτε κι αν ασκεί κάποιος, προφανώς πρέπει να τιμωρείται.

Καταδικάζουμε κάθε είδους βία.

Επίσης, βεβαίως, άλλο πράγμα είναι ο βιασμός κι άλλο η σεξουαλική παρενόχληση.

Και τα δύο όμως πρέπει να τιμωρούνται, το καθένα με τη βαρύτητά του.

Η σεξουαλική παρενόχληση όντως διαθέτει γκρι περιοχές, κάτι που ένας μπορεί να χαρακτηρίσει παρενόχληση, σε έναν άλλο μπορεί να αρέσει.

Νομίζω ότι η ομίχλη στο τοπίο ξεκαθαρίζει με τη λέξη “όχι”.

Μπορείς να κάνεις την κίνηση σου, αλλά αν δε δεις πράσινο φως, αν καταλάβεις ότι η άλλη/άλλος δεν ενδιαφέρεται, πόσο μάλλον αν σου πει “όχι”, πρέπει να σταματήσεις αμέσως. Και μία συγγνώμη, που να την εννοείς, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

Αν επαναλάβεις την κίνηση, πόσο μάλλον αν τιμωρήσεις για την άρνηση αυτήν, ειδικά αν κατέχεις θέση εξουσίας, τότε είναι ξεκάθαρο  ότι παρενοχλείς σεξουαλικά.

Και με τις δύο αυτές κυρίες, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου (ένας ήταν).

Δε θα έγραφα κείμενο, αν και μου ζητήθηκε, γιατί είναι πολύ σοβαρό θέμα και δεν είχα να του δώσω το χρόνο που του αξίζει, τα είπαν άλλωστε άλλοι καλύτερα από μένα.

Αν δεν έχεις δει το βίντεο “Open your mouth” της Μουτίδου, ρίξε του μια ματιά.

Τα είπε όλα, έξω από τα δόντια, χωρίς φόβο και πάθος, και με ονόματα.

Πάντα τη συμπαθούσα, στα έλεγα κι εδώ αλλα με το βίντεο της αυτό, “ψήλωσε” πολύ στα μάτια μου.

Το “καμία σχέση” με ένα άλλο βίντεο, νομίζω παλαιότερο, που παίζει αυτές τις ημέρες στα σόσιαλ, με δύο γνωστούς ηθοποιούς που τρολάρουν τη σεξουαλική παρενόχληση.

Λες και είναι κάτι που μπορείς να κάνεις πλάκα και να γελάσεις με αυτό. 

Ο ένας εξ αυτών έστειλε εξώδικο στα κανάλια προληπτικά να μην αναφερθεί το όνομα του κι έκτοτε το όνομα του παίζει παντού, μέχρι κι εγω γράφω τώρα γι αυτόν και οκ, καχύποπτη δε με λες, αλλά αυτό που έκανε μου φαίνεται τουλάχιστον ύποπτο.

Ο άλλος μου θύμισε μια παλιότερη δική του υπόθεση με χρήματα, τότε που είχε πολιτευτεί, δεν ξερω αν ακόμα ασχολείται με τα πολιτικά ή μόνο “ποιεί ήθος”, καλλιτεχνικά.

Γιατί, όπως πάντα, όταν κάνεις μια καινούρια μαλακία όλοι θυμούνται και τις προηγούμενές σου. 

Δεν τους τιμάει αυτό το βίντεο κι εκτίθενται, γνώμη μου.

Στο θέμα μας.

Να δώσω το τεκμήριο της αθωότητας, άλλωστε δεν είμαι δικαστής κι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. 

Θα αποφανθούν οι αρμόδιοι,  έως τότε ο καθένας με την κρίση του βγάζει τα συμπεράσματά του.

Πάντως το ταλέντο από μόνο του δε μου λέει τίποτα και προσωπικά, δε διαχωρίζω το ταλέντο από τον καλλιτέχνη. Τα παίρνω πακέτο. 

Θα βλέπω στο θέατρο και την τηλεόραση αυτούς που είναι και ταλαντούχοι και άνθρωποι. 

Και όσο για την καραμέλα του “γιατί μιλάνε τώρα”, γιατί τώρα μπορούν να το κάνουν. Τόσο απλό. 

Μην κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Κι αν υπάρχει ένα μικρό ποσοστό, που λένε κάποιοι, ότι ίσως να θέλει τα 15 λεπτά δημοσιότητάς του, -κάτι που προσωπικά, δεν το νομίζω-, και πάλι αυτό δεν ακυρώνει όλους όσους, ανεξαρτήτως φύλου, έζησαν ανεπίτρεπτες καταστάσεις που τους σημάδεψαν για μια ζωή. Κι είναι πολλοί αυτοί. Και κυρίως πολλές.

“Γιατί δε φεύγανε; “

Κάποιος που δεν το έχει ζήσει, που δεν έχει ζήσει κάτι ανάλογο, δεν μπορεί να το καταλάβει.

Έζησα δύο χρόνια τρομοκρατίας και ψυχολογικής βίας σε επαγγελματικό περιβάλλον, ενώ θα μπορούσα απλώς να σηκωθώ και να φύγω. 

Παιδιά, δάνεια, υποχρεώσεις δεν είχα.

Γιατί δεν έφευγα; Καταλαβαίνω την απορία κάποιου που δεν έχει βρεθεί -ευτυχώς- σε αντίστοιχη θέση.

Μπορούσα να ζητήσω άλλη θέση, να μιλήσω, να αντιδράσω. 

Όμως, δεν έκανα τίποτα. Κανείς δεν έκανε τίποτα και όλοι ξέρανε τι τραβούσα εγώ και η συνάδελφος μου, τα έχω γράψει και χιουμοριστικά, πάντα χιουμοριστικά, εδώ. 

Γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτό το “ταλέντο”. 

Μπορούν να σε τρομοκρατούν και να σε χειρίζονται χωρίς εσύ να μπορείς να αντιδράσεις. Κάθεσαι και δέχεσαι τη βία που σου ασκούν, επειδή έχουν τη χ-ψ εξουσία -πάνω σου-, γιατί είναι “δύσκολος άνθρωπος”, γιατί “έτσι είναι τα πράγματα” και “μήπως υπερβάλεις/είσαι υπερευαίσθητη”.

Λοιπόν, βεβαίως το ιδανικό είναι να αντιδράμε τη στιγμή που γίνεται το συμβάν, αλλά μερικές φορές αυτό δεν είναι εφικτό,  είτε γιατί φοβόμαστε, είτε γιατί έχουμε ανάγκη.

Αν αντιδράσουμε αργότερα, το δίκιο μας ακόμα ισχύει, δεν είναι γάλα να λήξει.

Μπράβο στις γυναίκες που μίλησαν, όποτε κι αν έγινε αυτό, και είμαστε δίπλα τους κι όχι απέναντί τους, είτε “δεν ξέρουμε ποιες είναι οι κυρίες” (γραφική ατάκα, πλέον), είτε γνωρίζουμε.

Δεν έχει σημασία.

Αυτά τα λίγα είχα να πω και μακάρι όλες όσες κουβαλάνε βαρύ φορτίο, να το βγάλουν από μέσα τους και να δικαιωθούν.

Είμαστε δίπλα σας.

Εdit:

Προσθέτω ένα σχόλιο της Γιάννας Τετώρου που άφησε κάτω από τη συγκεκριμένη ανάρτηση στο προφίλ μου στο Instagram:

“Με την ερώτηση “γιατί δεν έφευγε από την κακοποιητική σχέση”, εστιάζουμε στο θύμα κι όχι στον θύτη.

Το άρθρο 336 του ποινικού κώδικα αναφέρεται στον βιασμό.

Στην παρ. 4 διαβάζουμε “όποιος χωρίς τη συναίνεση του παθόντος επιχειρεί γενετήσια πράξη, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη.

Ας εστιάσουμε στο νοηματικό εύρος και βάρος της λέξης “συναίνεση”.

Πρέπει να δώσω τη μητέρατων μαχών, για να εννοήσει ο άλλος ότι δε θέλω;

Πρέπει να τον κλωτσήσω και να του βγάλω τα μάτια;

Δεν αρκεί που βλέπει τα μάτια μου βουρκωμένα; (για να γίνω και λίγο λυρική).

Πρέπει να κάνω πόλεμο με την Τουρκία για να καταλάβει ότι δε θέλω να μου παραβιάζει τα σύνορα;

Αν δεν παλέψω με τον κλέφτη, σημαίνει ότι συναινώ να μου αφαιρέσει την ιδιοκτησία μου;

Κι αν υπάρχει η απορία “οκ, κατανοητό δεν ήθελες. Αλλά γιατί δεν πάλεψες” Εδώ θα απαντήσω ότι οι περιπτώσεις πουυ συνήθως δεν υπάρχει ισχυρή αντίδραση είναι αυτές που γίνονται στο πλαίσιο μιας εξουσιαστικής σχέσης (Διευθυντής, καθηγητής, σκηνοθέτης, παπάς κ.ο.κ.)

Και το γεγονός και μόνο ότι κάποιος κάνει κατάχρηση της θέσης υπεροχής του, για να επωφεληθί από τον πιο αδύναμο, συνιστά δεοντολογική παραβάση και θα πρεπε να είναι επιβαρυντικός παράγοντας για το θύτη κι όχι αφορμή για victim blaming.”.

About Author