Ακόμα κι αν φύγεις, για το γύρο του κόσμου... - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Τέλος εποχής για το φουντούκι, αλλά και για εμάς.

Τελείωσε το νηπιαγωγείο, το αγόρι μου μετά το καλοκαίρι θα πάει στο «μεγάλο» σχολείο το δημοτικό.

Τι να πρωτοπώ για το σχολείο μας…Μπήκε στη ζωή μας εντελώς τυχαία, όταν το φουντούκι ήταν δύο ετών. Σαν τώρα θυμάμαι το τηλέφωνο από τη γραμματέα του σχολείου να με ενημερώνει ότι είμαστε οι πρώτοι επιλαχόντες μέσω ΕΣΠΑ κι ότι από τη Δευτέρα μπορεί να έρθει το παιδί στο σχολείο. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχαμε ιδέα ότι το παιδί μας θα αποκτούσε μια δεύτερη οικογένεια.

Γιατί, αυτό είναι η «καραμέλα» πλέον για όλα τα καραμελόπαιδα και τους καραμελογονείς. Μια οικογένεια που απαρτίζεται από μέλη πλήρως καταρτισμένα και ενημερωμένα στις πιο πρόσφατες παιδαγωγικές μεθόδους που αφήνουν το παιδί να πορευτεί με ελευθερία και ασφάλεια στον κόσμο.

Πιθανά να υπάρχουν άλλα σχολεία με καλύτερες εγκαταστάσεις ή μπορεί κάποιος να μην ήταν σύμφωνος με τη φιλοσοφία του συγκεκριμένου ή να ζητούσε κάτι διαφορετικό. Ποσώς με ενδιαφέρει. Μακάρι όλοι να βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει.

Αυτό που προσωπικά με ενδιαφέρει είναι ότι το παιδί μου ήταν ευτυχισμένο εκεί. Το παιδί μου ερχόταν με χαμόγελο στο σπίτι, έκανε φίλους και παρέες, «έχτιζε» σχέσεις με κόσμο εκτός του οικογενειακού περιβάλλοντος και μάθαινε νέα πράγματα, που εγώ δεν ήξερα να του μάθω, γιατί έκαστος στο είδος του.

Μαζί με το παιδί, μάθαινα κι εγώ. Από τραγούδια που άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου να σιγοτραγουδάει το φουντούκι κι έψαχνα στο διαδίκτυο τις κομμένες -παραφρασμένες λέξεις που έλεγε, να δω ποιο είναι και ξετρελαινόμουν, μέχρι πολύ πιο σημαντικά που μάθαινα κι εγώ βιωματικά, τον τρόπο που έχει το σχολείο να περνάει τα διάφορα μαθήματα, με ή χωρίς εισαγωγικά.

Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν αγχώθηκα για το αν το παιδί μου περνάει καλά, αν σέβονται την ύπαρξή του, αν του συμπεριφέρονται σωστά κι αν είναι κατάλληλο το περιβάλλον εκεί. Ένιωθα ασφάλεια. Ήμουν ήρεμη. Το παιδί μου ήταν σε πολύ καλά χέρια. Κι αυτό έχει αξία ανεκτίμητη.

Λόγω των παραπάνω, επιλέξαμε το παιδί μας να παραμείνει σε αυτό το σχολείο και τα επόμενα χρόνια, όσο δύσκολο κι αν μας ήταν οικονομικά. Και δε μετανιώσαμε ούτε ένα ευρώ απ’ όσα δώσαμε. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι, δικοί μου άνθρωποι, να θεωρούσαν περιττό να πηγαίνει σε ιδιωτικό και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία.

Όμως διαφωνώ. Είναι η ηλικία που μπαίνουν οι βάσεις κι η αλήθεια είναι ότι αφού έμαθες -τυχαία- το τόσο καλό, δύσκολα μετά να πας το παιδί σου σε κάτι αμφίβολο και πιθανά χειρότερο. Κι έτσι κόβεις από παντού, κάνεις το «ξέρεις τι» παξιμάδι και το παιδί σου συνεχίζει εκεί.

Όλοι οι γονείς που γνώρισα όταν το παιδί μου ήταν δύο ετών και πορευτήκαμε μαζί όλα τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας, συμφωνούν. Το ότι δεν έφυγε κόσμος κι έμεινε πιστός εκεί, σε ένα ιδιωτικό σχολείο, όταν οι εποχές είναι τόσο δύσκολες οικονομικά ή όταν υπάρχουν τόσα να επιλέξει κανείς, λέει πολλά. Οι πράξεις μιλάνε μόνες τους.

Τι να πω και για τους γονείς… έχω γράψει ξεχωριστό άρθρο για τις μαμαδοφίλες. Το τελευταίο δίχρονο, δυστυχώς δε συμμετείχα τόσο στις παρέες τους, όσο συνήθιζα τα πρώτα χρόνια, γιατί ο ερχομός της καραμελένιας κόρης μου, έφερε τα πάνω κάτω. Πριν λίγους μήνες άρχισα να βρίσκω τις ισορροπίες μου πάλι.

Πόσα μοιραστήκαμε με αυτούς τους «συμμαθητές γονείς» όλα αυτά τα χρόνια…Και το σχολείο συνέβαλε και σε αυτό, στην ενίσχυση των σχέσεων ανάμεσα στους γονείς που έβγαινε και στα παιδιά και το αντίστροφο.

Ήταν τόσες οι εκδηλώσεις κι οι συναντήσεις με διάφορες αφορμές που οι εκπαιδευτικοί, η διευθύντρια κι οι συνεργάτες του σχολείου διοργάνωναν με μεράκι και μας έβαζαν να συμμετέχουμε ενεργά. Έχουμε παίξει πολύ με αυτούς τους γονείς γιατί το συγκεκριμένο σχολείο πιστεύει ότι «ένα από τα εργαλεία που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά είναι το παιχνίδι, είτε ατομικό, είτε συλλογικό, γιατί παράγει κάτι «νέο»!». Εμείς λοιπόν,έχουμε παίξει, γελάσει, αλληλοϋποστηριχθεί, μοιραστεί χρόνο μεταξύ μας, κάτι που επέτρεψε να γνωριστούμε για τα καλά αυτά τα τέσσερα χρόνια.

Συγκίνηση είναι αυτό που νιώθω τώρα που όλα τελείωσαν, που το παιδί μου ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά που του έδωσαν. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι του έδωσαν φτερά να πετάξει.

Εκεί που οι άνθρωποι είναι άριστοι εκπαιδευτικοί, αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Και πρώτη απ’ όλους, η δ/ντρια που διευκόλυνε όπου μπορούσε, σε διάφορα επίπεδα και που γνώριζε ανά πάσα στιγμή τι γίνεται στο σχολείο της και γνώριζε το κάθε παιδί χωριστά.

Κάθε γιορτή και καλύτερη από την προηγούμενη. Πραγματικά, όλοι οι γονείς μένουμε κάθε φορά άφωνοι. Εγώ πάντα κλαίω, είμαι κλαψιάρα, ο μόνος τρόπος για να μην κλάψω είναι να με αποσυντονίσει το κλάμα της διπλανής μου. Φέτος βέβαια, είχα αντιπερισπασμό την κόρη μου κι εκεί που έφευγε το δάκρυ, ταυτόχρονα μου τραβούσε την προσοχή το καραμελάκι μου και το δάκρυ έμενε σταγόνα κι όχι ποταμός.

Θυμάμαι μια προηγούμενη γιορτή να κλαίω με δάκρυ κορόμηλο χωρίς καν να έχει βγει ακόμη ο γιος μου. Θυμάμαι να με ρωτάει μια κυρία που καθόταν δίπλα μου «ποιο απ’ όλα είναι το παιδάκι σας;» κι εγώ να απαντάω ανάμεσα από λυγμούς «δεν έχει βγει η τάξη του ακόμη».

Φέτος, η γιορτή ήταν αντάξια των προηγούμενων. Και στο τέλος, έτσι όπως τραγούδησαν όλα τα παιδιά μαζί και χόρεψαν και γελούσαν και βλέπαμε στο βίντεο γουόλ στιγμιότυπα από τη σχολική ζωή τους, όλης της χρονιάς που πέρασε, η συγκίνηση όλων μας ήταν μεγάλη.

Το φουντούκι μου, που μπήκε στο σχολείο δίχρονο μωρό, δε μιλούσε καλά – καλά και βγαίνει εξάχρονο σχεδόν, αντράκι, είναι έτοιμο να φύγει από το προστατευμένο περιβάλλον που βρισκόταν ως τώρα κι από το ποταμάκι να πάει στη μεγάλη θάλασσα και να κολυμπήσει στον απέραντο ωκεανό. Ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, αν το θέλει και τον διευκόλυναν να εκφράζεται και να ζητάει βοήθεια όταν τη χρειάζεται.

Νιώθω ευγνώμων, συγκινημένη και τυχερή που πρόσεξαν το παιδί μου τόσο πολύ, σαν να ήμουν εκεί, που το εξέλιξαν, εντόπισαν τα αδύναμα σημεία του και τα ενίσχυσαν με σεβασμό πάντα στην προσωπικότητα του, ομαλά κι ωραία.

Κα Αθηνά, Μαρίκα, Αντώνη, Κούλα, Νάνσυ, Κλεοπάτρα, Ελένη, Μαρία, Σάρα, Λίτσα, Βάσω, Καραμέλα, δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ, είστε όλοι ένας κι ένας! Θα κλείσω την ανάρτηση με το τραγούδι που αποχαιρετήσατε τα παιδιά μας, το οποίο θα βάλω και στον τίτλο!