Χόρχε Λουίς Μπόρχες|Μαθαίνεις…

Μαθαίνεις 

 Μετά από λίγο μαθαίνεις 

την ανεπαίσθητη διαφορά 

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι 

και να αλυσοδένεις μια ψυχή. 

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι 

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια 

Και αρχίζεις να μαθαίνεις 

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια 

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις 

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου 

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα 

Με τη χάρη μιας γυναίκας 

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού 

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις 

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, 

γιατί το έδαφος του Αύριο 

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια 

…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο 

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. 

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… 

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου 

μπορεί να σου κάνει κακό. 

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ 

Αντί να περιμένεις κάποιον 

να σου φέρει λουλούδια 

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις 

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη 

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις 

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις 

…με κάθε αντίο μαθαίνεις 

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες που αποκαλούσε τον εαυτό του ποιητή, ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ου αιώνα, και θα έπρεπε να χει πάρει Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γνώμη μου.
Προσωπικά συγκλονίζομαι.
Δίδαξε σε πανεπιστήμια των Γιουνάιτεντ Στέιτς οφ Αμέρικα, αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και εν τέλει, το 1965, πέρα από την αναγνώριση του κοινού, πήρε και μια τιμητική διάκριση από την Κουίν Λίλιμπετ που πάντα ήταν φειδωλή και σφιχτή στην αναγνώριση των άλλων, κρίνοντας από το The Crown στο Νέτφλιξ δηλ.
Το 1968, σε ηλικία 68 ετών, είχε χάσει το 68% της όρασής του, ok το ποσοστό το έβγαλα από το κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή στη ζωή του έχασε εντελώς την όραση του, λόγω του γλαυκώματος που είχε.
Σε αυτήν την ηλικία, η 90χρονη μητέρα του, κυρία Σουάρες, η οποία ήταν εμ, χμ κάπως παρεμβατική θα μπορούσε να την πει κανείς, τον πίεσε να παντρευτεί, διότι πότε θα ‘βλεπε η γυναίκα ένα εγγονάκι οέο;
Του διάλεξε μια γυναίκα λοιπόν, γιατί, όπως και να το κάνουμε η μανούλα ξέρει καλύτερα, και η τυχερή ήταν η΄Ελσα -όχι του Φρόζεν- Αστέτε Μιγιάν.
Φήμες λένε ότι ο γάμος αυτός ήταν για τα μάτια του κόσμου και ότι ποτέ δεν της πέταξε τα μάτια έξω, σίγουρα δεν την πρόσεχε σαν τα μάτια του και ok ok, σταματώ!
Η ποίηση ήταν η μεγάλη του αγάπη και ειδικά όταν τυφλώθηκε εντελώς, της αφοσιώθηκε γιατί μπορούσε να την απομνημονεύσει.
Η αλήθεια είναι ότι η ποίηση είναι έρωτας και γι αυτό η σχετική ανάρτηση στο blog μου είναι η νούμερο 1 σε επισκεψιμότητα!
Ανάμεσα σε άλλα, έχει γράψει τα εξής:
«Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί»
«Να είμαι μαζί σου και να μην είμαι μαζί σου είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μετρώ τον χρόνο»
«Εγώ δεν μιλάω ούτε για εκδίκηση ούτε για συγχώρεση, η λήθη είναι η μόνη εκδίκηση και η μόνη συγχώρεση»
«Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι»
«Χτίζεις στην άμμο και χτίζοντας και ξαναχτίζοντας κάνεις την άμμο πέτρα».
Θα κλείσω με αυτό, το οποίο είναι πολύ βαθύ…
Τόσο μεγάλο νόημα κρυμμένο σε μια μικρή τοσοδούλα φράση!

About Author