Φρίντα Κάλο, η ασυμβίβαστη, παθιασμένη και ταλαιπωρημένη καλλιτέχνης

-Φρίντα; Φρίντα; Πού είσαι; Έχουμε φωτογράφιση, περιμένει ο άνθρωπος  

-Ας περιμένει. Φρου φρού και αρώματα. Πόζες, ίνσταγκραμ στόρις και μαλακiες τούμπανα  

-Φρίντα, λάνγκουαντζ!  

-Δε θα ρθω, ζωγραφίζω!  

– Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón, αμέσως τώρα στο σαλόνι.  

-Ορίστε, ήρθα!  

-Τι φοράς;;; Είσαι με τα καλά σου, επιτέλους;  

-Γιατί τι έχω;  

“Κυρίες μου, να τελειώνουμε; Γιατί με περιμένουν και στο GNTM”;  

-Εμείς οι δύο δεσποινίς, θα τα πούμε μετά!  

ΚΛΙΚ!  

Η φωτογράφιση έγινε με τη Φρίντα ντυμένη αγόρι (όρθια αριστερά!)! Her life her rules!  

Η καλλιτεχνάρα, ασυμβίβαστη, παθιασμένη και ταλαιπωρημένη Φρίντα Κάλο φρομ Μέχικο Σίτυ, που η ζωή τη κερνούσε συνέχεια λεμόνια και εκείνη τα γλειφε πίνοντας τεκίλες, «ρούφηξε» τη ζωή, που δεν της χαρίστηκε ποτέ και σε τίποτα, ως το μεδούλι  της!  

Μια «βόμβα τυλιγμένη σε μεταξωτή κορδέλα», όπως την χαρακτήρισε ο Γάλλος Αντρέ Μπρετόν, θεμελιωτής του  σουρεαλιστικού κινήματος, έγινε από τις πιο σημαντικές και διάσημες ζωγράφους του 20ου αιώνα και πουλάει τρελά μέχρι σήμερα! Θα βλέπει από κει ψηλά τη φάτσα της σε ρούχα, τσάντες, τάπερ, κασσετίνες, κάλτσες και βρακιά και θα γελάει με το παρεάκι της! Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βλέπω ότι υπάρχει μέχρι και σε θήκες για σαπούνι! 

Έζησε χωρίς συμβιβασμούς, έπιασε όλα τα «πρέπει» από το «π» και τα έγδαρε μέχρι το «γιώτα», ενέπνευσε κόσμο και κοσμάκι και αναρωτιέμαι αν της έλεγε κάποιος από το μέλλον για τη «φριντακαλομανία» που θα ακολουθούσε μετά τον θάνατό της, αν θα το πίστευε! 

Πούλησε λίγα έργα εν ζωή, αλλά μετά θάνατον …Κάλο έπιανες, χρυσάφι γινόταν.  Πρόλαβε και πραγματοποίησε μόνο μία ατομική έκθεση το 1953 κι αυτήν από το νοσοκομείο, στα εγκαίνια της οποίας πήγε με ασθενοφόρο και έμεινε ξαπλωμένη στο κρεβάτι στο κέντρο της αίθουσας όσο συζητούσε με τους παρευρισκόμενους. 

Είχε δύσκολη ζωή από μικρή, αλλά το ατύχημα που είχε με το λεωφορείο της, όταν αυτό συγκρούστηκε με ένα τραμ, την τσάκισε. Κυριολεκτικά. Της κομμάτιασε σπονδυλική στήλη και λεκάνη και την άφησε με λαμαρίνες, τραύματα και αφόρητους πόνους που δεν πέρασαν ποτέ. 

Πόνος, έρωτας και πολλή ζωγραφική, μπλεγμένα μεταξύ τους περιγράφουν με 3 λέξεις όλη της η ζωή. 

 Στο λύκειο όλοι αναγνώριζαν και παραδέχονταν το ταλέντο της, το οποίο δεν τους απέτρεπε βέβαια από το να της κάνουν μπούλινγκ. 

-Πάλι η Κουτσοφρίντα θα πάρει τον έπαινο της καθηγήτριας των εικαστικών  

-Έλα ρε, μη τη λες έτσι…  

-Γιατί, πατάω τον κάλο της Κάλο, Αχαχα, καλό; 

-Ρε συ, όταν ήταν 6 ετών πέρασε πολιομυελίτιδα, αν ζούσε λίγα χρόνια αργότερα θα χε κάνει το εμβόλιο και θα ήταν σαν και μας τώρα!  

– Είμαστε εμείς μονόφρυδες και σαν τον Καπετανάκη που χει ντούγκλα το μουστάκι; 

– Έχει όμως ένα χέρι! Δεν την πιάνει κανείς όταν κρατάει πινέλο! 

– Τρου στόρι. Μήπως μας δώσει κανά τιπ, να περάσουμε το μάθημα…περίμενε, θα την πλησιάσω.  

-Ε, Κάλο. Να σου κάνω αποτρίχωση, να σου φτιάξω και δύο φρύδια και να μου δείξεις την τεχνική σου; Θέλω κι εγώ να γίνω ζωγράφος.  

– Δεν ασχολούμαι με τρίχες, κοπελιά. Το πιο σημαντικό μέρος του σώματος μου είναι το μυαλό μου. Επίσης, εγώ θα γίνω γιατρός.  

– Γίνε, ό,τι θες αλλά έτσι όπως είσαι δε θα γυρίσει να σε κοιτάξει άντρας. Να σε κάνω όμορφη;  

-Νομίζεις. Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί σαπιοσέξουαλς, οι οποίοι είναι και αυτοί που με ενδιαφέρουν.  

-Σάπιο τι;; Ιιουυυ.  

-Η λέξη έχει δύο συνθετικά, το sapiens που σημαίνει «λογικός» στα λατινικά και το sexual, που φαντάζομαι ξέρεις τι είναι.  

-Καλά, ΚουτσοΦρίντα, ασχολήσου με τους σάπιενς, αν σε κοιτάξουν ακόμα κι αυτοί έτσι όπως είσαι!  

Το μπούλινγκ δεν είναι καινούριο φαινόμενο, όπως καταλαβαίνουμε και μακάρι να τους είπε «ιν γιουρ φέις» όταν μεγάλωσε και τη διεκδικούσαν με πάθος άντρες και γυναίκες. 

Το 1922 συνάντησε τον έρωτα της ζωής της, τον Ντιέγκο Ριβέρα, την ώρα που ζωγράφιζε μια τοιχογραφία στο αμφιθέατρο της σχολής και ένας νέος δρόμος ανοίχτηκε μπροστά της, βγάζοντάς την από το μονοπάτι της ιατρικής! 

Ήταν λαβ ατ φερστ σάιτ αυτό με τον διάσημο κι αναγνωρισμένο ζωγράφο, που είχε περάσει χρόνια στην Ευρώπη στο παρεάκι των Πικάσο,  Απολλιναίρ, Γερτρούδης Στάιν.  

Ξεκάθαρα ανήκε στην κατηγορία των σαπιοσέξουαλς κι ενώ εμφανισιακά δεν ήταν κι ο Μπραντ Πιτ, ήταν ήδη παντρεμένος για δεύτερη φορά με την όμορφη Μεξικάνα Λούπε Μαρίν! Η πρώτη του γυναίκα ήταν επίσης όμορφη, Ρωσικής υπηκόοτητας!  

Η Φρίντα έγινε η τρίτη και τέταρτη σύζυγος, διότι παντρευτήκαν, χώρισαν, ξαναπαντρεύτηκαν! Παράλληλα βέβαια εκείνος συνευρίσκονταν και με άλλες, ανάμεσά τους κι η αδερφή της Φρίντα – έξαλλη γίνομαι με κάτι τέτοια-, η Φρίντα τον πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα, με πιο γνωστό αυτό του Λέοντα Τρότσκι, που του δώσανε άσυλο στο διάσημο μπλε σπίτι τους, που σήμερα είναι πόλος έλξης τουριστών! 

Η  σχέση της με τον Ριβέρα, ήταν παράφορη, θυελλώδης και πέρα από τα ον εντ οφς, πέρα από την τεράστια διαφορά ηλικίας, είκοσι ολόκληρα χρόνια της έριχνε, πέρα από τα 5 κεφάλια που την περνούσε σε ύψος και πλάτος, «ο Ελέφαντας και η Περιστέρα», έτσι τους αποκαλούσαν, είχε αγάπη και αφοσίωση και ήταν σχέση ζωής.  

Άλλωστε, όταν ο Ντιέγκο της έκανε πρόταση γάμου, η Φρίντα του απάντησε ότι περιμένει να της είναι αφοσιωμένος αν όχι πιστός. Ε, όχι ρε Φρίντα, για να χορτάσεις με τα ψίχουλα πρέπει να είσαι αληθινό περιστέρι.

Ένιγουέι, οι δυο τους ταξίδεψαν στο Νιου Υόρκ για επαγγελματικούς λόγους. Ο Ντιέγκο θα ζωγράφιζε την τοιχογραφία «Man at the Crossroads» στο Rockefeller Center. Κατά την παραμονή τους εκεί, η Φρίντα έχασε το μωρό τους (έχασε τρία μωρά, το ατύχημα με το τραμ ήταν υπαίτιο και γι αυτόν τον πόνο) και η μητέρα της πέθανε στο Μεξικό. Τα λεμόνια συνέχιζαν να της έρχονται κερασμένα από τη μπαργούμαν Zoe!. 

Αλλά και ο σύζυγος Ριβέρα είχε διάφορα -«κόκκινα»- ντράβαλα. 

Από τη μία, το κομμουνιστικό όραμα της δουλειάς του ερχόταν σε κόντρα με τα «θέλω» του Νέλσον Ροκεφέλερ με αποτέλεσμα να καταστρέψουν την τοιχογραφία του.

Από την άλλη το κομμουνιστικό καθεστώς «στράβωνε» μαζί του επειδή εκείνος πληρωνόταν για τα έργα του από το δημόσιο.  

Τελικά, πήρε το καπελάκι του και έφυγε από το κάπα -κάπα -ε- το-κόμμα -σου -λαέ, παίρνοντας και τη Φρίντα μαζί, συνεχίζοντας όμως τον αριστερό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς στην ουσία του, χωρίς τα γραφειοκρατικά κολλήματα. 

Εν τω μεταξύ η υγεία της Φρίντας όσο πήγαινε και χειροτέρευε. Στους πίνακές της πρωταγωνιστεί η ίδια με έντονα χρώματα, πολλή μελαγχολία και πολύ πόνο.  

Μα είναι και απόλυτα λογικό. Οι φριχτοί πόνοι που βίωσε, τα τραύματά της, τα περισσότερα από τριάντα χειρουργεία που έκανε, τα παιδιά που έχασε, οι προδοσίες του Ντιέγκο, όλα τα “μετέφερε” στην τέχνη της. Όσο ήταν καθηλωμένη, η ζωγραφική της έδινε μια διέξοδο, λειτουργούσε σαν παυσίπονο.

Όταν δε ζωγράφιζε, φιλοσοφούσε! Έχει πει ανάμεσα σε άλλα τα εξής:

1.Πόδια, τι τα χρειάζομαι, εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;   

2. Στο τέλος της ημέρας, μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερα απ’ ό,τι νομίζουμε ότι μπορούμε!   

3. Αγάπα κάποιον που να σε κοιτά σαν να είσαι κάτι το μαγικό!   

4. Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο. Είναι δύναμη το να μπορείς να γελάς, να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει ελαφρύς. Η τραγωδία είναι το πιο γελοίο πράγμα!  

5. Ο πόνος, η χαρά και ο θάνατος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαδικασία για την ύπαρξη. Η επαναστατική πάλη σε αυτή τη διαδικασία είναι μια πόρτα ανοιχτή για την ευφυΐα.   

6. Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήμουν ο πιο παράξενος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο, πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν κι εμένα που να νιώθει περίεργος και ατελής με τους ίδιους τρόπους που το νιώθω κι εγώ. Φανταζόμουν εκείνη τη γυναίκα και φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι εκεί έξω, σκεπτόμενη εμένα επίσης. Ελπίζω αν είσαι εκεί έξω και διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι, είναι αλήθεια πως είμαι εδώ και είμαι το ίδιο περίεργη με εσένα!   

Έγινε και ταινία το 2002 και ήταν υποψήφιο για 6 Όσκαρ, κερδίζοντας τα 2. Πρωταγωνίστρια ήταν η Σάλμα Χάγιεκ, που «έπαιξε» προφανώς την Φρίντα και το έκανε εξαιρετικά, με συμπρωταγωνιστές τους Μπαντέρας, Άλφρεντ Μολίνα, Έντουαρντ Νόρτον και άλλους διάσημους!  

Να και το τρέιλερ:  

About Author