Adolescence| Η Εφηβεία του netflix μας συγκλόνισε όλους - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Είδα το Adolescence και ταράχτηκα στα πρώτα δύο λεπτά. Είναι η πρώτη σειρά που δε βλέπω σαν θεατής αλλά σαν μαμά. Ίσως γιατί έχω γιο στην ηλικία του πρωταγωνιστή.

Είναι τέσσερα επεισόδια. Στα δύο πρώτα, συμπονούσα το παιδί. Μέχρι τέλους ήλπιζα να είχε γίνει παρεξήγηση. Το γλυκό του προσωπάκι, το πόσο τρομαγμένος ήταν, ότι κατουρήθηκε πάνω του, έκλαιγε και φώναζε τον μπαμπά του να τον προστατέψει, όλα αυτά μαζί, ε, δε μου έμοιαζε με κάποιον που θα μπορούσε να έχει κάνει έγκλημα. Και ας μην είναι σειρά “who done it”.

Στο τρίτο επεισόδιο όμως, άλλαξε ύφος. Το βλέμμα του όπως κοιτούσε την ψυχολόγο, δεν ήταν πλέον αυτό του μικρού παιδιού αλλά του μεγάλου έφηβου. “Κοίτα πώς με κοιτάει και περιμένει να πω κάτι σημαντικό”, την ειρωνεύτηκε κάποια στιγμή. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ έξυπνος και μας παίζει όλους, την ψυχολόγο, τον πατέρα του, εμάς τους τηλεθεατές που τον λυπηθήκαμε και τον συμπονέσαμε.

Στο τέταρτο επεισόδιο, οι γονείς, ιδίως ο πατέρας, -ο εξαιρετικός αυτός ηθοποιός, αποδίδει Οσκαρικά, τις ενοχές και την απόγνωση που νιώθει γι αυτό που έκανε το παιδί του. Στο μυαλό του είναι ακόμα μωρό,-και εγώ τον γιο μου, μικρουλάκι τον βλέπω, τι, δεν είναι; Δώδεκα ετών μόνο- και δεν μπορεί να το χωνέψει ότι ήταν ικανός για κάτι τέτοιο. Πώς να πιστέψεις ότι το δικό σου το παιδί έκανε έγκλημα; Αρρωσταίνεις.

ΤΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ. Εξαιρετικές ερμηνείες, σκηνοθετική αρτιότητα και τεχνική με το μονοπλάνο που σε κάνει να συμμετέχεις και να τη σκέφτεσαι μέρες αφού την τελειώσεις.

Δε συγκλονιστήκαμε επειδή μάθαμε ότι υπάρχει μπούλινγκ. Ούτε επειδή στο σχολείο οι δάσκαλοι έχουν αποδυναμωθεί εντελώς, ούτε επειδή τα ιμότζι έχουν και άλλες έννοιες. Προφανώς, τα ξέραμε αυτά.

Αλλά για το ότι ένα παιδί που δεν είναι αυτό που λέμε “μάγκας” και αλήτης, -κάποιοι γράφουν στο κούτελο τη λέξη “θύτης”, γνωρίζω δωδεκάχρονα που μοιάζουν με μέλη συμμορίας γκάγκστερ-τουναντίον, τρώει μπούλινγκ στο σχολείο, ακόμα και από τα θεωρητικά αδύναμα κορίτσια, μπορεί να φτάσει στο έγκλημα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί να υπήρχε μια προδιάθεση και στο dna, γιατί δεν ήταν τόσο μεγάλος ο εκφοβισμός για να φτάσει να αφαιρέσει μια ζωή και μάλιστα προμελετημένα. Ούτε στέκει να μην υπάρχει ίχνος τύψης ή άγχους, σαν να μην έτρεξε τίποτα, πήγε για ύπνο. Μα, το είπε στο τρίτο επεισόδιο στην ψυχολόγο: “το άξιζε”.

Χρειάζεται διπλή προσοχή όταν τα παιδιά μας είναι στο δωμάτιό τους και ανταλλάσσουν μηνύματα στα σόσιαλ ή παρακολουθούν ινφλουένσερς. Να υπάρχει διακριτικότητα, να δίνουμε ελευθερία κινήσεων αλλά να έχουμε και γνώση. Παρένταλ κοντρόλ λέγεται, για να προλαβαίνουμε καταστάσεις είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Καμιά φορά από διακριτικότητα, δε ρωτάω τον γιο μου τι ανταλλάσσει με φίλους στο βάιμπερ ή τι ακριβώς παρακολουθει στο κινητό. Όχι, πρέπει να ξέρουμε. Είναι πολύ μικρά και ζούνε σε μια εποχή που τους μεγαλώνει απότομα.

Όσο κουρασμένοι και όσες δουλειές και υποχρεώσεις να έχουμε, που δουλεύουμε ώρες ατελείωτες, φεύγουμε ξημέρωμα από το σπίτι μας και πέφτουμε κομμάτια το βράδυ για ύπνο στο κρεβάτι μας, πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο και τον χρόνο να είμαστε δίπλα τους για να μπορέσουνε να ξεφύγουνε από τους Άντριου Τέιτ αυτού του κόσμου και σίγουρα να μη γίνουνε οι ίδιοι. Και αυτό χτίζεται από όταν είναι κυριολεκτικά μικρά και κάτω από τις φτερούγες μας, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά.

ΥΓ: Το παιδί πρέπει να πάρει Όσκαρ. Παίζει συγκλονιστικά. Στο μέλλον έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά γι αυτόν.