Όσκαρ 2023 - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Δόθηκαν χθες – προχθές τα Όσκαρ 2023 και θέλω να πω δυο κουβέντες με αφορμή τα Όσκαρ πρώτου και δεύτερου ανδρικού και γυναικείου ρόλου! Καλά αποκλείεται να είναι δύο, εννοείται θα ναι περισσότερες, παλιός γάιδαρος δεν ξέρει νέα περπατησιά ή κάπως έτσι!

Ο Μπρένταν Φρέιζερ πήρε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου φέτος για τη φάλαινα, που αν του το έλεγες όταν έπαιζε στη μούμια και στο Τζορτζ οφ δε τζανγκλ, μάλλον θα γελούσε, κι αν όχι τότε, σίγουρα αργότερα που είχε παντελώς χαθεί από το σύστημα και το τηλέφωνο του δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα.

Την ταινία δεν την έχω δει ακόμα αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συγκλονιστώ, θα ταραχτώ, και δεν είμαι τώρα σε φάση. Υποδύεται έναν υπέρβαρο και κλεισμένο στο σπίτι του καθηγητής λογοτεχνίας που του απομένουν λίγες μέρες ζωής και αποφασίζει να τα βρει με την έφηβη κόρη του.

Ο Μπρένταν λοιπόν όχι απλώς είχε πέσει κάτω, είχε γίνει χαλκομανία στο πάτωμα τρίτου υπογείου για δεκαετίες, αλλά σηκώθηκε. Και θριάμβεψε.

Οπότε μπορεί να πέσουμε, τι μπορεί, σίγουρα θα πέσουμε στάνταρ κάποια φορά στη ζωή μας, αλλά επιβάλλεται να σηκωθούμε. Να πάρουμε, να βρούμε, να εκμεταλλευτούμε με την καλή έννοια τη δεύτερη ευκαιρία μας.

Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο είναι ότι δήλωσε: «Ήμουν στην έρημο και με βρήκες». Απευθυνόταν στον Σκηνοθέτη του. Ευγνωμοσύνη. Κάποιος σου δίνει ένα χέρι ενώ βρίσκεσαι κάτω. Είναι ωραίο να μην είσαι αχάριστος. Να λες ευχαριστώ σε όποιον σε βοήθησε.

Ο Αρονόφσκι μπορούσε να διαλέξει όποιον ήθελε για πρωταγωνιστή του και διάλεξε εκείνον, που τον είχαν ξεχάσει οι πάντες.

(Έψαξα τώρα να δω γιατί χάθηκε και έμαθα ότι είχε δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση από τον επικεφαλής του οργανισμού που βρίσκεται πίσω από τις Χρυσές Σφαίρες. Προφανώς δεν ενέδωσε κι έκτοτε μπήκε στη μαύρη λίστα και στη συνέχεια στη μαύρη τρύπα της κατάθλιψης. Βάλε και τα γλυκομίλητα μίντια τον είχαν τρελάνει στο bodyshaming -επειδή είχε παχύνει- και έδεσε το γλυκό).

Αυτά για τον νικητή του πρώτου ανδρικού ρόλου.

Η Μισέλ Γιο έγραψε ιστορία ως η πρώτη Ασιάτισσα που κέρδισε το πρώτο Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου! Είχε προηγηθεί ένα σούσουρο τα τελευταία χρόνια για τα #OscarSoWhite, δηλαδή, δώσε καλέ Ακαδημία και κάνα αγαλματάκι και σε κάποιον που δεν είναι λευκός.

Εμένα τα Ασιατικά μ’ αρέσουν και τα παρουσιάζω ανά καιρούς, ιδίως τα Κορεάτικα. «Τα Παράσιτα», πέρυσι πρόπερσι, πότε ήταν, δικαίως το κέρδισαν το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, τους το έδινα και με τα δυο μου χέρια – και είχα δει όλες τις προτεινόμενες ταινίες τότε, σε αντίθεση με τώρα που δεν έχω δει καμία.

Για το Everything Everywhere All At Once, διαβάζω ότι είναι περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που ιτς νοτ μάι φέιβοριτ θινγκ και δεν ξέρω αν θα μ’ αρέσει! Μια Κινέζα που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με σύζυγο και κόρη, μεταπηδάει σε άλλα σύμπαντα… Ακούγεται ενδιαφέρον! Ή που θα το λατρέψω ή που θα πω θενκ γιου νεξτ.

Αν και για τη Τζέιμι Λι Κέρτις και μόνο που στην ίδια ταινία κέρδισε το πρώτο της Όσκαρ, Β γυναικείου ρόλου, δε θα το πω. Χάρηκα για εκείνη πολύ, έχει παίξει σε ταινιάρες την εποχή της νιότης μου! Κι επειδή κι εκείνη δεν περνάει την πρώτη ή τη δεύτερη νιότη της, ένα age shaming, λογικά θα χει στο καθημερινό μενού της που σερβίρει το Χόλιγουντ. Το Όσκαρ Β ανδρικού ρόλου το κέρδισε ο Ke Huy Quan, που δε σου λέει κάτι το όνομά του αλλά τον είχες δει -λογικά- στο Indiana Jones και στο Goonies, όταν ήταν -και ήσουν- μικρό παιδάκι. Κι έκτοτε δεν τον ξαναείδες. Μιλάμε για σχεδόν 40 χρόνια! Ο άνθρωπος αυτός που γεννήθηκε στο Βιετνάμ και ήρθε πρόσφυγας με βάρκα στην Αμερική, κέρδισε φέτος Όσκαρ.

Οπότε, ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ μη λες ποτέ και ποτέ μην τα παρατάς, μπορεί να σε σνομπάρουν για το χρώμα, την ηλικία, τη μη -δημοφιλία σου, να μην ανήκεις στους ελιτ κύκλους, να σε γνωρίζει μόνο η μαμά σου, αλλά να τα καταφέρεις στο τέλος.

Με σκληρή δουλειά, με επιμονή και υπομονή, κάποια στιγμή θα πετύχεις και το χαμόγελο της θεάς τύχης, και ο συνδυασμός όλων αυτών θα κάνει το σύμπαν να σου δώσει αυτό που θες -μπάι δε γουέι, έτσι το εννοούσε ο Κοέλιο.

Και θα κλείσω με το ότι αγαπώ Χιου Γκραντ, από πάντα. Έχει κάνει κι αυτός το καμ μπακ του, που λέει και η Λαίδη, μην ξεχνάμε την ιντερνάσιοναλ διαπόμπευση του, το μακρινοοοοοο 1995 για το περιστατικό με τη πίτα που του σέρβιρε στο αμάξι κάποια που δεν ήταν η Λιζ Χάρλει.

Και συγγνώμη ζήτησε και πρόστιμο πλήρωσε και ρεζίλι έγινε και ρόλους έχασε και τέλος πάντων την πλήρωσε την πίτα με το παραπάνω, τον φάγανε τον άνθρωπο. Επανήλθε χρόνια μετά με ρολάρες και έδειξε ότι έχει μεγαλύτερη γκάμα που του αναθέτανε μόνο ρομκομ, που δεν σνομπάρω, είναι το αγαπημένο μου είδος ούτως ή άλλως.

Επειδή βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται, του την πέφτουν όλοι με το πόσο «αγενής» ήταν στην Άσλει Γκραχαμ. Δεν ήταν.

Τι λέτε για όλα τα παραπάνω εσείς;