Φρεντερίκ Σοπέν και Γεωργία Σάνδη

«Μου την έκανε η Μαρία Βοντζίνσκα…Την περίμενα ένα χρόνο για να με παντρευτεί, και εκείνη έπαιξε το χαρτί στρίβειν δια του αρραβώνος» έλεγε ο ασθενικός άνδρας κλαίγοντας και βήχοντας στους φίλους του.

«Δε φταίει αυτή, αλλά η μάνα της, Φρεντερίκ. Να σου πω, γλίτωσες… Είναι δύσκολες οι υπερπροστατευτικές πεθερές», τον παρηγόρησε ο ένας.

«Ναι, αλλά εγώ την είχα ερωτευτεί, ρε Ντελακρουά».

«Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Είσαι ο Φρεντερίκ Σοπέν. Επανέλαβε μετά από μένα: Είμαι ο ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΣΟΠΕΝ».

«Είμαι ο Φρεντερίκ Σοπέν» επανέλαβε αδύναμα εκείνος. Ο βήχας τον είχε εξαντλήσει.

«Το παιδί θαύμα, η μεγαλοφυΐα, το ταλέντο των ταλέντων, που στα 7 μου έγραψα το πρώτο μου έργο «μια Πολωνέζα σε σολ ελάσσονα» και στα 8 μου είχα δώσει ήδη το πρώτο μου κονσέρτο! ΠΕΣ ΤΟ!», προσπαθούσε να του ανυψώσει το ηθικό ο φίλος του.

«Ναι, όλα αυτά, συν ότι είμαι φυματικός», απάντησε λυπημένα.

«Μια ίωση που επιμένει είναι. Στο είπαν τόσοι γιατροί» του είπε ο Βίκτωρ Ουγκό.

«Με παράτησε η γυναίκα που ήθελα να παντρευτώ», ξαναγύρισε εκείνος στον λόγο που ήταν σε κακή κατάσταση. Αυτήν την στιγμή δεν τον ένοιαζε ο βήχας του.

«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο» τον παρηγόρησε κι ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ».

Και είχαν δίκιο οι φίλοι του, αυτοί οι σπουδαίοι λογοτέχνες, γιατί πράγματι λίγο αργότερα, γνώρισε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, τη Γεωργία Σάνδη.

Ήταν έρωτας με τη δεύτερη ματιά. Στην πρώτη ψιλοαντιπαθήθηκαν, ίσως να ήθελε να της τραβήξει τις κοτσίδες και εκείνη να του δώσει καλαμιά.

Η Σάνδη, ήταν μια, και σαν αυτή, άλλη καμία. Είχε σπάσει το καλούπι.

Αρχικά, επέλεξε το ονομά της. Είχε βαπτιστεί ως Αμαντίν Ωρόρ Λυσίλ Ντυπέν, αλλά επέβαλε σε όλους το ψευδώνυμό της: Γεωργία Σάνδη!

Κάπνιζε πούρα σαν τον Κάστρο και μάλιστα δημόσια, πράγμα που θεωρούνταν αδιανόητο να κάνει μια γυναίκα, φορούσε ανδρικά ρούχα, που απαγορευόταν, και ήταν η μοναδική που κατάφερνε να βγάζει χρήματα από τα βιβλία της, κάτι που είναι κατόρθωμα ακόμα και στο 2024.

«Ρε φίλε, όταν σου κάναμε ιντερβέντιον, σαν αυτά του «How I met your mother» δεν είχαμε τη Σάνδη στο μυαλό μας. Τι κοινό μπορεί να έχετε;» τους σχολίαζε ο Ντελακρουά ζωγραφίζοντας το πορτραίτο τους (φωτογραφία κειμένου).

Και αν με ρωτάτε, δίκιο είχε, τα ετερώνυμα μπορεί να έλκονται, δεν μπαίνω η τριτοδεσμίτισσα στα χωράφια της φυσικής, απλώς θυμίζω ότι η ασυμφωνία χαρακτήρων είναι επαρκής λόγος για να λυθεί ένας γάμος, σύμφωνα με τα νομικά συστήματα.

Εκείνος, ήρεμος, ντροπαλός, ήσυχος, λιμάνι.

Εκείνη, δίνη, θύελλα, ανοιχτός ωκεανός.

Εκείνος, ήταν εσωστρεφής, δεν τον απασχολούσε να γεμίζει καλλιμάρμαρα, το μεγάλο κοινό του προκαλούσε στρες. Προτιμούσε πιο ιδιωτικές συναυλίες, α Παρί, στα σαλόνια των πλουσίων και των πριγκίπων, επί βασιλείας Λουδοβίκου-Φιλίππου.

Ένιωθε άνετα με το να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα πιάνου, αντί να τον γράφουν οι εφημερίδες και να προκαλεί το ενδιαφέρον των παπαράτσι.

Εκείνη, ήταν ακριβώς το αντίθετο. Εξωστρεφής, δημιουργούσε αναστάτωση, σε κάθε εμφάνισή της, ήθελε να προκαλεί με την ακονισμένη της πένα.

Είχε αναγνωριστεί από τη λογοτεχνική και πολιτιστική ελίτ της Γαλλίας, αλλά η υπόλοιπη κοινωνία, την κοιτούσε με το βλέμμα της Τασσώς Καββαδίας.

Ήταν παντρεμένη με τον γιο του Βαρώνου Ντυντεβάν, με τον οποίο είχαν αποκτήσει μια κόρη και ένα γιο, είχαν χωρίσει και είχε παρτ τάιμ λάβερς.

Βάλτε και τα πούρα που κάπνιζε και τα παντελόνια που φορούσε, έχοντας υιοθετήσει ένα ανδρόγυνο στιλ και κάνοντας όλους, ακόμα και λογοτέχνες, να αναρωτιούνται αν είναι άνδρας ή γυναίκα.

Επειδή τότε δεν υπήρχε το non binary, και έγινε γνωστή και η σχέση της με μια διάσημη ηθοποιό του 19ου αιώνα, συν τα κολλητηλίκια με τον Γουστάβο Φλωμπέρ, [για τον οποίο επίσης έχω γράψει κείμενο και σκέφτομαι να ανεβάσω ή όχι], έχασε τον τίτλο της Βαρόνης.

Ο Σοπέν απαντούσε σε όλους ότι «Κι αν έκανε άστατη ζωή δικός της είναι λογαριασμός», ωστόσο, όντως στην πορεία κάπου το χάσανε.

Στην αρχή όμως, ζήσανε μαζί στην εξωτική Μαγιόρκα, που και αυτό βέβαια δεν πήγε όπως το είχαν σχεδιάσει.

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένανε, με το που άκουσε τον Σοπέν να βήχει ασταμάτητα για μέρες, το θεώρησε κερασάκι στην τούρτα, και τους έδιωξε.

Ήδη ήταν του ματς ότι το ζευγάρι ήταν ανύπανδρο και η γυναίκα είχε ανδρόγυνο στιλ.

Μετακόμισαν σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι, όπου η υγρασία στα κελιά, αφενός, δεν ήταν ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, αφετέρου, χειροτέρεψε την υγεία του -που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν απλώς μια γρίπη.

Αποφάσισαν να γυρίσουν στη Γαλλία και πήραν το πλοίο με ενδιάμεση στάση, την Μπαρτσελόνα.

Στη Βαρσοβία δεν μπορούσε να γυρίσει, γιατί θα έπρεπε να πολεμήσει στην επανάσταση κατά του Τσάρου.

Το ταξίδι ήταν χειρότερο και από τη διαμονή τους στα υγρά κελιά του μοναστηριού της Μαγιόρκας, οπότε παρέμειναν για λίγες μέρες στη Βαρκελώνη, μέχρι ο Σοπέν να συνέλθει και να επιστρέψουν στην Γαλλία.

Οι δύο τους πέρασαν επίσης πολλά καλοκαίρια στο εξοχικό της Σάνδη στη Νοάν και κάνανε ωραία λογοτεχνικά σουαρέ με την αφρόκρεμα των ζωγράφων, ποιητών και συγγραφέων.

Εκεί, ο Σοπέν έγραψε μερικά από τα πιο διάσημα έργα του, αλλά και η Σάνδη, εμπνεύστηκε από εκείνον τον χαρακτήρα του άρρωστου πρίγκιπα της Ανατολικής Ευρώπης σ’ ένα μυθιστόρημα της.

Αυτό δημιούργησε καυγάδες, και αθροιστικά με το γεγονός ότι εκείνος πήρε το μέρος της κόρης της, όταν εκείνες δε μιλούσαν κι ότι ο γιος της τον αντιπαθούσε, γιατί τον έβλεπε ανταγωνιστικά, οιδιπόδειο και έτσι, η Σάνδη τράβηξε σε όλα μια κόκκινη γραμμή.

Όταν ο Σοπέν, σαν σήμερα στις 17 Οκτωβρίου 1849 πέθανε από φυματίωση, στην ηλικία 39 ετών, η απουσία της απο την κηδεία του, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο.

Οι Πολωνοί τον έχουν τιμήσει δεόντως τον συμπατριώτη τους, δίνοντας το όνομά του:

στο διεθνές αεροδρόμιο της Βαρσοβίας,

στον κορυφαίο διαγωνισμό πιάνου που διεξάγεται κάθε πέντε χρόνια στη Βαρσοβία από το 1927

και στη Μουσική Ακαδημία της Βαρσοβίας, το μεγαλύτερο ωδείο της Πολωνίας.

To λατρεμένο Spring Waltz (Mariage d’Amour), που κλείνω τα μάτια όταν το ακούω και μεταφέρομαι σε άλλους κόσμους και που χρόνια ολόκληρα νόμιζα ήταν του Σοπέν, δεν είναι! Ένα ψέμα όλα, ρε φίλε! Είναι του Paul de Senneville, για όποιον ζούσε στα σκοτάδια, όπως εγώ!

About Author