Baby Reindeer ή αλλιώς μικρό ταρανδάκι
Το Baby Reindeer ή αλλιώς μικρό ταρανδάκι, είναι στα μαστ σι, που λένε στο χωριό μου, με βρετανικό αξάν, βεβαίως βεβαίως!
Ό,τι καλύτερο παίζει αυτή τη στιγμή στο Νέτφλιξ, κατά την ταπεινή μου γνώμη!
Αρχικά, να πούμε ότι πρόκειται για τρου στόρι και ως εκ τούτου υπάρχει βάθος. Είναι αυτοβιογραφικό, αυτά που παρακολουθούμε, έχουν συμβεί στον πρωταγωνιστή -σεναριογράφο και γι αυτό η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική. Το πρόσωπό του, οι εκφράσεις του… Άραγε, παίζοντας και ξαναζώντας το από την αρχή, το ξορκίζει;
Το είχε ανεβάσει θεατρικό μονόλογο σε φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2019, πριν του κάνει πρόταση το Νετφλιξ και κάνει τους πάντες να μιλάνε γι αυτό.
Η τέχνη αντέγραψε τη ζωή του.
Πρόκειται για έναν σταντ απ κομίντιαν, [που είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολλά κότσια να σταθείς μόνος σου μπροστά σε ένα κοινό και να πεις τα αστεία που έγραψες] που προσπαθούσε να πετύχει, αλλά δεν τα κατάφερνε.
Ξαφνικά μετά από ένα μονόλογο πάνω στη σκηνή του σταντ απ, μετά από κάποια αστεία που κανείς δε γέλασε, από αποτυχημένος αόρατος, γίνεται γνωστός και περιζήτητος. Βάιραλ, που λένε.
Και τι μονόλογος ήταν αυτός;
Όλα ξεκίνησαν όταν στην παμπ που δούλευε, μπήκε μια μεσήλικη γυναίκα και την κέρασε ένα τσάι.
Τη λυπήθηκε, το χαμένο δυστυχισμένο ύφος της, τον τράβηξε. Ο χαμένος νιώθει τους χαμένους.
Της έδωσε προσοχή κι εκείνη έπαθε ψύχωση, εμμονή μαζί του. Φυσικά δεν έπαθε εμμονή, έτσι στα ξαφνικά, επειδή της έδωσε προσοχή. Δε φταίει εκείνος δηλαδή που εκείνη αντέδρασε έτσι.
ΉΗΗΗΗ μήπως δεν ξεκίνησαν όλα τότε;
Μήπως είχε προηγηθεί κάτι που επέτρεψε στον πρωταγωνιστή μας να βάλει στη ζωή του ένα άτομο που όλες οι ενδείξεις και στη συνέχεια αποδείξεις, έδειχναν ότι έπρεπε να μείνει μακριά;
Η σειρά αφορά στην κακοποίηση. Περιγράφει πώς κρύβουμε στο πατάρι τα ψυχικά μας τραύματα, τοποθετούμε από πάνω τους ένα σωρό πράγματα, κλείνουμε την πόρτα και πετάμε το κλειδί, νιώθοντας απελπισία, μοναξιά, ένοχοι, και ως λογική συνέπεια, τιμωρώντας τον εαυτό μας.
Αφορά επίσης στην ψυχική ασθένεια.
Και στην καλοσύνη και την ενσυναίσθηση. Και την δύναμη που παίρνουμε όταν έχουμε την αποδοχή της οικογένειας μας, όπως και τη δύναμη που χάνουν αυτά που μας φοβίζουν και μας κάνουν και ντρεπόμαστε όταν τα βγάζουμε από μέσα μας και τα επικοινωνούμε προς τα έξω.
Ένας κωμικός που είναι θλιμμένος και δεν μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του, μέχρι που αρχίζει να μιλάει για ό,τι του έχει συμβεί.
Οι άντρες δεν είναι μόνο θύτες, μπορούν να είναι και θύματα.
Και οι γυναίκες μπορούν να γίνουν θύτες. Η συγκεκριμένη μου θύμισε την Κάθυ Μπέιτς του Μίζερι και του αμ γιορ νάμπερ ουάν φαν.
Μου άρεσε μέχρι την τελευταία σκηνή του! Τελειώνει ευρηματικά, όπως ξεκίνησε.
Μία σεζόν, 7 επεισόδια, γιατί τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!
#sentbymyiphone