Είκοσι χρόνια πριν, ταξίδεψα στη Σκωτία
Να σου πω για ένα ταξίδι που είχα κάνει κάποτε στην παραμυθένια, «σκοτεινή», ομιχλώδης και μυστηριώδη, Σκωτία;
Ρητορική ερώτηση, όπως κατάλαβες, η σημερινή ανάρτηση έχει κυρίως πιάτο τη Σκωτία με γαρνιτούρα νοσταλγίας και ονειροπόλησης!
Δε θα μιλήσω σαν τουριστικός οδηγός γιατί εκεί ταξίδεψα πριν πολλά – πολλά χρόνια κι αυτό το ταξίδι πιο πολύ το θυμάμαι με το συναίσθημα παρά με τη μνήμη!
Τι γνωρίζεις για αυτήν την υπέροχη χώρα; Το τέρας του Λόχνες, τους Σκωτσέζους με τα κιλτ, τις παραδοσιακές δηλαδή φούστες που φοράνε χωρίς εσώρουχο -ου λα λά- και τις πίπιζες; Μήπως το ουίσκι τους; Όλοι ξέρουμε το «σκοτς ον δε ροκς», έτσι δεν είναι;
Κι εγώ αυτά ήξερα, μέχρι που μια αιωνιότητα και μια μέρα πίσω, εποχή Leeds, κάνε κλικ εδώ αν θες να θυμηθείς, με το που έδωσα την πτυχιακή μου, κάναμε ένα ταξιδάκι -σφηνάκι στο Εδιμβούργο, με τις δύο συγκατοίκους, την Ντόρα και τη Βάσω κι έμαθα και κάτι παραπάνω!
Ο τρίτος συγκάτοικος, ο Φίλιππος, ετοίμαζε μια μεγαλοπρεπή πτυχιακή, με δύσκολο θέμα με οικονομικόστατιστικoμαθηματικά ακαταλαβίστικα ψιψίνια ψιψιψόνια, οπότε δεν ήρθε μαζί μας.
Ενώ εγώ με το «sex appeal in advertising» και πώς το βλέπουν οι διάφορες εθνικότητες, το ετοίμασα πατ κιουτ και πρόλαβα να πάω και εκδρομή στο Εδιμβούργο και να κάνω και διακοπές στη Μύκονο!
Που λες, ήμουν – ήμασταν, τόσο νέες, που σκέψου ότι επιτρεπόταν να μείνουμε σε youth hostel, ξέρεις αυτά τα «σαν ξενοδοχεία» που συγκατοικείς με αγνώστους, διαφόρων φύλων και εθνικοτήτων και κουλτούρων κι εύχεσαι να μη βρομάνε τα πόδια αυτουνού που κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι ή να μην είναι κανένας περίεργος, στην από πάνω κουκέτα.
Μπάι δε γουέι, όλοι οι από πάνω -κάτω -δίπλα -παραδίπλα, ήταν εξαιρετικοί /εξαιρετικές, δε θυμάμαι κανένα δυσάρεστο συμβάν.
Είχαμε λοιπόν φθηνή νεανίζουσα διαμονή στη παλιά πόλη -έχει και καινούρια- στο «σαν ξενοδοχείο», όπου ήταν αν θυμάμαι καλά μια μεγάλη παλιά γοτθική εκκλησία, με πάρα πολύ ψηλά ταβάνια, ένα μεγάλο χώρο με κρεβάτια, τουαλέτες κοινόχρηστες εννοείται και μια κουζίνα που θυμάμαι ότι είχε καφέ.
Καλά, η κουζίνα δε νομίζω ότι είχε και άλλο ρόλο, πχ να τη χρησιμοποιήσει κάποιος για να μαγειρέψει. Σιγά μην είσαι Youth, πας ταξιδάκι αναψυχής, και σπαταλήσεις χρόνο για να μαγειρέψεις στην κουζίνα του γιουθ χόστελ! Και λεφτά να μην έχεις, παίρνεις ένα μπέργκερ Κινγκ και τελείωσε το θέμα.
Από κόσμο εκεί, θυμάμαι μόνο έναν Ιρλανδό. Υπηρετούσε πιστά το στερεότυπο, είχε πιει ένα Βόσπορο από μπίρες και ήταν όπως έχουμε στο μυαλό μας τους Ιρλανδούς γενικά, αν και δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε, εννοείται!
Είχε ενθουσιαστεί πάρα πολύ όταν άκουσε ότι είμαστε από Ελλάδα και πρέπει να μου επανέλαβε δεν ξέρω πόσες φορές, έχασα το μέτρημα “Greece – Ireland, very good friends!”.
Πού να ‘ξερε τώρα αυτός ο τότε 20something Ιρλανδός, που ανταλλάξαμε μία φράση κι ας ήταν επαναλαμβανόμενη,, ότι μια νυν μεσήλικη Ελληνίδα τον μνημονεύει στο blog της!
Επανέρχομαι στο ταξίδι! Η Σκωτία, όπως σου είπα μόνο επτακόσιες λέξεις παραπάνω, είναι σαν να έχει βγει από ένα Γκόθικ παραμύθι.
Κάστρα, παλάτια, πρασινάδα, λόφοι με θέα που κόβει την ανάσα και pubs που, ταρατα ταααν, κλείνουν πιο αργά απ’ τις φίλες τους στην Αγγλία!
Φυσικά και τις τιμήσαμε και μάλιστα θυμάμαι να κάνω και «παραγγελιά» το τραγούδι των Placebo, το “every you and every me” στον DJ μιας υπόγειας, θεοσκότεινης, ατμοσφαιρικής παμπ και να μη μου το βάζει, ενώ ταίριαζε πάρα πολύ με τη μουσική που έπαιζε. Χυλόπιτα ο Σκωτσέζος Ντι Τζέις!
Λαχταριστά μικρομάγαζα με σουβενίρ, μικρά μουσεία, μεγάλα μουσεία, στενά στενάκια, φανταστικό φαγητό, αχ μιαμ μιαμ, φανταστικό σου λέω, και ένα ωραιότατο εμπορικό κέντρο, λογικά, στη νέα πόλη.
Εκεί είχα δει την πρώτη ταινία Μπορν του Matt Damon, “Bourne Identity”, όταν ήταν κι αυτός ακόμα στην πρώτη youth του!
Όπου θα αναρωτηθείς τώρα «καλά, πήγες στη Σκωτία για να δεις σινεμά;»
Ε, είμαι ιδιόμορφος τουρίστας αφενός κι αφετέρου απ’ ότι θα έχεις καταλάβει σε αυτό το Blog, τρελαίνομαι να βλέπω ταινίες και σειρές.
Ευτυχώς, είχε προηγηθεί ένας χρόνος στην Αγγλία και έτσι απόλαυσα την ταινία, γιατί όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στο Γιου Κέι δεν καταλάβαινα τίποτα, ούτε φέις του φέις, ούτε στην τηλεόραση /σινεμά, ούτε στα περιοδικά. Κανείς δε μιλούσε τα αγγλικά που ήξερα!
Τι άλλο θυμάμαι από τη Σκωτία;
Τα διαφορετικά πεντόλιρα, είπαμε, δεν είναι Αγγλία, και το διαφορετικό αξάν που με μπέρδεψε κανά δυο φορές αλλά ξεμπερδεύτηκα γρήγορα! Άλλωστε, είχα και την συγκάτοικο που το μίλαγε απταίστως το αγγλικό, είτε ήταν αμερικάνικο, είτε βρετανικό, σκωτσέζικο, ή ουαλικό!
Από τουριστικά, αξιοθέατα και τέτοια θα σου πω λίγα πράγματα γιατί ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου, έχει κρασσάρει εδώ και καιρό. Αν σκοπεύεις να πας ταξίδι και γκούκλαρες και σου βγήκα εγώ, μάλλον θα πρέπει να ξαναγκουγκλάρεις να σου βγει κάποιο ταξιδιάρικο blog ή να ρωτήσεις κάποιον που δεν έχει να πάει εκεί σχεδόν δύο δεκαετίες.
Που λες, συνεχίζω εγώ τα απομνημονεύματά μου, το νούμερο 1 αξιοθέατο με Ιστορία, όχι αστεία, είναι το Κάστρο τους!Το κεντρικό Κάστρο, έτσι; γιατί υπάρχουν και καστράκια.
Στο κάστρο -φρούριο, που φαντάζομαι είναι το πρώτο που επισκέπτεται ένας τουρίστας στη Σκωτία, μπροστά μπροστά, στην είσοδο στέκονται φρουροί δύο θρυλικοί ήρωες της Σκωτίας.
Ο ένας είναι ο πασίγνωστος William Wallace Σκωτσέζος ευγενής και πατριώτης, πρωταγωνιστής του πολέμου κατά των Άγγλων κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας της Σκωτίας ή αλλιώς ο Mel Gibson του Braveheart! Ο φίλος του που του κάνει παρέα δίπλα, είναι ο Robert the Bruce, βασιλιάς της Σκωτίας που επίσης διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας.
Βγαίνοντας κάποιος από το κάστρο, μπορεί να περπατήσει στη Royal Mile που είναι ένας μακρύς ευθύς δρόμος της παλιάς πόλης με υπέροχα κτίρια από αρχιτεκτονικό, ιστορικό και εμφανισιακό κριτήριο. Έχει και μαγαζιά που μπορεί να κάνει τα ψώνια του, ξέρεις τώρα αναμνηστικά τύπου κιλτ, μπλουζάκια, πίπιζες, γκάιντες μαγνητάκια, σκατάκια, φατάκια και φυσικά έχει μουσεία και άλλα σημεία ιστορικής αξίας που αν είσαι σωστός τουρίστας θα επισκεφθείς!
Θυμάμαι επίσης τον λόφο Calton κι αυτό μάλλον γιατί μου θύμιζε λίγο Αθήνα, λίγο Ακρόπολη -Παρθενώνα. Το ήξερες ότι το Εδιμβούργο, ονομάζεται και «Αθήνα του Βορρά;» Αυτό, επειδή έχει μνημεία σαν τα δικά μας, λιμάνι, λόφους, βουναλάκια, έχoυμε πολλά κοινά. Τον Ήλιο μας δεν έχει, αλλά οκ, δεν είπαμε ότι είναι και δίδυμες πόλεις!
Να σου πω και για το κάθισμα του Αρθούρου, του γνωστού Αρθούρου, του Βασιλιά, των ιπποτών της στρογγυλής Τραπέζης, που μια άλφα αντοχή τη χρειάζεσαι για να ανέβεις εκεί πάνω, αλλά ενώ φυσάς και ξεφυσάς, όταν φτάσεις, ανταμείβεσαι γιατί έχει μια θέα, μα μια θέα…όλη την πόλη πιάτο!
Η Princes Street είναι η «Ερμού» τους, γίνεται χαμός από μαγαζιά, το έλα να δεις, κάπου εκεί γύρω τριγύρω, υπάρχει και το παλάτι του Holyrood, που έζησε η Βασίλισσα Μαρία Στιούαρτ.
Έριξα τώρα μια ματιά στο ίντερνετ, να ξεσκονίσω λίγο τη μνήμη μου, κι έμαθα ότι απέναντι από το Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας υπάρχει ένα μικρό κόκκινο καφέ, το «Elephant House», που εκεί η J.K. Rowling, σ’ ένα τραπεζάκι του πάνω ορόφου, έγραψε τα δύο πρώτα βιβλία του Χάρι Πότερ! Α!! Λατρεύω Χάρι Πότερ και Ερμιόνη και τσαντάκι Ερμιόνης και Χόγκουαρτς!
Όταν ξαναπάω, έναν καφέ θα τον πιω σίγουρα εκεί!
Μέσα μου έχω τη Σκωτία, σαν μεσαιωνικό παραμύθι πασπαλισμένο με μπόλικο μυστήριο! Θεωρώ ότι η πρωτεύουσα της είναι γοητευτικότατη, με ελκυστική αύρα και θέλω να ξαναπάω, να την περπατήσω, σκαρφαλώσω, απολαύσω, να τα θυμηθώ όλα και να τη γνωρίσω από την αρχή!
Οι φωτογραφίες του κειμένου είναι από τη δωρεάν πλατφόρμα του Pixabay κι ουχί δικές μου, γιατί τότε είχαμε φωτογραφικές μηχανές, από εκείνες που παίρνανε φιλμ κι όχι κινητά με κάμερα /σμαρτ φόουνς, κι άντε βρες τες τώρα, πού τις έχω καταχωνιάσει…!
Το άλλο νεανικό μου ταξίδι στη Μαδρίτη, το χεις διαβάσει; Καλά, εκείνο κι αν ήταν όλα τα λεφτά! Μην το χάσεις αν δεν το έχεις δει, κάνε κλικ εδώ!
ΥΓ: Συγγνώμη, μόλις έμαθα ότι το εθνικό ζώο της Σκωτίας είναι ο …μονόκερος; Τη λάτρεψα ακόμα περισσότερο!