Be my guest!

Φωτεινό εξπρές

Μοιραστείτε το :

Γράφει η Sunflower…

Πριν από τρεις τριετίες δούλευα σε μια εταιρεία τρένων και είχα δυο τρελά, τρομακτικά αφεντικά. Ο διευθυντής Νο1 ήταν κάτι σαν την ελληνική εκδοχή του Charlie Sheen στο Two and a 1/2 men. Ελπίζω να ξέρετε για ποιον μιλάω. Σαραντάρης συν κάτι, πρώην γόης, αθεράπευτος γυναικάς, είχε εκρήξεις θυμού, αλλά στο βάθος δεν ήταν μαυρόψυχος.

Ο διευθυντής Νο2 ήταν ο μεγάλος γιος του Βελζεβουλ και έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο, ώστε να εξασφαλίσει τη διαδοχή. Ήταν ένας απογυμνωμένος από σαρκικές επιθυμίες γερό-μπισμπικης (αν και ήταν μόλις 50 κάτι, κατάφερνε να φαίνεται τουλάχιστον 15 χρόνια μεγαλύτερος), με σουβλερή μύτη, ανύπαρκτα χείλη, μικρά μοχθηρά μάτια, διαπεραστική φωνή, κοντόχοντρο παρουσιαστικό και στη θέση της καρδιάς του κάποιος κάποτε τοποθέτησε μια σάπια μπριζόλα. Η οποία όσο περνούσε ο καιρός έζεχνε όλο και περισσότερο και ξερνούσε μαύρα σκουλήκια της κολάσεως.

Αυτό το άντρο του παραλόγου κατοικοέδρευε στον τρίτο όροφο νεόδμητου κτιρίου εβραϊκής ιδιοκτησίας στο κέντρο της ηλιοκαμένης πρωτεύουσας. Εκεί δούλευα 16 ώρες την ημέρα, σαν τον παππού μου στο supermarket του θείου του, όταν πήγε μετανάστης στο Chicago. Ήμουν περίπου σαν χαμηλόβαθμος υπάλληλος σε Ίδρυμα, όπου οι τρόφιμοι ήταν δεξιόφρονες τραμπούκοι, που θεωρούσαν τη γυναίκα τρόπαιο και συναγωνίζονταν σε λιγωτικές παρωχημένες ατάκες φλερτ, φορούσαν αρώματα (καγκούρικο) και υποβάθμιζαν τη δημόσια διοίκηση, καθώς ειδικεύονταν στο πώς να περάσουν τροπολογίες που ευνοούσαν τα υπόλοιπα τρωκτικά της οικογένειάς τους ή τις τροτέζες τους.

Όλοι πάγωναν στη θέα του γιου του Βελζεβουλ, ο οποίος την κατάβρισκε με το να μου δίνει αντιφατικές εντολές, να μου βάζει νοητικές τρικλοποδιές και να με λοιδορεί στη συνέχεια, αν τα έκανα θάλασσα.

Εκείνη την εποχή πολλά βλέμματα συναδέλφων στρέφονταν πάνω μου στο πέρασμά μου. Τα περισσότερα οικτιρμονα για τη θέση όπου ήμουν τοποθετημένη. Αυτό δείχνει, λοιπόν, πως ο κόσμος δεν είναι τόσο κακός όσο φημολογείται και οι άνθρωποι λυπούνται ένα 25χρονο κορίτσι όταν αυτό βρίσκεται στο στόχαστρο του Βελζεβουλ.

Βέβαια, όποτε υπέβαλλα την παραίτησή μου και ζητούσα μετακίνηση, αυτή δε γινόταν δεκτή, επειδή πολύ απλά δε βρισκόταν κανείς άλλος να δεχτεί τη θέση. Αυτό με τη σειρά του απομειώνει την καλοσύνη της ανθρωπότητας ίσως και δικαιώνει τις προαιώνιες φήμες.

Ας τα αφήσω όμως αυτά, ας αφήσω και την αυτολύπηση και ας σταχυολογήσω τα καλά πράγματα που γίνονταν εκεί:

Καλό πράγμα Νο1: Για να επιβιώσεις στην αυλή του γιου του Βελζεβουλ, πρέπει να έχεις ακονισμένα νύχια, τροχισμένα δόντια, οξυμένες αισθήσεις και θέληση οδοστρωτήρα. (Και κάνα χάπι για την πίεση). Όταν ο Βελζεβουλ ρωτούσε κάποιον, αν ξέρει γαλλικά ή αραβικά ή καντονέζικα, η απάντηση ήταν ΝΑΙ. Όταν ο Βελζεβουλ ρωτούσε κάποιον (ακόμα και αν ο κάποιος ήταν ο θυρωρός), αν του είχε κλείσει business θέση για τα νησιά Μπόρα-Μπόρα, η απάντηση ήταν ναι. Πολύ απλά ο θυρωρός θα έπρεπε να τσακιστεί να μου μεταφέρει την εν λόγω στιχομυθία.

Ήταν ένα σατανικό παιχνίδι, που έπαιζες ήθελες δεν ήθελες. Ο γιος του Βελζεβουλ είχε επιλέξει να ρωτήσει τον θυρωρό, ώστε ο τελευταίος να με ενημερώσει και να κάνω την κράτηση για τα Μπόρα-Μπόρα, είτε επειδή εγώ εκείνη την ημέρα τον είχα εκνευρίσει, (επειδή πχ είχα σηκώσει το τηλέφωνο στο δεύτερο αντί για το πρώτο χτύπημα και ήθελε να με τιμωρήσει δοκιμάζοντας τα αντανακλαστικά μου), είτε επειδή ο θυρωρός τον είχε εκνευρίσει (επειδή πχ η προφορά του δεν ήταν αρκούντως αστική).

Στο παιχνίδι αυτό έπαιζες χωρίς να σε προειδοποιήσουν για τους κανόνες. Αν δεν είχες διαίσθηση, κακό του κεφαλιού σου.

Πού είναι το καλό θα μου πείτε. Στο ότι φυσικά ανέπτυξα ή ίσως καλύτερα εκδήλωσα κρυφά χαρίσματα, που θα κοιμούνταν για πάντα, αν δεν τα είχε ενεργοποιήσει η σαδιστική τρομολαγνεία του αφεντικού μου.

Έγινα κορυφαία στενογράφος, ξανα-ανακάλυψα το τυφλό σύστημα (που δεν είχα διδαχτεί ποτέ), μου υπαγορεύουν και γράφω στα γαλλικά, τα οποία επίσης σχεδόν ποτέ δε διδάχτηκα (κάτι σαν επιφοίτηση αλλά όχι θεϊκή, το αντίθετο). Τέλος, είμαι άσος πλέον στο να μιμούμαι τον διαπεραστικό τόνο του Βελζεβουλ, να γίνομαι αντιπαθής και να τρομοκρατώ ανύποπτες υπάρξεις στην άλλη άκρη του τηλεφωνικού σύρματος, προκειμένου να εξασφαλίσω θέσεις VIP σε συναυλίες ή θέατρα.

Αυτές τα γιάπικα προσόντα, βέβαια, είναι άχρηστα και καταδικαστέα στο χωριό μου, όπου ακόμα κυριαρχούν τα χρηστά ήθη και όπου οι άνθρωποι -χωρίς να το ξέρουν- θεωρούν, κατά το πρότυπο του Δάντη, μητέρα των αμαρτιών την αλαζονεία.

Καλό πράγμα Νο2: Το ξανθό παιδί του IT Department που έμοιαζε με ξωτικό από την Ισλανδία και μιλούσε ελάχιστα και σε ελάχιστους, φαίνεται πως ανέπτυξε αισθήματα συμπάθειας για εμένα. Δεν ήταν φλερτ, ούτε φιλία. Κάτι σαν ψυχικός δεσμός που μόνο με τον Λέγκολας θα μπορούσε να αναπτύξει κανείς. Μου προκαλούσε ένα τρακ, τόσο ωραίο τρακ, παρότι δε μου κόλλησε, δεν του κόλλησα. Ήταν σαν καλή γνωριμία με καλό εξωγήινο.

Καλό πράγμα Νο3:

Μέσα στην τρικυμία του καιρού εκείνου δε θα την είχα βγάλει καθαρή, αν δεν είχε βρεθεί μια αληθινή σανίδα σωτηρίας. Με ονοματεπώνυμο. (Και ψευδώνυμο πλέον).

Στην αρχή πίστευα ότι το άτομο επιβιώνει από τύχη. Φαινόταν να έχει άγνοια κινδύνου και μου ξυπνούσε κάτι μεταξύ ανασηκωμένου φρυδιού και προστατευτικής διάθεσης. Εικοσιτρείς φορές το εικοσιτετράωρο θα τραύλιζε, θα ντρεπόταν, θα ήταν έτοιμη να τραπεί σε φυγή. Κι όμως χάρη σε κάποιο αόρατο χέρι δεν τα έκανε μαντάρα. Ήταν αστεία, πραγματικά αστεία και ήταν και σέξι, αν και ήθελε να είναι περισσότερο σέξι. Κολλήματα. Εν τέλει ήταν πιο σοφή από εμένα -που τότε νόμιζα ότι είμαι η super ντούπερ συνεργάτης κορυφής.

Με το άτομο αυτό μοιραστήκαμε άπειρες ώρες στο γραφείο, αλλά και μετά το γραφείο, σε κλαμπ, μπαρ και παμπ εντός και εκτός Ελλάδας. Γελάσαμε, ξεκαρδιστήκαμε, κακαρίσαμε, τριγυρίσαμε, τρέξαμε, ξετρελαθήκαμε, ταϊσαμε τρυγόνια, τρυγήσαμε σταφύλια, κάναμε τραμπάλα στο λούνα παρκ εκείνων των χρόνων και παίξαμε τρομπέτα με τη δική μας παράφωνη και ακαταμάχητη μελωδία.

Ήταν το τετράφυλλο τριφύλλι μου και της στέλνω τριάντα τρία φιλάκια.

Με αυτά και με αυτά θέλω να καταλήξω σε ένα και μόνο ερώτημα και αν είσαι έξυπνος, θα το έχεις ήδη υποψιαστεί…

Ερώτημα: πόσα «τρ» περιέχει το άρθρο;


Πηγή εικόνας

About Author

Μοιραστείτε το :