And the Oscar goes to…
Έχω να δηλώσω ότι είδα όλες τις ταινίες που πήραν Όσκαρ! (Κλαπ Κλαπ χειροκροτήματα)!
Το διάστημα της καραντίνας και του #μένουμεσπίτι ήταν κινηματογραφικό, μεταφορικά μιλώντας!
Πολυεπίπεδα κινηματογραφικό μάλιστα! Και ήμασταν όλοι πρωταγωνιστές σε ένα έργο με αγωνία και σασπένς και είδαμε όλοι πολλές ταινίες, ζήτω το Νετφλιξ και τα σχετικά (όταν δε φουρνίζαμε ψωνιά, παραλίγο να βάλουν λουκέτο όλοι οι φούρνοι!)!
Έχεις δει κάποια από τις παρακάτω; Σου άρεσε καμία τρελά; Κάποια που ήταν κατώτερη των προσδοκιών σου; Κάνα σχόλιο έχεις;
Τα δικά μου σχόλια είναι τα εξής:
1. Συγκλονίστηκα με την ταινία ΠΑΡΑΣΙΤΑ. Θα της άξιζε δική της ξεχωριστή ανάρτηση αλλά τώρα θα βολευτεί εδώ, ανάμεσα στις άλλες, έχοντας όμως την πρώτη θέση.
Καταπληκτική ταινία, σαφώς και βεβαίως και εννοείται άξιζε το Όσκαρ της (Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας συν 3 Όσκαρ ακόμη).
Την είδα τελευταία των τελευταίων κι αφού είχα εξαντλήσει όλες τις άλλες γιατί δε μου έκανε κλικ αρχικά. Λέω και Κορεάτικη και “παράσιτα”, εεε δεν ξέρω τσίνισα, λέω θα ναι καμιά βαριά κουλτούρα ή με τίποτα μαμούνια.
Αποδείχθηκε διαμάντι!
Από πού να το πιάσω. Δε βαριέσαι στιγμή. Η ταχύτητα με την οποία γίνονται όλα, συμβάντα και ανατροπές, σε κρατάει σε εγρήγορση και το ενδιαφέρον σου αμείωτο.
Διαθέτει μπλακ χιούμορ, δράμα, αγωνία. Προσωπικά και γέλασα και σφίχτηκε το στομάχι μου και τρόμαξα σε κανα δυο σκηνές. Απ΄όλα έχει και φυσικά περνάει το μήνυμα της. Ξεκάθαρα το κάνει.
Η υπόθεση; Μια οικογένεια μπαγαποντάκων (πατέρας, μητέρα, γιος και κόρη) κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει σε μια κοινωνία με βαθιά ανισότητα. Σε μια κοινωνία που οι πλούσιοι είναι πάρα πάρα πολύ πλούσιοι και οι φτωχοί είναι πάρα πάρα πάρα πολύ φτωχοί.
Οι πρώτοι μπορούν να αγοράσουν στο γιο τους μια παιδική Ινδιάνικη σκηνή να παίζει στον κήπο, να βρέχει καρεκλοπόδαρα και να μην μπει σταγόνα μέσα, οι δεύτεροι να ψιχαλίσει, να πλημμυρήσει το σπίτι τους και να μείνουν άστεγοι. Κατάλαβες το μήνυμα της ταινίας, έτσι;
Το τρέιλερ:
2. Joker. Όλοι την έχουν δει, όλοι την έχουν σχολιάσει, έγινε το καμός για πάρτη της. Πόσοι τσακώθηκαν αν άξιζε ή δεν άξιζε… Αυτό από μόνο του λέγεται επιτυχία. Πάντως εισπρακτικά τα σάρωσε όλα!
Να πω κι εγώ τη δική μου ταπεινή άποψη, τελευταία των Μοϊκανών:: Και με τα δυο χέρια θα έδινα το όσκαρ στον Χοακίν! Άξιος! Και σαν Τζόκερ αλλά και σαν Άρθρουρ Φλέτσερ.
Και σκέψου ότι ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να μου άρεσε όσο ο Χιθ Λέντζερ, που οκ, έχει βάλει την υπογραφή του στον ρόλο αυτό.
Δεν ήταν μια κλασσική ταινία του «Μπάτμαν» με την έννοια ότι δεν ήταν τόσο κόμικ και διασκεδαστική, όσο πολιτική. Σκιαγραφεί ένα άδικο κοινωνικό σύστημα, σαν αυτό της προηγούμενης ταινίας των «παρασίτων», και πώς μπορεί αυτό να οδηγήσει, στη βία, την εξέγερση, την τρέλα.
Προσοχή! Δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση το να πάρουμε ένα όπλο κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τώρα για τους ψυχικά ασθενείς που δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια…. είναι ένα θέμα, που δεν είναι του παρόντος.
Σε κάθε περίπτωση, ο Χοακίν, τον οποίο να σου εκμυστηρευθώ ότι δεν τον αγαπώ, με φοβίζει λίγο και εμ, δε θεωρώ ότι έπαιξε και κόντρα ρόλο, ήταν εξαιρετικός.
Το τρέιλερ:
3. «Once Upon a Time in Hollywood»!
Κάποτε στο… Χόλιγουντ συναντήθηκαν ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο κι ο Μπραντ Πιτ.
Νομίζω αυτά τα δύο ονόματα φτάνουν για να δεις την ταινία και δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω παραπάνω.
Θα το κάνω, παρόλαυτά.
Θα πω αρχικα ένα τρίτο όνομα. Κουεντίν Ταραντίνο! Παρόλο που δεν είναι ο νούμερο ένας αγαπημένος μου σκηνοθέτης, εντάξει, είναι ένα όνομα εγγύηση.
Λατρεύω Μπραντ Πιτ. Δεν ήταν πρωταγωνιστής στη συγκεκριμένη ταινία αλλά έκλεψε την παράσταση σαν κασκαντέρ Κλιφ, φίλος και βοηθός του τηλεοπτικού αστέρα Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο Κάπριο), που μένει δίπλα στην έπαυλη του Ρομάν Πολάνσκι και της εγκύου συζύγου του Σάρον Τέιτ.
Και γιαυτό πήρε και το Όσκαρ Β ανδρικού ρόλου!
Το λακάκι του, το χαμογελάκι του, αχ Μπραντ, είσαι ένας κι άλλος κανένας.
Το τρέιλερ:
4. «Marriage Story» – Ιστορία γάμου
Ανταμ Ντράιβερ, είμαι μαζί σου!
Ξεκάθαρα ήμουν με το μέρος του πατέρα, σορρυ Σκάρλετ. Ναι, συμφωνώ ότι ήταν εγωκεντρικός, ναι δεν ήταν τέλειος αλλά εξαρχής ήταν αυτός που ήταν και ήθελε αυτά που ήθελε.
Καμιά φορά δε φταίνε τα “θέλω” των αγαπημένων μας αλλά εμείς που συμβιβαζόμαστε σε αυτά, χωρίς να το θέλουμε.
Και επίσης Σκάρλετ Γιόχανσον (Τζοχάνσον, προφέρεται σωστά) πιστεύω ότι ήσουν και λίγο τσατσόνι. «Δε θα χρειασθούμε δικηγόρους για το διαζύγιο».
Και πας και πιάνεις όλους τους δικηγόρους του λεκανοπεδίου του Λος Άντζελες και δεν έμεινε κανένας για το πρώην σύζυγο, που ήταν και ένας πάρα πολύ καλός μπαμπάς.
Και βασικά, παραλίγο να του πάρεις και τα σώβρακα. Α, δεν ξέρω. Σκάρλετ, κόκκινη κάρτα! Αν και δε φταις εσύ, σε παρέσυρε η υπέροχη Λόρα Ντέρνς!
Στενοχωρήθηκα με την ταινία αυτή. Πιστεύω μπορούσαν να τα βρούνε. Γιατί αγαπιόσαντε μωρέ… Κρίμας.
ΥΓ: Η σκηνή στο τέλος που του δένει τα κορδόνια από τα παπούτσια… ντάξει δε χρειάζεται να σου πω ότι με έκανε να κλάψω! Μα, είμαι γελοία πια.
Το τρέιλερ:
5. Οι δύο Πάπες
Τζόναθαν Πράις και Άντονι Χοπκινς.
Οι δύο κύριοι ερμήνευσαν ωραιότατα τον προοδευτικό και συντηρητικό Πάπα αντίστοιχα, που αν και “αντίπαλοι” στο τέλος γίνανε φίλοι.
Είναι βιογραφική – δραματική ταινία σχετικά με τον ρόλο της Εκκλησίας σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, συμπαραγωγής Ιταλίας, Αμερικής και Βρετανίας. Καλή ήταν, ok και να μην τη δεις, δε χάνεις τίποτα.
Το τρέιλερ:
6. Ο Ιρλανδός
Ε, τι να πω τώρα. Σε όλη την ταινία το μάτι μου τραβούσε ο Ντε Νίρο και όχι για τον σωστό λόγο. Πολύ ψεύτικος ρε παιδιά…τι επεξεργασία του κάνατε του ανθρώπου και τον καταστρέψατε. Ποτέ δε μας έπεισε σαν νέος. Η ερμηνεία του ήταν καλή αλλά μας αποπροσανατόλιζε συνέχεια η εμφάνιση του.
Μια ταινία του Σκορτσέζε που μάζεψε ένα Α class cast, Ντενίρο, Πατσίνο, Τζο Πέσι κι έκανε κάτι που ξέρει καλά, ένα γκαγκστερικό έργο που αποτυπώνει την ιστορία του οργανωμένου εγκλήματος μέσα από τα μάτια του βετεράνου του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, Φρανκ Σίραν, ενός μαφιόζου εκτελεστή.
Η φράση “i paint houses” αποκτά εδώ άλλη σημασία. Έτσι λέγανε όχι τους μπογιατζίδες, αλλά του μαφιόζους που σκότωναν λερώνοντας τους τοίχους με αίμα.
Το τρέιλερ:
7. 1917
Ο Σαμ Μέντες που τον έμαθα στο American Beauty σκηνοθετεί αυτήν την αντιπολεμική ταινία που εγώ λίγο βαρέθηκα, στον άντρα μου άρεσε. Για να είμαι ειλικρινής είχα δει στους τίτλους τον αγαπημένο μου “Σέρλοκ” Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, αλλά ήταν παραπλάνηση κυρίες και κύριοι. Μια μικρή τοσοδούλα σκηνή είχε και μάλιστα προς το τέλος.
Η υπόθεση είναι η εξής: Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δύο νεαροί Βρετανοί στρατιώτες αναλαμβάνουν μια αποστολή με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας να βγούνε ζωντανοί.
Πρέπει να περάσουν μέσα από εχθρικό έδαφος σε Dt χρόνο για να μεταδώσουν ένα μήνυμα που θα αποτρέψει μια δολοφονική επίθεση.
Στο καστ, βλέπουμε διάφορους πρωταγωνιστές από το Game of Thrones, όπως ο Τόμας Μπαράθεον κι ο Ρομπ Σταρκ.
Το τρέιλερ:
8. Jojo Rabbit
Μία ακόμα αντιπολεμική ταινία, που σε αντίθεση με την προηγούμενη, μου άρεσε πολύ!
Την προτείνανε και για 6 Όσκαρ παρακαλώ! Ανάμεσά τους και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και σεναρίου για το 2020.
Μου θύμησε λίγο από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, λίγο από τη ζωή που είναι ωραία του Μπενίνι.
Εξαιρετική ερμηνεία και από την Σκάρλετ Γιόχανσον (είπαμε και προηγουμένως ότι το όνομά της προφέρεται σωστά Τζοχάνσον αλλά τόσα χρόνια έχουμε μάθει να τη λέμε αλλιώς)) και από τον μικρό πρωταγωνιστή Roman Griffin Davis (γεννημένος το 2007!)
Εμένα μαρέσει πολύ και ο Σαμ Ροκγουελ, που παίζει μαζί τους, ο οποίος είναι βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός!
Η ταινία έχει πολλές κωμικές στιγμές, ενώ ταυτόχρονα περνάει πολύ σοβαρά μηνύματα που θα έλεγε κανείς ότι πλέον είναι περιττά εν έτη 2020, αλλά έλα που δυστυχώς δεν είναι.
Θα ρωτήσεις: Χίτλερ, Ναζί και χιούμορ πάνε μαζί;
Πάνε, αν τους πρώτους τους σατιρίζεις, ειρωνεύεσαι και ξεφτυλίζεις τόσο αριστοτεχνικά.
Η ιστορία αφορά σε ένα δεκάχρονο αγόρι που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου και είναι φανατικός τον Ναζί. Ο μικρός έχει φανταστικό φίλο τον Χίτλερ (σε μορφή παρωδίας) και μία μέρα ανακαλύπτει ότι η μαμά του κρύβει μια έφηβη Εβραία στο σπίτι τους.
Η ταινία διαθέτει δυνατές σκηνές και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να κλάψω.
Από μένα είναι “ναι”!
Το τρέιλερ:
9. «Dolor y Gloria» – Πόνος και Δόξα
Σε αυτήν την ταινία ο Μπαντέρας προτάθηκε για Όσκαρ πρώτου Ανδρικού ρόλου!
Η ταινία είναι του φίλου και συνεργάτη του Πέδρο Αλμοδοβάρ.
Δεν είμαι φαν του Αλμοδοβάρ, νομίζω το έχω ξανααναφέρει. Είναι λίγο εξτριμ για μένα και μια ταινία του το “Δερμα που κατοικώ”, που παρεμπιπτόντως και εκεί πρωταγωνιστής ήταν ο Μπαντέρας, μου είχε δημιουργήσει εφιάλτες για αρκετό καιρό.
Τον παρακολουθώ όμως, όπως και τον Ταραντίνο! (Δε θες τον έναν, δε θες τον άλλον, ποιος σ’ αρέσει τέλοσπάντονες!)
Αυτή του η ταινία που λες, μ’ άρεσε. Είχε συναίσθημα. Πολύ συναίσθημα.
Κι ο Μπαντέρας, όντως βρίσκεται στην πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του, υποδυόμενος τον… Αλμοδόβαρ. Εξαιρετική ερμηνεία!
Στην ταινία «παίζει» κι η Πενέλοπε Κρουζ. Όλο το παρεάκι μαζεμένο.
Η υπόθεση; Ένας σκηνοθέτης γύρω στα 60 με χρόνιους αβάσταχτους και πολυποίκιλους πόνους, αποφασίζει να συμφιλιωθεί με τον πρωταγωνιστή του από την πιο γνωστή ταινία που σκηνοθέτησε, το «Taste», στην οποία πρεμιέρα δεν του επέτρεψε καν να εμφανιστεί και δεν του έχει μιλήσει έκτοτε.
Τα βρίσκουνε και ο πρώτος εθίζεται στην ηρωίνη που παίρνει ο δεύτερος, κάτι που τον βοηθάει να ξεπεράσει τους σωματικούς πόνους του. Εν τω μεταξύ η ηρωίνη ήταν ο λόγος που δεν του επέτρεψε να εμφανιστεί στην πρεμιέρα της ταινίας και δεν εχουν μιλήσει 30 χρόνια.
Η ταινία διαθέτει πολλά φλας μπάκ στο παρελθόν που βλέπουμε την παιδική του ηλικία, την πρώτη του συνειδητοποίηση ως προς τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, την εκπαίδευση του σε σχολείο παπάδων και φυσικά τη σχέση του με τη μαμά του, αγαπημένο θέμα του Αλμοδοβάρ.
Το τρέιλερ:
10. Little Women – Μικρές Κυρίες!
Στο νούμερο 10 το καλό, οι “Μικρές Κυρίες”!
Εντάξει αγαπώ. Τι να πω. Εξαιρετικό βιβλίο και εξαιρετική ταινία με πολυ καλό καστ. 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ!
Την υπόθεση όλοι την ξέρουμε! Έχουμε Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο κι ο πάστορας Μαρτς κατατάσσεται στον στρατό αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και τις τέσσερις κόρες του.
Η Μεγκ, η μεγαλύτερη αδερφή, φροντίζει τις μικρότερες και νωρίς παντρεύεται τον φτωχό πλην τίμιο Δάσκαλο Τζον.
Η Τζο, η βασική πρωταγωνίστρια, είναι ένα ατίθασο αγοροκόριτσο που θέλει να γίνει συγγραφέας και “σπάει” τα στερεότυπα που αφορούν το γυναικείο φύλο.
Η Μπεθ είναι η γλυκιά, μαζεμένη, ευάλωτη και ρομαντική αδερφή και τέλος η μικρή Έιμυ, που εμένα με εκνεύριζε, γιατί ήταν ανταγωνιστική και ζηλιάρα αλλά τέλοςπάντων, εσύ μπορεί να τη συμπαθήσεις, με την καλλιτεχνική φύση που διεκδικεί τον Λόρι, τον πλούσιο γείτονα, που αγαπάει την Τζο.
Προσωπικά είμαι team Τζο. Αυτή ήταν η αγαπημένη μου και για πολλούς λόγους. Τι άλλο να πω για τη συγκεκριμένη ταινία; Να πω ότι έχω τα κολλήματά μου κι όταν έχω συνδέσει κάποιους ηθοποιούς με συγκεκριμένους ρόλους δυσκολεύομαι να ξεκολλήσω τον εγκέφαλο,.
Πχ, τη Μεγκ την υποδύεται η Έμμα Γουάτσον και οκ, εγώ έβλεπα την Ερμιόνη του Χάρυ Ποτερ.
Ή επίσης έβλεπα τον Λόρι, που τον υποδύεται ο Ιταλός Τίμοθι Σαλαμέ και στο μυαλό μου “έπαιζε” συνέχεια η ταινία «Να με Φωνάζεις με το Ονομά σου», στην οποία ήταν πρωταγωνιστής!
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι στην ταινία “παίζει” κι η λατρεμένη μου Μέριλ Στριπ στον ρόλο της ξινούλας αλλά καλόκαρδης θείας των τεσσάρων κοριτσιών! Μπόνους για την ταινία!
Και αφού είπα για τη “θεία”, ας πω και για τη “μαμά” , την οποία υποδύεται εξαιρετικά -άλλη μία υπέροχη της ερμηνεία -η Λόρα Ντερν!
Το τρέιλερ:
Αυτά έχω να πω! Δεν πιστεύω να ξέχασα καμία ταινία! Αλλά και να ξέχασα, θα την αναφέρω σε επόμενο τεύχος, γιατί έχω γράψει τόσες λέξεις στο παρόν κείμενο, που που δε λέγεται πλέον Blog Post!
Θέλει κανείς να κάνουμε κουβεντούλα;
About Author
