45 χρονών! Όου μάι Γκαντ!
Σκεφτόμουν ότι τα χω πει όλα τα προηγούμενα χρόνια εδώ, εδώ και εδώ και αλλού και να μην κάνω καινούριο κείμενο, αλλά τελικά έχω να πω κι άλλα! Αλίμονο! Εντάξει, 45 χρόνια είναι αυτά, σεβαστό νούμερο, αξίζουν μια ανάρτηση! Και κάπου εδώ αναφωνώ 45;; ‘Οου μάι Γκαντ, με φωνή Τζάνις από τα φιλαράκια! Ωστόσο, βλέπω την Τζένιφα τη Λόπε, τη Σοφία Βεργκάρα, τον Μπραντ Πιτ, δυο τρεις κοινοί θνητοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μου ήρθαν έτσι πρόχειρα στο μυαλό, που δε μοιάζουν με γερόντια και είναι πολύ μεγαλύτεροί μου, να τα λέμε κι αυτά, και μου λέω «καλά είσαι, πήγαινε μίλα του», η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο!
Άσε που έχω εντρυφήσει σε σειρές όπως Γκρέις και Φράνκι και Μέθοδο Κομίνσκι και είμαι πεπεισμένη ότι στα 70 -80 μου, καλά να μαστε, μπορώ να μηδενίσω και να ξεκινήσω από την αρχή, αν δεν είμαι ευχαριστημένη από την μέχρι τότε πορεία μου!
Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που έχω σπείρει άπειρα και οργώσει ακόμα πιο άπειρα –ευτυχώς δε με διαβάζει ο γιος μου να μου πει ότι δεν υπάρχει αυτό που έγραψα– και περιμένω να θερίσω! Πιστεύω θα ‘χω καλή σοδειά, ότι τη χρονιά των σαράντα πέντε ετών, θα συλλέξω μπόλικους καρπούς, τα απίδια θα γεμίσουν τον σάκο μου!
Ως γνωστόν, όπως έχω ξαναπεί, όταν μεγαλώσω -κι άλλο- θέλω να γίνω συγγραφέας! Ξέρω, έχει γίνει τρεντ, αλλά αυτό το όνειρο για το οποίο κινώ την χείρα μου και την πόδα μου- μαζί με την Αθηνά, το έχω χρόνια. Δεν το κάνω επειδή είναι μόδα, άλλωστε, ποτέ δεν ήμουν ιν φάσιον!
Έχω βγάλει ήδη δύο βιβλία και στα προσεχώς έχω άλλα δύο, ΟΜΩΣ θα βγάλω ανακοίνωση γι’ αυτά, όταν έρθει η ώρα, γιατί κάθε πράγμα στον καιρό του και ο Κολιός τον Αύγουστο!
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΝΟΥΑΖΕΤΑ μου, το μπλογκ μου, είναι η καλύτερη απόφαση της ζωής μου, μετά το λέιζερ με μηχανήματα Αλεξανδρίτη -νάτο και το σωστό, το πρόντακτ πλέισμεντ, το καλό!
Μου γνώρισε κόσμο, που έγινε μέρος του κόσμου μου -μετάφραση του παρτ οφ μάι γουόρντ-, με έβαλε στα μονοπάτια της γραφής, έκανα εξάσκηση πάνω της, στου κασίδη το κεφάλι που λένε, μου δημιούργησε μια μικρή ΥΠΕΡΟΧΗ κοινότητα γύρω μου, που όταν πάει να γίνει μεγάλη φοβάμαι, αγχώνομαι και πατώ φρένο, γιατί τα μεγάλα καράβια, έχουν μεγάλες φουρτούνες. Όταν χαλαρώνω όμως, όπως το τελευταίο διάστημα, γκαζώνω! Νιώθω μια μικρή εξάντληση από το… γκάζι αλλά αυτή η εξάντληση είναι και η πηγή χαράς μου!
Τα τελευταία χρόνια ξαφνιάζομαι με τις τόσες ευχές που δέχομαι από τόσο κόσμο, την κοινότητα που λέω παραπάνω, κι αφενός, φουλάρω με θετική ενέργεια, αφετέρου, σκέφτομαι στις επόμενες εκλογές να βάλω ΚΑΙ ΕΓΩ, η τελευταία των Μοικaνών, υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος!
Κλείνοντας, θα πω ότι τα γιορτάσαμε τα γενέθλια και φέτος με δόξα και τιμή, το Σάββατο που μας πέρασε και μόλις τώρα άρχισα να συνέρχομαι, αλλά γι αυτό δε φταίει η ηλικία μου εντάξει; Κάτι θα μου ρίξανε στο ποτό και δεν ήταν το σταφ το καλό!
Cheers! Και του χρόνου με υγεία!
About Author
