Ανίψια! Τα παιδιά των θείων … - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Γράφει η Μάριαμ Πολυγένη…

Είναι πολλοί εκείνοι που επισημαίνουν συνεχώς στους θείους που δεν έχουν δικά τους παιδιά πως ποτέ δε θα καταλάβουν πως είναι το να είσαι γονιός. «Αν δε γίνεις μάνα, δεν ξέρεις!» μου λένε διαρκώς. Είναι οι ίδιοι που δεν ξέρουν πως κατά μία έννοια βιώνω τη μητρότητα. Τη βιώνω χωρίς να έχω περάσει την ταλαιπωρία της εγκυμοσύνης, χωρίς να έχω νιώσει τον πόνο της γέννας, χωρίς να έχω σημάδια από εκείνη. Μ’ έχουν σημαδέψει όμως 11 γέννες. Όσα είναι και τ’ ανίψια μου!

Με 11 ανίψια θαρρώ πως έχω λόγο να θεωρώ τον εαυτό μου μητέρα. Μια μητέρα που βιώνει τις ίδιες ανησυχίες μ’ εκείνες των γονιών τους, τους ίδιους φόβους, τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά που τα «παιδιά μου» κάνουν κάτι για πρώτη φορά, μέχρι και τις ίδιες ευθύνες απέναντί τους.

Θεωρούσα πάντα άδικο που οι θείοι βλέπουν το νεογέννητο τελευταίοι από όλους. Μα είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι μετά τους γονείς του που θ’ αναζητά συνέχεια. Ξέρει πως κι η δική μας αγάπη είναι ανιδιοτελής. Το νιώθει το παιδί πως υπάρχουν περισσότεροι από δύο που τον αγαπούν αγνά, έντονα, αφιλτράριστα κι αθεράπευτα. Και συνήθως αυτοί είναι οι θείοι!

Από τη γέννησή του μέχρι ν’ αφήσεις την τελευταία σου ανάσα, έχεις πια έναν λόγο (στην περίπτωση μου 11) για να χαμογελάς. Έρχονται τ’ ανίψια σου στη ζωή και σου την αλλάζουν ριζικά. Εσύ η σιχασιάρα με τα πάντα, κρατάς στην αγκαλιά σου ένα μωρό και θεωρείς κάθε του ξερνοβόλημα ή αλλαγή πάνας ευλογία. Φτάνεις μέχρι στο σημείο να μαλώνεις με τη μαμά του για να περάσεις λίγη ώρα μαζί του, να το βάλεις εσύ αν γίνεται για ύπνο, ακόμη και να το αλλάξεις γι’ ακόμη μία φορά αν αυτό σημαίνει πως θα κερδίσεις περισσότερο χρόνο μαζί του.

Φεύγουν όλοι από το δωμάτιο, το κρατάς και του εκμυστηρεύεσαι τα πάντα. Είναι απίστευτο πόσα μυστικά ξέρει ένα μωρό! Στην ουσία ξέρει όσα θα συναντήσει στο μέλλον πριν καν ακόμη ξεστομίσει τις πρώτες του λέξεις. Και ναι, μια θεία ή ένας θείος του τα έχει ψιθυρίσει. Ανησυχούμε μην τυχόν και πονέσει, στεναχωρηθεί ή συναντήσει κάποιον που θα τον προδώσει. Κι ίσως είναι ακόμη μωρό, αλλά εσύ έχεις αρχίσει από τώρα ν’ ανησυχείς. Μάλλον γι’ αυτό αφιερώνεις μετά όλη σου τη ζωή για να είσαι με κάθε ευκαιρία δίπλα του. Θα κάνεις τα πάντα για να το προστατεύσεις, απλά θα τα κάνεις λίγο διαφορετικά από τους γονείς. Πιο χαλαρά…

Θα ξέρεις πως τα ζαχαρωτά κι οι σοκολάτες κάνουν κακό, αλλά θα προμηθεύεις τ’ ανίψια σου με ακόμη μία σακούλα κάθε φορά που τα συναντάς. «Την επόμενη φορά δεν έχει άλλα γλειφιτζούρια» θα φωνάζεις και θα ξέρεις καλά πως τον λόγο σου δε θα τον κρατήσεις. Όπως κάθε σωστός θείος! Θα λυγίζεις κάθε φορά στα παρακάλια γι’ ακόμη μία βόλτα έξω από το σπίτι κι όταν θα γυρνάς κι η αδερφή σου ή ο αδερφός σου θα σε κοιτούν αγριεμένα, θα λες πάντα «εγώ τα ξεσήκωσα, όχι εκείνα». Κι εκείνα θα είναι πάντα σίγουρα πως τα μυστικά τους μπορούν να τα μοιραστούν μ’ εσένα…

«Θεία» σε φωνάζουν συνέχεια κι ενώ μισείς τη λέξη, από τα χείλη τους μα τω Θεό ακούγεται τόσο ωραία! Για ένα «θεία» ακόμη έχεις διανύσει χιλιόμετρα, έχεις μείνει ξάγρυπνη, έχεις πάει κατευθείαν από την Σαββατιάτικη βραδινή έξοδο στο πατρικό σου για να φας και να τα συναντήσεις. Για ένα «θεία» ακόμη θα έκανες τα πάντα. Λιώνεις στο άκουσμά του και μαζί σου λιώνει και κάθε άμυνα απέναντί τους. Ίσως γι’ αυτό οι θείοι σου κάνουν τα χατίρια. Αντιστέκονται πιο δύσκολα από τους γονείς…

Οι θείοι εφευρίσκουν παιχνίδια συνεχώς. Από το «υπάρχει ένα πράγμα εδώ μέσα» μέχρι το «βρες ποιον κάνω» και το «όποιος καθαρίσει πρώτος ». Οι θείοι σε μαλώνουν για κάθε ζημιά κι απροσεξία, αλλά παίρνουν πάντα το μέρος σου όταν οι γονείς σου κάνουν το ίδιο. Οι θείοι παρακαλούν τους γονείς να κρατήσει λιγότερο μια τιμωρία και τιμωρούν με μούτρα τη μαμά σου όταν τα παρακάλια τους δε πιάνουν. Οι θείοι χαλούν τα περισσότερα λεφτά τους σε δώρα για τ’ ανίψια τους κι ας το παραδεχτούμε επιτέλους πως τα δώρα τους θα είναι πάντα τα πιο γαμάτα κι εκτός συναγωνισμού.

Οι θείοι θα βλέπουν μαζί σου παιδικά στην τηλεόραση και θα μπορούν να καταλάβουν γιατί έφτασες 15 ετών και συνεχίζουν να σ’ αρέσουν. Θ’ απολαμβάνεις τις συζητήσεις μαζί τους γιατί οι θείοι θα σου φανερώνουν πάντα τα κατορθώματα των γονιών σου, ακόμη κι εκείνα που οι γονείς σου δε θα ήθελαν να ξέρεις. Κι εσύ θα πηγαίνεις με ύφος και θα τους λες «α, ώστε ήσουν κι εσύ ζαβολιάρικο παιδί ε; Μου το είπε η αδερφή σου» κι εμείς θα μαλώνουμε μαζί τους, αλλά δε θα μας νοιάζει. Θα μας αρκεί που το έμαθες…

Με τους θείους δε θα ‘ναι όλα ρόδινα. Θα ζητούν την αγκαλιά σου κάθε φορά που θα τους συμβαίνει κάτι άσχημο, γιατί μόνο με αυτή θα περνάνε όλα. Θα έχουν παράπονα. Που δεν κοιμούνται μαζί σου κάθε βράδυ, που δε μετράει ο λόγος τους στο τι θα φας, τι θα σπουδάσεις, ποιον η ποια θα ερωτευτείς. Θα γκρινιάζουν που όσο μεγαλώνεις δεν τους ζωγραφίζεις πια για να γεμίζει το κουτί τους από αναμνήσεις, κάρτες και πίνακες ζωγραφικής από τα χεράκια σου, που δεν βρίσκεις χρόνο γι’ αυτούς και προτιμάς τις παρέες σου, αλλά θα χαίρονται κατά βάθος που ανεξαρτητοποιείσαι και δεν τους έχεις ανάγκη.

Θα χαμογελούν πονηρά και θα ευχαριστούν τον Θεό που εσύ κι οι γονείς σου τους χαρίσατε ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στο να είσαι γονιός. Το να είσαι θείος!